Με τα βραβεία δεν πειράζει που δεν είμαστε σταθεροί. Άλλοτε τα επικροτούμε, ιδιαίτερα όταν μας προκαλούν χαρά κι άλλοτε τα θεωρούμε ανάξια ενός πολιτισμού που θέλει να έχει στο κέντρο του τον άνθρωπο και την αναγνώριση της μοναδικότητάς του. Η απόρριψή τους δεν έχει να κάνει μόνο με το πόσο αξιόπιστα είναι και τι εξυπηρετούν, αλλά και με το βαθύτερο της ύπαρξης.

Όλα ξεκίνησαν όταν η οικογένεια της Άννας εγκαταστάθηκε για το καλοκαίρι δίπλα στο εξοχικό ενός παλαίµαχου µαθηµατικού. Η Άννα ήταν από εκείνα τα παιδιά που η αγαπηµένη τους λέξη είναι το «γιατί;» κι ο νέος της γείτονας αρεσκόταν όχι µόνο να απαντά στις ερωτήσεις, αλλά και να γεννά µε κάθε του απά­ντηση µια νέα ερώτηση.

Κρίση ξεκρίση, αλλά δεν σταματούν να έρχονται στην χώρα μας τύποι και φυσιογνωμίες ξεχωριστές. Μαύρες μούρες, άσπρες μούρες και μουράκλες που έχουν διακριθεί σε ποικίλες δραστηριότητες, με αξιοσημείωτο νόμιμο ή παράνομο έργο, μας τιμούν με την παρουσία τους.

Με τα Νόμπελ, οι πρώτοι που χαίρονται πολύ είναι αυτοί που τα παίρνουν, όχι μόνο διότι το βραβείο συνοδεύεται και από 1,1 εκατομμύρια δολάρια, αλλά και γιατί Νόμπελ σημαίνει δόξα, αναγνώριση που ανοίγει πολλές, μεγάλες και τριπλοαμπαρωμένες πόρτες. Ακόμα και στην καθημερινότητα προκύπτουν αλλαγές. Σκεφτείτε πως ο φετινός της ειρήνης Ινδός, είχε 89 άτομα που τον ακολουθούσαν στο τουίτερ και λίγες ώρες μετά τη βράβευσή του έγιναν 10.190.

Όταν η ζωή κρέμεται σε μια κλωστή, οποιαδήποτε περιγραφή ακόμα και του καλύτερου γραφιά, ακόμα και από τον γιατρό που έχει άμεση ευθύνη για να σωθεί ο άρρωστος, αλλά ακόμα και απ'αυτόν που βιώνει το αναρρώνει / χειροτερεύει, είναι αδύνατον να μεταδώσει όλα όσα διατρέχουν ένα άνθρωπο σε νοσοκομείο. Όμως οι προσπάθειες συνεχίζονται. Τι έπεσε στην αντίληψή μας και τα λέμε αυτά;

Ο Γιάνης Βαρουφάκης στα περισσότερα άρθρα του κάπου καταλήγει. Μπορεί να περνάει το θέμα του από παράδρομους και σοκάκια, να το γυρίζει γύρω γύρω και να φέρνει τα μέσα έξω, αλλά στο τέλος μας παραδίδει ικανοποιημένος μια θέση, κι έχει απαντήσει δίχως σάλτσες και ήξεις αφίξεις στο ερώτημα που τον έχει απασχολήσει. Υπάρχουν όμως και άρθρα του που δεν μας έδωσε αυτό που περιμέναμε, αφήνοντάς μας με άδεια χέρια.

Το πρώτο εξάμηνο του 2014 η Ελλάδα ως γνωστόν(;) ανέλαβε την προεδρία του Συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης*, ενώ πως τα' φερε η τύχη και το β' εξάμηνο, την προεδρία την έχει η Ιταλία. Οπωσδήποτε θα υπάρχουν κάποια αποτελέσματα της δικής μας προεδρίας σ'αυτό το συμβούλιο, που στα χαρτιά τουλάχιστον είναι ένα από τα βασικά όργανα λήψης των αποφάσεων της Ε.Ε.

Η ιστοσελίδα του Νίκου Σαραντάκου " οι λέξεις έχουν τη δική τους ιστορία", καταφέρνει λέξεις που τις χρησιμοποιούμε δίχως να τις σκεφτούμε, να τις δώσει τη λάμψη της περιπέτειας. Πως γεννήθηκαν και από ποιους, που μεγάλωσαν και πως, τι δήλωναν και τι έκρυβαν, γιατί κατά καιρούς άλλαζαν σημασία και άλλα παρόμοια, από αυτά, που ακόμα κι αν δεν έχεις κλίση στην καλώς εννοούμενη φιλολογία, είναι δύσκολο να αντισταθείς στη γοητεία που περικλείουν. Αυτήν που με επιδέξιο τρόπο καταφέρνει και την εκμαιεύει ο Νίκος Σαραντάκος.

Ο Μότορσαϊκλ Μπόι είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου αμερικάνικους κινηματογραφικούς μύθους. Είναι η περίπτωση ενός νεαρού που ωρίμασε ταξιδεύοντας πάνω σε μια μοτοσικλέτα στους χάιγουεϊ της απέραντης ενδοχώρας της Αμερικής κάνοντας το γνωστό ταξίδι Ατλαντικός - Ειρηνικός - Ατλαντικός.