Διηγήματα (95)
Υπάρχουν στιγμές που ο θυμός σε αιχμαλωτίζει. Θέλεις να αποφύγεις το ξέσπασμα, προσπαθείς να βρεις διέξοδο, μα δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποφύγεις τον θυμό, παρά μόνο μέσα από τον θυμό. Καλύτερα τότε όλα να γίνουν γρήγορα, ελπίζοντας ότι όλα θα περάσουν μεμιάς. Ανώδυνα. Δίχως να μείνει επάνω μας το ίχνος της οργής.
Επιβάτης 1: Τι κοιτάς ρε;
Επιβάτης 2: Συγγνώμη;
Επιβάτης 1: Λέω, τι κοιτάς;
Επιβάτης 2: Τίποτα.
Στάση Τέρμα – ή Αφετηρία, του Γιώργου Σκαρμπαδώνη
Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Μεγάλωσα στην περιοχή Χαριλάου, στη φτωχοσυνοικία ακριβώς κάτω από το άλσος της Νέας Ελβετίας, στην οδό Νέα Ηρακλέους 47, σε μια μονοκατοικία τεσσάρων δωματίων με ελάχιστη αυλή. Και δεν ξέρω τι σχέση μπορεί να έχει αυτό το δασάκι πεύκων με τη Ζιρίχη ή τη Λοζάνη και το ονόμασαν Νέα Ελβετία – ίσως την ίδια που έχει στη Χαλκιδική η Σίβηρη με τη Σιβηρία.
Στη γειτονιά υπήρχαν μόνο χωματόδρομοι και η απόσταση απ’ το σπίτι ως την αφετηρία των λεωφορείων Χαριλάου, στην προέκταση της οδού Νέας Ηρακλέους, ήτανε γύρω στο χιλιόμετρο. Ξεποδάριασμα. Οπότε, όλο τον χειμώνα και κάθε χειμώνα επί τριάντα χρόνια, για να πάρουμε το λεωφορείο περπατούσαμε χίλια μέτρα λάσπης κι άλλα τόσα στην επιστροφή.
Μίμης ο ψαράς, του Διονύση Χαριτόπουλου
Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Έχω έναν πολύτιμο φίλο, λεβεντάνθρωπο και έξω καρδιά. Κάποιοι θα τον έλεγαν και ιδιόρρυθμο. Εγώ όχι.
Έβγαλε το Βαρβάκειο, έβγαλε το Οικονομικό Πανεπιστήμιο αλλά έκανε καριέρα ψαρά στη Βαρβάκειο Αγορά.
Δεν άντεχε να κλειστεί σε γραφείο.
Προτιμούσε να πουλάει ψάρια, να φωνάζει και να καλαμπουρίζει ελεύθερος.
Φεύγει ο χειμώνας, πνίγονται οι βροχές του, της Χρύσας Φωτοπούλου
Συντάκτης Φώτης Νυχτολέας
ΦΕΥΓΕΙ Ο ΧΕΙΜΩΝΑΣ, ΠΝΙΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΒΡΟΧΕΣ ΤΟΥ στον υπόνομο, καταρρέουν οι βιτρίνες του -λουλούδια και κουφετί υφάσματα συνοψίζουν την άνοιξη, που έρχεται με αέρα από τη δεκαετία της επανάστασης.
ΒΗΧΩ ΚΑΙ ΦΤΑΙΝΕ ΟΙ ΝΕΡΑΤΖΙΕΣ, ΠΟΥ ΒΑΡΑΙΝΟΥΝ από γονιμότητα και αισιοδοξία. Αλλεργική. Και στον γάτο του διπλανού μπαλκονιού, που θέλει χειραψία με την ουρά του, αλλά του νιαουρίζω το εμπόδιο και μάλλον δείχνει να καταλαβαίνει. Περισσότερο φως. Με διάρκεια. Μαζί με τους υπόλοιπους λογαριασμούς και μια ανώνυμη ειδοποίηση ότι θα ερωτευτούμε κάπου στα μέσα του Απρίλη.
Η "σινεματζού" Ζυράννα Ζατέλη σε πρώτο παιδικό πρόσωπο στο Σοχό, από το doctv
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
«Αν ήταν δυνατόν να ξαναγυρίσω σ' εκείνη την εποχή, δεν θα ήθελα ν' αλλάξω τίποτα. Ούτε και θα ήθελα ακριβώς να ξαναγυρίσω»
ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ
ΤΑ ΠΕΡΑΣΑ ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΒΟΥΝΟ -στα μάτια μου τότε πολύ μεγάλο, το δικό μου «Μαγικό Βουνό»-, σε μια επαρχία καμιά πενηνταριά χιλιόμετρα έξω από τη Θεσσαλονίκη, βορειοανατολικά, με το όνομα Σοχός. Οικοκυρά η μάνα μου, έμπορoς ο πατέρας μου. Το τοπίο ήταν αγροτικό, γενναιόδωρο, θυμάμαι στις ίδιες αναλογίες ανθρώπους και ζώα, σπίτια και χωράφια, πολλές καστανιές, πολλές καρυδιές, πολλά καπνοχώραφα, πολλές μπόρες, πολλές ξέρες.
