Γεωργία Δρακάκη. Θέατρο, μουσική, ταξίδι, αγάπη για δημιουργία, ανάγκη για επικοινωνία. Αυτές είναι μερικές βασικές λέξεις κλειδιά που περιγράφουν τον ηθοποιό και πιανίστα Μελαχρινό Βελέντζα, για τον οποίο το καλοκαίρι αναμένεται γεμάτο συναντήσεις και συγκινήσεις, με το καράβι του “Lemon” που συμπληρώνει φέτος έξι χρόνια μυρωδάτης ζωής. To “Lemon”, η παράσταση-εμπειρία που έχουν παρακολουθήσει περισσότεροι από 14.500 θεατές, είναι η ιστορία ενός πιανίστα  που γεννήθηκε πάνω σε ένα καράβι και δεν πάτησε ποτέ το πόδι του στη στεριά.

Δήμητρα Βασιλειάδη Δεν βγαίνουν πια καλά τραγούδια. Δεν ξέρω αν συμφωνείτε με αυτή την πρόταση, αλλά την ακούω όλο και πιο συχνά να “παίζει” σε συζητήσεις μουσικόφιλων και μη, αλλά και σε διάφορα μέρη του διαδικτύου. Ψάχνοντας λίγο περισσότερο, αρκετοί ανέφεραν ότι υπάρχει έλλειψη πρωτοτυπίας, απουσία νοήματος στους στίχους και αρκετή επανάληψη στη μουσική. Για να ρίξουμε μια ματιά, λοιπόν, αν όντως ισχύουν τέτοιου είδους ισχυρισμοί και πώς έχει διαμορφωθεί, τόσο ανέμπνευστο, το σημερινό μουσικό τοπίο. 

Κωνσταντίνος Τζάβαλος. Oταν ήμουν στο λύκειο, ανακάλυψα ότι οι περισσότεροι συμμαθητές μου δεν με συμπαθούσαν.

Λογικό το βρίσκω σήμερα: ήμουν εμφανισιακά απωθητικός (χοντρός, με πατομπούκαλα για γυαλιά και γεμάτος με ακμή), ενώ άκουγα είτε μέταλ, είτε κλασική μουσική.

Δεν υπήρξα ούτε για μια στιγμή της μαθητικής και σχολικής μου ζωής ένας, όπως λέμε, κουλ τύπος.

Επιπλέον, με θεωρούσαν ενοχλητικό ως χαρακτήρα (λίγο αλαζόνα δίχως λόγο, λίγο ξερόλα, λίγο politically incorrect από τότε) – οπότε, για να είμαι ειλικρινής, στα 15 μου μάλλον ήμουν όντως πολύ ενοχλητικός. 

Για μήνες ήμουν εξοστρακισμένος. Μου πήρε λίγο χρόνο για να ξαναμπώ στις διάφορες παρέες, αλλά ήδη είχα κουραστεί πολύ να προσπαθώ να λάβω την αποδοχή   των συμμαθητών μου.

Αλλά, όπως έγραψε και ο σπουδαίος David Foster Wallace στο Infinite Jest (σπουδαίος οδηγός ανθρωπίνων σχέσεων), «ορισμένα άτομα απλά δεν θα σε συμπαθήσουν ποτέ, ό,τι κι αν κάνεις».

Ντίνα Δασκαλοπούλου. Tο ερώτημα μπαίνει με τρόπο επιτακτικό όσο η στεγαστική κρίση βαθαίνει και πρόσφατα η κυβέρνηση έδωσε μια ακόμα απάντηση με το πρόγραμμα «Ανακαινίζω-Νοικιάζω», που ο πρωθυπουργός παρουσίασε μέσω... TikTok. Ωστόσο, αν και λαμπερό στην όψη, το πρόγραμμα δεν μοιάζει να πείθει τους πολίτες, οι οποίοι -αν κρίνουμε από τα σχόλια που συγκέντρωσε ο κ. Μητσοτάκης- μάλλον δεν θα βρουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Από το κλασικό σύνθημα «να μπούμε στα άδεια σπίτια, να βγούμε στους άδειους δρόμους» μέχρι τις φορολογικές πολιτικές που δοκιμάζει η Γαλλία, γίνεται σαφές πως δεν είναι η ανάγνωση ενός προβλήματος, η οπτική γωνία που θα επιλέξει να δει κανείς το ζήτημα της στέγης.

Γεωργία Δρακάκη. Ο φιλόσοφος Καντ, αιώνες πίσω, έδωσε ένα τρίπτυχο που μπορεί να αποτελεί κλειδί για την ευτυχία μας.

Nα πλύνουμε τα πιάτα. Να έχουμε το σπίτι καθαρό. Να πάμε στην ώρα μας στην δουλειά. Να πληρώσουμε τον ΕΝΦΙΑ. Καθήκοντα! Κι αν και η ευτυχία είναι, τελικά, καθήκον μας; Αυτό πίστευε ο Καντ. Και ένας Δομινικανός μοναχός, σε ανάλογη λογική, την αποκάλεσε ”το επάγγελμα του ανθρώπου”. Άραγε αν βλέπαμε την ευτυχία ως ”υποχρέωσή μας”, τότε θα μπορούσαμε να είμαστε στ’ αλήθεια ευτυχισμένοι;

Φιλόσοφοι, επιστήμονες, ψυχίατροι έχουν κατά καιρούς ασχοληθεί με το μήλον της έριδος που αποκαλείται ευτυχία.

