Θα ήθελα να έχω σπίτι εκεί,

να πηγαίνω όποτε μου έρχεται. 

Στην Αθήνα ήρθα το 1973 

με τον πατέρα μου.

Δουλέψαμε σκληρά, 

καμία σχέση με την Αλεξάνδρεια.

Μέναμε κοντά στον Άγιο Παντελεήμονα.

Τότε εκεί ήταν μια αγαθή γειτονιά 

και αρκετά μονότονη για εμάς.

Όλα ξεκίνησαν 

από την ταινία του Ακίρα Κουροσάβα

''Καγκεμούσα, Ο ίσκιος του Πολεμιστή''.

Βλέποντας το φιλμ σκέφτηκα: ''Σε τί 

Θεό πιστεύουν αυτοί και παίζουν έτσι;''

Υπήρχε μια άποψη ότι η τέχνη 

είναι τόσο σοβαρή όσο και η ζωή.

Στη σχολή μπήκα το 1977 αλλά 

βλέποντας τι κατάσταση επικρατούσε, 

είχα αποφασίσει 

ότι δε θα δουλέψω στο Θέατρο.

Δούλευα πολύ ως σαξοφωνίστας 

και την έψαχνα πέρα από το Θέατρο. 

Μια μέρα 

ο Κωστής Μιχαηλίδης μού πρότεινε το 

''Μακρύ ταξίδι της μέρας μέσα στη νύχτα''.

Ένα βιομηχανικό έργο για ένα νέο 

ηθοποιό. Εκεί είσαι εργάτης 100%,

με έξι παραστάσεις την εβδομάδα

και διπλές το Σαββατοκύριακο. 

Τότε ήταν που πειθάρχησα 

και κύλησε το νερό στο αυλάκι.

Από το '80 μέχρι το '84 έγιναν όλα.

Από την Αστροφεγγιά, τη Λαμπέτη

και τους ''Απέναντι'',

μέχρι τη Ζωή Λάσκαρη

και το ''Επικίνδυνο Παιχνίδι''.

Σε όλες αυτές τις φάσεις, Θέατρο,

''Αστροφεγγιά'' στην τηλεόραση,

και μέχρι που τελείωσα τις ταινίες,

δεν πήρα καθόλου χρήματα.

Ο λόγος που απομακρύνθηκα 

από τον Κινηματογράφο ήταν αυτός. 

Τον Νίκο Παπατάκη 

τον θεωρώ έναν από τους καλύτερους, 

ίσως και τον καλύτερο σκηνοθέτη. 

Θεωρώ σπουδαία ταινία 

τη ''Φωτογραφία'', έχει απίστευτο σενάριο,

ασχέτως του ότι δεν την ολοκλήρωσα.

Ο Νινιός έκανε καλή δουλειά με τη φωνή,

αλλά, αν την είχα ολοκληρώσει, 

θα ήταν ακόμα πιο πάνω η ερμηνεία.

Εκείνο τον καιρό είχα ξεκινήσει Τάι Τσι,

οπότε προσπαθούσα να πάρω απόσταση,

ετοιμαζόμουν να βρω κάτι άλλο.

Άλλωστε τι μου πρότειναν από ρόλους;

Ντίλερ, τρελούς, περιθωριακούς,

φάντασμα νεκρού, κάτι γελοίες καταστάσεις. 

Αν αυτό δεν είναι 

αισχρή κατηγοριοποίηση,

καλλιτεχνική ασέβεια, τι είναι;

Οι ταινίες σήμερα 

είναι για ένα τέταρτο, για μικρού μήκους 

και το εννοώ απ' τη δραματουργική πλευρά.

Κυριαρχούν ο ναρκισσισμός και ο εγωισμός.

Πρέπει να υπάρχει περισσότερη σεμνότητα.

Θυμάμαι τα τράβελινγκ 

του Νίκου Παναγιωτόπουλου,

και τα βλέπω τώρα 

και στις ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου.

Είδα την ''Ευνοούμενη'' και τα τράβελινγκ

ήταν σαν να διαφημίζουν προιόν.

Προτιμώ ένα ακίνητο πλάνο

του Αντρέι Ταρκόφσκι.

Σέβομαι απόλυτα τους ανθρώπους

με των οποίων τη δουλειά διαφωνώ,

όλους εκείνους που εγώ 

τους αντιμετωπίζω ως ''σχολές''. 

Πιστεύω πως πλανηθήκαμε 

από τον τρόπο της τέχνης γενικότερα,

όχι μόνο της θεατρικής.

Μετά την επαφή μου

με τους μεγάλους δασκάλους, άρχισα

να ψάχνομαι και να βρίσκω κανόνες.

Αν είχα μπει σε εμπορικά 

δε θα είχα κάνει όλο αυτό το ταξίδι 

που έκανα με την τραγωδία.

Έφτασα να δω 

όλο αυτό το τεράστιο νησί της τέχνης 

για να καταλάβω τι έλειπε. 

Δεν μετάνιωσα καθόλου και ποτέ

για το δρόμο που πήρα.

Όμως απομακρύνθηκα τόσο πολύ, 

που δε βλέπω άλλους δίπλα μου.

Άρης Ρέτσος

.........................................................................

Πηγή: lifo. gr 

Απόσπασμα από συνέντευξη στους

Χρήστο Παρίδη και Σταύρο Διοσκουρίδη.