Η Netflix έδωσε ήδη στη δημοσιότητα το πρώτο τρέιλερ του “Rolling Thunder Revue: A Bob Dylan Story”, του ντοκιμαντέρ του Μάρτιν Σκορτσέζε για το θρυλικό ταξίδι του Ντίλαν, το 1975. Η ταινία, η οποία θα μεταδοθεί από το κανάλι και θα προβληθεί σε επιλεγμένες κινηματογραφικές αίθουσες στις 12 Ιουνίου, έρχεται να συνοδεύσει την έκδοση σετ 14 cd “Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings”.
Στο ντοκιμαντέρ του Σκορτσέζε – είναι το δεύτερο του στο οποίο εστιάζει στον τραγουδιστή-τραγουδοποιό, μετά το «No Direction Home» του 2005 – περιλαμβάνεται και η πρώτη σε διάστημα μεγαλύτερο της δεκαετίας συνέντευξη του Μπομπ Ντίλαν μπροστά στον φακό.
«Δεν ήταν επιτυχία, αν μετράς την επιτυχία με όρους κέρδους» λέει ο Ντίλαν, στο τρέιλερ, για την τουρνέ. «Η ζωή δεν έχει να κάνει με το να βρεις τον εαυτό σου. Η ζωή έχει να κάνει με το να δημιουργήσεις τον εαυτό σου» τονίζει.
«Ξεκινώντας να γυρίσει την Αμερική του 1975, μια Αμερική εξουθενωμένη πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά, ένα πούλμαν με μουσικούς που τους είχε συγκεντρώσει ο Ντίλαν βγαίνει στους δρόμους σε αναζήτηση νέων οριζόντων δημιουργίας. Η τουρνέ που προέκυψε, το Rolling Thunder Revue, θα αποκαλύψει έναν Ντίλαν που βλέπουμε σπάνια: παιχνιδιάρη, να φορά μάσκα, δυνατό συναισθηματικά, διαχυτικό, αναζωογονημένο» επισημαίνει η Netflix. Και προσθέτει: «Αιχμαλωτίζοντας με μαεστρία ένα έμβλημα και ένα έθνος, σε διαδικασία μετάβασης και τα δύο, ο σκηνοθέτης Μάρτι Σκορτσέζε αφηγείται την ιστορία χρησιμοποιώντας μπομπίνες φιλμ που για δεκαετίες είχαν εγκαταλειφθεί και τώρα έχουν αποκατασταθεί, οδηγώντας τους θεατές στην καρδιά ενός ελεύθερου, εντυπωσιακού μουσικού στοιχήματος».
Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται, επίσης, και ορισμένοι από τους συμμετέχοντες στην τουρνέ, όπως οι Τζόαν Μπαέζ, Σαμ Σέπαρντ και Άλεν Γκίνσμπεργκ.
Την Παρασκευή 7 Ιουνίου, ο Ντίλαν διέθεσε το σετ «Rolling Thunder Revue: The 1975 Live Recordings».
Ακόμα και όσες ταινίες του Γούντι Άλλεν δεν μας άρεσαν, ποτέ δεν μας έκαναν να κλάψουμε τα λεφτά που δώσαμε, να πούμε πως χάσαμε την ώρα μας και πως αυτό ήταν, τελειώσαμε μαζί του. Όλες εξέπεμπαν από λίγο ως πολύ ένα ευεργετικό φως που μας έκανε να δούμε τον εαυτό μας μες τον κόσμο με ένα τρίτο μάτι, συχνά αυτοσαρκαστικό που δεν χάριζε τα κάστανα σ'εχθρούς και φίλους. Έτσι βγαίναμε από τα σινεμά λες και είχαμε μόλις λουστεί. Να'μαστε λοιπόν φρέσκοι και μυρωδάτοι γεμάτοι με την ευφροσύνη που φέρνουν οι πνευματώδεις κωμωδίες του να ξαναμπαίνουμε στον ζόρικο κόσμο έτοιμοι να τον αντιμετωπίσουμε και καμιά φορά να τον χαρούμε δίχως φυσικά να σταματήσουμε να είμαστε ανικανοποίητοι.
