Γελάσαμε. Γέμισε το Ίντερνετ εναλλακτικές εκδοχές της φράσης του ιερέα που δήλωσε ότι αν η γυναίκα κάνει σεξ και το ευχαριστιέται, το παιδί θα βγει ομοφυλόφιλο. Όταν είπα να γράψω γι' αυτό, ένας φίλος με συμβούλευσε να μην ασχολούμαι με τέτοιου τύπου δηλώσεις. Δεν είχα καμιά όρεξη ν' ασχοληθώ. Και δεν θα ασχολούμουν, αν ζούσα κάπου όπου το κράτος δεν θα πάσχιζε, άκομψα και άτσαλα, να απεξαρτηθεί από την εκκλησία και ν' αναπτύξει θεσμούς ανεπηρέαστους από την εξουσία της. Αν ζούσα κάπου όπου ο εκκλησιαστικός λόγος θα ήταν απλή έκφραση των απόψεων κάποιου, αδιάφορου για εμένα ιερατείου, μίας θρησκευτικής ομάδας, μεταξύ πολλών άλλων θρησκευτικών ομάδων.

α) Ο 32χρονος Αθηναίος Δημήτρης Καραντζάς έχει σκηνοθετήσει αρκετά για την ηλικία του θεατρικά έργα. Δύο απ'αυτά που είδαμε μας άρεσαν. Μας έπεισε ότι είναι ένας από αυτούς τους νέους καλλιτέχνες που αξίζει να παρακολουθούμε τη δουλειά του. 

β) Φέτος σκηνοθέτησε τις ΝΕΦΕΛΕΣ του Αριστοφάνη που θα παιχθεί στην Επίδαυρο 2-3.8 

γ) Με αφορμή αυτήν την παράσταση η Έφη Μαρίνου του πήρε μία συνέντευξη που δημοσιεύτηκε στην ΕτΣστις 28.7 με τον τίτλο " Παλαιότερα είχα τον τρόμο της απραξίας, τώρα αναζητώ την παύση" (  εδώ ). 

δ) Στις "Νεφέλες" κάποια στιγμή γίνεται ένας αγώνας ρητορικής ανάμεσα στον Δίκαιο και στον Άδικο λόγο. Απ'αυτόν τον αγώνα ορμώμενος ο Καραντζάς διατυπώνει κάποιες σκέψεις για την ποιότητα του ιντερνετικού διαλόγου και τον εξτρεμισμό που τον διακρίνει. Σκέψεις ενδιαφέρουσες. Το πρόβλημα είναι ότι τέτοιες σκέψεις τις διαβάζουν συνήθως όσοι προσπαθούν να μην παρεκτρέπονται στα κοινωνικά δίκτυα. 

Έλεγε ο Καβάφης: 
«Σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα.
Που πρέπει το μεγάλο Ναι ή το μεγάλο Όχι. Να πούνε». 
Θα σας δώσω λοιπόν, όχι ένα, όχι δύο, αλλά τρία μεγάλα «όχι», τα οποία αποτελούν αναγκαίες (όχι όμως και ικανές) προϋποθέσεις της σύγχρονης ευζωίας, επικαλούμενος πάντα το τεκμήριο αθωότητας του μη ειδικού.

Στο πρόσφατο βιβλίο του, στα αγγλικά, με τίτλο «A Journey with the Architects of the World», ο αρχιτέκτων Βασίλης Σγούτας συμπυκνώνει τα βασικά θέματα της αρχιτεκτονικής του σκέψης. Περισσότερο, θα έλεγα, μας προσφέρει ένα είδος πνευματικού ευαγγελίου και, με διάθεση να προσφέρει την εκδοχή μιας αρχιτεκτονικής με ενσυναίσθηση, εγείρει θέματα ευθύνης των αρχιτεκτόνων όπως και μια βεντάλια ζητημάτων που αφορούν το μέλλον των πόλεων και την ευτυχία των ανθρώπων. Είναι ένα μανιφέστο δημοκρατικότητας που πηγάζει από τη μακρά εμπειρία του αλλά και από τη βαθιά του μόρφωση.

Ο Παντελής Κυραμαργιός είναι μουσικός, συνθέτης, στιχουργός και οδοντίατρος, ασχολείται με την ποίηση, ενώ έχει γράψει και τρία διηγήματα-μουσικές ιστορίες, με την καλλιτεχνική κολεκτίβα «Πλέγμα«.

