Κινηματογράφος (85)
Από την "Ευτυχία" στον "Απόστρατο" κι από εκεί στην "Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς"
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Οι δύο καλοφτιαγμένες ελληνικές ταινίες που είδα φέτος σε σινεμά με κέρδισαν με το σπαθί τους. Οσονούπω θα δω και μία τρίτη που έχω φτιαχτεί για να μου αρέσει κι αυτή, και αν όντως συμβεί αυτό, θα είναι κάτι που έχει πολλά χρόνια να μου τύχει. Τρεις ελληνικές ταινίες να με ανεβάσουν σε μία σεζόν είναι κάτι σαν λαχείο.
Η μία είναι η "Ευτυχία" του Άγγελου Φραντζή που έχει κόψει εκεί γύρω στα 700χιλ. εισιτήρια και η άλλη ο "Απόστρατος" του Ζαχαρία Μαυροειδή που συνεχίζει, έχοντας κόψει μέχρι τώρα κοντά στα 3χιλ. εισιτήρια. Πρόκειται για δύο ταινίες που με ταξίδεψαν, παρόλο που ακολουθούν αντίθετη διαδρομή από τα ξέφτια της ιστορίας στις στάχτες της καθημερινότητας. Και αναμένουμε την "Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς".
Trigonometry: Η σειρά της Αθηνάς Τσαγγάρη στο BBC είναι ακριβώς ό,τι θα έπρεπε να έχει η ελληνική τηλεόραση
Συντάκτης Τρύφων Μπεκετιάδης
Βρεθήκαμε με τους συντελεστές της σειράς στο Φεστιβάλ Βερολίνου και τα είπαμε όλα, αναλυτικά
Η εμπειρία είναι γνωστή και βασανιστικά οικεία σε λίγο-πολύ όλους τους νέους ανθρώπους που προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους σε μια σύγχρονη μεγαλούπολη. Τα σπίτια είναι λίγα, τα ενοίκια είναι ακριβά, η ζωή είναι πιεστική, οι σχέσεις είναι πολύπλοκες, η ηδονή και η κατάθλιψη περιμένουν ανά πάσα στιγμή στη γωνία. Λονδίνο, Άμστερνταμ, Βερολίνο, Αθήνα. Τα ίδια σκατά. Ενδιαφέροντα, αβίωτα, συναρπαστικά, απάνθρωπα – όλα την ίδια στιγμή.
Η ταινία του 50χρονου Νοτιοκορεάτη Μπονγκ Τζουν-χο τα "Παράσιτα" είναι η πρώτη μη αγγλόφωνη ταινία που κερδίζει στα 92 χρόνια των βραβείων Όσκαρ, αυτό της καλύτερης ταινίας. Κέρδισε επίσης τα Όσκαρ, πρωτότυπου σεναρίου, σκηνοθεσίας και ξενόγλωσσης ταινίας. Η ταινία είχε κερδίσει τον Μάιο του '19 και τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες, κάτι που έχει συμβεί ακόμα μία φορά στην ιστορία αυτών των δύο βραβείων. Από τη νίκη του Χρυσού Φοίνικα κι έπειτα, η ταινία έχει βγάλει μέχρι σήμερα 167 εκ. δολάρια όταν κόστισε 11 εκ. δολάρια, και έκοψε 70.000 εισιτήρια στην Ελλάδα, νούμερο εντυπωσιακό για μια μη-αγγλόφωνη ταινία τέτοιου είδους.
Είδαμε το Χαλβάη 5-0, για να μην χρειαστεί να το δείτε εσείς, του Αλέξανδρου Παπαγεωργίου
Συντάκτης Μανώλης Ροσμαράκης
Βασικά, κάντε ό,τι θέλετε, δική σας είναι η ζωή
Όχι, εντάξει, δεν παρουσιάζουμε το γεγονός ότι είδαμε την ταινία του Μάρκου Σεφερλή ως ένα είδος μαρτυρίου που υποστήκαμε για εσάς. Δεν μαρτυρήσαμε, οπότε δεν ζητάμε τα credits γι’ αυτό. Πήγαμε με δική μας επιλογή, δική μας ευθύνη, δικό μας κόστος. Πίσω στον Σεπτέμβριο, όταν κυκλοφόρησε το πρώτο trailer της ταινίας και κανείς δε μπορούσε πια να προσποιηθεί ότι δεν θα συμβεί αυτό το πράγμα, έγραφα το εξής: «Για να είμαι ειλικρινής, υπό άλλες συνθήκες και σε μια πιο αθώα εποχή, θα απολάμβανα φουλ το γεγονός ότι ο Σεφερλής κάνει ταινία με μεγάλο μπάτζετ, κακό λογοπαίγνιο στον τίτλο, παίκτες reality shows, ειδικά εφέ και μουσική Hawaii 5-0.
