Το να εξασκείται κανείς στις αρχαιοελληνικές αρετές της σοφίας και του θάρρους είναι ένα πράγμα. Το να είναι διαρκώς χαρούμενος με τον αμερικανικό τρόπο είναι κάτι άλλο που τελικά μοιάζει με ψύχωση. 

Πριν από χρόνια βρέθηκα σε μία τελετή προσκόπων κάπου στις βορειοανατολικές Ηνωμένες Πολιτείας, όπου και εισέπνευσα το αμερικανικό πνεύμα, αφιλτράριστο. Οι στολές των προσκόπων είχαν ραμμένες πάνω τους αστέρια και λωρίδες, δίπλα στα διακριτικά τους. Μπροστά σε μία υπερμεγέθη αμερικανική σημαία βρεθήκαμε όλοι μαζί να προσευχόμαστε στον άγνωστό, ασαφή Θεό της Αμερικής, ευχαριστώντας για την ύπαρξη μας και ζητώντας κάποιο είδος δύναμης ή προστασίας.    Μετά τα αγόρια απήγγειλαν τον προσκοπικό κώδικα: μια δέηση για να είναι αξιόπιστοι, αφοσιωμένοι, χρήσιμοι και... χαρούμενοι.   

Ξεκαλοκαιριάζω στην Αθήνα εν μέρει από επιλογή, εν μέρει από σύμπτωση, τυχαία. Ξέρεις, δεν είναι κάτι ξαφνικό ή απαραβίαστο, δεν πετάγεσαι κάποια ωραία πρωία απ' το κρεβάτι για να πεις «από δω και πέρα εγώ δεν εγκαταλείπω την Αθήνα τα καλοκαίρια». Κάπως τα φέρνει η ζωή, κάπως τα φτιάχνουμε κι εμείς με το κεφάλι μας, κι όλο αυτό αντανακλά μια βαθύτερη διάθεσή μας. Γιατί η ζωή μπορεί να στα φέρει και κάπως αλλιώς, κι εσύ να διαλέξεις αυτό κι όχι εκείνο, ή εκείνο κι όχι αυτό.

Το κείμενο «Οι 10 στρατηγικές χειραγώγησης των μαζών» κυκλοφορεί μαζικά παγκοσμίως -σχεδόν σε όλες τις γλώσσες- και κάνει θραύση στο διαδίκτυο, αφού το έχουν διαβάσει μέχρι τώρα εκατομμύρια άνθρωποι απ’ άκρου εις άκρον του πλανήτη.

Αυτοί που το ανήρτησαν για πρώτη φορά υποστηρίζουν πως αποτελεί μέρος μιας συλλογής συνεντεύξεων του Νόαμ Τσόμσκι, όπου ο κορυφαίος διανοητής διατυπώνει διεισδυτικές παρατηρήσεις για τους θεσμούς που διαμορφώνουν τη σκέψη του κοινού και οι οποίοι βρίσκονται στην υπηρεσία της ισχύος και του κέρδους.

Αν γράφονται τώρα τούτες οι γραμμές είναι γιατί θεωρούμε πως έχει ξεπεραστεί ένα όριο αν(τ)οχής. Η καθημερινότητα όλο και τείνει να απευθύνεται σε ασθενείς. Γενικώς, υπάρχει πρόβλημα, στο οποίο, όπως κι αν αυτό οριστεί, απ’ όπου κι αν πηγάζει, οι καλλιτέχνες δεν αποτελούνε λύση. Αυτό που επείγει είναι να επανεφεύρουμε το ίδιο το νόημα της καλλιτεχνικής πράξης.