Προσωπικές (192)
N.O.E.: «Η αλλαγή στη ζωή μου ήρθε μέσα από την άσκηση, τη χορτοφαγία, τη νηφαλιότητα και τον διαλογισμό»
Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Του M.Hulot. Ράπερ. Γεννήθηκε στην Αργυρούπολη, ζει στην Τερψιθέα. Μια ισχυρή εσωσωματική και εξωσωματική εμπειρία τον έκανε να αλλάξει ζωή.
Γεννήθηκα στις 8/7/88, στις 8, στη Θουκυδίδου 41Β, ακριβώς πάνω από το Praktiker, στην πρώτη Βούτα των Αθηνών, όπου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη γινόταν πανζουρλισμός. Όλοι σχεδόν οι φίλοι μου ήταν στις κόντρες, επισκεύαζαν μηχανάκια και αμάξια ή έτρεχαν, και οι πιο πολλές αναμνήσεις μου από παιδί είναι από κει, με τις μανάδες να τρέχουν πάνω από κείνους που είχαν χτυπήσει.
• Η μουσική έπαιζε τεράστιο ρόλο στην οικογένειά μου, υπήρχε πολύς χορός, υπήρχαν γλέντια με φίλους και πολύ ροκ του '50 και του '60, γιατί τέτοια άκουγε ο πατέρας μου, μαζί με ελληνικό ροκ του '60 και του '70 – πολύ όμορφη μουσική.
H Πειραιώτισσα Μαρίνα Γαλανού,πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών, αφηγείται τη ζωή της
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Γεννήθηκα στον Πειραιά, στην περιοχή της Πειραϊκής. Εκεί έζησα τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου. Μέναμε σε μια διώροφη μονοκατοικία. Αυτό που θυμάμαι περισσότερο είναι η αίσθηση της γειτονιάς και το ενδιαφέρον για τον συνάνθρωπο, το νοιάξιμο. Στην οικογένειά μου, και ιδιαίτερα από την πλευρά του πατέρα μου, που τον έχασα νωρίς, στα 46 του, υπήρχε το αίσθημα της δικαιοσύνης και του ενδιαφέροντος για τις ανάγκες του ανθρώπου. Ήταν απλός άνθρωπος ο πατέρας μου, βιοπαλαιστής. Πέθανε Σάββατο, η κηδεία του έγινε τη Δευτέρα και όταν τον έφεραν στην ενορία μας, είχαμε σοκαριστεί με τον κόσμο, σαν να ήμασταν σε κηδεία πολιτικού προσώπου. Ήταν αγαπητός πολύ. Δεν θα μπορούσα να σου πω ότι το όνειρό μου ήταν να γίνω δικηγόρος, αλλά αυτό που με ενδιέφερε πάντα ήταν να μην υπάρχουν αδικίες και ανισότητες.
Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ: «Ας μην ξεκινήσουμε πάλι τις δοξολογίες ότι είμαστε ο περιούσιος λαός»
Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Η Βυζαντινολόγος-ιστορικός και πρόεδρος του Δ.Σ. του Ευρωπαϊκού Πολιτιστικού Κέντρου των Δελφών αφηγείται τη ζωή της στον Γιάννη Πανταζόπουλο
Γεννήθηκα στον Βύρωνα τον Αύγουστο του 1926. Οι γονείς μου ήταν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα από τα Μουδανιά. Είμαι το έκτο παιδί μιας πολύτεκνης οικογένειας. Όμως, αν και τελευταία, ήμουν το «γρουσούδικο», το «κακορίζικο». Όλοι με προσφωνούσαν ως «το μικρό» και απευθύνονταν σ' εμένα σε ουδέτερο γένος. Ο πατέρας μου είχε δύο καΐκια με τα οποία είχε φέρει την οικογένεια στην Ελλάδα από τη Μικρά Ασία. Την ημέρα που γεννήθηκα τα δύο αυτά καΐκια βούλιαξαν στις Φλέβες της Βουλιαγμένης. Γι' αυτό και με θεωρούσαν κακότυχο παιδί.
Ο μπασκετμπολίστας Νίκος Παππάς:«Δεν χρωστάω σε κανέναν»
Συντάκτης Φώτης Νυχτολέας
«Σε βάζουν σε μια διαδικασία να τρέχεις σε χορηγούς της πλάκας, να υποκρίνεσαι. Να σου έρχονται ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας και να κάνεις χειραψίες με αρχιεπισκόπους. Αυτές τις αστειότητες δεν τις μπορώ»: Ο επιτυχημένος μπασκετμπολίστας σε μια συνέντευξη στον Γιώργο Ψωμιάδη που θα συζητηθεί.