Άννα Καρίνα, να'σαι καλή, γλυκιά και ατίθασα όμορφη όπως ήσουν πάντα στα ξύπνια όνειρά μας
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Κάπως καθυστερημένα λόγω χούντας και ηλικίας ξεκινήσαμε κι εμείς στα μέσα της δεκαετίας του '70 να βλέπουμε και κάποιες ταινίες που ξέφευγαν από το σινεμά που αγαπούσαμε από μικροί. Σινεμά που με το καλημέρα σας μας πήρε και μας σήκωσε γεννώντας την επιθυμία να γίνουμε κι εμείς σκηνοθέτες. Μπας κι έτσι καταφέρναμε ν' ανάψουμε μπας κι έτσι οι θεατές μας θα ονειρευόντουσαν με τα μάτια ανοιχτά τη νέα ελευθερία των προσωπικών τους αληθειών.
Ήταν οι ταινίες των επιγόνων του ιταλικού νεορεαλισμού (Φελίνι, Αντονιόνι, Βισκόντι, Μπελόκιο, Μπερτολούτσι και Παζολίνι), οι ταινίες του αγγλικού Φρη Σινεμά (Λίντσεϊ Άντερσον, Τόνι Ρίτσαρντσον, Τζον Σλέσιντζερ και Κάρελ Ράις) και προπάντων οι ταινίες της γαλλικής Νουβέλ Βαγκ (Ζαν Λυκ Γκοντάρ, Φρανσουά Τρυφώ, Ερίκ Ρομέρ, Ζακ Ριβέτ, Αλέν Ρενέ, Ζακ Ντεμί και Ανιές Βαρντά). Μιλάμε για μια επανάσταση στην ως τότε πορεία του σινεμά.
Το ευρωπαϊκό βραβείο Lux στην ταινία «Υπάρχει Θεός, το όνομά της είναι Πετρούνια» της βορειομακεδονίτισσας Τεόνα Μιτέφσκα
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Την είχαμε ήδη ξεχωρίσει στην παγκόσμια πρεμιέρα της ως την καλύτερη της περσινής Μπερλινάλε και τώρα αποσπά το σημαντικό βραβείο Lux.
Ο λόγος για την ταινία, συμπαραγωγή Βόρειας Μακεδονίας, Βελγίου, Σλοβενίας, Κροατίας και Γαλλίας, «Υπάρχει Θεός, το Όνομά της Είναι Πετρούνια» της γεννημένης στα Σκόπια Τεόνα Στρούγκαρ Μιτέφσκα («Γεννήθηκα στο Τίτο Βέλες»), η οποία παρέλαβε από το βραβείο από τα χέρια του Προέδρου του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Ντάβιντ Μαρία Σασόλι. Στους λόγους τους αμφότεροι η σκηνοθέτις και ο Πρόεδρος στάθηκαν στη σημασία της ελευθερίας της έκφρασης, αλλά και στο πόσο επιτακτική είναι η ανάγκη η τέχνη να δίνει έμφαση σε πολύπλοκα ζητήματα που ανακινούν συζητήσεις.
Παγκόσμια Ημέρα Εκπαιδευτικών: Ο Καθηγητής στον Κινηματογράφο
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Του Γιώργου Ρούσου. Η 5η Οκτωβρίου καθιερώθηκε το 1994 από την UNESCO ως η Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών, προκειμένου να τιμήσει τους δασκάλους και τους καθηγητές όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, που με το έργο τους συμβάλλουν καθοριστικά στην ανάπτυξη και την εξέλιξη των κοινωνιών. Στην Κινηματογραφική Στήλη του Tvxs.gr παρουσιάζουμε πέντε σύγχρονες και αξιόλογες ταινίες, που προβλήθηκαν τα τελευταία οκτώ χρόνια στην μεγάλη οθόνη και είναι αφιερωμένες στο λειτούργημα του εκπαιδευτικού και στη σημασία της διαπαιδαγώγησης στο σχολείο, σε κάθε βαθμίδα της.
