Ελένη Ε. Νανοπούλου
Η μέρα της φούστας: Μια παράσταση για τα θολά όρια μεταξύ βίας και πολιτισμού ή τι σημαίνει δημοκρατία σ'αυτά τα θολά όρια
Στέλλα Χαράμη. Η Ζωή Χατζηαντωνίου σκηνοθετεί το γαλλικό δραματικό θρίλερ με πρωταγωνίστρια της Θεοδώρα Τζήμου και μαζί μιλούν για τα όρια της βίας, της ελευθερίας, της δημοκρατίας.
Ο Εντουάρ Μπαλαντίρ, πρωθυπουργός της Γαλλίας εν έτει 1995 είχε κληθεί να αντιμετωπίσει ένα φοβερό κύμα ενδοσχολικής βίας στη Γαλλία. Η κυβέρνηση του είχε παρουσιάσει μια σειρά σοβαρών μέτρων με τόνωση των σχολικών διαδικασιών, ενθάρρυνση της εντατικότερης μόρφωσης όλων των μαθητών της Γαλλίας – κυρίως των χαμηλότερων στρωμάτων – ακόμα και ίδρυση σταθμών όπου μαθητές προβληματικών οικογενειών θα μπορούσαν να διανυκτερεύουν σε ασφαλές περιβάλλον.
Η συνέντευξη της Νομπελίστριας Πολωνής συγγραφέας Όλγκα Τοκάρτσουκ στη Στέγη τώρα και LIVE STREAMING στις 9.2 στις 20:30
OLGA TOKARCZUK LIVE STREAMINGΟνομασίες και μετονομασίες των δρόμων και των πλατειών του Πειραιά
Nou-Pou.gr Πώς ονομάστηκε το 1944 η Πλατεία Κοραή; Ποιες ονομασίες δρόμων δόθηκαν στο παρελθόν, αλλά ουδέποτε επικράτησαν; Οι μετονομασίες που πήραν οι οδοί αλλά και διάφορες πλατείες του Πειραιά, μέσα στα χρόνια.
Είναι πράγματι πολλοί οι δρόμοι, αλλά και οι πλατείες του Πειραιά που έχουν αλλάξει ονομασία κατά τη διάρκεια του χρόνου. Άλλες φορές για να τιμηθεί κάποιος ήρωας, άλλες λόγω αποφάσεων των εκάστοτε αυτοδιοικήσεων, άλλες λόγω των τρέχοντων ιστορικών γεγονότων.
Για παράδειγμα, η ονομασία της ιστορικής οδού Νοταρά, που ενώ το 1851 αφιερώθηκε στον Στρατηγό Ιωάννη Νοταρά που έπεσε μαχόμενος στη Μάχη του Φαλήρου, αφού πρώτα είχε καταλάβει το Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα εντός του οποίου ήταν οχυρωμένοι Τούρκοι, η οδός έφτασε τελικά σήμερα να αποκαλείται «Ναυάρχου Νοταρά».
Από την αρχή μου είχε ξινίσει η είδηση με τις κοπέλες που πέταξαν τοματόζουμο σε πίνακα του Βαν Γκογκ, της Χρύσας Κακατσάκη, από το fb
Καημένε Βίνσεντ, σκεφτόμουν, εσύ το αποτύπωμά σου στην τέχνη ήθελες να αφήσεις ζωγραφίζοντας ηλιοτρόπια και όχι το ενεργειακό. Το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε λίγο αργότερα και σε έργα του Μονέ, του Κλιμτ και του Γκόγια. Το λες χάπενινγκ, το λες γκρίζα διαφήμιση (εμφανής η μάρκα του προϊόντος) ή κυνήγι των 15 λεπτών διασημότητας που μας αναλογούν, ακτιβισμό πάντως δεν το λες, γιατί κανένας βανδαλισμός δεν είναι μορφή αντίστασης. Η λέξη ακτιβισμός ταιριάζει στην Αμερικανίδα φωτογράφο Nan Goldin που ξεπέρασε τους δαίμονές της και τα ‘βαλε με έναν βιομηχανικό κολοσσό. Δεν μπορώ να μιλήσω για την Άντα, της Georgia Daliana , από το fb
Δεν μπορώ να μιλήσω για την Άντα που έφυγε από κοντά μας τόσο άδικα ! Μου είναι αδύνατον. Πρώτα έφυγε ο σύντροφός της ο σπουδαίος πεζογράφος Πειραιώτης Σταύρος Λαγκαδιανός και εκείνη έκανε σκοπό της ζωής της να τυπώσει τα βιβλία του που ο ίδιος δεν πρόλαβε ! Το βιβλίο του Λαγκαδιανού “οι δικές μου λέξεις “ με επιμέλεια της Άντας εκδόθηκε από τις εκδόσεις Γαβριηλιδη, αλλά δεν έφτασε στα βιβλιοπωλεία γιατί μια μέρα μετά την παρουσίαση πέθανε ο Γαβριηλίδης και το βιβλίο κατασχέθηκε και καταστράφηκε μαζί με όλα τα υπόλοιπα του εκδοτικού οίκου από τις τράπεζες ! Η αδέξια γενιά των δεξιοτήτων
Δημήτρης Αγγελής. Όταν το 1990 προβλήθηκε στους ελληνικούς κινηματογράφους η ταινία Ο κύκλος των χαμένων ποιητών (σκην. Peter Weir), όλοι την υποδεχθήκαμε με έκδηλο ενθουσιασμό. Θυμίζω εν τάχει την υπόθεση: σ’ ένα συντηρητικό σχολείο αρρένων με πειθαρχημένους και «προγραμματισμένους» τόσο από το οικογενειακό όσο και από το κοινωνικό περιβάλλον μαθητές, ένας ανατρεπτικός καθηγητής (αξιομνημόνευτη η παρουσία του Robin Williams) τους εμπνέει ν’ αδράξουν με πάθος τη ζωή και να δουν τον κόσμο διαφορετικά. Στην ταινία η ποίηση παίρνει τον χαρακτήρα μιας διαβατήριας τελετής μύησης, η εφηβική νεότητα με τον πηγαίο αυθορμητισμό της αναγνωρίζεται ως αυταξία την ώρα που η σχολική τάξη χαρακτηρίζεται από μια αφόρητα στεγνή διδασκαλία, ενώ υφολογικά τα κλισέ της μειλίχιας αισθηματικότητας και συνάμα της μαινόμενης περιφρόνησης του πολιτισμού υπογείως κυριαρχούν.
