Στην Ελλάδα αυτοί που ξέρουν τι ακριβώς είναι το "ποίημα", είναι νομίζω ελάχιστοι.
Τα τελευταία χρόνια κάθε σοβαρή αναφορά στην αστυνομική λογοτεχνία, περιλαμβάνει οπωσδήποτε τον Ρέιμοντ Τσάλντερ και τον ήρωά του Φίλιπ Μάρλοου. 
Το πρώτο δεδομένο: Οι λέξεις και οι έννοιες που επιβιώνουν μέσα στους αιώνες συχνά αλλάζουν σημασία. Και το δεύτερο: Οι άνθρωποι, που στα πλαίσια μιας θρησκείας, μιας φιλοσοφίας, μιας ιδεολογίας, ενός κινήματος ή μιας στάσης ζωής επιλέγουν κάτι αλλιώτικο από το καθιερωμένο, πάντα είναι στην αρχή λίγοι. Αν τα πράματα οδηγηθούν σε μεγάλη κόντρα με τους πολλούς, τότε αυτούς που τελικά ηττώνται στην αναμεταξύ τους διαμάχη, οι νικητές τους αποκαλούν αιρετικούς. 
Ο "αίνος" αυτός εκφωνήθηκε την Παρασκευή 4.5 κατά την τελετή αναγόρευσής του σε επίτιμο διδάκτορα του Τμήματος Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης:
1. Από το αποτυχημένο παρελθόν στο επιτυχημένο μέλλον;
Με αφορμή τα μικρά «πειράματα εργατικής και κοινωνικής αυτοδιαχείρισης» που συντελούνται τον τελευταίο καιρό στην Ελλάδα, αλλά και την λεγόμενη «κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία» που προωθεί η σημερινή αριστερή κυβέρνηση δημοσιευουμε μια δικιά μας εποικοδομητική κριτική, και ένα κείμενο/ μελέτη του Μάρτιν Μπούμπερ για τα Πειράματα εργατικής και κοινωνικής αυτοδιαχείρισης τον 19ο αιώνα* για να διαπιστώσουμε το πως και γιατί αυτά τα πειράματα ή απέτυχαν και διαλύθηκαν, ή αφομοιώθηκαν από το καπιταλιστικό σύστημα.
Circus. Joan Miró. 1934
Κείμενο Α
Από το 2004 η «Ευρωπαϊκή Ημέρα για την Κατάθλιψη» (European Depression Day) γιορτάζεται κάθε χρόνο τον Οκτώβριο στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες. Μια ημέρα αφιερωμένη σε εκδηλώσεις, ομιλίες και συνέδρια που διοργανώνονται από τις μη κερδοσκοπικές εταιρείες και το υπουργείο Υγείας κάθε χώρας με σκοπό την ενημέρωση της κοινής γνώμης για την πιο διαδεδομένη ψυχική νόσο στην εποχή μας.
Πολλοί είναι οι τρόποι για να οξύνει κανείς την ανθρωπογνωσία του μέσα στον νεοελληνικό βίο, αλλά η μελέτη της λέξης «κομπλεξικός» κρατάει τα σκήπτρα. Από τη μαθητική ηλικία κιόλας, η χρήση του όρου ισοδυναμεί με επίδειξη ταυτότητας. «Ρε μαλάκα, μιλάμε για κομπλεξάρα, ούτε νερό δεν μπορεί να πιει!» Η κατηγοριοποίηση είναι προφανής. Από τη μια οι ξεσκολισμένοι, αυτοί που δεν κωλώνουν, δε μασάνε, δεν τους τη βγαίνει κανένας, και από την άλλη οι αδικογεννημένοι, οι σκουντούφληδες και μουντζωμένοι. Ο ασυμπλεγμάτιστος είναι «μορφή, όλα τα σφάζει / όλα τα μαχαιρώνει· σε αγοράζει στο πιτς φιτίλι, γεννήθηκε τετραπέρατος· αντίθετα, ο έρμος ο κομπλεξικός πάει τοίχο τοίχο, αν κερδίσει ποτέ κερδίζει μόνο στο λήγοντα, στην πρόσθεση ξεχνάει το μηδέν, τέλος πάντων μαζεύει τα καρφοπέταλα των άλλων.
Κάπου τον περασμένο Οκτώβριο μου τηλεφώνησε ο ποιητής Γιάννης Κοντός και μου είπε ότι σχεδίαζαν με τον Θανάση Νιάρχο μια εκδήλωση για τον Γιώργο Ιωάννου ( Θεσ/νίκη, 1927 - Αθήνα, 1985), τον Φεβρουάριο που θα ερχόταν, όταν θα συμπληρώνονταν τριάντα χρόνια από τότε που έφυγε. Σκόπευαν να γίνει χωρίς ενδιάμεσους φορείς, σε ένα κεντρικό θέατρο και, εκτός από αυτούς τους δύο, θα συμμετείχε ο Μένης Κουμανταρέας. Μου ζήτησε να είμαι κι εγώ εκεί, “ξέρεις εσύ” μου είπε, “τον ξέρεις τόσο καλά τον Γιώργο”. 
Ποιος είσαι;