Αφιέρωμα του δήμου Κερατσινίου Δραπετσώνας στον σκηνοθέτη Σπύρο Τέσκου, στις 21.9
Συντάκτρια Ομάδα διαχείρισης
Ο Δήμος Κερατσινίου- Δραπετσώνας και η Κινηματογραφική Ομάδα Κερατσινίου- Δραπετσώνας, τιμώντας τη μνήμη του σκηνοθέτη Σπύρου Τέσκου που «έφυγε» γρήγορα από τη ζωή τον περασμένο Μάιο, διοργανώνουν ένα αφιέρωμα με προβολές από το έργο του.
Το αφιέρωμα θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου στις 8 μ.μ. στο μικρό θέατρο στον πολυχώρο των Λιπασμάτων και θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ του με θέμα τα Λιπάσματα Δραπετσώνας «Ελεγεία υπανάπτυξις», καθώς και η ταινία του μικρού μήκους «Αλλιώς».
Κάποτε στο Χόλιγουντ ή διορθώνοντας Ταραντίνεια ιστορίες του κόσμου, του Old Boy
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Υπάρχουν κάποιοι εν ενεργεία σκηνοθέτες του σινεμά που μέσα στις δεκαετίες κατάφεραν όχι μόνο ο ορατός και τρέχων εαυτός μας να συνομιλήσει με ευχαρίστηση με τα έργα τους, αλλά και οι αόρατοι δικοί μας και γι'αυτό τις νέες ταινίες τους κάποια στιγμή τις βλέπουμε. Ένας απ'αυτούς είναι και ο Κουεντίν Ταραντίνο ( Νίξβιλ, Τενεσί, 1963).
Έτσι είδαμε και την τελευταία ταινία του "Καποτε στο Χόλυγουντ" που προβάλλεται τις τελευταιές εβδομάδες σε πολλά σινεμά. Στο πρώτο μέρος είναι αλήθεια ότι βαρεθήκαμε αρκετά, να όσο με τις μπανάλ τηλεοπτικές σειρές. Το δεύτερο και ιδιαίτερα το τέλος της σιγά σιγά μας κέρδισε τόσο ώστε ανάγκασε την παρέα μας να αναταλλάξει μετά την έξοδο μερικές κουβέντες και κάποιες σκέψεις. Παρόλο που δεν μας προκάλεσε δυνατά συναισθήματα και στιγμές γνήσιας συγκίνησης, ίσως γιατί δεν προέκυψαν φανερές σχέσεις των πρωταγωνιστών με το βίο μας, το έργο αυτό είχε κρυμμένα χαρτιά, που αν ήσουν προσεχτικός μπορεί και να έπιανες τα πολλαπλά και πολύμορφα μηνύματα που επεδίωξε να στείλει μ'αυτή ο Ταραντίνο στο κοινό της.
Ένα ζεστό φιλί στον Σταύρο Τσιώλη που έφυγε από αυτή τη ζωή
Συντάκτης Λάκης Ιγνατιάδης
Μας άρεσαν οι τελευταίες ταινίες του Σταύρου Τσιώλη ( Τρίπολη, 1937 - Αθήνα, 2019). Δίχως να μας πουλάνε την μούρη της αγέλαστης πρωτοπορίας που λέει και ο Τζούμας και τον ξερολαϊσμό των ημιμαθών, δίχως να πνίγονται στα καθιερωμένα όπως οι πρώτες του ταινίες, κατάφερε στο τέλος να βρει το δρόμο του και να μας γλυκαίνει με πικρές αλήθειες προκαλώντας μας ένα ευγενέστατο χαμόγελο με βέλη που δεν εξαιρούσαν κανένα από τα πιράνχας που δυναστεύουν την κοινή μας ζωή. Με μια διαφορά.