Προσωπικές (244)
Μαρίνα Σάττι: Τη σεβόμουν τη μουσική από μικρή, ένιωθα δέος απέναντι στη θεϊκή υπόστασή της
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
M.Hulot. Η ταλαντούχα μουσικός μιλά για τα παιδικά και εφηβικά της χρόνια και περιγράφει βήμα-βήμα τη διαδικασία δημιουργίας του εκπληκτικού πρώτου άλμπουμ της "YENNA" (στο τέλος), που μόλις κυκλοφόρησε.
Γεννήθηκα στην Αθήνα και τα πρώτα μου χρόνια τα έζησα σε ένα διαμέρισμα στα Ιλίσια. Η μαμά μου δούλευε στον Ασπρόπυργο, στα διυλιστήρια, και έφευγε από το σπίτι στις εφτά κάθε πρωί για να πάει στη δουλειά. Ο μπαμπάς μου ήταν γιατρός στο Ιπποκράτειο. Μέχρι τριών χρονών μεγάλωσα με κάποιες κυρίες που με φρόντιζαν στο σπίτι, μεταξύ αυτών και η Νάζικ, που ήταν από το Σουδάν, ξαδέλφη του μπαμπά μου, έτσι μάθαινα αραβικά και από κείνη. Από το προνήπιο μέχρι την Α’ Δημοτικού πήγαινα σε αγγλόφωνο σχολείο όπου δίδασκαν και αραβικά, επειδή ο ιδιοκτήτης ήταν Λιβανέζος, για να μάθω τη γλώσσα του μπαμπά μου και πιο «ακαδημαϊκά». Οι συμμαθητές μου ήταν κυρίως παιδιά διπλωματών, τα οποία κάθε χρόνο άλλαζαν χώρα διαμονής και έπρεπε να πηγαίνουν σε ένα «διεθνές» σχολείο. Την πρώτη δημοτικού τη διδάχτηκα και στα ελληνικά από τη μαμά μου στο σαλόνι του σπιτιού μας. Είχε πάρει τα βιβλία του ΟΕΔΒ και με έβαζε κάθε απόγευμα να γράφω τα γράμματα «Α, Β, Γ» και να διαβάζω στα ελληνικά. Το πρωί στο σχολείο συνέχιζα με «A, B, C» και « ت,ب ,ا, ث». Στο σπίτι μιλούσαμε ελληνικά και καμιά φορά αραβικά, όταν είχε κόσμο μπροστά, για να μη μας καταλάβουν.
Γιάννης Φουντούλης: Ο Χιώτης αρχηγός της Εθνικής Ομάδας Πόλο Ανδρών
Επιλέγων ή Συντάκτης Τρύφων Μπεκετιάδης
Γιώργος Ψωμιάδης. Γεννήθηκα στη Χίο το 1988. Ο πατέρας μου ήταν για κάποια χρόνια στο εξωτερικό λόγω δουλειάς –ασχολούνταν με τα οικονομικά, δούλευε στο λογιστήριο ενός πλωτού ξενοδοχείου‒, οπότε μεγάλωσα με τη μητέρα μου, τον αδελφό και την αδελφή μου. Το πόλο μπήκε στη ζωή μου όταν ήμουν επτά. Από πολύ νωρίτερα, όμως, τα καλοκαίρια, που ήμουν στο εξοχικό με τη γιαγιά και τον παππού μου, όλη μέρα έπαιζα με φίλους στη θάλασσα. Πάντα αγαπούσα το νερό από πολύ μικρή ηλικία.
• Πρώτα μπήκε στην πισίνα ο αδελφός μου. Είχαμε μια οικογενειακή παράδοση στο άθλημα, ο πατέρας και ο θείος μου κολυμπούσαν σε μια εποχή που δεν υπήρχε καν πισίνα και ο ναυτικός όμιλος λειτουργούσε μόνο τους καλοκαιρινούς μήνες, στη θάλασσα. Ξεκίνησα κολύμβηση στη μικρή πισίνα, αλλά δεν μου άρεσε. Το πόλο κέρδισε το ενδιαφέρον μου, σιγά σιγά άρχισα να αποκτώ φιλίες και παρέες στον χώρο και ήθελα να βρίσκομαι εκεί. Άρχισα να κολλάω με το άθλημα.
