Tην πρώτη φορά που με χτύπησε ο Νάσος, ήταν μετά από ένα πάρτι. Ήμασταν καλεσμένοι στα γενέθλια της φίλης του της Άννας και ο Νάσος ανυπομονούσε να μου συστήσει επισήμως την παρέα του. Και να με επιδείξει. «Από δω η Κέλυ», έλεγε σε όλους. «Κέλυ από το Μαρκέλλα. Είναι μισή Ιταλίδα». Λες κι αυτό με έκανε εξωτική και σπάνια. Τέλος πάντων. Συγκατοικούσαμε τρεις μήνες, ήμασταν ζευγάρι άλλους δύο, και μου άρεσε που καμάρωνε για μένα.

Το διήγημα που ακολουθεί,με τον τίτλο "Εποποιία", είναι της Λίλα Κονομάρα (Αθήνα, 1960) από το βιβλίο της "Οι ανησυχίες του Γεωμέτρη". Το "Μακάο", πρώτο βιβλίο της Κονομάρα, κυκλοφόρησε το 2002. Έκτοτε έγραψε ακόμα τέσσερα μυθιστορήματα και ένα για παιδιά. Η Κονομάρα στα 12 αυτά διηγήματα επινοεί καταστάσεις που με το ένα πόδι πατούν στο πραγματικό και με το άλλο στο φανταστικό. Οι ιστορίες της απλώνονται στο χώρο και στο χρόνο και στις καλύτερες στιγμές της ισορροπούν το συναίσθημα με τη σκέψη.

Στο μετρό. Νωρίς το βράδυ, γύρω στις 8. Ένα κοριτσάκι ήταν δεν ήταν 6 χρονών. Καθόταν στην εξωτερική πλευρά μιας τετράδας καθισμάτων στραμμένο προς τον διάδρομο. Είχε τα αδύνατα χεράκια και τα ποδαράκια του σταυρωμένα. Τα μάτια του ήταν υγρά και απλανή. Έδειχνε να τελεί σε κατάσταση σοκ. Ήταν καθαρό, καλοχτενισμένο και καλοντυμένο.

Τα τρία διηγήματα που ακολουθούν είναι από το πέμπτο βιβλίο του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (Καστοριά, 1967). Πρόκειται για το "Η αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες", εκδόσεις Κίχλη. Στο σημείωμα του οπισθόφυλλου αυτά που γράφει ο Παπαμόσχος μπορούμε εκ του αποτελέσματος να ισχυριστούμε ότι έχουν σχέση με τα διηγήματα που περιέχει το βιβλιαράκι αυτό.