β) Το θέμα είναι ότι γιατί δέκα χρόνια τώρα ο Δήμαρχος (εννοείται και η Δημ.Αρχή) που φέρει την κύρια ευθύνη σχετικά με τη λύση του προβλήματος oil one, δεν κατάφερε να γίνει ο αυτοδιοικητικός Δαυίδ απέναντι στον κυβερνητικό Γολιάθ, παρόλο που το ήθελε και με τον τρόπο του το προσπάθησε.

γ) Μιας και στην ουσία μιλάμε για ήττα, το ερώτημα γιατί δεν κατάφερε να γίνει ο Δαυίδ, είναι μεγάλη ανάγκη πια να απαντηθεί. Με άλλα λόγια να γίνει η αιτία για μια εις βάθος δημόσια ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ της Δημοτικής αρχής. Αλλά και όλοι όσοι της συμπολίτευσης και της αντιπολίτευσης νιώθουν την ανάγκη να συμβάλλουν στην λύση αυτού του μεγάλου προβλήματος είναι ανάγκη να κρίνουν τις μέχρι τώρα επιλογές που υποστήριξαν και να προχωρήσουν σε μία δημόσια αυτοκριτική, ε, δεν είναι;                                                                        

δ) Συχνότατα, πάντα και παντού ένας βασικός λόγος που αγώνες αποτυγχάνουν είναι διότι επιλέγουν δρόμο αδιέξοδο, ακόμα κι όταν το αίτημα είναι σωστό. Η γνώμη που διαμόρφωσα τα τελευταία χρόνια είναι πως ο δρόμος της Δημοτικής Αρχής με μοναδικό και αποκλειστικό αίτημα την μετεγκατάσταση ήταν αδιέξοδος, όταν μάλιστα παίζει και εναλλακτική λύση. Φυσικά υπάρχουν κι άλλες αιτίες, όπως ο τρόπος της οργάνωσης των αγώνων που ήταν πολύ κατώτερος των περιστάσεων και της εξ άμβωνος (αίθουσα συνεδριάσεων και προσφάτως και το διαδίκτυο) επιλογής να πειστεί ο κόσμος. Αυτά όμως είναι μία άλλη κουβέντα που πρέπει να την κάνουμε το συντομότερο.

ε) Πιστεύω ότι αυτές οι δύο προτάσεις που ακολουθούν και τις είπα δια ζώσης στο Δήμαρχο Βρεττάκο και στον Αντιπεριφερειάρχη Γαβρίλη και τις έγραψα για όλους και στη Σταγόνα, μπορεί και να συμβάλλαν σημαντικά στο να κερδίζαμε ως πόλη κάποια στιγμή τον αγώνα εναντίον της μελισσανιδίλας.                                                            στ) Την πρώτη το ’16, τους πρότεινα να αναθέσουν σε μία εξειδικευμένη ομάδα να κάνει φύλλο και φτερό την άδεια λειτoυργίας της Oil One του ’14. Δυστυχώς για μας δεν το έκαναν και το λέω αυτό και τώρα μιας και απ’ότι φαίνεται σήμερα και η άδεια του ’14 είναι προβληματική.

