Διηγήματα (151)
ΣΤΟ ΔΙΣΚΑΔΙΚΟ
Παραμονές Χριστουγέννων και κατέβαινα σοβαρή στο υπόγειο του καταστήματος με τους δίσκους. Όχι ότι μου άρεσε αυτή η έκφραση ή ότι τη «φορούσα» επίτηδες. Όλο σκεφτόμουν. Το «σοβαρή» το ένιωθα «σκεφτική» κι οι άλλοι γύρω μου το έβλεπαν «σκυθρωπή». Και βέβαια δεν ήταν που με απασχολούσαν συνεχώς τα μεγάλα της ζωής και άλυτα ζητήματα. Τώρα για παράδειγμα έπρεπε να διαλέξω δίσκους για δώρα εφήβων. Οπωσδήποτε δε γινόταν να τους πάρω αυτά που θα ήθελα εγώ να ακούσω. Θυμόμουν έντονα το παραλήρημα της νεολαίας όταν βγήκε στη σκηνή ο Μπρους σε κείνη τη μεγάλη συναυλία για τη Διεθνή Αμνηστεία. Τι αγωνία τις μέρες πριν, θα γίνει τελικά ή θα αναβληθεί. Την ώρα που πηγαίναμε στο στάδιο προσπαθούσα να κοντρολάρω το νευρικό μου σύστημα. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα δω και θ΄ακούσω ζωντανά αυτούς τους μεγάλους σταρ και κυρίως το Στινγκ.
“Από τα ταξίδια μου”, της Ελένης Ε. Νανοπούλου
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Στην τηλεόραση εικόνες συγκλονιστικές από Ρωσία. Θυμάμαι το βυσσινί σημειωματάριο. Ψάχνω στα κουτιά με τις φωτογραφίες και να, το ανασύρω. Πέφτουν κάτι ξερά λουλουδάκια κι ένα φύλλο. Δεν είναι δυνατόν! Οι πιο όμορφες στιγμές ξεχασμένες, καταχωνιασμένες. Δεν την άντεχα ποτέ τόσην ευτυχία.
Οι εικόνες που κυλούσαν στη μικρή οθόνη σταμάτησαν το πήγαινε- έλα μου στην κουζίνα. Πρόσωπα σκαμμένα με μάτια που κάποτε πρέπει να ήσαν φωτεινά και γελαστά, εξακολουθούσαν να είναι όμορφα παρά την πίκρα τους. Το συσσίτιο και το ντύσιμο μαρτυρούσαν άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Τα λόγια τους λιγοστά μα πρόδιναν απελπισία και υπαινίσσονταν τις αιτίες.
Ο Μπαρνταμού στον Εθνικό Κήπο, του Νικήτα Σινιόσογλου
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Μισέλ Φάις. Η θερινή διηγηματογραφική παράδοση του Ανοιχτού Βιβλίου συνεχίζει απρόσκοπτα, για ένατη συνεχή χρονιά, με ιστορίες που γράφουν αποκλειστικά για τους αναγνώστες της «Εφ.Συν.» συγγραφείς μιας ανοιχτής τεχνοτροπικής και ηλικιακής βεντάλιας. Αυτό το καλοκαίρι, δώδεκα συγγραφείς επιλέγουν ισάριθμους λογοτεχνικούς ήρωες (ελληνικής ή ξένης πεζογραφίας) για να περάσουν μαζί τις διακοπές τους―εντός ή εκτός συνόρων.Εναρξη «υπό σκιάν», λοιπόν, με τον Νικήτα Σινιόσογλου
Το πανέμορφο κορίτσι ( γύρω στα δεκαεφτά) είναι ανεβασμένο καβαλητά στην παλιά χιλιάρα "Kawasaki" του 2012, καμπουριαστό, έχοντας από πίσω αγκαλιασμένο τον εικοσάχρονο οδηγό. Είναι γατζωμένη, σκυφτή στην πλάτη του, με το έξοχο κεφάλι της πλάγια - οι βόστρυχοί της, πυρόξανθοι, ανεμίζουν σαν κρόσσια χλωρής αγράμπελης. Φοράει δετά, ψηλά μαύρα τακούνια και πολύ κοντό, κόκκινο μίνι, που έχει ανασηκωθεί απ'τον ελαφρύ αέρα, κυματίζει και φαίνονται προτεταμένα, κατάλευκα, τροφαντά, τα εκπληκτικά της οπίσθια, με μαύρο στριγκ, σφηνωμένο βαθιά, ανάμεσα στα κρουστά ημισφαίρια που δονούνται με ελάχιστα νευρικά τρεμίσματα.
