Προσωπικές (183)
Δημήτρης Πουλικάκος: «Ώσπου να 'ρθουν τα καλύτερα, θα περάσουμε τα χειρότερα... Τα πάντα ρει!»
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Θοδωρής Αντωνόπουλος: Μια απολαυστική συζήτηση επί παντός –ή σχεδόν– επιστητού με τον αντιπροσωπευτικότερο εν ζωή «πρέσβη» της εγχώριας αντικουλτούρας, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Φρυκτωρίες ή Πόσο ζουν οι μύγες»
Ακόμα κι ένας έμπειρος γραφιάς μπορεί να κομπλάρει προς στιγμή σαν βρεθεί απέναντι σε ένα «ιερό τέρας», όσο οικείο κι αν του είναι από ακούσματα και θεάματα (διότι εκτός από μουσικός, συνθέτης, περφόρμερ και ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Μήτσος διατέλεσε επίσης ηθοποιός, με συμμετοχές σε πάνω από 80 ταινίες και δύο βραβεία α' και β' ανδρικού ρόλου) ήδη από τη νιότη του. Είσαι με τον ροκ γερόλυκο τον Πουλικάκο, έναν ζωντανό θρύλο, πίνετε ζεστό τσαγάκι στο σπίτι του στα Εξάρχεια. Ωραία. Και τώρα, τι τον ρωτάς που τα έχει πει όλα –ή σχεδόν όλα– τόσες και τόσες φορές; Πώς, έπειτα, αποφεύγεις την παγίδα κοινότοπων ερωτήσεων που θα καταλήξουν να γελάτε παρέα με τη σπουδαιοφανή τους διατύπωση; «Κοίτα, το ποιος είμαι, από πού κρατάω, τι έκανα ως τώρα στη ζωή μου κ.λπ. δεν χρειάζεται να τα πιάσουμε, είναι πράγματα γνωστά κι αν κάποιος αναζητά λεπτομέρειες, ας σερφάρει στο Δίκτυο. Σημασία έχει το τι γίνεται τώρα. Αυτό ενδιαφέρει, γι΄αυτό ας μιλήσουμε!» λέει χαλαρώνοντας το κλίμα.
Ο ζωγράφος Γιώργος Ρόρρης έχει εχθρό τη θολούρα κι έλκεται από τον άγνωστο κόσμο της γυναίκας
Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Mερόπη Κοκκίνη, 10.11.19. Το ουσιώδες κομμάτι της ζωής που ονομάζεται «παιδική ηλικία» το πέρασα στο χωριό μου ή, μάλλον, στα χωριά μου, διότι έχω μεγαλώσει σε δύο χωριά. Γεννήθηκα το 1963 στον Κοσμά Κυνουρίας στην Αρκαδία, ένα χωριό που βρίσκεται σε υψόμετρο 1.150 μέτρων. Ένα όμορφο μέρος που, όταν εγώ ήμουν μικρός, παρουσίαζε την εξής ιδιομορφία: επειδή το '43 πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς, τα μισά σπίτια ήταν ανακατασκευασμένα και κατοικούνταν και τα άλλα μισά ήταν χαλάσματα κι ερείπια που η φύση είχε αρχίσει να καταλαμβάνει – στο εσωτερικό τους φύτρωναν δέντρα. Αυτά τα χαλάσματα, λοιπόν, ήταν το ιδανικό μέρος για να παίζουμε εμείς τα παιδιά κρυφτό και κυνηγητό. Στο χωριό δεν υπήρχαν αυτοκίνητα και ο ηλεκτρισμός έκανε κάποια χρόνια μέχρι να φτάσει και σ' εμάς.
Οι ποιητές του ζωγράφου Γιάννη Ψυχοπαίδη
Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Συνέντευξη του Γιάννη Ψυχοπαίδη στον Στέφανο Τσιτσόπουλο με αφορμή την αναδρομική έκθεση «Ποιητικά» που παρουσιάζεται στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Aνταμώνουμε εντός, Εθνική Βιβλιοθήκη, τέταρτος όροφος. Μακρά, συστηματική, συνεχής και δοκιμασμένη μέσα στα χρόνια της καλλιτεχνικής πορείας του, η σχέση του Γιάννη Ψυχοπαίδη με την ποίηση καταλαμβάνει ένα ευρύ πεδίο του δημιουργικού του έργου αλλά και το συνολικό θέμα-θέαμα της έκθεσης με τίτλο «Ποιητικά» στο Κέντρο Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.
