Ελάχιστα βιβλία ψυχολογίας και ψυχανάλυσης έχω διαβάσει. Ελάχιστα σε σχέση με αυτά που διαπραγματεύονται θέματα από άλλα γνωστικά πεδία. Κι αυτό γιατί δεν μου πήγαιναν. Έχει πολλάκις αποδειχθεί ότι η ροπή μου, έτσι όπως διαμορφώθηκε στα χρόνια που φτιάχτηκα, ήταν πιο πολύ προς τα άγνωστα κι αδιάβατα του έξω κόσμου από ότι προς το ανεξέλεχτο χάος του μέσα.

Ένα από τα ελάχιστα είναι "Η υπόθεση της ευτυχίας" του καθηγητή θετικής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης Τζόνοθαν Χάιντ ( Νέα Υόρκη, 1963), που το διάβασα και το καταευχαριστήθηκα στην αρχή της χρονιάς και τώρα το ξαναδιαβάζω - αφού βλέπετε φέτος και μέχρι στιγμής ήμουν άτυχος με τα περισσότερα από τα βιβλία που αγόρασα. Μια παρουσίαση του βιβλίου την έκανα πριν οχτώ μήνες στη σταγόνα (εδώ ). Στο παρόν άρθρο μπορείτε να διαβάσετε τον επίλογο του εξαιρετικού κατά την ταπεινή ψυχολογικά γνώμη μου αυτού του βιβλίου των Πανεπιστημιακών εκδόσεων Κρήτης, 257 σελ. 

Το να εξασκείται κανείς στις αρχαιοελληνικές αρετές της σοφίας και του θάρρους είναι ένα πράγμα. Το να είναι διαρκώς χαρούμενος με τον αμερικανικό τρόπο είναι κάτι άλλο που τελικά μοιάζει με ψύχωση. 

Πριν από χρόνια βρέθηκα σε μία τελετή προσκόπων κάπου στις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείας, όπου και εισέπνευσα το αμερικανικό πνεύμα, αφιλτράριστο. Οι στολές των προσκόπων είχαν ραμμένες πάνω τους αστέρια και λωρίδες, δίπλα στα διακριτικά τους. Μπροστά σε μία υπερμεγέθη αμερικανική σημαία βρεθήκαμε όλοι μαζί να προσευχόμαστε στον άγνωστό, ασαφή Θεό της Αμερικής, ευχαριστώντας για την ύπαρξη μας και ζητώντας κάποιο είδος δύναμης ή προστασίας.    Μετά τα αγόρια απήγγειλαν τον προσκοπικό κώδικα: μια δέηση για να είναι αξιόπιστοι, αφοσιωμένοι, χρήσιμοι και... χαρούμενοι.