Ράνια Ροκιά
Μπορούν να είναι και οι γυναίκες αστείες; Η απάντηση στο φεστιβάλ Women in comedy, στις 6.9 στο Θέατρο των Βράχων
Νόρα Ράλλη. Με αφορμή το πρώτο φεστιβάλ κωμωδίας από θηλυκότητες στην Ελλάδα, μάς μιλούν τέσσερις από τις 14 γυναίκες που συμμετέχουν στο φεστιβάλ, οι οποίες, αν και αστείες, λένε πολύ βαθιές (και πικρές) αλήθειες. Μας λένε ποιοι είμαστε.
Είναι θεατρικό είδος από τα πιο δύσκολα καθώς αποτελεί μία από τις πιο αγνές, άμεσες και ωμές μορφές κωμωδίας. Κάθε κωμικός πρέπει να γράψει το κείμενό του, το οποίο πρέπει να είναι πρωτότυπο, εντελώς δικό του.
Ταυτόχρονα είναι διαφορετικό από το θέατρο, καθώς ο ερμηνευτής δεν έχει συγκεκριμένο ρόλο. Στο stand up comedy βγαίνει ως ο εαυτός του, η έκθεση είναι άμεση και μεγάλη. Δεν μπορείς να πεις «α, η σκηνοθεσία δεν ήταν καλή» ή «ο άλλος ηθοποιός δεν έπαιξε καλά».
Το stand up comedy είναι όλο πάνω στον κωμικό. Ξεκίνησε στις ΗΠΑ και την Αγγλία, είναι λαϊκό είδος.
Οταν η Κόντακ άλλαξε τον κόσμο το 1888
Νίκος Βατόπουλος. Ο εκδημοκρατισμός της φωτογραφίας ήταν μία από τις αστικές επαναστάσεις του 19ου αιώνα. Αλλαξε την καθημερινότητα, τις κοινωνικές και επαγγελματικές σχέσεις, την εντύπωση που είχαν οι άνθρωποι για τον εαυτό τους και τους άλλους. Γέννησε έναν νέο επαγγελματικό κλάδο, ενίσχυσε την επιθυμία για ταξίδια, έδωσε δυνατότητα για καλλιτεχνικές λήψεις. Οργανώθηκε ο κρατικός έλεγχος και η ταυτοποίηση των πολιτών, ενισχύθηκε ο ρόλος της αστυνομίας, βρήκαν νέες δυνατότητες η τυπογραφία και οι εκδοτικές επιχειρήσεις. Ο τουρισμός βασίστηκε στη διάδοση της εικόνας.
Οι δέκα καλύτερες στιγμές όλων των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων σε βίντεο με αφορμή το 19ο που ξεκινάει στις 19.8 στη Βουδαπέστη
Σπυριδούλα Σπανέα. Η κορυφαία αθλητική διοργάνωση του κλασικού αθλητισμού διεξήχθη για πρώτη φορά στο Ελσίνκι (1983) και στη Βουδαπέστη θα πραγματοποιηθεί από 19-27.8 η 19η «στάση». Σε αυτά τα 40 χρόνια υπήρξαν αγωνιστικές στιγμές που γράφτηκαν με «χρυσά» γράμματα στην παγκόσμια ιστορία του αθλητισμού. Με αφορμή τα γενέθλια του θεσμού, η διεθνής ομοσπονδία ζήτησε από τους φίλους του στίβου να ψηφίσουν αυτές που θεωρούν τις δέκα κορυφαίες. Οι Ελληνες δήμαρχοι δεν διαβάζουν Προυστ
Ξένια Κουναλάκη. Tις τελευταίες ημέρες, όλη η Ελλάδα είναι ένα μεγάλο εργοτάξιο. Στην Αθήνα, στην οδό Πανεπιστημίου επικρατεί οργασμός: από εκεί που ένας-δυο εργάτες πάλευαν με μια τσάπα να υλοποιήσουν το όραμα του δημάρχου, τώρα έχουν πολλαπλασιαστεί ο αριθμός, η επιφάνεια και τα ωράρια εργασίας τους. Στη Συγγρού ξεκίνησαν τα έργα ασφαλτόστρωσης από την Περιφέρεια, λίγα 24ωρα προτού ο Γιώργος Πατούλης ενημερωθεί για τη δυσμένεια στην οποία περιήλθε μετά το μακρύ ζεϊμπέκικό του. Την ίδια στιγμή, επικρατεί πλήρης ασυδοσία στο παρκάρισμα, η ηχορρύπανση στην πόλη είναι καθημερινή δοκιμασία για τους Αθηναίους και οι δημόσιοι χώροι πρασίνου είναι εξίσου ακριβοθώρητοι με τον Μεγάλο Περίπατο.