Η μαγείρισσα Feyrouz αφηγείται τη ζωή της στον M.Hulot
Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Γεννήθηκα στην Αντιόχεια, σε ένα μικρό χωριό, τη Σαμάλτα, τρίτη κόρη μιας χριστιανικής οικογένειας. Ο πατέρας μου ήταν ψάλτης και όταν ήμουν 40 ημερών η τύχη μου άνοιξε γιατί τον έστειλαν στην Αλεξανδρέττα, έτσι μεγάλωσα εκεί. Μετά οι γονείς μου έκαναν άλλα δύο παιδιά, αγόρια. Κάθε Κυριακή πηγαίναμε στην εκκλησία και μετά γυρνάγαμε στο σπίτι, μια μικρή γκαρσονιέρα, όπου ερχόταν πολύς κόσμος και τρώγαμε και γλεντάγαμε. Συνέχεια είχαμε πάρα πολύ κόσμο. Ο πατέρας μου, εκτός από ψάλτης, ήταν και διερμηνέας και τραγουδιστής και σε κάθε γλέντι αυτός τραγούδαγε κι εγώ έπαιζα τουμπερλέκι.
Σκέψεις και έργα του ιδρυτή της APIVITA Νίκου Κουτσιανά, της Τ. Επτακοίλη
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Ανήκει στην πρώτη μεταπολεμική γενιά, την τόσο ταλαιπωρημένη. Γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό του Δομοκού, τα Γαβράκια. Ο πατέρας του σκοτώθηκε στη διάρκεια του Εμφυλίου. «Ημουν μόλις ενός έτους και τα αδέλφια μου έξι και τριών. Δεν τον θυμάμαι καθόλου. Θυμάμαι, όμως, όσα ακολούθησαν τον θάνατό του, τη δυστυχία που περάσαμε, τον κατατρεγμό, το “ουαί τοις ηττημένοις”. Παπούτσια φόρεσα για πρώτη φορά στα οκτώ μου χρόνια. Δυσκολεύτηκα να τελειώσω το Δημοτικό γιατί άλλοτε υπήρχε δάσκαλος στο χωριό μας κι άλλοτε όχι».
Αντρέα Καμμιλέρι: Ένας ήρωας σήμερα είναι αυτός που καταφέρνει να εκπληρώσει το καθήκον του
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Από τους πιο δημοφιλείς συγγραφείς της Ιταλίας, ιδιαίτερα αγαπητός στο ελληνικό κοινό, ο Αντρέα Καμιλέρι, δημιουργός του εμβληματικού επιθεωρητή Μονταλμπάνο –ένα όνομα φόρος τιμής στον Ισπανό συγγραφέα Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν, που πόσες φορές οι περιπέτειές του δεν μας έκαναν συντροφιά, ιδιαίτερα στις καλοκαιρινές διακοπές, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 94 ετών. Από τα μέσα Ιουνίου νοσηλευόταν σε νοσοκομείο της Ρώμης με καρδιακά προβλήματα, ενώ εδώ και μερικά χρόνια είχε χάσει την όρασή του, όπως όμως είχε πει, αυτό το δυσάρεστο γεγονός τού επέτρεψε να απεικονίσει τα πράγματα με μεγαλύτερη σαφήνεια.
Ασημίνα Αρβανιτάκη: «Ελπίζω ότι η αθανασία κάποια στιγμή θα καταστεί εφικτή»
Συντάκτης Ελένη Ε. Νανοπούλου
Η διαδρομή της σπουδαίας Ελληνίδας φυσικού Ασημίνας Αρβανιτάκη περιλαμβάνει πολυάριθμες προκλήσεις, ιδέες, προβληματισμούς, δυνατότητες, ανακαλύψεις, ερωτήματα, παρατηρήσεις, λύσεις και απαντήσεις. Ξεκίνησε από ένα μικρό χωριό της Μεσσηνίας και, αφού διένυσε πολλά χιλιόμετρα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, κατάφερε να διακριθεί στη διεθνή επιστημονική κοινότητα. Σπούδασε φυσικός στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια πήγε για μεταπτυχιακές σπουδές στο Stanford των ΗΠΑ, όπου και ολοκλήρωσε το διδακτορικό της το 2008.
