Κάτι συμβαίνει εδώ, κάτι παράξενο που θέλει ψάξιμο από όσους τους απασχολούν τέτοια θέματα. Αυτό που έχουμε σε πρώτο πλάνο είναι ο Snik ( Αθήνα, 1989) και το ελληνικό χιπ - χοπ που το εκφράζει με τον δικό του τρόπο. Πριν είκοσι μέρες ο Sin Boy ανάρτησε στο youtube το  Mama ?  Μέχρι σήμερα (29.4) 11.770.000 περίπου είναι οι προβολές του. Και πριν πέντε μέρες έκανε πρεμιέρα στο youtube το  MONOS MOY, του Snik. 

Αυτά, τα μεγάλα για τα ελληνικά δεδομένα νούμερα και μάλιστα σε τόσο σύντομο χρόνο, είναι μακράν από όλα τα τραγούδια όχι μόνο του χιπ -χοπ αλλά και σχεδόν όλων των ελληνικών τραγουδιών των πολλών τελευταίων χρόνων. Και να σκεφτεί κανείς ότι όπως διαβάσαμε δεν τα μεταδίδουν οι ραδιοφωνικοί σταθμοί, αλλά γιατί έχουμε τη βεβαιότητα πως αν ήταν ο Χατζιδάκις στο Γ' θα τα έπαιζε έστω και προβοκατόρικα;  

Άρα κάτι τρέχει που έχει ενδιαφέρον, κάτι θέλει να μας πει ένας μουσικός που δεν βγήκε τώρα από τ'αυγό της μαμάς του. 

Μια επισήμανση για όσους το εξηγήσουν ως μόδα είναι θα περάσει. Η όποια μόδα αγαπητοί μου, είναι γνωστό ότι ποτέ δεν απογειώνεται εν κενώ. Από κάπου, ορατό, αόρατο ή από τη ζώνη του γκρίζου, παίρνει αμπάριζα και αρχίζει να σαρώνει για όσο κρατήσει. 

Το ξέρουμε όλοι ότι οι αριθμοί από μόνοι τους δεν αποτελούν για τον καθένα μας πιστοποιητικά ποιότητας. Για να μην βρεθούμε σε ένα φαύλο κύκλο, ούτε φυσικά και την αποκλείουν. Σε όλη την ιστορία των τεχνών, υπήρξαν εξαιρετικά έργα που τότε που πρωτοεμφανίστηκαν έσχισαν και άλλα άντεξαν κι άλλα όχι. Υπήρξαν επίσης άλλα που πήγαν άπατα για πάντα και άλλα που ήρθαν κάποτε οι καιροί που κόσμος και κοσμάκης τους έβγαλε το καπέλο.

Ο χρόνος πάντα είναι ένας αξιοσέβαστος κύριος που δίνει ο μυστήριος, αυτά τα πιστοποιητικά ποιότητας, και για όσο καιρό βρίσκουν ανταπόκριση, το έργο εγγράφεται ως σπουδαίο. Άν μάλιστα βρεθεί ένα κοινό που θα το θαυμάζει και θα το απολαμβάνει βιώνοντας την ιδιαιτερότητά του, τότε το έργο φαίνεται να έχει τα φόντα για να περάσει στην αθανασία.

Άλλοι γνωστοί παράγοντες που αποφασίζουν για την αξία ενός έργου, είναι η γνώμη των ομότεχνων, των κριτικών και των ιστορικών έργων τέχνης, όπως και η γνώμη των εν γένει ακαδημαϊκών ανθρώπων. Όλα αυτά για όσο αντέξουν, για όσο καιρό συγκινούν, όχι από το βάθρο της αυθεντίας τους, αλλά πρωτογενώς αρκετούς που θα έρθουν σ'επαφή μαζί του όσο πιο αθώα γίνεται. 

