Από την μια μεριά έχουν βγει στην πιάτσα οι έχοντες προϋπηρεσία στην καταστροφή μας και διατείνονται ότι το έχουν το θέμα, ότι θα τηρήσουν και θα εφαρμόσουν τους όρους του 3ου μνημονίου συν κάποια δικά τους παρελκόμενα ως προσφορές στο πόπολο. Το θέμα πάντως που παραμένει ανοιχτό είναι αν μέσω του αριστερού μνημονίου και με την δημοκρατία εν δράσει δημοκρατική, είναι δυνατόν να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο, δάνεια, λιτότητα, ύφεση, ανεργία, δάνεια. Όπως ανοιχτό παραμένει και το λαϊκό αίτημα του να μην εξακολουθούν να πληρώνουν τα σπασμένα τα αδύναμα και τα μεσαία στρώματα. 

Από την άλλη μεριά, έχουμε τα υπόλοιπα κόμματα, τόσο στα αριστερά όσο και στα δεξιά του πολιτικού φάσματος, που η σωτήρια πρότασή τους είναι, έξοδος από την Ε.Ε, διαγραφή του χρέους,επιστροφή σε εθνικό νόμισμα και κοινωνικοοικονομικές παρεμβάσεις υπέρ του δημοσίου τομέα. Δεν γνωρίζω αν υπάρχει κάποιος θεός για να φωτίσει τους εκείθεν μπας και κάποια στιγμή γίνουν συγκεκριμένοι. Διότι πέρα από την αοριστία ο όρος της ασφάλειας απουσιάζει από τις ελπιδοφόρες ιδέες που διακινούν με περίσσια αυτοπεποίθηση, τόσο ώστε μια παλαιάς κοπής σκιά βαριά πέφτει στην ήδη βιασμένη δημοκρατία μας με ένα μετανεωτερικό τρόπο.

Σ'αυτό το σταυροδρόμι λοιπόν, το ποιο καίριο ερώτημα του απλού ψηφοφόρου είναι και το πιο αρχαϊκό. Για ποιους λόγους άραγε κάποιος να πιστέψει ότι αυτά που λένε τα κόμματά μας θα τα υλοποιήσουν και ως εκ τούτου να τα εμπιστευθεί; Τουναντίον, όλη η προϊστορία τους προς την αντίθετη κατεύθυνση μας σπρώχνει, όσο κι αν αντιστεκόμαστε. Αλλά και ας πούμε ότι τα εφαρμόζουν, ποιος μας εγγυάται ότι τα μέτρα αυτά είναι ικανά να μας βοηθήσουν να ξεπεράσουμε τα μαύρα χάλια μας; Ουδείς νομίζω, άνθρωπος και λόγος. 

Γι'αυτό σου λέω Στέλλα, ας ψάχνουμε μέρη με θέα να φεύγει το μάτι μας, ας αναζητούμε τόπους ανοιχτούς με ρεύματα καθαρού αέρα να παίρνουμε βαθιές ανάσες, ας ψάχνουμε ανθρώπους που να παίζει με άλλα τα μυαλό τους, μπας και αρχίσει με αυτούς και με άλλα ν'αρχίσει να κτυπά η καρδιά μας δυνατά.

Τι λες λοιπόν Στέλλα στην αγκαλιά μου έλα, τι λες εσύ που έχουν δει τόσα τα μάτια σου, υπάρχουν αυτές οι έξοδοι κινδύνου ή είναι του μυαλού μας ροκανίδια; Κι άραγε μήπως είναι επικίνδυνο να γυρίσουμε εντελώς την πλάτη στα πολιτικά, όπως εκφράζονται now από το δίδυμο του άχαρου πραγματισμού και του ανελέητου λαϊκισμού. Στα άνευ παραμυθίας πια πολιτικά που μας στεγνώνουν την ψυχή και μήπως ήρθε η ώρα now να πάμε γι'αλλού, να ξεκινήσουμε άλλες περιπέτειες; Ο Jamie xx πάντως, σαν να μας ξεπροβοδίζει με μια ευχή, τραγουδώντας μας  I Know there's gonna be (good times). 