Οι περισσότεροι τον γνωρίσαμε στα πρώτα του βήματα με τις «Μέλισσες» και τον αγαπήσαμε ακόμα περισσότερο όταν ακούσαμε τα πιο «προσωπικά» του κομμάτια με τους «Πλέγμα». Εμείς μιλήσαμε μαζί του για την ενδιαφέρουσα μουσική του πορεία, τις επιρροές του, αλλά και τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Θάλασσας, τη Δευτέρα 29 Ιουλίου.

Ή, η πίσω πλευρά των πραγμάτων (η πιο αληθινή στην πραγματικότητα)

Εγκαίνια, Παρασκευή, 26/7, στις 8.30 μ.μ. Θα εκφωνήσομεν και πανηγυρικόν, ελάτε!

Ο καλλιτέχνης, ο ποιητής, ο ζωγράφος, γλύπτης ο μουσικός, ο ηθοποιός, ο φωτογράφος δεν αποτελούν κάποιο ον διαφορετικό από τον μέσο άνθρωπο. Δεν είναι υπεράνθρωποι έστω κι αν είναι ξεχωριστοί. Απεναντίας. Είναι βουτηγμένοι στον μέσο όρο πολύ πιο πολύ από τον θεωρούμενο μέσο όρο. Δηλαδή μέσα στην ανθρώπινη συνθήκη και την αδυναμία. Με μία διαφορά.

Ο Γιο Γιο Μα είναι Αμερικανός  τσελίστας, κινεζικής καταγωγής. Γεννήθηκε στις 7 Οκτωβρίου του 1955 στο Παρίσι, από Κινέζους γονείς. Η μητέρα του, Μαρίνα Λου, ήταν τραγουδίστρια, ενώ ο πατέρας του Χιάο Τσούιν Μα, ήταν βιολονίστας και καθηγητής μουσικής στο Εθνικό Κεντρικό Πανεπιστήμιο της Ναντσίνγκ. Όταν ο Γιο Γιο Μα ήταν ακόμα πέντε ετών, η οικογένειά του μετακόμισε στη Νέα Υόρκη. Παιδί ιδιοφυΐα, ο Γιο Γιο Μα έμαθε να παίζει από πολύ μικρή ηλικία βιολί, βιόλα και βιολοντσέλο.

Η Αυτοδιοίκηση πυλώνας λαϊκής εξουσίας και συμμετοχής

 Είναι γνωστό ότι η απλή αναλογική, αν και αποτέλεσε ένα διαχρονικό αίτημα και διεκδίκηση ευρύτερων πολιτικών δυνάμεων, εξακολουθεί, εκτός από φίλους, να έχει και πολλούς πολέμιους. 

Στην Αυτοδιοίκηση, για πρώτη φορά, διεξήχθησαν εκλογές με το σύστημα της απλής αναλογικής, εξασφαλίζοντας την ισότητα της ψήφου των πολιτών και την ευρεία εκπροσώπηση των παρατάξεων, παρά τα προβλήματα που θα μπορούσαμε να σημειώσουμε στο μοντέλο των «δυο γύρων» τα οποία είναι προφανή.

Ο Πλάτων απέναντι στον Θουκυδίδη: Ο Θουκυδίδης ανήκει στη γενιά του Σωκράτη. Άφησε ημιτελές το σπουδαίο του έργο, όταν ο Πλάτων άρχιζε να συνθέτει το δικό του. Ο Πλάτων δεν αναφέρει ποτέ τον Θουκυδίδη, θα πρέπει όμως να γνώριζε καλά τα κείμενά του και, όπως επιχειρείται να αποδειχθεί, έχει επηρεαστεί βαθύτατα από τον τρόπο που ο Θουκυδίδης αναλύει την πολιτική κατάσταση της Αθήνας. Στα σεμινάρια αποκαθίσταται ένας διάλογος μεταξύ των δύο στοχαστών, ένας διάλογος που δεν έγινε ποτέ πράξη, αναλύοντας τα «πλατωνικά» κείμενα του Θουκυδίδη και τα «θουκυδίδεια» κείμενα του Πλάτωνα.