Τη δεύτερη το ’18, που τους πρότεινα να πληροφορηθούν πως λειτουργούν από το άλφα ως το ωμέγα και από μέσα έως έξω παρόμοιες μονάδες επεξεργασίας αποβλήτων πλοίων σε ευρωπαϊκά και αμερικανικά λιμάνια και να τα συγκρίνουν με αυτά της Οil One. Τις διαφορές που σίγουρα θα προκύπταν θα τις κάναμε αίτημά μας, αν φυσικά πάνω από όλα θέλαμε να μην μας αρρωσταίνει κάθε μέρα που περνάει η μελισσανιδίλα. Και είμαι σίγουρος ότι θα προκύπταν διαφορές, διότι από αυτά που είχα πληροφορηθεί οι μονάδες επεξεργασίας αποβλήτων στα λιμάνια της Ισπανίας και της Αμβέρσας πρόβλημα ανθυγιεινού ρύπου και δυσοσμίας δεν προκαλούν. Με πείραξε  πάντως που και σ’αυτήν την αυτονόητη ιδέα μου ήταν αρνητικοί στο να ψάξουν μία άλλη διέξοδο από την περιβαλλοντική αθλιότητα που βιώνουμε. Είναι πάντως κι αυτό ένα σημαντικό ερώτημα, τουλάχιστον για μένα, άραγε γιατί δεν μπήκαν στον κόπο να μάθουν και να μάθουμε τι ακριβώς γίνεται στα λιμάνια των άλλων χωρών; Όπως επίσης, γιατί καμία δημοτική παράταξη ή κανένας δημότης που τον έκαιγε αυτό το θέμα δε μπήκε στον κόπο να μας εξηγήσει γιατί δεν αποδέχθηκε αυτές τις δύο λογικές προτάσεις, ή γιατί δεν προσπάθησε να τις συζητήσει με σκοπό να τις εμπλουτίσει. Ποιο ήταν, εννοείται και είναι, το πρόβλημά τους;

ζ) Δύο παρατηρήσεις στα πρόσφατα γεγονότα:

ι) Είναι χαρακτηριστικός ο ιδεολογικοποιημένος τρόπος και όχι ο πολιτικός που Δήμαρχος και άλλοι αγωνιστικοί Φορείς στρεψοδικώντας αντιμετώπισαν την ανάκληση της νέας άδειας. Προσπάθησαν να παραμυθιάσουν τον κόσμο ότι αυτό συνέβη εξ αιτίας ενός υπαρκτού μεν αλλά δευτερεύοντα λόγου. Υποστηρίζουν δηλαδή ότι η ανάκληση από το υπουργείο έγινε εξ αιτίας μιας κινητοποίησης που πραγματοποίηθηκε πριν δύο εβδομάδες κι άλλες που είναι στα χαρτιά, όταν αγώνες σαν κι αυτούς έχουμε δώσει αρκετούς τα προηγούμενα χρόνια και κανενός κυβερνητικού παράγοντα δεν ίδρωνε το αυτί. Η ολοφάνερη αλήθεια είναι ότι η ανάκληση συνέβη εξ αιτίας των καλοδουλεμένων και εύστοχων ερωτημάτων που περιλαμβάνει η επερώτηση έξι βουλευτών του Κινήματος Δημοκρατίας.                   

ιι) Την Κυριακή 23 Μαρτίου το Δημοτικό Συμβούλιο και Φορείς με Σωματεία της πόλης διοργανώνουν στη Δραπετσώνα μία από τις σχεδόν εθιμοτυπικές πορείες για τη μετεγκατάσταση της Oil One. Παρόλο που δεν συμφωνώ έτσι όπως φτιάχτηκε και δουλεύτηκε, δεν θα ήταν λίγο καλύτερα, από άποψης προσέλκυσης του κόσμου, αν ο Δήμος και οι Φορείς εδώ και 15 μέρες είχαν γεμίσει Δραπετσώνα Κερατσίνι και περίχωρα με αφίσες και πανό που θα καλούσαν τον κόσμο σε αυτήν την αγωνιστική κινητοποίηση για το πιο σημαντικό πρόβλημα της περιοχής; Όπως και το να μοίραζαν παράλληλα στις λαϊκές, στις καφετέριες, στα προπό και στα γήπεδα αλλά και στα σχολεία, ανάλογες περιεχομένου απλές προσκλήσεις που θα προσπαθούσαν να πείσουν για τη συμμετοχή του καθενός; Θεωρώ ότι η μη επιλογή των αφισών και των φυλλαδίων είναι ένα σημάδι της ερασιτεχνικής και ηττοπαθούς διοργάνωσης αυτής της αναποτελεσματικής, μέχρι τώρα τουλάχιστον, κινητοποίησης.

