Μένω  στη Δραπετσώνα, απέναντι από τον Β' Παιδικό Δημοτικό σταθμό. 
Για μένα είναι μεγάλη χαρά να βλέπω και να ακούω τα παιδάκια. Η μαμά μου, όσο ζούσε, καθόταν έξω στο πεζοδρόμιο και χαιρόταν με όλη την κίνησή τους, με τα γέλια τους, τις φωνές τους και τη ζωντάνια τους. 
Γενικώς υπάρχει μια παράδοση καλής γειτονίας. Και μια αίσθηση από τη μεριά του σπιτιού μας ότι είμαστε τυχεροί που έχουμε τέτοιους γείτονες.
Ποιο είναι το θέμα;

Σε αυτόν τον παιδικό σταθμό τα παιδάκια δεν κάνουν διάλειμμα.

13.1.19, Παγκόσμια ημέρα φιλίας σήμερα! Έχω την τύχη να έχω πολλούς και καλούς φίλους αλλά θα μου επιτρέψετε να αναρτήσω εκ νέου κάτι χαρακτηριστικό.

Με τον Τάκη Λασπαδάκη είμαστε συμμαθητές στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Στο Α2, Β2, Γ2 μαζί. Μετά στο Λύκειο χωρίσαμε. Αυτός στο πρώτο πρακτικό εγώ στο δεύτερο πρακτικό. Μαθητές του Α2 είχαμε πάρει το «πρωτάθλημα» της Α Γυμνασίου με γκολ του Τάσου Κατιμερτζόγλου στον τελικό! Αυτός εξαιρετικό χαφ, εγώ αριστερός οπισθοφύλαξ ( έπαιζα όπου με βάζανε). 