Στο μυαλό του Μίλτου Τεντόγλου. Μια φιλοσοφική συνέντευξη στον Παύλο Κόντο*.
Επιλέγων ή Συντάκτης Τρύφων Μπεκετιάδης
Στόχος της συνέντευξης: μια φιλοσοφική συζήτηση για το πώς βιώνει και πώς νοηματοδοτεί ένας μεγάλος αθλητής τον αθλητισμό, με ερωτήσεις που πηγάζουν από την αριστοτελική ηθική. Έναυσμα: ο μαγνητισμός που ασκεί η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Μίλτου Τεντόγλου. Τόπος και χρόνος συνάντησης: Καλαμάτα, Απρίλιος 2022. Διάρκεια συνέντευξης: 47 λεπτά.
Αρχικά είχα μια μακρά συνομιλία με τον προπονητή του, τον εξαιρετικά ενδιαφέροντα άνθρωπο Georgi Pomaski. Μου μίλησε με απρόσμενη ειλικρίνεια, κυρίως για τον Μίλτο. Ήταν ξεκάθαρο ότι με προετοίμαζε για άτι. Μετά εμφανίστηκε ο Μίλτος, ακριβώς στην ώρα του, παρά ένα λεπτό, όπως πάντα.
Το πείσμα και οι ρήξεις της Κατερίνας Μάτσα της μονάδας 18ΑΝΩ
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Ο Χρήστος Αγγελάκος ( Αθήνα, 1962-2019) είναι ένας συγγραφέας (το έργο του στη biblionet.gr ). Το 2018 έγραψε την εξής εισαγωγή σε μία συνέντευξη που πήρε από την Κατερίνα Μάτσα της ομάδας 18 ΑΝΩ, αναφερόμενος στην Όλια Λαζαρίδου:
Ρώτησα κάποτε την Όλια, πώς γίνεται οι δύο άνθρωποι που θαυμάζω περισσότερο σ’ αυτή τη χώρα να είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους: η μία μαρξίστρια (Κατερίνα Μάτσα) και ο άλλος αρχιεπίσκοπος (ο Αναστάσιος Αλβανίας). Η Ολια απάντησε: «Μα είναι πολύ φυσικό… και οι δυο τους διακρίνονται για την απόλυτη συνέπεια λόγων και έργων». Της ζήτησα να μου τη γνωρίσει. Βρεθήκαμε να κάνουμε σεμινάρια γραφής και θεάτρου στο 18ΑΝΩ. Δεν θέλω να πω περισσότερα. Μόνο πως ελπίζω τούτη η κουβέντα να θυμίζει τη χειραψία της Κατερίνας Μάτσα. Κάτι από τη ζεστασιά της.
Η Αγλαΐα Παππά "αναστήθηκε" μετά από πέντε χρόνια και κεντάει πάλι πάνω στο σανίδι
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Σ.Δ. Η Αγλαΐα Παππά είναι ηθοποιός, με βούλα και με υπογραφή, παρακαλώ. Μου άρεσε αυτό που εξέπεμπε και ως καλλιτέχνης και ως γυναίκα. Ξέρετε κίνηση, βλέμμα, χρώματα όλο φώς, αρώματα εξωγήινα και φωνή με τραγουδιστικό ρυθμό, φωνή απ'αυτές που με ερεθίζουν, λίγο βραχνή, λίγο μπάσα. Ήταν λοιπόν η Παππά, μία από αυτές που όταν τις θαρρώ παίρνει μέσα μου το πάνω χέρι ένα από τα ασυνείδητά μου κι αυτό σημαίνει ότι είμαι έτοιμος να ερωτευτώ παρόλο που ο Ρασούλης βρίσκει την ευκαιρία να μου σιγoτραγουδήσει "από τη γυναίκα ούτε ένα καλό δεν είδα /μα πίστεψέ με είναι η μόνη μου ελπίδα".
