Μπορεί ο Ντόναλντ Τραμπ να ετοιμάζεται να εγκαταλείψει σιγά σιγά τον Λευκό Οίκο –όταν αποφασίσει να δεχτεί το αποτέλεσμα των εκλογών–, ωστόσο το κομμάτι εκείνο της Αμερικής που τον ψήφισε παραμένει ασφαλώς στη θέση του. Ισως μάλιστα και να ενισχύθηκε στο μεταξύ, εάν συνυπολογίσει κανείς πως ο απερχόμενος πρόεδρος συγκέντρωσε σχεδόν 9 εκατ. ψήφους παραπάνω από ό,τι το 2016. Αυτά τα τέσσερα χρόνια ήταν αρκετές οι κινηματογραφικές ταινίες οι οποίες αποτέλεσαν αντίδραση, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε όσα πρέσβευσε ο ανοικονόμητος Τραμπ, ιδιαίτερα πάνω σε θέματα φυλετικών και άλλων διακρίσεων. Από την άλλη, υπήρξαν κι εκείνα τα φιλμ τα οποία αντί να καταδικάσουν απλώς, προσπάθησαν να κατανοήσουν το φαινόμενο, ρίχνοντας μια ματιά στην πίσω αυλή της Αμερικής, η οποία εκτός από τα γνωστά γκέτο περιλαμβάνει και λευκούς πληθυσμούς που νιώθουν ξεχασμένοι από μια υπεροπτική κεντρική εξουσία.

Μάρω Βασιλειάδου. Τα τελευταία οκτώ χρόνια η επαγγελματική ζωή της είναι στενά συνδεδεμένη με το Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΙΣΝ). Πριν ξεκινήσει η κατασκευή του Κέντρου Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος (ΚΠΙΣΝ) η Ελλη Ανδριοπούλου ήταν συνυπεύθυνη των δωρεών του Ιδρύματος στο γραφείο της Αθήνας, αλλά πολύ σύντομα αφιερώθηκε πλήρως στη δωρεά του ΚΠΙΣΝ. Οταν το έργο βρισκόταν υπό κατασκευήν, ο ρόλος της ήταν να προετοιμάσει τη λειτουργία του: το πλάνο, τη στελέχωση και τις σχέσεις μεταξύ των εμπλεκόμενων φορέων και των αρχιτεκτόνων. Από τα μέσα Ιουνίου του 2020 είναι μία από τους επτά του διοικητικού συμβουλίου του Κέντρου, το μοναδικό εκτελεστικό μέλος, η νέα διευθύνουσα σύμβουλος του ΚΠΙΣΝ.

Αργυρώ Μποζώνη. Η αφροαμερικανή Deana Lawson κέρδισε το βραβείο Hugo Boss 2020 που απονέμεται κάθε δύο χρόνια από το ίδρυμα Solomon R. Guggenheim. Το βραβείο συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 100.000 δολαρίων ενώ στη νικήτρια θα διοργανωθεί  και μία ατομική έκθεση στο Μουσείο Γκουγκενχάιμ στη Νέα Υόρκη, και το έργο της θα παρουσιαστεί σε μία μεγάλη αναδρομική έκθεση, που θα οργανωθεί από κοινού από το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης  (MoMA PS1) και το Ινστιτούτο Σύγχρονης Τέχνης της Βοστώνης το 2021.

Είναι βέβαια κλισέ, από εκείνα όμως που διατηρούν τη γοητεία τους: φτάνοντας σήμερα στη Δραπετσώνα, αφήνοντας τη βουή του λιμανιού του Πειραιά, το τραγούδι που πιθανότατα έχεις στα χείλη σου, είναι το πασίγνωστο ζεϊμπέκικο του Μίκη Θεοδωράκη, σε στίχους Τάσου Λειβαδίτη, που πρωτοτραγούδησε ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης το 1960. Να το θυμίσουμε; Μιλάει για ένα σπίτι που «το ’δερνε αγέρας κι η βροχή», αλλά που κάθε βράδυ, όταν το ζευγάρι του γυρνούσε απ’ τη δουλειά, τους πρόσφερε «γλυκιά απαντοχή». Πού ακριβώς να βρισκόταν όμως, σε μια συνοικία που πλέον διαθέτει όχι μόνο προσφυγικές πολυκατοικίες, αλλά και μερικές νέες και υπερσύγχρονες, όχι μόνο ξεθωριασμένες επιγραφές, αλλά και μοντέρνα εμπορικά καταστήματα; Τι δουλειά να έκαναν οι ένοικοι του σπιτιού της «Δραπετσώνας» και ποια να ήταν τα όνειρά τους;