Οπισθοδρομική πρωτοπορία, του Δημήτρη Σεβαστάκη
Ένα από τα τεχνάσματα και όχι μόνο στην Επίδαυρο, που χρησιμοποιεί το μάρκετινγκ της λεγόμενης πρωτοπορίας του θεάματος και των τεχνών εν γένει, είναι να δημιουργεί «κίνημα». Να χωρίζει τους θεατές σε αποκαθηλωτές και οπαδούς. Με αυτή τη μεθοδευμένη και έξυπνη διχοτόμηση αποκρύπτεται το πραγματικό πρόβλημα. Το έργο δεν κρίνεται από τα δομικά και μορφολογικά στοιχεία του, δεν κρίνεται από την δύναμή του, αλλά από την οπαδική στράτευση που προκαλεί. Το έργο κρίνεται από την ένταση με την οποία καταμερίζονται και φανατίζονται οι αναγνώστες /θεατές του. Έτσι, ευφυέστατα, βρίσκεται εκτός κριτικής, εκτός απόλαυσης, εκτός απόρριψης. Ασφαλές, σχεδόν «δημοσιοϋπαλληλικά» διεκπεραιωμένο, κάθεται στο θρόνο της δωρεάν διαφήμισης. Είναι ένα δισκοπότηρο, ένα λατρεμένο και μισητό Γκράαλ, με εικονολάτρες, εικονομάχους, πρωτίστως θρησκόληπτους. Από την κριτική πρόσληψη, στην παθιασμένη επιστράτευση. Να, ο Καιάδας για τον Μπένγιαμιν, τον Μπρεχτ, τον Μπαχτίν, τον Αντόρνο, τον Ήγκλετον.
Αυτό που τραντάζει το δέρμα, της Στρατούλας Θεοδωράτου
Μήπως είσαι η μάνα μου; Ε, μωρέ; Μην είσ’ η μάνα μου;
Ο σκύλος τον κοίταζει καλόβολα, έπειτα αναστενάζει κι απομακρύνεται, ψαχουλεύοντας τα πολύχρωμα σκουπίδια που αστράφτουν στον ήλιο.
-Ωρέ Μαρίνο, δεν τα βλέπεις που του κρέμονται; Είχε τέτοια η μάνα σου;
Γιάννης Τσαρούχης: Ο Πειραιάς μέσα από τα μάτια του σπουδαίου ζωγράφου (video)
Αναδρομές, Βλάσης Κομνηνός. Ο μεγάλος Έλληνας εικαστικός Γιάννης Τσαρούχης γεννήθηκε στον Πειραιά το 1910 και πέθανε στην Αθήνα στις 20.7.1989. Στον Πειραιά έζησε μέχρι τα 17 του χρόνια. Το 1927 η οικογένεια Τσαρούχη μετακόμισε στην Αθήνα, όμως ο Πειραιάς και το μεγαλοαστικό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε τον επηρέασε καλλιτεχνικά, όσο και οι φτωχές λαϊκές συνοικίες όπου σύχναζε ως παιδί.
