Κατερίνα Καμπόσου. Έχουμε μεγάλη ανάγκη ως κοινωνία από απλές ιδέες που ανεβάζουν το ηθικό και παράγουν ένα αποτέλεσμα υπέρ του κοινού καλού. Έχουμε μεγάλη ανάγκη από πρωτοβουλίες ανώνυμων που ξεκινώντας από το μηδέν αναμετριώνται με ένα πρόβλημα που αφορά όλους μας. Να όπως αυτή των Λευτέρη Αραπάκη και  Γρηγόρη Νίτα που θέλουν να ενεργοποιήσουν 1000 αλιευτικά από τη Μεσόγειο για να καθαρίζουν πλαστικό.

Την πρώτη φορά που πήγαμε για ψάρεμα, το καϊκι ψάρεψε εκτός από ψάρια και πλαστικά. Συγκεκριμένα, ήταν ένα κουτάκι αναψυκτικού που μου τράβηξε το ενδιαφέρον, λόγω του χρώματός του. Όταν είδα την ημερομηνία λήξης, έπαθα ένα σοκ, γιατί είχε λήξει το 1987. Το δεύτερο σοκ, ήρθε όταν ο ψαράς το πήρε από το χέρι μου και το πέταξε στη θάλασσα, λέγοντάς μας “δεν είναι δική μας ευθύνη να τα μαζεύουμε αυτά”».

Στο Μουσείο Μπενάκη, η ετήσια πολιτιστική έκδοση «Επίλογος» γιόρτασε το απόγευμα της Τρίτης 10 Δεκέμβρη τα 28α γενέθλιά της και παρουσίασε το φετινό της τόμο «Επίλογος 2019», όπου καταγράφονται όλα όσα πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια του χρόνου που πέρασε, στους τομείς του Πολιτισμού: γράμματα, θέατρο, κινηματογράφος, εικαστικά, χορός, μουσική, media, φωτογραφία, αρχιτεκτονική, κόμικ, πολιτιστική πολιτική, φεστιβάλ, πολιτιστική κληρονομιά, αφιερώματα, επέτειοι, χρονολόγιο θεατρικών παραστάσεων.

Το εκπληκτικό αυτο ντοκιμαντέρ του PBS ( 52:57) με τίτλο: "Secrets of the Parthenon" (Τα μυστικά του Παρθενώνα) αναλύει τον τρόπο που χτίστηκε ο περίφημος Παρθενώνας και καταγράφει λεπτό προς λεπτό τις προσπάθειες των τελευταίων δεκαετιών για την αναστήλωση του, απο τους καλύτερους επιστήμονες του κόσμου, διεισδύοντας στα βάθη του ιερού αυτού βράχου της Ακροπόλεως. Απολαύστε το εκπληκτικό αυτό ντοκιμαντέρ, διάρκειας μίας ώρας περίπου και γνωρίστε "Τα μυστικά του Παρθενώνα". ( Με ελληνικούς υπότιτλους)

Οι βυζαντινοί μαΐστορες, πριν αρχίσει η χορωδία το τροπάρι, ψέλναν δυο-τρεις συλλαβές, το λεγόμενο απήχημα, εκείνα τα «α-να-νές» ή «λέ-γε-τος» που ακούν ακόμα όσοι πάνε στην εκκλησία. Αυτά είναι στην ανατολίτικη μουσική τα αντίστοιχα στις «σκάλες» της δυτικής, «ντο ματζόρε», «λα μινόρε», κ.λπ. Μόνο που αντίθετα από τις τελευταίες, που ορίζουν με μαθηματική ακρίβεια τους ήχους των ήχων, τα βυζαντινά απηχήματα δίνουν περισσότερη ελευθερία. Δίνουν μιαν ιδέα της μουσικής βάσης του τραγουδιού, ένα πνεύμα θα λέγαμε. Πνεύμα σημειωτέον, σήμαινε στα αρχαία ελληνικά την πνοή, τον αέρα που μας ζει. Και η μελωδία λέγεται στα τούρκικα, όπως και ο αέρας, χαβάς—εξ ου και η έκφραση αυτός «αυτός τον χαβά του».