Πως μαθαίνει κανείς να είναι νεκρός, του Ίταλο Καλβίνο, dimart
Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Το τελευταίο διήγημα του Πάλομαρ (μετάφραση Ανταίος Χρυσοστομίδης, Αστάρτη 1985, Καστανιώτης 2011) «Πώς μαθαίνει κανείς να είναι νεκρός». Σε αυτό, το τελευταίο διήγημα του τελευταίου βιβλίου που δημοσίευσε λίγο προτού πεθάνει ο Ίταλο Καλβίνο ( Σαντιάγκο Κούβας, 1923 - Σιένα Ιταλίας,1985) η τελευταία λέξη είναι: «πέθανε». Τα αποσπάσματα του διηγήματος προέρχονται από blog «τα εν οίκω μη εν δήμω». ]
Είναι κάτι γυναίκες που περνούν, μπορούσαν να' ναι μάνες μου, της Fotini Naoum, από το fb
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
κάτι μεγαλύτερο από αυτές. Κρατούν συχνά σακούλες, μα κι οι τσάντες θυμίζουν μπόγους που κουβαλούν με δυσαρέσκεια. Έχουν χάσει τη θηλυκή τους υπόσταση. Τα πρόσωπα θυμίζουν χωράφι και σκασμένους δρόμους. Δεν διαλέγουν τα ρούχα τους. Φορούν πρόχειρα ότι βρουν και πάνε. Ένας αόρατος ζυγός τις τραβά προς τα κάτω, είθε να τις τράβαγε εντός.
Φέτος λίγες μέρες πριν τις γιορτές ένα τρόλεϊ περνώντας μάζεψε τον αριστερό καθρέφτη μου, της Filothei Varsami, από το fb
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
μου τον γύρισε ανάποδα, τον μισοξεκόλλησε και τον άφησε μισοστερεωμένο-μισοκρεμασμένο. Ο οδηγός αισθάνθηκε πολύ λεβιές, μου ζήτησε χίλιες φορές συγγνώμη και σημείωσε τα στοιχεία μου σε ένα κατάστιχο γεμάτο στοιχεία και άλλων θυμάτων, για να κάνει δήλωση. Συνεργεία κλπ με παρέπεμπαν για αντικατάσταση μετά τις γιορτές και έτσι βρέθηκα με έναν καθρέφτη που αν τον κοιτάξεις σου δείχνει τρία τετράγωνα πίσω, σου δείχνει τη ζωή σου μια βόλτα, σου δείχνει τον εαυτό σου παιδί, αλλα αν περνάει μηχανάκι/ νταλίκα/ τανκ από δίπλα, δεν στο δείχνει.
Η γυναικεία ομορφιά στο "Πόλεμος και πόλεμος" του Λάσλο Κραζναχορκάι, αλλά και στη ζωή μας
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Πούθε οι ανισότητες μεταξύ και των ανθρώπων; Η πρώτη αυθόρμητη απάντηση είναι, μα από την κοινωνία, προφανώς. Ανισότητες πλούτου, δύναμης, γοήτρου, θέσης, μόρφωσης και άλλες ων ουκ έστιν αριθμός που οι συνέπειες τους είναι οι άπειρες μικρές και μεγάλες αδικίες.
Άλλη μητερούλα των ανισοτήτων; Η φύση; Εμ, η φύση βέβαια. Τώρα για ποιο λόγο η φύση γεννοβολάει αβέρτα ανισότητες, δηλαδή στο δια ταύτα αδικίες και τι ρόλο παίζει σ'αυτήν την επιλογή της η καταγωγή των ειδών του Δαρβίνου, θα σας γελάσουμε αν ισχυριστούμε πως κατέχουμε την αλήθεια.
Απόπειρα απάντησης:
Γεγονός που έγινε, του Χριστόφορου Μηλιώνη
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
"Γεγονός που έγινε", συνηθίζει να λέει χαριτολογώντας ένας φίλος μου, όταν θέλει να βεβαιώσει του λόγου το αληθές. Όπως αισθάνομαι την ανάγκη να πω κι εγώ τώρα,γιατί έχω διηγηθεί ένα σωρό ιστορίες που έγιναν και δεν έγινα όπως τις έχω διηγηθεί. Και μήτε ξέρω πια πως έχουν γίνει. Ένα μονάχα ξέρω: Πως είναι πιο αληθινές από την ίδια την αλήθεια.
Κι όχι πως αυτό καθ'εαυτό είναι κανένα συνταραχτικό γεγονός - όπως άλλωστε θα διαπιστώσετε.