Ο πίνακας είναι του Γιώργου Βραχνού
Charles Bukowski «ώστε θέλεις να γίνεις συγγραφέας;» (video)
Ένα βίντεο ( 2:28) με ελληνικούς υπότιτλους που ο συγγραφέας Τσαρλς Μπουκόβσκι ( Αντερναχ, Γερμανία, 1920 - Σαν Πέδρο, Λος Άντζελες, 1994) λέει τη γνώμη του για τους λόγους που αξίζει κάποιος να προσπαθήσει να γίνει συγγραφέας και για τους λόγους που δεν αξίζει.
Για τα έργα του. Τα περισσότερα είναι αυτοβιογραφικά, αν και ακόμη κι αυτά, περιέχουν αρκετά φανταστικά στοιχεία. Έχοντας ζήσει περίπου μια δεκαετία στο περιθώριο, μέσα από απορία, αλκοολισμό και συνεχείς καβγάδες, συνέλεξε ένα τεράστιο ποσό εμπειριών, τις οποίες και άρχισε να αποτυπώνει σιγά σιγά στα γραπτά του με το ιδιόμορφο λιτό ύφος του. Αλκοολικοί, άστεγοι, πόρνες, άνθρωποι που ζουν την κάθε στιγμή, χωρίς να περιμένουν τίποτα από το αύριο είναι οι άνθρωποι που ο Μπουκόβσκι κατάφερε να διεισδύσει στις ψυχές τους και να παρουσιάσει τα ταλέντα τους, τις προσωπικότητές τους, την ανθρωπιά τους.
Ποίηση και παραμύθι, της Παυλίνα Παμπούδη
Ο πατέρας μου, που ήταν γεωπόνος, είχε κάποτε μπολιάσει μια λεμονιά στο περιβόλι μας με μπόλι μανταρινιάς κλημεντίνης. Τον άλλο χρόνο, ξεχνώντας τι είχε κάνει, και επειδή το δέντρο, που αισθανόταν κάπως μπερδεμένο, δεν είχε δώσει κανενός είδους καρπό, το ξαναμπόλιασε με μπόλι πορτοκαλιάς μέρλιν. Από τον τρίτο χρόνο και μέχρι πρόπερσι που το έκαψε το χιόνι, το δέντρο έβγαζε από τα δεξιά μανταρίνια κλημεντίνες και από τ’ αριστερά πορτοκάλια μέρλιν.
Φέτος, το δέντρο συνήλθε, φάνηκε να τα έχει ξεχάσει όλα και ξανάγινε μια ωραία λεμονιά γεμάτη λεμόνια και μάλιστα δίφορη.
Κι εγώ ήμουν κάποτε μια μωρή κοντούλα λεμονιά.
Μια νύχτα διάβασα τον Λυρικό Βίο του Σικελιανού (ο οποίος ετύγχανε μάλιστα και πνευματικός παππούς μου) και μια μέρα διάβασα Ιούλιο Βερν.
Μετά, άρχισα κι εγώ να παράγω από τ’ αριστερά ποιήματα, και από τα δεξιά παραμύθια.
11 ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΙΣΩΣ ΔΕΝ ΗΞΕΡΕΣ για την περιοχή Δραπετσώνα Κερατσίνι, του Γιώργου Τζοχαντζή
1. Το όνομα του Πάρκου ΠρεσσόφΕίναι τύχη για όλα τα "διαφορετικά" παιδιά να βρουν ενήλικες που θα τα αποδεχτούν για αυτό που είναι
Η Gillian είναι 7 ετών, κορίτσι που δεν μπορεί να κάτσει στο σχολείο. Συνέχεια σηκώνεται, αφαιρείται, πετά στα σύννεφα και δεν παρακολουθεί τα μαθήματά της. Οι δασκάλες της στεχαχωριούνται, την τιμωρούν, την πιέζουν, την επιβραβεύουν όταν παρακολουθεί, αλλά τίποτα δεν την διορθώνει. Η Gillian δεν καταφέρνει να κάτσει και δεν μπορεί να παρακολουθεί.