Μια περίπτωση για να αισθανθούν επιτέλους οι αδιάφοροι κυβερνητικοί παράγοντες την πίεση που ασκούν οι τοπικές αγωνιστικές κινητοποιήσεις και να αρχίσουν να συζητούν για το τέλος της μελισσανιδίλας, εκτιμώ ότι είναι να καταφέρουν να αγγίξουν οι κινητοποιήσεις αυτές τους δέκα χιλιάδες διαδηλωτές. Μέχρι τότε με τους 500 και 1500 διαδηλωτές που συμμετέχουν, σχεδόν οι ίδιοι κάθε φορά, δυστυχώς για όσους ζουν και εργάζονται Δραπετσώνα-Κερατσίνι και στα πέριξ, πιστεύω ότι κανείς υπουργός και πρωθυπουργός δε θα τους δίνει σημασία. Το τρομερό για μας είναι ότι αυτό το "τότε" μπορεί να κρατήσει τουλάχιστον ακόμα δέκα χρόνια και οι διοργανωτές με την συνείδηση ήσυχη, δηλαδή βολεμένη, να επιμένουν στην ίδια παράσταση. Ναι, τους θεωρώ ικανούς ή να μην έχουν συνειδητοποιήσει την αναποτελεσματικότητα αυτών των δράσεων ή να μην μπορούν να πάρουν τα ρίσκα και να αλλάξουν και επιμένουν εμμονικά στη μια τρύπα στο νερό. Ξέρετε άλλο είναι να ζητάς την απαλλοτρίωση των 620 στρεμμάτων της Ανάπλασης, κάτι που μπορεί να περιμένει μέχρι και τη Δευτέρα Παρουσία αφού κανείς μέχρι τότε δε θα παθαίνει κάτι σοβαρό και εντελώς διαφορετικό είναι να ζητάς την μετεγκατάσταση της oil one μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία, όταν κάθε μέρα που περνάει είναι εις βάρος της υγείας και της ποιότητας ζωής όλου του κόσμου. Η διαφορά είναι μεγάλη, αλλά έχω τις αμφιβολίες μου αν την καταλαβαίνουν αυτοί που αποφασίζουν τις κινητοποιήσεις. 

 η) Δεν μου βγαίνει να ελπίζω πως οι περισσότεροι εκλεγμένοι και μη, που έχουν διάθεση να υπερασπιστούν την ποιότητα της ζωής τους και της υγείας τους, θα ακτινογραφήσουν εις βάθος όλα όσα έγιναν αυτά τα 9 χρόνια και θα συνθέσουν νέες προσεγγίσεις, άλλες δηλαδή συλλήψεις του αγώνα ενάντια στη μελισσανιδίλα. Είναι αλήθεια ότι πάντα είναι δύσκολο να μεταμορφώνεσαι ατομικά και συλλογικά εν ονόματι ενός ανώτερου σκοπού, αλλά αν αυτός είναι καλοδουλεμένος και διαμορφωμένος από όλες τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις βοηθάει όσο να'ναι να μεταμορφωθείς κι εσύ κι εγώ κι ο καθένας. Στην προκειμένη έχουμε μεγάλη ανάγκη αυτό που τραγουδούσαν οι παλιοί, "πάλης ξεκίνημα , νέοι αγώνες". Μόνο που γι’αυτό χρειάζονται νέα μυαλά, δημοκρατικά, ανοιχτόμυαλα, ρηξικέλευθρα και ρεαλιστικά, με μια έφεση στο συγκεκριμένο και στη δυναμική των αλληλοεπιδράσεων που προκαλούν οι ισότιμες σχέσεις. Θα καταφέρουμε άραγε από αυτήν τη δεκάχρονη ήττα να φτιάξουμε με περίσκεψη με αιδώ και με διάλογο νέα μυαλά και ζωοφόρες διαθέσεις; Γι’αυτό δεν είμαι αισιόδοξος. Εσείς;  

Ο πίνακας  του άρθρου: Όνειρα: Μαρκ Σαγκάλ (1887-1985), The Flying Carriage, 1913.