Δοκίμιο - στοχασμοί (65)
Yorgos Kyriakopoulos, από το fb. Η ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ
Καμμιά φορά στην μεγάλη Τέχνη είναι εκείνη η λεπτομέρεια που διηγείται όλη την ιστορία. Όλο το πάθος, την δύναμη, την λύσσα. Είναι εκείνη η λεπτομέρεια που σε κάνει να συμμετέχεις στο δρώμενο με κομμένη την ανάσα. Είναι αυτή που έχει φυσήξει την ζωή στην πέτρα. Κι ενώ μπορεί να είναι ένα βλέμμα, μία στάση, μία κίνηση στιγμιαία, είναι ταυτοχρόνως και αυτή που δίνει όλη την αιωνιότητα στο έργο. Κι αυτή που του εξασφαλίζει την οικουμενική κατανόησή του.
Βερολίνο, Μουσείο Περγάμου, 08.07.13
Όλια και Χρήστος, δυο γάργαρα ρυάκια που σμίξανε μέσα μου κι ένιωσα όμορφα
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Χρήστος Μποκόρος. Τίποτα ιδιαίτερο, λίγο γαυράκι, βλήτα, ψωμάκι ζυμωτό, πανσέληνος Ιουλίου πάνω απ’ το Μικρολίμανο, αργός περίπατος νυχτερινός, όλα τριγύρω λουσμένα φως, τα βοτσαλάκια, η μικρή Σταλίδα και τα νερά, ο Προφητηλίας κι η Αγιαματρώνα μικροχτισμένα στην αμμουδιά, παιχνίδια, τάματα, ανθρωποτέχνη, μια σημαιούλα στα σκοτεινά, τίποτα ιδιαίτερο, όλα κοινά, συνηθισμένα κι ωστόσο υπάρχουνε βεβαιωμένα μοναδικά, είναι τεκμήρια, στοιχεία ζωής, σταθμοί ενός βλέμματος, μνήμη βιωμένη, στιγμή ακριβής, σημάδια αδιάψευστα μιας ζωντανής διαδρομής.Κόκκινα, μπλε κι άσπρα καϊκάκια σε ταξίδι θα με πα θα με πάρετε καλέ;
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Τις έβλεπε από πολύ κοντά και όχι για πρώτη φορά. Ήξερε ότι ως προς τη θέση εργασίας τους, τυπικά και οι τρεις ήταν ίσες. Ως προς την ελευθερία κινήσεων, ή μία είχε τους πόντους της μαθητευομένης, η άλλη μάλλον από το κατεκτημένο ρόλο της στον χώρο δουλειάς και η τρίτη από την εμπειρία της.
Αξίωμα Ι, που άπειρες φορές έχει επαληθευτεί στην πράξη, όταν φυσικά έχεις μάτια για να βλέπεις. Η ισότητα λοιπόν και η ελευθερία, μόνο κατ'εξαίρεση είναι δυνατό να συνυπάρχουν. Η μία ασυναίσθητα ροκανίζει την άλλη φτάνοντας μέχρι το σημείο ακόμα και να την ακυρώνει στην πράξη. Οι ορατοί και οι αόρατοι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό είναι κατά κανόνα διαφορετικοί. Αυτό πάντως που είναι δεδομένο είναι η εγγενής αντιπαλότητά τους και στο δημόσιο βίο και στον ιδιωτικό.
Στο Βιβλιοβούλιο για το βιβλίο του Νίκου Σιδέρη " Πώς το παιδί μαθαίνει να ζητά λαβαίνοντας υπόψη και τον άλλον"
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Το ΒΙΒΛΙΟΒΟΥΛΙΟ είναι μία από τις καλές εκπομπές που ξεκίνησε να προβάλλεται στο Κανάλι της Βουλής στα τέλη του 2018 . Την αρχισυνταξία και την επιμέλεια την έχει ο δημοσιογράφος Μανώλης Πιμπλής και όπως μαρτυρά και ο τίτλος της θέμα της είναι το βιβλίο.
Την Κυριακή 4.6 καλεσμένοι της εκπομπής ήταν ο ψυχίατρος και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης και ο ομότιμος Καθηγητής Παιδοψυχιατρικής Δημήτρης Αναγνωστόπουλος. Το κάλεσμα έγινε με αφορμή την κυκλοφορία του καινούργιου βιβλίου του Ν.Σιδέρη «Πώς το παιδί μαθαίνει να ζητά λαβαίνοντας υπόψη και τον άλλον» (εκδ. Αρμός 2022)". Πάνω σ'αυτό οι καλεσμένοι συζήτησαν με τον Μανώλη Πιμπλή και βρήκαμε ενδιαφέροντα αυτά που ειπώθηκαν.
ΘΑΛΗΣ+ΦΙΛΟΙ, το βιβλίο του μήνα: "Μπορεί ο αλγόριθμος"...
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
να είναι ηθικός, δίκαιος, διαφανής, να δικάζει και να διοικεί;
Τους τελευταίους μήνες, με τη διάδοση των νέων γλωσσικών μοντέλων Τεχνητής Νοημοσύνης, όπως το «ChatGPT» και το «Bard», η συζήτηση για τη συνύπαρξή μας με την Τεχνητή Νοημοσύνη εκτείνεται σε διαφορετικές κατευθύνσεις. Συνοπτικά, μπορούμε να πούμε ότι ο «παροξυσμός αισιοδοξίας», σχετικά με τα νέα μοντέλα επεξεργασίας φυσικής γλώσσας, συμπορεύεται με τον έντονο προβληματισμό για τα όρια και τις επιπτώσεις αυτής της εξέλιξης στην κοινωνία.
