Αχ αυτή η μείωση της ύλης..... Και τα χρόνια που ήμουν μάχιμος εκπαιδευτικός και τα επόμενα δεκαπέντε, ένα πράμα θυμάμαι. Στον 21ο αιώνα η ύλη στα μαθηματικά πάντα μειωνόταν δίχως φυσικά να προκύπτει ένα καλύτερο αποτέλεσμα για τους μαθητές ως προς τη διάρθωσή της. Αυτό που προέκυπτε ήταν ένα αναλυτικό πρόγραμμα όλο τρύπες και χάσματα που δεν έβγαζε νόημα. Μάλιστα αρκετές φορές έθεταν εκτός ύλης κομμάτια των μαθηματικών που ήταν σημαντικά στην εξέλιξή τους. 

Το άρθρο που ακολουθεί το ανάρτησε ο Ν.Σ. Μαυρογιάννης στη σελίδα του στο fb. 

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. 

Ένα ισχυρό κίνημα που συνενώνει το αίτημα να έχουν οι μαθητές περισσότερο χρόνο διότι τώρα ένας μαθητής «δεν έχει την ευχέρεια ούτε να ερωτευθεί και αν είναι ερωτευμένος και δεν τα πάνε καλά ούτε να τα χαλάσει» την ανάγκη για να δοθεί «έμφαση στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα» της ύλης με το επαναστατικό αίτημα «Θέλουμε σχολείο που να μορφώνει, όχι να εξοντώνει».

Το ηθικό πλεονέκτημα και η αριστεία επιτέλους συναντώνται. Συνέπεια λοιπόν ενός μεγάλου compromesso storico είναι η πρόσφατη εξαγγελία του πρωθυπουργού για μείωση της διδακτέας ύλης στα σχολεία. Συμβιβασμός είναι βέβαια αυτός και έτσι ο πρωθυπουργός μας μίλησε για «λελογισμένη» μείωση. 

Αντιλαμβάνομαι ότι η σοβαρότητα ουδόλως είναι δημοφιλής αλλά θα ήθελα να υπενθυμίσω ότι αυτή η λελογισμένη είναι ό,τι φανεί του Λολοστεφανή. Διότι επικάθεται σε πλείστες συνεχείς μειώσεις (ο σωστός όρος είναι κατακρεουργήσεις) της ύλης που έχουν καταστήσει εύρωστα γνωστικά αντικείμενα αγνώριστα και ακατάληπτα. 

Επιστήμονες και λόγιοι αγωνίστηκαν επί αιώνες για να φτάσουμε σε συγκροτημένες επιστήμες και διδαχές που επιχειρούν να δώσουν μια επαρκή εικόνα του κόσμου, της κοινωνίας και του γίγνεσθαι. 

Οι διακονούντες την εκπαίδευση επί δεκαετίες αγωνίστηκαν να δώσουν σε αυτή την γνώση διδάξιμη μορφή. 

Οι προοδευτικές δυνάμεις (οι κανονικές όχι οι μαϊμού) έχυσαν αίμα για να είναι αυτή η γνώση κοινό κτήμα και να έχουν πρόσβαση σε αυτήν τα φτωχά παιδιά, τα παιδιά από λαϊκά στρώματα, τα παιδιά που δεν υποστηρίζονται από ψηλό μορφωτικό οικογενειακό περιβάλλον. 

Διότι οι προοδευτικές δυνάμεις (όχι οι μαϊμού) αντιλαμβάνονται ότι η πρόσβαση στην μόρφωση δεν είναι μόνο παράγοντας ατομικής ευτυχίας και ευδοκίμησης αλλά και ισχυρός παράγοντας κοινωνικής αλλαγής. 

Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι τα καλοπιάσματα και  αυτά τα τραταρίσματα και εύκολα και ανέξοδα είναι. 

Αλλά μιας και το τσάμπα είναι εν τέλει ακριβό και το πληρώνουμε ως κοινωνία και Πατρίδα μήπως είναι καλλίτερο να παρατήσουμε τις εκπτώσεις και μειώσεις;

Και να δούμε πως θα μάθουμε στα παιδιά μας γράμματα, πως θα καλλιεργήσουμε την ευρυμάθεια, την κριτική σκέψη, την ικανότητα σύνδεσης και συνολικής θέασης;

Φυσικά όχι χωρίς μόχθο. 

Αλλά επ' αγαθώ της κοινωνίας βεβαίως βεβαίως