Για τα συγκεκριμένα. Υπάρχει ένα δεδομένο που θα πρέπει να ειπωθεί. Ανήκω σ'αυτούς που έχουν φτιαχτεί με άλλες μουσικές, με άλλα τραγούδια, με άλλες αναζητήσεις. Με λίγα λόγια με άλλες τροχιές ζωής. Με το χιπ -χοπ ήρθα σ'επαφή πριν μερικά χρόνια, ως ένας απ'αυτούς που έχουν την περιέργεια και εξακολουθούν να ψάχνουν νέα ακούσματα. Έτσι είμαι εξοικειωμένος μ'αυτό το είδος. Τι λοιπόν εκλύουν αυτά τα δύο τραγούδια, που για να λέμε την αλήθεια με άγγιξαν πιο πολύ από τα άλλα ομοειδή; 

Η μουσική τους έτσι όπως την έχω εισπράξει με στέλνει στην χαοτική πλευρά της πόλης, σ'εκείνη την πλευρά της ζωής όπου τα πράματα λέγονται με μια ωμότητα αντιποιητική, υπάρξεων χύμα στο κύμα. Στις καλές περιπτώσεις, όπως αυτά τα δύο τραγούδια του snic και του sin boy , στίχοι ταιριαστοί με μουσική σε καλοφτιαγμένα βίντεο τυπικά του είδους τους, εκπέμπουν το φως μιας καρδιάς που αμύνεται και επιτίθεται ταυτόχρονα και αυτό είναι δύσκολο να φανερωθεί με μιας, γιατί διατηρούν την αμφισημία των πραγμάτων που διατρέχουν τη ζωή δίχως να μπαίνουν σε κουτάκια. Επαφίεται στον καθένα μας , ανάλογα της φάσης που βρίσκεται και των αποσκευών του, αν θ'αφεθεί ή όχι να παρασυρθεί από τα κύματα αυτής της τρικυμίας. 

Τα συγκεκριμένα δύο τραγούδια, που μοιάζουν σαν ρώσικη σαλάτα και εύκολα μπορείς να τα χαρακτηρίσεις ακαταλαβίστηκα, μπορώ να πω ότι μ'έπιασαν. Δεν μ'εκτόξευσαν στα ουράνια, όμως ένα ρευστό θολό αίσθημα το ένιωσα. Αυτό που ρυθμικά μου ψιθυρίζει, πρόσεχε μες τα σκουπίδια υπάρχουν οι νάρκες του τάχα μου δήθεν, και μετά καπάκι ακολουθεί από τα έγκατα ο άλλος ψίθυρος, "βρες τον τρόπο να ξεγλιστρήσεις από την κόλαση που κοχλάζει στην άκρη της πόλης σου". Δυο αλληλοσυγκρουόμενα μηνύματα που μου επιτείνουν τη δημιουργική σύγχυση του κανονικού βίου, απ'αυτές που τρέφουν όχι βασικά την υγειά μας αλλά πιο πολύ την παραξενιά μας. Αυτή  που θεωρούμε ότι την έχει κι ο Snic κι ο Sin Boy και που πάντα αυτή προμηνύει μια αλλαγή. Αφήνοντας πίσω του τα στερεοτυπικά του ελληνικού χιπ -χοπ βάζουν πλώρη για κάτι άλλο ασαφές ακόμα, που όμως δεν μας αφήνει αδιάφορους γιατί μας έδωσε την αίσθηση ότι θα μας βγάλει σ'ένα ξέφωτο που θα μας γοητεύσει.  Εσάς; 

Υ.Γ. Η άποψη της Πωλίν Κόκλα για το Μama?

Κρετίνικο, στεγνή αντιγραφή ξένων, όλα τα καγκούρικα χλιδοκλισέ του Κωστόπουλου σε συσκευασία στέντικαμ, φλώροι που νομίζουν ότι είναι γκάγκστερ (αλλά βολεύονται να είναι βαποράκια και μπάουνσερς), αγορασμένα views του YouTube με τη σέσουλα (γνωστότατο στα πέριξ, απορώ ποιος τσιμπάει ακόμα εάν δεν είναι αφελής), στίχοι άρρυθμοι, ασπόνδυλοι, κυριολεκτικά γτπ, αισθητική L.A. αν στο L.A. προσγειωνόταν η εγγονή της μαντάμ Σουσού κ.λπ.