Πρόκειται, σαφώς, για ένα διαχρονικό ζήτημα που συνδέεται με κάθε τεχνολογική ανάπτυξη. Στην περίπτωση της Τεχνητής Νοημοσύνης, ο προβληματισμός είναι εντονότερος, καθώς ακόμη και εξειδικευμένοι επιστήμονες αδυνατούν να κατανοήσουν πλήρως τις πιο σύνθετες λειτουργίες της. Η μελλοντική αυτονόμησή της είναι ένα επιπλέον ενδεχόμενο που προκαλεί, τουλάχιστον προς το παρόν, αμηχανία.
Ονομασίες και μετονομασίες των δρόμων και των πλατειών του Πειραιά
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Ελένη Ε. Νανοπούλου
Nou-Pou.gr Πώς ονομάστηκε το 1944 η Πλατεία Κοραή; Ποιες ονομασίες δρόμων δόθηκαν στο παρελθόν, αλλά ουδέποτε επικράτησαν; Οι μετονομασίες που πήραν οι οδοί αλλά και διάφορες πλατείες του Πειραιά, μέσα στα χρόνια.
Είναι πράγματι πολλοί οι δρόμοι, αλλά και οι πλατείες του Πειραιά που έχουν αλλάξει ονομασία κατά τη διάρκεια του χρόνου. Άλλες φορές για να τιμηθεί κάποιος ήρωας, άλλες λόγω αποφάσεων των εκάστοτε αυτοδιοικήσεων, άλλες λόγω των τρέχοντων ιστορικών γεγονότων.
Για παράδειγμα, η ονομασία της ιστορικής οδού Νοταρά, που ενώ το 1851 αφιερώθηκε στον Στρατηγό Ιωάννη Νοταρά που έπεσε μαχόμενος στη Μάχη του Φαλήρου, αφού πρώτα είχε καταλάβει το Μοναστήρι του Αγίου Σπυρίδωνα εντός του οποίου ήταν οχυρωμένοι Τούρκοι, η οδός έφτασε τελικά σήμερα να αποκαλείται «Ναυάρχου Νοταρά».
Περί ωραίου ΙΙ, του Ν.Σ. Μαυρογιάννη , από το fb
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Ενώ ο καθένας μας μπορεί ιδιωτικά να έρχεται σε επαφή με όποια εκδοχή του ωραίου προτιμά, τα πράγματα στην δημόσια σφαίρα και ιδίως σε εκείνο το κομμάτι της που ανήκει σε όλους, είναι διαφορετικά. Εκεί αναπόφευκτα θα εμφανίζεται η εκδοχή που προκρίνουν εντεταλμένα άτομα και μόνον. Συγκεκριμένα άτομα αποφασίζουν τι εκτίθεται στην Εθνική Πινακοθήκη, τι ανεβαίνει στο Εθνικό Θέατρο, τι ακούγεται στο Τρίτο Πρόγραμμα κ.ο.κ. Δεν υπάρχει απλή αναλογική, το δικαίωμα όλων στην έκφραση και άλλα τέτοια. Η λογοκρισία της χούντας βρίσκεται σε σχέση με αυτές στην Κίνα και στο Ιράν
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Προχθές είδα για λίγο ένα αφιέρωμα στο κανάλι της Βουλής για τη λογοκρισία ταινιών το καιρό της χούντας. Αβίαστα ένιωσα το πόσο εχθρικό στη ζωή ήταν αυτό το παράνομο καθεστώς και πόσο γελοίοι ήταν οι λόγοι που επικαλούντο για τις απαγορεύσεις τους. Πάντως ένας από τους λόγους που με εξόργιζε η χούντα ήταν η λογοκρισία της. Για δύο ταινίες που είδα τον τελευταίο καιρό και μου άρεσαν, την ιρανική, ΦΥΓΑΜΕ! και την κινέζικη Ο ΣΠΟΡΟΣ ΜΙΑΣ ΑΓΑΠΗΣ, διάβασα ότι είναι απαγορευμένες στις χώρες τους.
Ως πότε θα επιτρέπουμε στ'αλήθεια να βαίνει καλώς η ανήθικη βία εναντίον των πιο ευάλωτων;
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Σίγουρα θα υπάρχουν συμπολίτες μας που θα θεωρούν ότι τις τελευταίες δεκαετίες, περίπου τα ίδια συνέβαιναν στην χώρα μας όσον αφορά στους βιασμούς και στις γυναικτονίες και στους παιδοβιασμούς και στην βία των ανηλίκων και σε όλα αυτά τα συμβάντα που πολλαπλασιάζονται στις προσωπικές τροχιές των ανθρώπων. Και ότι εκείνα τα χρόνια για διάφορους λόγους είτε δεν τα μαθαίναμε όλα, είτε τα θύματα δεν είχαν την αίσθηση της κακοποίησής τους και τη γνώση της σχετικής νομοθεσίας που θα μπορούσαν να στηριχτούν για να τιμωρηθούν οι θύτες ή δεν είχαν την δύναμη να την καταγγείλουν ως τέτοια.
Ο πατέρας μου, που ήταν γεωπόνος, είχε κάποτε μπολιάσει μια λεμονιά στο περιβόλι μας με μπόλι μανταρινιάς κλημεντίνης. Τον άλλο χρόνο, ξεχνώντας τι είχε κάνει, και επειδή το δέντρο, που αισθανόταν κάπως μπερδεμένο, δεν είχε δώσει κανενός είδους καρπό, το ξαναμπόλιασε με μπόλι πορτοκαλιάς μέρλιν. Από τον τρίτο χρόνο και μέχρι πρόπερσι που το έκαψε το χιόνι, το δέντρο έβγαζε από τα δεξιά μανταρίνια κλημεντίνες και από τ’ αριστερά πορτοκάλια μέρλιν.