Ο συνθέτης Μωρίς Ραβέλ ( Σιμπούρ, Γαλλοϊσπανικά σύνορα, 1875 - Παρίσι, 1937) το 1928 έγραψε το "Μπολερό", το πιο γνωστό του έργο. Ο ίδιος το θεωρούσε ασήμαντο και κάποτε το χαρακτήρισε ως έργο για ορχήστρα χωρίς μουσική. Το μπολερό είναι το όνομα ενός ισπανικού χορού του 18 αιώνα.

Ο Δημήτρης Μυστακίδης (Θεσ/νίκη, 1970) έπαιζε στη «Λοξή Φάλαγγα» του Νίκου Παπάζογλου. Τελεία, αυτό και μόνο θα αρκούσε. Τίτλος τιμής, έτσι; Στην μπάντα του Νίκου Παπάζογλου, βρε φίλε, θεϊκό από μόνο του. Αλλά ok, ας... πατήσουμε ξανά στη Γη και να πούμε πως ο Δημήτρης Μυστακίδης θεωρείται ένας από τους πιο έμπειρους πολυοργανίστες μουσικούς της ελληνικής σκηνής.

Σαν σήμερα στις 3 Ιανουαρίου το 1911 απεβίωσε στη Σκιάθο, όπου γεννήθηκε το 1851, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης. Όσοι τον έχουμε διαβάσει και συνειδητοποιήσαμε σιγά σιγά ότι μας επέτρεψε να "μάθουμε" πολλά περισσότερα από όσα ο ίδιος γνώριζε κερνώντας μας ποτά που ανέβασαν το είναι μας σε κορυφές του που αυτός τις ψυχανεμίστηκε, τον θαυμάζουμε εσαεί.  Οι υπόλοιποι, αν τον έχουν ανάγκη, μένει κάποτε να τον ανακαλύψουν.

Έστω πως η πόλη αυτή έχει δέκα εκατομμύρια ψυχές,

Κάποιοι ζουν σε μέγαρα, κάποιοι σε καταπακτές:

Μα δεν υπάρχει τόπος για μας, αγάπη,

μα δεν υπάρχει τόπος για μας.

Το διήγημα που ακολουθεί,με τον τίτλο "Εποποιία", είναι της Λίλα Κονομάρα (Αθήνα, 1960) από το βιβλίο της "Οι ανησυχίες του Γεωμέτρη". Το "Μακάο", πρώτο βιβλίο της Κονομάρα, κυκλοφόρησε το 2002. Έκτοτε έγραψε ακόμα τέσσερα μυθιστορήματα και ένα για παιδιά. Η Κονομάρα στα 12 αυτά διηγήματα επινοεί καταστάσεις που με το ένα πόδι πατούν στο πραγματικό και με το άλλο στο φανταστικό. Οι ιστορίες της απλώνονται στο χώρο και στο χρόνο και στις καλύτερες στιγμές της ισορροπούν το συναίσθημα με τη σκέψη.

Είναι οι αρρώστιές μας, επιλογές της ψυχής; Υπάρχουν ασθένειες, εν τέλει, ψυχογενείς; Είναι η κατάθλιψη αήττητη; Μπορεί η ψυχολογία να «ξορκίσει» τη θλίψη; Υπάρχουν βιβλία που λειτουργούν «ιαματικά»;

Η καθηγήτρια Ψυχολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Φωτεινή Τσαλίκογλου, στη συνείδησή μας, ήταν αναπόσπαστα δεμένη με όλα αυτά.

Τα τρία διηγήματα που ακολουθούν είναι από το πέμπτο βιβλίο του Ηλία Λ. Παπαμόσχου (Καστοριά, 1967). Πρόκειται για το "Η αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες", εκδόσεις Κίχλη. Στο σημείωμα του οπισθόφυλλου αυτά που γράφει ο Παπαμόσχος μπορούμε εκ του αποτελέσματος να ισχυριστούμε ότι έχουν σχέση με τα διηγήματα που περιέχει το βιβλιαράκι αυτό.

Για να πούμε την μαύρη αλήθεια, αυτά τα τραγουδάκια που υπάρχουν στο τέλος, είναι μικροί έξοδοι κινδύνου για προσωπική χρήση. Είναι μικρές ανάσες λίγο μακρυά από το χάλια εκλογικό κλίμα που μας πνίγει. Έτσι δεν είναι; Ναι, είναι πάρα πολύ σοβαρά τα πράματα και περνάμε από τις πλέον δύσκολες φάσεις της ιστορίας μας από την ανεξαρτησία και μετά. Ναι, και σοβαρά επιχειρήματα υπάρχουν ένθεν και εκείθεν και εκτιμώ πως είναι δυνατόν κορυφές να κυνηγηθούν προς το συμφέρον όλων μας, ανεβάζοντας όμως ο καθένας και όλοι μαζί τον πήχη της ζωής μας. Αλλά τι παίζεται και πως στην μαύρη πραγματικότητα;

Μην πας πουθενά, πουθενά, εδώ θα μείνεις, μου τραγουδούσε εν χορώ με γέλια και χαρές όλη η οικογένεια Κυριακή απόγευμα την ώρα που ξεπόρτιζαν ο ένας μετά τον άλλο. Δεν είχα όρεξη που λες να βγω αυτή την Κυριακή στης πόλης τις πολλές γιορτές. Τους είπα, θα σφουγγαρίσω, θα σιδερώσω και μετά θα δω τον Τυραννόσαυρο, άντε και καλά να περάσετε και προσοχή όταν θα πιάσετε τον ταύρο από τα κέρατα.

Όταν μετά από μπουνιά βλέπεις αστεράκια, αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Τα βλέπεις αν και δεν υπάρχουν κι αυτό ανήκει στα έξτρα του ανθρώπου. Αν μάλιστα η γροθιά είναι από αυτές που άξιζε να την φας και αποκαθίσταται έτσι η δικαιοσύνη στον κόσμο, τότε όλα έχουν βρει το δρόμο τους. Τέλος καλό όλα καλά, έστω και μελανιασμένο, ενίοτε και ματωμένο, με τα αστεράκια όμως να λάμπουν στο υπερπέραν σου.