Μπορούμε να μιλάμε ώρες για τις συν-ευθύνες προηγούμενων κυβερνήσεων, στην «βάρδια» όμως αυτής της κυβέρνησης οι ευθύνες έγιναν φονικές. 

Όλες οι θεωρίες για την ένταση της έκρηξης φυσικά πρέπει να εξετάζονται στην λογική ότι ενδεχομένως τα θύματα να ήταν λιγότερα αν παραμέναμε σε μια «απλή» μετωπική δυο τρένων που έτρεχαν με 80-100χλμ την ώρα το καθένα, αν υπήρχε παράνομο φορτίο, δηλαδή αν κάποιοι διενεργούσαν λαθρεμπόριο με τα τρένα, αλλά ακόμη κι αν συνέβαινε κι αν βρεθούν οι λαθρέμποροι και οι μεταφορείς κι αν φυλακιστούν για όλη την υπόλοιπη ζωή τους, το κρίσιμο ερώτημα αν στο παρόν και στο μέλλον θα είναι ασφαλές μεταφορικό μέσον οι σιδηρόδρομοι της Ελλάδας, κανέναν δεν απασχολεί.

Το ερώτημα θα έπρεπε να είναι αυτό.

Αν πάνε όλοι φυλακή, μπαίνουμε στο τρένο Αθηνών-Θεσσαλονίκης;

Κάποιοι από τους επόμενους στη σειρά σταθμάρχες έχουν ακριβώς τα ίδια προσόντα με τον κυρ-Βασίλη, δηλαδή κανένα. Αυτό μας απασχολεί;

Επειδή πολιτική κουβέντα κάνουμε υποτίθεται, καλό είναι να αφήσουμε την μέθοδο Σέρλοκ Χόλμς και να χρησιμοποιήσουμε τον «πατροπαράδοτο» τρόπο.

Να αλλάξει εδώ και τώρα ο τρόπος προώθησης των άχρηστων που μοναδικό προσόν έχουν κάποια γνωριμία και να αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης άτομα που έχουν αξιολογηθεί ότι μπορούν να κάνουν αυτή την δουλειά. Κι αν αντιδράσουν (με ποια δικαιολογία; ) οι συνδικαλιστικοί φορείς όπως πολλοί φοβούνται, ας αντιδράσουν. Ας κάνουν απεργία διαρκείας, ίσως να σωθούν ζωές με την ακινητοποίηση των σιδηροδρόμων.

Έτσι αντιλαμβάνομαι την πολιτική ευθύνη των διαχειριστών της Πολιτείας.

20 χρόνια πριν, ο Γιαννίτσης ο υπουργός του Σημίτη στάθηκε μόνος του εναντίον όλων μας και ηττήθηκε στον τομέα του.

Σήμερα όμως ξέρουμε ότι αυτός είχε δίκιο. Και μπορεί να έχει ήσυχη και καθαρή την πολιτική του συνείδηση.

Υπάρχει σήμερα κάποιος στην κυβέρνηση που να μπορεί να έχει ήσυχη και καθαρή την πολιτική του συνείδηση στην υπόθεση τρένα δυο ολόκληρα χρόνια μετά το τραγικό δυστύχημα;