Σίγουρα άνοιξες το ψυγείο και διάλεξες ένα ζουμερό ροδακινί ροδάκινο. Κυριακή πρωί, βγαίνεις στο μπαλκόνι. Κοιτάζεις τον κόσμο κάτω και ποιος είναι αυτός ο μαύρος τεξανός με μπλου τζίν, μακό και καπελάκι που σε παρακολουθεί; Σου κλείνει το μάτι, ρίχνει μια ματιά στο ροδάκινο, του τρέχουν τα σάλια και... ένα τσιγάρο έχεις ρε φίλε; Σου θύμισε Διομήδη που από τσιγάρο ξεκινάει. Μόνο που αυτός εδώ μετά δεν ζητάει κι άλλα, απλά τραγουδάει.

Του πετάς τσιγάρο, το ανάβει, τραβάει μια δυο τζούρες, μια πικρή γεύση μου αφήνει ρε φίλε, όπως κι ο κόσμος ρε φίλε, σφυρίζει με την soul του, σπίτι μου θέλω να γυρίσω, μετά από τόσο καιρό χαμένος εδώ κι εκεί, σπίτι μου που το φιλί της είναι γλυκό σαν μέλι, το λουλούδι μου είναι εκεί το λουλουδάκι μου και με περιμένει, γύρω της να πετάω, να να τριγυρίζω γύρω της σαν τρελός. Λες κι ήταν μια από τις τρεις ευχές κι αμέσως το τζίνι τον διακτίνησε στο σπίτι του, σπιτάκι του, σπιτοκαλυβάκι του, κάπου στο Τέξας. Στο Τέξας, όπου όλοι δεν έχουν βρει πετρέλαιο στα χωράφια τους και από όλων τα πατζάκια δεν τρέχει άφθονο χρήμα και όλοι δεν έχουν δυο τρία όπλα στις τσέπες τους και όλοι δεν έχουν ένα γλυκό κορίτσι να τους περιμένει στο σπίτι τους, κι όλοι δεν έχουν σπίτι. Σ'αυτό το Τέξας λοιπόν, Coming Home, του από τον νεαρό παίχτη της σόουλ Leon Bridges.  

Νομίζεις ότι τουλάχιστον οι στιγμές σου σου ανήκουν. Νομίζεις ότι τις ζεις όπου και όπως θέλεις. Νομίζεις ότι εσύ είσαι οι στιγμές σου και αυτές είναι εσύ. Μερικές φορές έχεις δίκαιο. Όντως έτσι είναι.Τις περισσότερες όμως οι στιγμές σου, αυτές οι πενταροδεκάρες του χρόνου, σου γλιστράνε μέσα από τα χέρια σου και φεύγουν μακριά. Και να σκεφτείς ότι δεν μιλάμε για τις στιγμές που στις κλέβουν αδίσταχτα αρπαχτικά. Μιλάμε για τις άλλες, για τις στιγμές που χάνεις επαφή ακόμα και με το σύμπαν σου. Το καλύτερο φυσικά είναι όταν σε πλησιάζει, σε αναστατώνει, σου παίρνει ότι έχεις και δεν έχεις και μετά όπου φύγει φύγει, πλήρης ικανοποιημένη....ενώ εσύ άδειος και από σιγμές και από όλα. Αν είσαι τυχερός, αυτό το κενό που νιώθεις κάποια μεταγενέστερη στιγμή που την έχεις, το κάνεις τζαζ. As this moment slips away, των και με τους The Bad plus and Joshua Redman.

Γιατί υπάρχουν τόσες λίγες γυναίκες που γράφουν μουσική; αναρωτιέται ο Πασκάλ Κινιάρ. Ίσως γιατί τα αγόρια στην εφηβεία αναγκάζονται να αλλάξουν δέρμα σαν το φίδι, να χάσουν τη φωνή τους μαζί και την παιδικότητά τους. Και ίσως αυτό να συνέβη και στην Rachel Grimes που στήνει γέφυρες ανάμεσα στην pop και στην σύγχρονη κλασσική. Κι αυτό που βγήκε στο the clearing είναι μία υπόκρουση στο όνειρο που παλεύει να ξεφύγει από την πόλη. Αλλά και σάουντρακ στου Καρούζου, που γράφει ότι στο δικό σου το στόμα η αλήθεια είναι ελάχιστη, μικραίνει κι ας ξέρεις πως το σβήσιμο είν'εκείνο που κάνει το άναμμα να υπάρχει, και ας την ξέρεις απ' το εύοσμο σώμα την ψηλόλιγνη λεξούλα γιασεμί, με όλα της τα φύλλα και με όλα της τα μυρωμένα τ'άνθια, την ορμή της, και με όλα της τα κλαδιά και τα θροΐσματα στο δικό σου το στόμα φυτρωμένη σα στο χώμα βλέποντας ατελεύτητα το αόρατο που χωρίς ιδιότητα ρυακίζει ποτίζοντας τη δίψα των εικόνων - ένας άγαμος κύκλος χαραγμένος απ'το βίαιο φάντασμα: τον έρωτα, αυτόν που ο Herald της Rachel διακινεί πέρα από την αγορά.