Ο Τάκης είχε μια ιδιαιτερότητα: ήταν «ξελιγωμένος για μπάλα», όπως λέγαμε τότε. Δεν έχω καμιά φωτογραφία του από εκδρομή όταν είμαστε μικροί, γιατί δεν σταματούσε να παίζει μπάλα, από την ώρα που φτάναμε μέχρι την ώρα που φεύγαμε! Έτοιμος για οποιονδήποτε συμβιβασμό και υποχώρηση, σε αδικίες του διαιτητή και των συμμαθητών, αρκεί να μην διακοπεί το παιχνίδι. Έξω φρενών με τον Βίκτορα που «κεραμίδωνε» την μπάλα στην θάλασσα, όταν παίζαμε στην πλατεία Αλεξάνδρας και έπρεπε να νοικιάσουμε βάρκα για να την μαζέψουμε! Είχε και μια δεύτερη ιδιαιτερότητα: ήταν ο ένας από τους δυο Παναθηναϊκούς μεταξύ 184 μαθητών των τεσσάρων τμημάτων της τάξης! Κανείς δεν είναι τέλειος!
Φτάνουμε λοιπόν στις αρχές Μαρτίου του 1964. Οι τάξεις μας είναι δίπλα-δίπλα στο πρώτο όροφο του σχολείου, στο ίδιο επίπεδο με τα γραφεία των καθηγητών. Ο όροφος έχει σχήμα Π, οι αίθουσες μας είναι στη πάνω γραμμή του Π και η αίθουσα καθηγητών στη κάτω άκρη της δεξιάς γραμμής του Π δίπλα από το «κεφαλόσκαλο».
Έχουμε μάθημα Γαλλικών με τον κ. Κοροβέση (πατέρα του γνωστού Περικλή) και η ανία μας έχει φθάσει στο κατακόρυφο! Κάποιος διάολος με σπρώχνει. Βγάζω το κορδόνι από το δεξιό μου παπούτσι και δένω την θηλιά του παντελονιού του (μετέπειτα συνάδελφου) Παναγιώτη Ροδόπουλου, που κάθεται μπροστά μου, στο θρανίο. Ο ίδιος διάολος σπάει το ποδάρι του και ο κ. Κοροβέσης σηκώνει τον Παναγιώτη στο μάθημα ! (μια φορά κάθε δίμηνο μας σήκωνε!). Πάει να σηκωθεί ο Παναγιώτης, που δεν έχει καταλάβει ότι τον έδεσα, ΤΙΠΟΤΑ!
- Γιατί δεν σηκώνεσαι παιδί μου;
Ο Παναγιώτης κοκκινίζει και δεν λέει τίποτα.
Σηκώνω εγώ το χέρι μου και λέω "κύριε το και το". Ψύχραιμος, όπως πάντα, ο κ. Κοροβέσης μου λέει:
- Μάκρα είσαι εν δικαίω ή εν αδίκω;
- Εν αδίκω κύριε, λέω εγώ , ελπίζοντας ότι η ειλικρίνειά μου θα επιβραβευθεί.
Ωραία, μου λέει ο κ.Κοροβέσης, πήγαινε στο γραφείο να με περιμένεις.
Πάω και με συνοπτικές διαδικασίες: Μια ημέρα αποβολή.
Μια ημέρα αποβολή σήμαινε τότε το εξής: Πάμε στο σχολείο και μέχρι να σχολάσουμε καθόμαστε όρθιοι στο κεφαλόσκαλο, έξω, δίπλα από το γραφείο των καθηγητών.
Ξημερώνει η άλλη μέρα, καλός καιρός και πάω στο σχολείο με ένα πουλοβεράκι V πάνω από το πουκάμισο μπάιρον. Η πρώτη και δεύτερη ώρα περνάνε καλά αλλά, κατά τις 10, ο καιρός γυρίζει σε βοριά και αρχίζει το κρύο. Αν ξέρετε από Πειραιά θα γνωρίζετε ότι όταν κάνει κρύο με βοριά στον Πειραιά , στην πλατεία Κοραή κάνει ψόφο και στην αυλή της Ιωνιδείου, ακόμα πιο ψόφο! Αρχίζω λοιπόν να ζορίζομαι. Κρυώνω όλο και περισσότερο γίνομαι μπλέ και μετά από λίγο αρχίζω να τρέμω (το επόμενο στάδιο της υποθερμίας είναι η υπνηλία και μετά θάνατος λένε οι εγκυκλοπαίδειες). Οι καθηγητές περνούν από δίπλα μου, λέω χαίρετε, αλλά δεν μου δίνουν καμιά σημασία, διότι γνωρίζουν ότι για να είμαι εκεί είμαι ένοχος! Εγώ αισθάνομαι, χωρίς υπερβολή, να παγώνω. Περνάει καμιά ώρα και είμαι στα πρόθυρα της λιποθυμίας!
Και τότε βλέπω τον Τάκη να βγαίνει από την τάξη του τρέχοντας κρατώντας ένα παλτό, άσπρο με μαύρα στίγματα, στο χέρι, μια σκηνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ! Φτάνει σε μένα τρέχοντας και μου λέει: Φόρα το Στράτο. Το φοράω αμέσως. Ήταν ένα δυο νούμερα πιο κοντό αλλά κούμπωνε μπροστά σφιχτά. Φτηνά την γλύτωσα. Η ευαισθησία του Τάκη για τον «άλλο» μου έσωσε την ζωή. Και πάλι σ’ ευχαριστώ ρε φίλε Τάκη.
ΥΓ. Στην φωτογραφία (από τα 50 χρόνια μετά την αποφοίτηση!!!!) ο Τάκης όρθιος αριστερά.

Σ.Δ: Το ανάρτησα διότι, εκτός από το ότι μου άρεσε αυτή η ιστορία και ο όμορφος τρόπος που τη διηγήθηκε ο φίλος Μάκρας, χάρηκα που "συνάντησα" τον Τάκη, μια αδελφή ψυχή. Αδελφή, μιας κι εγώ όταν ήμουν μικρός ήμουν "ξελιγωμένος"

 για μπάλα. Και διαπίστωσα για μια ακόμα φορά ότι μάλλον θα πρέπει να έχουν αρκετά κοινά χαρακτηριστικό όλοι αυτοί που είναι τρελαμένοι για κάτι. Να, όπως π.χ, να υποχωρούν σε διάφορες αδικίες των άλλων αρκεί να συνεχίσουν να ασχολούνται μ'αυτό που τους παθιάζει. Όπως και το ότι σπανίως κολλώνουν σε ό,τι τους εμποδίζει να προχωρήσουν το παιχνίδι ή το έργο που τους έχει κλέψει σώμα, μυαλό και ψυχή.