Γεννήθηκα στην Αθήνα, μεγάλωσα στην Αιδηψό. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, λόγω και των συνθηκών στην επαρχία –μια μικρή κοινωνία χωρίς εγκληματικότητα–, ήμουν όλη μέρα σε ένα γήπεδο. Τελείωνα το σχολείο στις 2, έπαιρνα μια μπάλα κι έφευγα για το γήπεδο. Στην αρχή παίζαμε ποδόσφαιρο και όταν έπεφτε ο ήλιος πηγαίναμε στο μπάσκετ, που είχε φώτα. Έτσι κόλλησα το μικρόβιο του μπάσκετ, ενώ το ποδόσφαιρο ήταν η πρώτη επιλογή.
Η εικαστικός Γεωργία Σαγρή αφηγείται τη ζωή της
Συντάκτρια Ράνια Ροκιά
στον M.HULOT. Γεννήθηκα στον Κολωνό, σε μια περιοχή που όταν ήμουν μικρή είχε χωράφια και αλάνες, σε μια οικογένεια την οποία σημάδεψε η ιστορία ενός έρωτα. Ο πατέρας μου είδε τη μητέρα μου στο πεζοδρόμιο, περνώντας από τη λεωφόρο στα Μέγαρα, και κατέβηκε για να τη γνωρίσει. Την ερωτεύτηκε τρελά και έμεινε εκεί για να της κάνει κόρτε. Ο πατέρας μου πέθανε νωρίς, όταν ήμουν πολύ μικρή, αλλά η μητέρα μου είχε πάντα αυτόν τον έρωτα μέσα της, δεν ξαναπαντρεύτηκε. Για μένα, η μητέρα μου είναι το πρότυπο της απόλυτης αγάπης για τα πράγματα, για τους ανθρώπους, για τον σύντροφο, με άλλες αξίες. Αυτό το πράγμα είναι το βαρίδι της οικογένειας και το δικό μου το προσωπικό, ένα εσωτερικό βαρίδι, συναισθηματικό, που μου υπενθυμίζει ότι υπάρχει έρωτας, υπάρχει αγάπη, υπάρχουν σχέσεις, μπορείς να δημιουργήσεις αυτές τις σχέσεις, δεν είναι κάτι ευτελές.
Η βραβευμένη αρχαιολόγος Ντόρα Βασιλικού αφηγείται τη ζωή της στον Γ.Πανταζόπουλο
Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Η αρχαιολόγος που έχει ασχοληθεί ενδελεχώς με τη ζωή και την τέχνη των Μυκηναίων μιλά για τη μελέτη του ανθρώπινου παρελθόντος και τις αναγωγές στη σύγχρονη εποχή.
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, σε ένα αστικό περιβάλλον, σε μια μονοκατοικία στους πρόποδες του Λυκαβηττού. Για μένα, ήταν πολύ θετικό το γεγονός ότι κατοικούσαμε τόσο κοντά στον λόφο. Σου παρείχε μια εγγύτητα στη φύση και θυμάμαι πολύ έντονα τους οικογενειακούς περιπάτους στα δρομάκια, ανάμεσα στα δέντρα, ή τις επισκέψεις στο εκκλησάκι των Αγίων Ισιδώρων. Ήμουν μοναχοπαίδι, με αποτέλεσμα να περνώ πολύ χρόνο μόνη μου. Αφενός δέχεσαι όλη την αγάπη των γονιών σου όταν μεγαλώνεις χωρίς αδέρφια, αφετέρου δεν έχεις παρέα όταν τη χρειάζεσαι. Παρότι δεν είχα παράπονο ως το μοναδικό παιδί της οικογένειας, φρόντισα με τη σειρά μου να αποκτήσω δύο παιδιά, έναν γιο και μια κόρη.
Κώστας Κουτσολέλος: Είναι εύκολο να τα βάζεις με το κράτος, αλλά θέλει πολύ θάρρος να αντιπαρατεθείς στον τάδε διακεκριμένο σκηνοθέτη ή παραγωγό
Συντάκτης Τρύφων Μπεκετιάδης
Ηθοποιός και σκηνοθέτης. Γεννήθηκε και ζει στην Καλλιθέα. Σε μια σαρωτική ανακεφαλαίωση όσων έζησε και ζήσαμε, μιλά στον Θοδωρή Αντωνόπουλο για την άθλια εργασιακή κατάσταση στον χώρο του θεάτρου, την ψεύτικη ομοθυμία των καλλιτεχνών, τις νέες απαγορεύσεις της πανδημίας και την πεζή, τρομακτική ζωή γύρω απ' το Ίντερνετ.
Από τότε που με θυμάμαι μένω στην Καλλιθέα. Εκεί μεγάλωσα, εκεί είναι το πατρικό μου, αλλά δεν της έχω κάποια ιδιαίτερη εκτίμηση, είναι μια μάλλον αδιάφορη περιοχή. Κατά τα άλλα, θα με δεις στα Πετράλωνα, θα με δεις ακόμα συχνότερα στα Εξάρχεια, που, παρότι κι εκεί θα συναντήσεις γραφικότητες και μαλακίες, συγκριτικά με άλλες συνοικίες παραμένει Νο1 με διαφορά, πώς να το κάνουμε!