Εκεί γύρω στα 20 πιάστηκα στην "Στρατηγική της αράχνης" και κατανόησα γενικά τον "Κομφορμίστα", δυο ταινίες του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι ( Πάρμα, 1941 - Ρώμη, 26.11.18). Και οι δύο μου φούντωσαν την επιθυμία να γίνω σκηνοθέτης. Που δεν έγινα σ'αυτήν τη ζωή, όμως, ειδικά ο Κομφορμίστας και καμιά ντουζίνα ακόμα ταινίες που με μάγεψαν στα χρόνια που ξετσουτσούνιζα κιν/φικά ήταν το αίμα του κόκκορα στα κινηματογραφικά θεμέλιά μου.
Ο Eric Draven θα δολοφονηθεί από συμμορία που εισβάλει σπίτι του και η αρραβωνιαστικιά του Shelly θα καταλήξει λίγο αργότερα στο νοσοκομείο, ύστερα από βιασμό και ξυλοδαρμό από την ίδια συμμορία. Ένα χρόνο μετά, ο Eric θα βγει από τον τάφο του με τη βοήθεια ενός κορακιού (που σύμφωνα με τον θρύλο μεταφέρει τις ψυχές των νεκρών) και θα αναζητήσει έναν-έναν τους υπαίτιους προκείμενου να εκδικηθεί και να αναπαυθεί. 
Με το φιλμ 
Τον Χρυσό Φοίνικα του 71ου Φεστιβάλ των Καννών, του πιο σπουδαίου φεστιβάλ στον κόσμο, κέρδισε το «Shoplifters» του Γιαπωνέζου Χιροκάζου Κόρε Έντα που παρακολουθεί την πορεία μιας οικογένειας τυχοδιωκτών, η οποία αποφασίζει να δώσει προσωρινό καταφύγιο σε ένα μικρό κορίτσι.
Τον Κωστή Παπαγιώργη ( Νεοχώρι Υπάτης, 1947 – Αθήνα, 2014) τον διαβάσαμε από το πρώτο του βιβλίο ( Περί μέθης, 1990) έως το τελευταίο του (Ο εαυτός, 2016). Διαβάσαμε και πάρα πολλά άρθρα αυτού του εργατικού συνανθρώπου μας που δημοσιευόντουσαν σε εφημερίδες και περιοδικά. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που, όντως μία κινητή βιβλιοθήκη με ένα μυαλό ξουράφι, πέτυχε να μετρήσει και να ξεσκαρτάρει τις γνώσεις του με τα βουητά της παθιασμένης ζωής σ'αυτόν τον τόπο και στην ιστορία του. Που πάει να πει ότι μιλάμε για έναν πνευματικό άνθρωπο. 
Στις Τρεις Πινακίδες έξω από το Έϊμπινγκ, στο Μιζούρι, του Μάρτιν Μακντόνα, σε μια αμερικανική επαρχιακή πόλη, μία μητέρα της οποίας η κόρη βιάστηκε, δολοφονήθηκε και το πτώμα της πυρπολήθηκε, νοικιάζει τρεις πινακίδες πάνω στην τοπική δημόσια οδό, στις οποίες αναρτά γιγαντοαφίσες με επιθετικά μηνύματα κατηγορώντας για αδράνεια τον προοδευτικό σερίφη της πόλης που διευθύνει ένα αστυνομικό τμήμα από ντόπιους ρατσιστές ή απλώς αδιάφορους δημόσιους υπαλλήλους. Σύντομα η πόλη στρέφεται εναντίον της και η βία γεννά βία, κάθε είδους βιαιοπραγίες εκτυλίσσονται με αφορμή αυτό το περιστατικό, μια και η «βαθιά» Αμερική έτσι ξέρει να λύνει τις διαφορές της.