Πώς η βιομηχανία της θετικότητας μετακυλίει στους ανθρώπους την ευθύνη για την πλειονότητα των κακοτυχιών και της αντικειμενικής αδυναμίας τους, ανεξαρτήτως του πόσο μυωπική, αστήρικτη ή άδικη είναι μια τέτοια κρίση. 

Κυνεγόνδη [Cunegonde], η αριστοκρατική ηρωίδα του μυθιστορήματος Καντίνι του Βολταίρου, η Πολλυάννα Γουίττιερ [Pollyanna Whittier], το νεαρό ορφανό κορίτσι της κλασικής σειράς παιδικής λογοτεχνίας με τίτλο Πολλυάννα της Έλεανορ Πόρτερ [Eleanor Porter], και ο Γκούιντο Ορεφίτσε [Guido Orefice], ο κεντρικός ήρωας της ταινίας "Η ζωή είναι ωραία" του Ρομπέρτο Μπενίνι [Roberto Benigni], όλοι τους έχουν κάτι κοινό. Παρότι υπομένουν φριχτές κακουχίες και τραγικά γεγονότα, παραμένουν πεπεισμένοι ότι όλα για καλό γίνονται σε τούτη την κοιλάδα των δακρύων.

Προς κάθε αρμόδιο

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Η γελοιοποίηση των θεσμών

«ΓΙΑΤΙ ΕΝΑΣ ΣΟΒΑΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ μιας σοβαρής εφημερίδας δεν ασχολείται σοβαρά με το θέμα της λογοκλοπής στην Ελλάδα; Γιατί η Εταιρεία Συγγραφέων σιωπά;» Αυτά τα ερωτήματα απεύθυνε τις προάλλες στο facebook ο ποιητής Ντίνος Σιώτης. Αφορμή βεβαίως η αποκάλυψη του συγγραφέα Νίκου Σαραντάκου ότι το δημοσιευμένο στο Βήμα άρθρο του Αλέξη Σταμάτη, απόσπασμα του οποίου τέθηκε στις φετινές Πανελλήνιες Εξετάσεις, είναι προϊόν λογοκλοπής. Μια μέρα αργότερα, ο ίδιος έφερε στο φως και άλλη λογοκλοπή του Σταμάτη, για άλλο άρθρο του στην ίδια εφημερίδα.

Εκείνο το καλοκαίρι, που δεν θύμιζε σε τίποτα τον εαυτό του, όλα ήταν περασμένα μέσα από τον θολό καθρέφτη της θάλασσας και γι’ αυτό μύριζαν αλμύρα.

Η πατίνα του χρόνου λαμπύριζε τις ώρες του ήλιου και οι σκουριές στις μεταλλικές επιφάνειες φάνταζαν παραλλαγές ξεχασμένων ονείρων.

Οι ιδέες είχαν σκουριάσει προ πολλού, καθώς ο χρόνος κάλπαζε ανελέητος.