Κι άλλη μία που έχασε τη φωνή της στην εφηβεία είναι 24 χρονη είναι τραγουδοποιός, ονομάζεται Mackenzie Scott (aka Torres), μεγάλωσε στο Μπρούκλιν, και τραγουδάει όπως αναπνέει. Χωρίς να το θέλει και να το ξέρει είναι από αυτά τα τέκνα της Αμερική που αν και γεννάει σημεία και τέρατα, την ίδια στιγμή ξεφυρώνουν κάτι παράξενα πλάσματα που μας αγαπούν όλους το ίδιο, που μας πιέζουν να μην ζητιανεύουμε το πραγματικό, κάτι παράξενα πλάσματα που δηλώνουν πως αυτό που είναι δικό τους και ας μην το ξέρουν, δεν είναι και δικό μας, μας εύχονται όμως να βρούμε αυτό που ψάχνουμε ακόμα και στα σκουπίδια, ή ίσως στα εγκαταλελειμμένα ορυχεία του έρωτα, και πως εξακολουθούν να μας μισούν και ας μην θυμούνται το όνομά μας, αφού όλα είναι ίδια, είναι ίδια, είναι απελπιστικά ίδια, και παρόλο αυτό μας εύχονται στ'ααλήθεια να βρούμε αυτό που ψάχνουμε. Aκούω strange hellos στις ελεύθερες πτώσεις μου και μένω μετέωρος στο κενό. Ή αν σ'αγκαλιάσω, σώζομαι, έστω και και μια μέρα, διότι ο πόθος του πάθους είναι πάντοτε σωσίβια λέμβος μιας ύπαρξης που έξω απ'αυτόν είναι ανύπαρκτη. Ή, έτσι τουλάχιστον νομίζω εγώ. 

Η από τους Ολυμπιακούς της Αθήνας φίλη Ισλανδή Bjork, νομίζω ότι είναι η πιο διάσημη εξωγήινη που κυκλοφορεί σ'αυτόν τον πλανήτη. Μια γυναίκα που ως γοργόνα αναδύθηκε από την παγωμένη θάλασσα έβγαλε πόδια και πνευμόνια και άρχισε να κυκλοφορεί στις έξω καρδιά κοινότητες της Ισλανδίας δίχως να έχει κανένα πρόβλημα να κάνει πάντα αυτό που της κατεβαίνει στο κεφάλι. Όταν την ακούς σου έρχεται να της πεις, σκάσε μωρή που σκούζεις σαν φώκια που την γδέρνουν. Άμα όμως πιαστείς στα δίχτυα της τότε πιάστηκες για τα καλά. Διότι όπως είπαμε κάνει αυτό που της κατεβαίνει στο κεφάλι κι αυτό είναι πάντα ενδιαφέρον, όταν μάλιστα πρόκειται για εξαίσιες εμπνεύσεις μιας προικισμένης εξωγήινης που σκίζεται στη δουλειά και που δεν αφήνει τίποτα στην τύχη.

Τώρα με το Vulnicura αποφάσισε να έρθει πιο κοντά στον κόσμο γιατί της καρφώθηκε πως έχει βρει τρόπο για να θεραπεύει τις πληγές. Κι αυτό το οδηγεί στα άκρα όταν επιμένει στη σαφήνεια για όλα. Ναι αυτό μας προτρέπει πολλαπλώς. Να είμαστε σαφείς λέει στην χαρά μας, στο χιούμορ μας, στην απογοήτευσή μας, σαφείς αν επιθυμούμε να κτυπήσουμε κορυφές. Α, και μας το κάνει λιανά. Δεν είναι αυτή που θα εξημερώσει το ζώο, είναι αυτή που έχει τη γνώμη πως αυτή η άγρια λιονταρίνα δεν ταιριάζει σ'εκείνη εκεί την καρέκλα, είναι αυτή που θέλει από τα πολύπλοκα και μπερδεμένα της ζωής μας να βγει η αγάπη λάδι που θεραπεύει τις πληγές. Ναι, όλα αυτά στο δημοφιλές lionsong   

I Know there's gonna be (good times) 

Coming home  

As this moment slips away

The herald  

Strange hellos