Χρόνο τον χρόνο,
η μάσκα του έρωτα
φανερώνει τον έρωτα.

❧

Μην ξεχάσεις ποτέ
το μαύρο ρόδο που ανθίζει
στην ακροθαλασσιά του Βουρνέλη.

Αυτό' ναι το κουνέλι που 

        ένα απομεσήμερο σαν όλα τ'άλλα,

Καθιστό στα πισινά,

       χωρίς εστία στο βλέμμα 

Με την κληρονομική τρεμούλα του είδους συνεχή,

Ένιωσε αφνίδια στην κοιλιά 

ΟΙΚΕΙΟΙ ΤΡΟΠΟΙ

Και τὰ πώρινα λόγια σου

Δὲν εἶναι παρὰ μέθεξη σὲ μιὰ ἱερογαμία

Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ σιλουέτα σου

Εἶναι βαριὰ κι ἀδόλεσχη

Καὶ μιὰ λοξάδα τῆς συγγνώμης της

Αὐτή ᾿ναι ποὺ μυρίζει

Μιλάμε για μια ανάσταση που εξαρτάται από εμάς. Από την πίστη μας, τη φαντασία μας, τα μαγικά μας κόλπα, το ενεργειακό μας δυναμικό, και τις εκ βαθέων άτακτες επιθυμίες μας που ανάμεσα στα άλλα κοντράρουν την περιρρέουσα του αυταρχισμού του άκρατου  καταναλωτισμού και της καλπάζουσας αδιαφορίας. Μιλάμε δηλαδή, για τις κρυφές μας δυνάμεις που βοηθάνε να αναστήσουμε αυτά που συμπαρασυρόντουσαν στο θάνατο κάθε φορά που υπήρξαμε άσκεφτοι μαθητές, στρατιώτες, μέλη, οπαδοί και υπάλληλοι, με άλλα λόγια βαρετοί. Όλα δηλαδή εκείνα τα στοιχεία μας που τα καταχωνιάσαμε μέσα μας και για χι μυστήριους λόγους θεωρούμε ότι τώρα, όπως κάθε χρονιά τις μέρες του Πάσχα, αξίζει ο κόπος να βγουν από την κατάψυξη που τα βάλαμε, να ξυπνήσουν από την νάρκωση και να θεραπευτούν από την λοβοτομή που τους κάναμε, και να πετάξουν τα σάβανα που τα τυλίξαμε.