Μπορεί για πολλούς από εμάς τα μαθηματικά να είναι συνδεδεμένα με δυσνόητες θεωρίες και στα μαθητικά μας χρόνια να συνοδεύονταν από πολλές -πάρα πολλές- μουντζούρες στα τετράδια των ασκήσεων, αλλά αναμφισβήτητα μας ασκούσαν και εξακολουθούν να μας ασκούν γοητεία και έλξη. Ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι έχουν εφαρμογή σε κάθε έκφανση της καθημερινότητας και χάρη σε αυτά έχουν εξηγηθεί ορισμένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου.

Στο προηγούμενο κείμενο περιέγραψα την εμπειρία μου ως επίκουρου καθηγητή στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, με ταυτόχρονη απασχόληση στο πανεπιστήμιο Rutgers των ΗΠΑ. Εδώ θα διατυπώσω την άποψή μου για το τι να κάνουμε, αν θέλουμε να αναστραφεί η φυγή επιστημόνων από τα ελληνικά πανεπιστήμια.

Ένα ερώτημα του τύπου «τι να κάνουμε» είναι πάντοτε προβληματικό, όταν δεν είναι σαφές σε ποιους απευθύνεται. Όπως συμβαίνει και σε άλλους τομείς, όπως είναι η οικονομία, τα πράγματα είναι αρκετά ξεκάθαρα ώστε μία ομάδα από ειδικούς με καλή γνώση της διεθνούς πραγματικότητας να μπορούσε εύκολα να συγκλίνει στους βασικούς τρόπους αντιμετώπισης των προβλημάτων.

Οι συνθήκες βαθμολόγησης των γραπτών των υποψηφίων των πανελλαδικών εξετάσεων ήταν πιο πιεστικές και ασφυκτικές από ποτέ άλλοτε. Αυτό πιστοποιεί το πιεστικό χρονοδιάγραμμα των προαγωγικών - απολυτήριων και πανελλαδικών εξετάσεων που διαμόρφωσε το Υπουργείο Παιδείας για χάρη της επικοινωνιακής εικόνας για την επιμήκυνση του διδακτικού έτους. Επιβλήθηκε, έτσι, ένα ασφυκτικό πλαίσιο επιδεινώνοντας τις συνθήκες εργασίας των εκπαιδευτικών.

Ο χώρος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης αποτελούσε πάντα ένα από τα προνομιακά πεδία ανάπτυξης του κενού πολιτικού λόγου.

Επικλήσεις στην καλλιέργεια της σκέψης, στην πρόοδο της νεολαίας και στην αυτονομία των Ιδρυμάτων αποτελούν κλασικά, όσο και φτηνά, εργαλεία επικοινωνιακής πολιτικής των κυβερνήσεων.

Νόμοι που αλλάζουν με ταχύτητες που αδυνατείς να παρακολουθήσεις, συνεντεύξεις Τύπου στις οποίες κάθε νέος υπουργός εκφράζει τη μεγαλόσχημη αγωνία του να προσφέρει στο κοινό καλό. Κάθε υπουργός και νέος νόμος!