Η μητέρα του δολοφονημένου από τη Χρυσή Αυγή, Παύλου Φύσσα, σύμβολο αξιοπρέπειας και αγώνα ενάντια στις σκοτεινές ορμές της Ελλάδας, μιλά για τη ζωή της και όσα τη σημάδεψαν σε μια σπάνια προσωπική συνέντευξη. Του Γιάννη Πανταζόπουλου.
Γεννήθηκα το 1960 στο Χαλκιόπουλο Αιτωλοακαρνανίας. Είμαι το τελευταίο παιδί μιας οικογένειας με επτά παιδιά και απόγονος του Γεώργιου Καραϊσκάκη. Μεγάλωσα στα χωριά του Βάλτου, στους κόλπους μιας αγροτικής οικογένειας, ως την ηλικία των δώδεκα ετών, οπότε αποφασίσαμε να μετακομίσουμε στην πρωτεύουσα. Ο πατέρας μου ήταν κτηνοτρόφος ‒μια περίοδο ήταν και αγροφύλακας‒, ενώ η μητέρα μου βοηθούσε κι εκείνη στις γεωργικές εργασίες, παρά τις αυξημένες υποχρεώσεις μιας πολύτεκνης οικογένειας. Όταν ήρθαμε στην πόλη, ο πατέρας μου δούλεψε στα λιπάσματα, ενώ η μητέρα μου παρέμεινε νοικοκυρά.
Μαρία Κίτσου, η ζωή της πέρα από τις αγριομέλισσες και τον Μακμπέθ
Συντάκτης Φώτης Νυχτολέας
Γεννήθηκα στην Αθήνα, στα δυτικά προάστια, και μεγάλωσα στο Αιγάλεω και στο Χαϊδάρι, σε ένα περιβάλλον πολύ αυστηρό, με ατσάλινη πειθαρχία, το οποίο δεν θα έλεγα ότι ήταν απολύτως ιδανικό και ειδυλλιακό για ένα παιδί. Από την πλευρά του πατέρα μου είμαστε πρόσφυγες από τη Σμύρνη, από τη μεριά της μητέρας μου από Μάνη, Καλάβρυτα και νομό Ηλείας. Ένας συνδυασμός εκρηκτικός. Ο πατέρας μου ήταν αξιωματικός της Αεροπορίας στη στρατιωτική βάση της Τανάγρας ‒ είναι οι πρώτες έντονες μνήμες που έχω και αναπολώ εκείνη την περίοδο.
Δημήτρης Πουλικάκος: «Ώσπου να 'ρθουν τα καλύτερα, θα περάσουμε τα χειρότερα... Τα πάντα ρει!»
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Θοδωρής Αντωνόπουλος: Μια απολαυστική συζήτηση επί παντός –ή σχεδόν– επιστητού με τον αντιπροσωπευτικότερο εν ζωή «πρέσβη» της εγχώριας αντικουλτούρας, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Φρυκτωρίες ή Πόσο ζουν οι μύγες»
Ακόμα κι ένας έμπειρος γραφιάς μπορεί να κομπλάρει προς στιγμή σαν βρεθεί απέναντι σε ένα «ιερό τέρας», όσο οικείο κι αν του είναι από ακούσματα και θεάματα (διότι εκτός από μουσικός, συνθέτης, περφόρμερ και ραδιοφωνικός παραγωγός, ο Μήτσος διατέλεσε επίσης ηθοποιός, με συμμετοχές σε πάνω από 80 ταινίες και δύο βραβεία α' και β' ανδρικού ρόλου) ήδη από τη νιότη του. Είσαι με τον ροκ γερόλυκο τον Πουλικάκο, έναν ζωντανό θρύλο, πίνετε ζεστό τσαγάκι στο σπίτι του στα Εξάρχεια. Ωραία. Και τώρα, τι τον ρωτάς που τα έχει πει όλα –ή σχεδόν όλα– τόσες και τόσες φορές; Πώς, έπειτα, αποφεύγεις την παγίδα κοινότοπων ερωτήσεων που θα καταλήξουν να γελάτε παρέα με τη σπουδαιοφανή τους διατύπωση; «Κοίτα, το ποιος είμαι, από πού κρατάω, τι έκανα ως τώρα στη ζωή μου κ.λπ. δεν χρειάζεται να τα πιάσουμε, είναι πράγματα γνωστά κι αν κάποιος αναζητά λεπτομέρειες, ας σερφάρει στο Δίκτυο. Σημασία έχει το τι γίνεται τώρα. Αυτό ενδιαφέρει, γι΄αυτό ας μιλήσουμε!» λέει χαλαρώνοντας το κλίμα.