Πόσα σχολεία στην Ελλάδα διαθέτουν άραγε αστρονομικό παρατηρητήριο ή πάρκο ηλιακών ρολογιών; Πόσα σχολεία στην πατρίδα μας έχουν υπαίθριο εργαστήριο φυσικής; Σε πόσα σχολεία στην Ελλάδα γίνονται ηλιακές παρατηρήσεις και νυχτερινές αστροπαρατηρήσεις; Σε πόσα δημόσια σχολεία στην πατρίδα μας διοργανώνονται εκδηλώσεις αστρονομίας με ομιλίες από έγκριτους πανεπιστημιακούς καθηγητές;

Παρακαλώ τους φίλους μου να αφιερώσουν 2-3 λεπτά και να διαβάσουν το παρακάτω κείμενο, ειδικά εκείνους που αγανακτούν και ολοφύρονται με τους πρόσφυγες και μετανάστες. Συγκρατήστε λίγο τα συναισθήματα σας και ενημερωθείτε (όπως κι εγώ) με στοιχεία, αριθμούς κι επίσημες έρευνες και καταγραφές. Το πρόβλημα είναι σοβαρό, όμως ας αποφύγουμε τις υστερικές αντιδράσεις κάνοντας μια προσπάθεια να κατανοήσουμε την κατάσταση στις πραγματικές της διαστάσεις. Χώρος για επιφυλάξεις και αμφισβητήσεις πάντα υπάρχει, η σφαιρική γνώση και ενημέρωση όμως μόνο καλό θα μας κάνει.
Elias Zaikos

Ξέρετε τι έλεγε ο Bresson για την φωτογραφία. «Η φωτογραφία είναι άπαξ δια παντός»

Να φυλάγονται από την εννοιολογία κι από τις υπερβολές της τεχνολογίας. Αυτό συμβούλευσε ο μεγάλος δάσκαλος και ιδιοφυής φωτογράφος τους νέους καλλιτέχνες.

O Bresson χρησιμοποιούσε πάντα normal φακό. Γιατί; Γιατί δεν ήθελε να επέμβει δυναμικά στην οπτική καταγραφή του κόσμου. Ήθελε να αφήνει τον normal φακό με την αυστηρότητα των 45 μοιρών να καταγράφει την «τάξη του κόσμου» στη σύνθεση των κάδρων του.

«Επειδή ο Θεός δεν μπορεί να είναι παντού, γι’ αυτό έφτιαξε τη μητέρα» είχε αναφέρει κάποτε ο Αλέξανδρος Δουμάς, ο πρεσβύτερος. Διότι η δύναμη μιας μητέρας είναι αναμφισβήτητη. Θα σε φροντίσει, θα σε συμβουλεύσει, θα σε συγχωρέσει και θα σε προστατέψει χωρίς να ζητήσει αντάλλαγμα. Είναι εκείνη που αντικρίζεις για πρώτη φορά όταν ανοίγεις τα μάτια. Κι όταν μια μητέρα σε αφήνει στην πορεία ελεύθερο να εκφραστείς και να αποκαλύψεις κρυφά ταλέντα, τότε εσύ μπορεί να μεταμορφωθείς ακόμη και σε έναν

Πλωτές σκηνές έχουμε δει πολλές, όμως η πρώτη πλωτή Όπερα στον κόσμο κατασκευασμένη εξ ολοκλήρου από ανακυκλώσιμα υλικά, έχει δημιουργηθεί, πριν από περίπου 3 χρόνια, στην Πρέβαζα της Ηπείρου.  Η όπερα του νερού και του ονείρου, όπως την αποκαλούν. 

Η πρωτότυπη αυτή ιδέα γεννήθηκε από τον Λέανδρο Σπαρτιώτη ή αλλιώς τον Λέανδρο της Πρέβεζας όπως πολύ επιτυχημένα τον είχε προσφωνήσει ένας πολύ καλός του φίλος στο παρελθόν.Πριν από 3 χρόνια λοιπόν ο κ. Σπαρτιώτης είχε την ιδέα να μαζεύει τα κουτιά των αναψυκτικών και με αυτά να δημιουργήσει ένα έργο τέχνης, το οποίο τότε δεν είχε ξεκαθαρίσει τι ακριβώς θα ήταν.

Τα τελευταία χρόνια, όλο και περισσότερες πληροφορίες κυκλοφορούν για τις επιπτώσεις της συμβατικής, αλλά και της πλαστικής ρύπανσης των ωκεανών στην ανθρώπινη υγεία, αφού τα ψάρια που καταναλώνει ολόκληρος ο πλανήτης, έχουν επιβαρυνθεί στο σύνολό τους, είτε από τα πανταχού παρόντα πλαστικά και μικροπλαστικά απόβλητα, είτε από διαφόρων άλλων ειδών ρύπους. Πρόκειται για μια παγκόσμια, ζοφερή κατάσταση, που συζητιέται όλο και περισσότερο, όσο νέα στοιχεία έρχονται στη δημοσιότητα. Υπάρχουν ωστόσο κάποιες λιγότερο γνωστές πτυχές της ρύπανσης των θαλασσών, αλλά και του διατροφικού εφιάλτη που αυτή συνεπάγεται. Μια από αυτές, είναι η ρύπανση με φαρμακευτικά απόβλητα, αλλά και η μαζική χρήση φαρμάκων στα ψάρια των ιχθυοκαλλιεργειών.

Νατάσσα Αργυράκη