Ο Μαυρίκιος γεννήθηκε στην Αίγυπτο, ζει στα Εξάρχεια. Η αίσθηση της απώλειας πατρίδας θα τον ακολουθεί πάντα. Ο Μπινιάρης γεννήθηκε στο Μαρούσι, μεγάλωσε στον Πειραιά και ζει στα δυτικά προάστια. Θεωρεί ότι χωρίς τους δαίμονές σου δεν έχεις ούτε τους αγγέλους. 

Από την πλευρά της μάνας μου είμαι Λημνιός από τον παππού μου, Μικρασιάτης από τη γιαγιά μου, ενώ το σόι του πατέρα μου είναι από το Αγρίνιο. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν μικρός και έχω μεγαλώσει με τη μάνα μου. Λόγω της δουλειάς της –είναι δασκάλα και ψυχολόγος– ταξιδεύαμε πάρα πολύ.  

Κάποια στιγμή διορίστηκε σε ελληνοαμερικανικό σχολείο, έτσι στην Α' Δημοτικού βρέθηκα στο Μαϊάμι, στη Φλόριντα, όπου και μεγάλωσα. Όταν ήμουν στο γυμνάσιο, γυρίσαμε στην Ελλάδα, στη Χρυσούπολη Καβάλας. Εκεί ήταν η γιαγιά και ο παππούς και, όσο ήμασταν στην Αμερική, χτίζανε το δικό μας σπίτι, στην ίδια αυλή. Δηλώνω Χρυσουπολιώτης, εκεί είναι οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, ο κόσμος μου. Το αστείο είναι ότι στην Αμερική ήμουν «το ελληνάκι» και στην Ελλάδα «το αμερικανάκι».

Αν ακολούθησα αυτό το επάγγελμα δεν ήταν ούτε για την καριέρα, ούτε για τη «δόξα», ούτε για την οικονομική εξασφάλιση. Είναι για την περιπέτεια, τα μακροβούτια στην Ιστορία αλλά και στην τρέχουσα κοινωνική, πολιτική και πολιτισμική πραγματικότητα, καθώς και για τις συναντήσεις με αξιοσημείωτους ανθρώπους.  

Έρχεται με καθυστέρηση 45 λεπτών στο ραντεβού, Κυριακή μεσημέρι σε μια συνοικιακή καφετέρια στη Νέα Φιλαδέλφεια. Φορτωμένος. Ένας ποδηλατικός αγώνας έχει κλείσει τη Δεκελείας κι εκείνος παραπονιέται χωρίς να δικαιολογείται (ή το αντίθετο) για την αργοπορία του σαν αγανακτισμένος πολίτης σε δελτίο ειδήσεων: «Μιάμιση ώρα κόβω βόλτες». Με το που γίνεται αντιληπτός φυσικά, αρχίζουν οι χαιρετούρες. Και οι παραγγελιές των θαμώνων. Αν δεν ήμουν σε απόσταση μερικών εκατοστών δε θα πίστευα ότι μια κυρία του ζητά στ’ αλήθεια (και με επιμονή) να τραγουδήσει το «Κελί 33» μέρα μεσημέρι.