Δημήτρης Παπαϊωάννου: Έβαλα τα gay θέματα στη μεγάλη πίστα
Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Ματούλα Κουστένη: Η εκρηκτική και ατρόμητη ενηλικίωση του Δημήτρη Παπαϊωάννου από την γκέι αλητεία στην κορυφή της τέχνης του.
Δύο άνδρες όμοια ντυμένοι. Δύο μαύρες φιγούρες με την πλάτη γυρισμένη στο κοινό. Αλληλεπιδρούν, αναζητούν το άλλο τους μισό, ενώνονται, απομακρύνονται, γίνονται ένας ή πολλοί. Η αποτύπωση του έρωτα στην απόλυτη δυαδικότητά του, η αγωνία της ταύτισης και της μοναξιάς. Το μοτίβο που επανέρχεται γίνεται ένα είδος υπογραφής για τον Δημήτρη Παπαϊωάννου. Kι όμως, σε αυτά τα μαυροντυμένα αγόρια, τα μικρά στο χαρτί, τα αφοπλιστικά άψογα στη σκηνή, ο σκηνοθέτης έχει ενσωματώσει εδώ και περίπου τριάντα χρόνια όσα τον καθόρισαν:
Δημήτρης Κορρές: Ο φόβος σε εμποδίζει να γνωρίσεις το καινούργιο και η έλλειψη γνώσης σε κάνει να αισθάνεσαι φοβισμένος
Συντάκτης Φώτης Νυχτολέας
Tο βροχερό μεσημέρι που πέρασα την πύλη του σπιτιού του χαρισματικού εφευρέτη, αρχιτέκτονα-μηχανικού και κορυφαίου αναρριχητή Δημήτρη Κορρέ στα ορεινά των Μελισσίων συνειδητοποίησα ότι δεν πρόκειται για μια απλή κατοικία. Εκεί βρίσκεται και το προσωπικό του εργαστήριο, στο οποίο δημιουργεί τις ευρεσιτεχνίες, τα χιλιάδες σχέδια και τις μηχανολογικές του κατασκευές.
Αχανείς χώροι, στενοί διάδρομοι, πολυάριθμα μηχανήματα, χιλιάδες εξαρτήματα, ανταλλακτικά και, φυσικά, το super car της Korres Project παρκαρισμένο στην αυλή. Ο Δημήτρης Κορρές θεωρείται πρωτοπόρος στον τομέα του.
Αντίνοος Αλμπάνης:... αλλά η πόλη μου για μένα θα συνεχίσει να είναι η πόλη μου. Ό,τι κι αν συμβεί, εγώ στον δρόμο θα είμαι και θα περπατάω
Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Ο ήρωας στο «Φινιστρίνι», τον μονόλογο του Βασίλη Ρίσβα που ερμηνεύει τα Δευτερότριτα στο Από Μηχανής Θέατρο ο Αντίνοος Αλμπάνης, σε σκηνοθεσία Πέτρου Φιλιππίδη, βιώνει σοβαρή υπαρξιακή κρίση στα mid-30s του και, μεταξύ άλλων, θυμάται την ημέρα που βρήκε νεκρή τη γειτόνισσά του, όταν της πήγε τα κοινόχρηστα.
Λίγο πριν ξεκινήσει η παράσταση, ανταλλάσσω μηνύματα με τη δική μου γειτόνισσα-διαχειρίστρια της πολυκατοικίας, fun fact που ανακαλώ με ελαφρύ μειδίαμα την ώρα που ο Αντίνοος αποδίδει έξοχα το σκοτεινό και χωρίς πολλές ανάσες φωτός έργο που του έχει ανατεθεί.