Σπούδασε στην ΑΣΚΤ από το 1928 μέχρι το 1933 αποφοιτώντας από το εργαστήριο του Κωνσταντίνου Παρθένη με άριστα, ενώ παράλληλα μαθήτευσε δίπλα στον Φώτη Κόντογλου μαθαίνοντας τα μυστικά της αγιογραφίας και της βυζαντινής ζωγραφικής. Την περίοδο 1935-1936 ταξιδεύει στην Κωνσταντινούπολη, το Παρίσι, τη Ρώμη και τη Νάπολη και το 1938, πραγματοποιεί την πρώτη του ατομική έκθεση στο κατάστημα Αλεξοπούλου της οδού Νίκης στην Αθήνα.
Γκόραν Μπρέγκοβιτς: «Το ρεμπέτικο είναι σαν τους… Pink Floyd. Δεν είναι μουσική για βιαστικούς»
Ιωάννα Κλεφτογιάννη. Ο βραβευμένος με Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Κανών σερβοκροάτης συνθέτης μίλησε στην Popaganda, λίγες μέρες πριν εμφανιστεί στη χώρα μας, με το νέο του δίσκο «The Belly Button of the World».
Θεωρεί ότι το ρεμπέτικο είναι ό,τι καλύτερο έχει παραχθεί μουσικά στα Βαλκάνια, δεν ακούει μουσικές, ούτε καν δικές του, και παρότι γέννημα-θρέμμα της «πυριτιδαποθήκης» των Βαλκανίων και της πάλαι ποτέ κραταιάς κομμουνιστικής Γιουγκοσλαβίας, δηλώνει «αλλεργικός» με την πολιτική και τους πολιτικούς. Τόσο που έχει φτάσει στο σημείο να λυπάται φίλο του που ενεπλάκη μαζί της, στη γενέτειρά του, το Σαράγεβο – είναι άραγε κι ο λόγος που δεν απάντησε σε καμία από τις ερωτήσεις της Popaganda για την πρόσφατη επικίνδυνη ανάφλεξη στο Κόσοβο, την αδυναμία της Σερβίας να ανακάμψει, μετά τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και τον πόλεμο στην Ουκρανία, που αντί να εκτονώνεται, φαίνεται ότι κλιμακώνεται;
Κατερίνα Γρέγου : Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης δεν είναι ελιτίστικο
Μάρω Βασιλειάδου, Η Κατερίνα Γρέγου, καλλιτεχνική διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης (ΕΜΣΤ), κατεβαίνει συχνά στο ισόγειο του μουσείου για να μιλήσει με τους επισκέπτες. «Eνα μέρος της δουλειάς μου που μου αρέσει πολύ είναι να επικοινωνώ με τον κόσμο», λέει η Κατερίνα Γρέγου. «Δεν θα μου άρεσε να βλέπω τους επισκέπτες αφ’ υψηλού, κλεισμένη στο γραφείο μου».
Η μεγάλη αλλαγή, υποστηρίζει, είναι πως το ΕΜΣΤ πλέον είναι γεμάτο καθημερινά, όσο για τα Σαββατοκύριακα έχει χιλιάδες επισκέπτες. Για του λόγου το αληθές πρότεινε να ξεφυλλίσω το Βιβλίο των Επισκεπτών. Το έκανα.
Καλοκαιρινός υπαρκτός σουρεαλισμός στο δήμο Αθηναίων και στις παραλίες της Αττικής
Ξένια Κουναλάκη. Όλο το καλοκαίρι στην Πανεπιστημίου τρυπούν με μανία το πεζοδρόμιο. Οσοι ταλαίπωροι αυτόχθονες ή τουρίστες έχουν ξεμείνει στην Αθήνα και κάνουν το λάθος να καθίσουν σε κάποιο μαγαζί για καφέ, φεύγουν γεμάτοι σκόνη και με διάρρηξη τυμπάνου από τον θόρυβο. Στη Βουκουρεστίου, οι τουρίστες δεν κάνουν ουρές έξω από τη Louis Vuitton και την Prada γιατί δεν χωράνε: τους εμποδίζουν τα έργα. Στη Βαλαωρίτου, επί εβδομάδες έχουν πλαισιώσει ένα ημιφορτηγό με κορδέλες.