Ο νεαρός φωτογράφος Κωστής Κωνσταντίνου πηγαίνει σήμερα, πρωί πρωί, να φωτογραφίσει το φράγμα της Θέρμης- μια παραγγελία για το περιοδικό Επιλογές της Μακεδονίας. Το φράγμα είναι μία μεγάλη, πολύ όμορφη τεχνητή λίμνη με νερό που κατεβαίνει από τον ποταμό Ανθεμούντα, με ψάρια, νεροχελώνες, χήνες και χιλιάδες άλλα πουλιά. Από τις υπερυψωμένες όχθες της φυτρώνουν άπειρα δένδρα, κυρίως πεύκα, που σκαρφαλώνουν και χάνονται στα γύρω βουνά.
Το φως σήμερα είναι αρκετά καλό, αν και στον ουρανό περιπολούν άπλυτα σύννεφα.
«Ο καύσων αυτός χρειάζεται»: η ελληνική λογοτεχνία στην κάψα του καλοκαιριού
Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Ο Χρήστος Χωμενίδης ανθολογεί για τη LIFO κείμενα από την ελληνική λογοτεχνία.
Επιχειρώντας ένα πρόχειρο και συνειρμικό απάνθισμα (μόνο από έργα πεθαμένων ποιητών και πεζογράφων, αφού από τους ζωντανούς ακόμα περιμένω τα καλύτερα), διαπιστώνω ότι οι βαθύτερα χαραγμένες μέσα μου σκηνές που έχουν γραφτεί στα ελληνικά διαδραματίζονται καλοκαίρι. Από το γύρο του θριάμβου του Αχιλλέα έξω από τα τείχη της Τροίας -δεμένος πίσω από το άρμα του ο νεκρός Έκτορας σέρνεται πάνω στις πυρωμένες πέτρες- μέχρι το μνημειώδες ποίημα του Αρχίλοχου, με το οποίο για πρώτη φορά υμνείται ο άνθρωπος όχι ως εξάρτημα πατρίδας ή στρατού αλλά ως αυταξία:
Στο τραπέζι μιας ταβέρνας στο Κάρσο της Τεργέστης, οι φίλοι που είχαν έρθει για να δροσιστούν λιγάκι παρατηρούν με ειρωνεία ένα ζευγάρι σε ένα τραπέζι, που είναι μάλλον αντρόγυνο. Καθισμένοι ο ένας ενώπιον του άλλου και ενώπιον του ποτηριού τους, δεν ανταλλάσουν ούτε μία λέξη, ο καθένας παλεύει με το δικό του i Phone ή με κάποιο άλλο παρόμοιο μαραφέτι. Κάθε τόσο μιλάνε, όχι μεταξύ τους αλλά με αόρατους συνομιλητές, εν γένει όμως είναι σιωπηλοί, απορροφημένοι στον εαυτό τους και στις συσκευές τους. ριν από μερικά χρόνια θα είχαν πιθανόν παρεμβάλει μεταξύ τους μία εφημερίδα, ένα παραπέτασμα σχεδόν σιδηρούν, που τώρα έχει αντικατασταθεί από νέους μονωτικούς και πιο εξηζητημένους τοίχους.
Το γερασμένο αγόρι, του Thanasis Panou, στο fb
Συντάκτρια Ελένη Ε. Νανοπούλου
Ο Ιάσωνας όταν μπήκε πρώτη φορά στη τάξη, προκάλεσε έκρηξη μεγατόνων. Όλοι οι συμμαθητές του, αγόρια κορίτσια, ώριμοι και ανώριμοι μαθητές, γούρλωσαν τα μάτια αδιάκριτα.Γιοβάν (Πέντε μάγκες του Περαία) - διήγημα
Συντάκτρια Ελένη Ε. Νανοπούλου
Ένα διήγημα της Διώνη Δημητριάδου στη μνήμη κάποιου που τόσο μοναδικά κάποτε χόρεψε αυτό το τραγούδι του Γιάννη ΕΊτζιρίδη (Γιοβάν Τσαούς). Πέντε μάγκες στον Περαία (1935), στίχοι Αικατερίνη Χαμουρτζή.
Ιστορίες του Πειραιά ( ή στερητικό σύνδρομο), του Στράτου Μάκρα στο fb
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Με την ευκαιρία της δυνατότητος να πάμε σε άλλο δήμο, πήγαμε σήμερα μια βόλτα στον Πειραιά! Βόλτα, Ταχυδρομείο - Πασαλιμάνι - Ναυτικό Μουσείο και πάλι πίσω, να δούμε αν κουνιούνται οι βάρκες (κουνιούνται). Αρκετός κόσμος στην παραλία, όλοι σχεδόν με ένα πλαστικό ποτήρι καφέ στο χέρι, λες πια και χωρίς καφέ δεν μπορούμε να περπατήσουμε, μπερδευόμαστε και χάνουμε το βήμα μας. Νέες εποχές νέα ήθη σκέφθηκα ως παλαιός! Βλέποντας λοιπόν τον κόσμο με το καφέ στο χέρι θυμήθηκα μια παλιά ιστορία.