Το μόνο αδιευκρίνιστο πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις της σκηνής αλλά και για τις άλλες με τις άγνωστες πεντάμορφες στα μάτι μου που πέφτω πάνω τους στους δρόμους, είναι αν ο έρωτας αυτός όταν και αν προκύψει θα'ναι πλατωνικός ή θα βάλει φωτιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της ύπαρξής μου.
Αντουανέττα Αγγελίδη: «Κάθε ταινία μου είναι το ευτυχές τέλος μιας περιπέτειας απορρίψεων»
Επιλέγων ή Συντάκτης Administrator
Μοναδική περίπτωση για το ελληνικό σινεμά, η ιδιοσυγκρασιακή σκηνοθέτις αφηγείται τη ζωή και την πορεία της στον M.Hulot.
Γενέθλια γη δεν είναι ο τόπος που γεννηθήκαμε», έλεγα στην ταινία μου Τόπος το 1985. Γεννήθηκα στην Αθήνα, στην Καισαριανή, το 1950. Λίγους μήνες αργότερα μετακομίσαμε στο σπίτι της μητέρας του πατέρα μου, της Αντουανέττας, στην Αγίου Φανουρίου, στο Παγκράτι, όπου μείναμε μέχρι τα τρία μου χρόνια. Η μητέρα μου Μίλια, ο πατέρας μου Ορέστης και τα αδέλφια του Απόλλων, Σωκράτης και Ίρις, που ζούσαμε μαζί, ήταν όλοι μηχανικοί του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, οι νεότεροι ακόμα φοιτητές. Ήταν αυτονόητο πως οτιδήποτε κι αν ήθελες να γίνεις στη ζωή σου, έπρεπε να ξέρεις μαθηματικά. Μία από τις πρώτες μνήμες της ζωής μου, πρέπει να ήμουν δύο-δυόμισι χρονών, είναι η απόλαυση και η ησυχία που αισθανόμουν όταν με ανέβαζε ο θείος Απόλλων πάνω στη βιβλιοθήκη, απ’ όπου έβλεπα τα σχεδιαστήρια σε κάτοψη, τα κεφάλια που κουνιόντουσαν ελαφρά και τα χέρια που σχεδίαζαν
Στάθης Καλύβας: Η ελληνική παθογένεια που με ενοχλεί ίσως περισσότερο είναι η τυπολατρία και ο φόβος της πρωτοβουλίας, αλλά και μια κάποια στενότητα πνεύματος και αντίληψης
Επιλέγων ή Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και κάτοχος της έδρας Gladstone στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης αφηγείται τη ζωή του με αφορμή την πολυσυζητημένη σειρά ντοκιμαντέρ «Καταστροφές και Θρίαμβο.
Γιάννης Πανταζόπουλος. Γεννήθηκα στην Κέρκυρα το 1964, επειδή εκεί υπηρετούσε ο πατέρας μου, που ήταν λιμενικός. Ωστόσο μεγάλωσα στον Κολωνό, σε ένα ισόγειο διαμέρισμα μιας οικογενειακής πολυκατοικίας στην οδό Αλαμάνας, που είχε χτίσει ο παππούς μου. Έπειτα μετακομίσαμε στη Νέα Σμύρνη λόγω του σχολείου μου. Πήγα στη Λεόντειο, που είναι ελληνογαλλική σχολή. Η επιλογή έγινε χάρη στη μητέρα μου, η οποία είναι Γαλλίδα. Με τον πατέρα μου γνωρίστηκαν σε ένα ταξίδι του στη Μασσαλία. Όταν ήμουν δέκα ετών, μετακομίσαμε εκεί. Ήταν μια διετής εμπειρία που υπήρξε καταλυτική για την ανάπτυξή μου. Ξέρετε, δίχως αυτή σήμερα θα ήμουν ένας άλλος άνθρωπος. Όμως οι γονείς μου αποφάσισαν να γυρίσουμε ξανά στην Ελλάδα. Στο σπίτι μου, από πάντα, μιλούσαμε δύο γλώσσες, ελληνικά και γαλλικά.