Χριστιάννα Στυλιανού.  Καθώς παρατηρούμε την επιταχυνόμενη συρρίκνωση του κοινωνικού ρόλου του κράτους, ο ήλιος έρχεται σαν αυτόκλητος σωτήρας να απαλύνει την περιρρέουσα οικονομικοπολιτική μαυρίλα. 

Σήμερα το πρωί, καθώς βγήκα στο μπαλκόνι να μαζέψω τη μπουγάδα, πέρα από την ευχάριστη συνειδητοποίηση ότι τα ρούχα στεγνώνουν σε χρόνο d-t, ένιωσα και τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να μου χαϊδεύουν το πρόσωπο αλλά και με έναν τρόπο μαγικό να μεταμορφώνουν την αθηναϊκή μαυρίλα σε κάτι ζωντανό κι ελπιδοφόρο. Τότε μου ήρθε στο μυαλό κάτι που είχε πει τις προάλλες  ο Νίκος στο γραφείο: «θυμάμαι σε μια άσχημη στιγμή μου που είχα γράψει: «τουλάχιστον ο ήλιος  χαμογελάει»». 

Δώρα Σελλά. Σε μια εποχή που νιώθω πως οι συνεχείς εναλλαγές εικόνων και η "φασαρία" έχουν πάρει πολύ περισσότερο χώρο απ' ό,τι τους πρέπει, είχα την ανάγκη αυτό ειδικά το βίντεο κλιπ να είναι σαν ταινία μικρού μήκους και να μην παίξω καθόλου. Δε θα μπορούσα ποτέ βέβαια να φανταστώ την τεράστια τιμή που θα μου έκανε η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, λέει η Μαρίζα Ρίζου.

Το τραγούδι και η ταινία μας αναφέρονται σε αυτήν την αργή και βασανιστική μη ουσιαστική συναισθηματική διαθεσιμότητα. Σε αυτήν τη συνθήκη που όλα φαίνονται "μια χαρά", αλλά που όμως με ένα φύσημα όλο το οικοδόμημα καταρρέει. Που όλα γίνονται, αλλά δε συμβαίνουν. Που πνίγεσαι αλλά δεν ξέρεις και τι σου φταίει. Δε σε χωράει ο τόπος.

Θωμάς Τσαλαπάτης. Μιλώντας για μια ποίηση των ματιών, εννοούμε μια ποίηση της αντίληψης, μια ποίηση της στιγμιαίας ανασύνταξης.

Η ποίηση δεν είναι κάτι ενιαίο. Δεν θα μπορούσε να είναι. Και εδώ δεν μιλάω για διαφορετικά είδη τεχνικής έκφρασης, για την εκφραστική ποικιλία των διαφόρων εκδηλώσεων μιας τέχνης που αριθμεί χιλιετίες. Μιλώ περισσότερο για διαφορετικές διαδικασίες. Λίγο-πολύ για διαφορετικά είδη τέχνης.

Σε μεγάλο βαθμό θα μπορούσαμε να πούμε πως η παραγωγή της ποίησης εξαρτάται από το σώμα. Από το μέρος του σώματος το οποίο μας φέρνει σε επαφή μαζί της. Το μέρος του σώματος το οποίο τη γεννά. Είναι που το σώμα παράγει ποίηση όπως οι σιελογόνοι αδένες παράγουν σάλιο.

Τόσο πολύ απ’ ό, τι ζούμε συμβαίνει εσωτερικά∙

 Τα ημερολόγια της θλίψης, οι σιωπηλοί

πόνοι

 Της ανομολόγητης αγάπης

δε θα είναι λιγότερο αληθινοί

 Επειδή πέρασαν ανείπωτοι.

Νίκος Παγουλάτος. Ανεβήκαμε στο συρμό των Google Reviews και χαρτογραφήσαμε τις γραμμές 2 και 3 του μετρό της Αθήνας για να βρούμε τον καλύτερο σταθμό της πόλης. 

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε τι εννούμε με τη λέξη «Μετρό» στο κείμενο που θα διαβάσετε. Αναφερόμαστε, λοιπόν, στο υπόγειο σιδηροδρομικό δίκτυο της Αθήνας, όπου διαχειριστής του είναι η ΣΤΑΣΥ Α.Ε. και εγκαινιάστηκε στις 29 Ιανουαρίου του 2000. Σύμφωνα με την Wikipedia, τότε παραδόθηκαν τα δύο πρώτα τμήματα των νέων γραμμών: το τμήμα Σεπόλια – Σύνταγμα της Γραμμής 2 με επτά σταθμούς και το τμήμα Σύνταγμα – Εθνική Άμυνα της Γραμμής 3, επίσης με επτά σταθμούς -το grande opening έγινε στον σταθμό του Συντάγματος με καλεσμένους πολιτικούς, ανθρώπους της εκκλησίας και celebrities.