Με τον καιρό ποτέ δεν ξέρεις, ιδιαίτερα στην εποχή μας που το φαινόμενο του θερμοκηπίου οξύνει το ασταθές του. Μετά τον καλοκαιρινό Φλεβάρη και τον χειμωνιάτικο Μάρτη, όλα τα σημάδια δείχνουν ότι επιτέλους έρχεται η άνοιξη. Αυτό γίνεται ακόμα πιο φανερό από τις εξαίσιες μυρωδιές των λουλουδιών και στους δρόμους μας από τις ολάνθιστες νερατζιές, που αναγκάζουν και τον πιο μουρτζούφλη να πάρει είδηση ότι η φύση είναι στα ντουζένια της.

Ο Παπαδημητρίου είναι μια περίπτωση που παρόλες τις τηλεοπτικές συμμετοχές του δεν έχει ακόμα φθαρεί. Λίγο η φάτσα του που δεν κατατάσσεται εύκολα, λίγο οι προσεκτικές επιλογές του, μα περισσότερο το παίξιμό του, που δεν είναι μόνο ότι είναι καλό, αλλά έχει και ένα στοιχείο προσωπικό. Πάντως είναι γνωστός σε αρκετό κόσμο. Στην ταινία παίζει ένα γιατρό στην Αντίπαρο που το καλοκαίρι ζει τον ίλιγγο στον έρωτα για μια εικοσάχρονη με την ψευδαίσθηση ότι θα μαυρίσει αλλά τουλάχιστον με "αντιληακό" δε θα καεί.   

«Η ευτυχία», είχε πει ο συνεργάτης του Ροβιεσπέρου Σεν Ζιστ (1767 - 1794) «είναι μια καινούργια ιδέα στην Ευρώπη» και οι εξεγερμένοι του Παρισιού παραλίγο να το πιστέψουν· τελικά, αποδείχτηκε πως δεν επρόκειτο περί ευτυχίας αλλά για μαζικό δολοφονικό ενθουσιασμό, ένα είδος καλπάζουσας ανθρωποκτόνου παραφοράς, που άφησε πίσω χιλιάδες αποκεφαλισμένα πτώματα να σπαρταρούν σε κοινή θέα.

Τα κορυφαία νέα δείγματα αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα που συνομιλούν με τα νέα ρεύματα του εξωτερικού, αλλά και λειτουργικά με το ιδιότυπο μεσογειακό τοπίο.

Επιλέξαμε και σας παρουσιάζουμε 8 από τα κορυφαία νέα δείγματα αρχιτεκτονικής στην Ελλάδα που συνομιλούν με τα νέα ρεύματα του εξωτερικού, αλλά και συνυπάρχουν λειτουργικά με το ιδιότυπο μεσογειακό τοπίο. 

Το σινεμά είναι άμεσα συνδεδεμένο με την εικόνα αφού βασίζεται πρωταρχικά σε αυτή. Υπάρχουν φορές που μία ή και περισσότερες εικόνες ξεφεύγουν από το σύνολο που απαρτίζουν μια ταινία και στέκονται μόνες τους, με τέτοια φωτογραφική συνοχή που είναι έτοιμες να δώσουν ένα νέο νόημα στο περιεχόμενό τους − πέρα από αυτό που οριοθετείται έτσι κι αλλιώς από την ταινία.

Πλάι στο φωταγωγό, απ' τη μέσα μεριά του τοίχου
Μεγαλώνει από καιρό ένα πιάνο
Έχει μηδενίσει πολλές φορές τις σκάλες της οκτάβας του
Μα συνέχεια ξαναφουντώνει, θυμίζει την παραβολή
Των εποχών που περνούν και ποτέ
Δε χάνονται

O Παντελίδης ήταν ένας λαϊκός τραγουδιστής που ευτύχησε να γίνει είδωλο και να λάβει τόση λατρεία που μόνο ένα λαϊκό είδωλο μπορεί να λάβει. Δεν τον άκουσα ποτέ, πέρα από κάποια φευγαλέα κομμάτια που μου έστελνε κατά καιρούς ο Χαρίλαος, αλλά μου ήταν συμπαθής και μπορούσα να δικαιολογήσω την επιτυχία του.

Τώρα πως γίνεται και ο Δημήτρης Κυριαζής, ένας τύπος που τέλειωσε το Πολιτικό της Νομικής Αθηνών, να γράψει το πιο κατανοητό σε πρώτο επίπεδο άρθρο για την σημαντική επιστημονική ανακάλυψη των βαρυτικών κυμάτων - που θεωρούνται ένα από τα ιερά δισκοπότηρα της αστροφυσικής - δεν μπορώ να το ερμηνεύσω, παρά μόνο υποθέτοντας ότι ο τύπος δε γνώριζε περί τίνος επρόκειτο και γιατί το πρόβαλλαν τόσο πολύ και ήθελε πολύ να καταλάβει. 

Για δεύτερη συνεχή χρονιά, οι Εκδόσεις Πορφύρα διοργανώνουν στο Ίδρυμα Θεοχαράκη τον Β’ Κύκλο συνομιλίας Ψυχανάλυσης και Τέχνης. Και φέτος ψυχαναλυτές και διακεκριμένοι ζωγράφοι θα συναντηθούν με στόχο να διασταυρώσουν το βλέμμα τους πάνω στο έργο τέχνης και στην τέχνη του ασυνειδήτου. Στο ξεκίνημα αυτού του κύκλου, συναντήσαμε τον γνωστό ψυχίατρο-ψυχαναλυτή και έναν εκ των τριών επιμελητών, κ. Δημήτρη Κυριαζή, καθώς και τον ιδιαίτερα ξεχωριστό ζωγράφο κ. Γιώργο Ρόρρη. Στόχος της συνάντησης, ο βαθύτερος όλων, η σχέση της ψυχανάλυσης με την τέχνη, και της τέχνης με την ερμηνεία του κόσμου.