Έμιλυ Κολιανδρή: «Κάνουμε διαρκώς εμφυλίους, κάθε μήνα σκοτώνουν μια γυναίκα, τελικά κάτι πήγε πολύ λάθος»
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Ράνια Ροκιά
Μια συζήτηση της Αργυρώς Μποζώνη για το θέατρο, τη μητρότητα και τα νέα δεδομένα της εποχής με την ηθοποιό που θα υποδυθεί τη βασίλισσα Αμαλία στην παράσταση «Amalia melancholia, η βασίλισσα των φοινίκων» του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά.
Περιμένοντας την Έμιλυ Κολιανδρή να τελειώσει την πρόβα της, σκέφτομαι ότι αυτή η όμορφη γυναίκα είναι τόσο χαμηλού προφίλ, που λίγοι ξέρουν ότι έχει ένα φοβερό χιούμορ και μάλλον είναι το πιο σοβαρό όπλο για να αντιμετωπίσει την «απάνθρωπα δύσκολη» καθημερινότητά της.
Στέλιος Μάινας: Όλη η ανθρωπότητα είμαστε πιασμένοι χεράκι-χεράκι και τώρα αντιλαμβανόμαστε τη σχέση μας με το κλίμα
Επιλέγων ή Συντάκτης Φώτης Νυχτολέας
Ο ηθοποιός μίλησε στη Χρύσα Λύκου για τους τοξικοεξαρτημένους του κέντρο της Αθήνας, τους Αγίους των Εξαρχείων, για το γεγονός ότι δεν έδωσε ποτέ καμία συμβουλή στον γιό του και πως μέχρι και σήμερα είναι με το ένα πόδι έξω απ' το θέατρο.
H πορεία του Στέλιου Μάινα στον χώρο του θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου, ενώνεται με ένα νήμα ταπεινότητας και τρυφερής συνύπαρξης με τον εκάστοτε ρόλο, ακροβατώντας χωρίς να πέσει, σε ρίσκα που πήρε και που του φανέρωσαν την υπερβατική ουσία της Τέχνης. Δώσαμε ραντεβού σ’ ένα καφέ που χάθηκα στην επιστροφή και κάναμε από εκείνες τις κουβέντες μου μυρίζουν ελληνικό καφέ σκέτο, μέχρι που βράδιασε
Στέλιος Κόης, αρχιτέκτονας: «Η κατοικία, ειδικά τώρα, επανεκτιμάται ως το δοχείο της προσωπικής ζωής»
Επιλέγουσα ή Συντάκτρια Σούζη Παλαιοκώστα
Του Γιάννη Πανταζόπουλου. Γεννήθηκα στους πρόποδες του Aγίου Όρους και συγκεκριμένα στην Ουρανούπολη Χαλκιδικής. Το σπίτι μας είναι χτισμένο δίπλα στη θάλασσα. Ένας ξεχωριστός και αμόλυντος τόπος με φυσικό κάλλος, όπου συνυπήρχε το πνευματικό με το κοσμικό στοιχείο. Μεγαλώνοντας στο περιβάλλον της αθωνικής πολιτείας, μυήθηκα στην ασκητική ζωή, γνώρισα τη βυζαντινή τέχνη και αυτό ήταν κάτι που επηρέασε αργότερα τη δουλειά μου. Η σχέση μου με το φως, τους ήχους και τις εικόνες διαμορφώθηκε από τον μοναστηριακό τρόπο ζωής. Ο πατέρας μου είχε αμπέλια στο Άγιο Όρος. Η μητέρα μου, οικιακά. Μάλιστα, το Κόης είναι το επίθετο της μητέρας μου, γιατί, λίγους μήνες πριν γεννηθώ, πέθανε ο παππούς μου, Στέλιος, και όλοι έλεγαν ότι φυσιογνωμικά του έμοιαζα υπερβολικά. Κάπως έτσι απέκτησα το ονοματεπώνυμο του.