Τον Κωστή Παπαγιώργη ( Νεοχώρι Υπάτης, 1947 – Αθήνα, 2014) τον διαβάσαμε από το πρώτο του βιβλίο ( Περί μέθης, 1990) έως το τελευταίο του (Ο εαυτός, 2016). Διαβάσαμε και πάρα πολλά άρθρα αυτού του εργατικού συνανθρώπου μας που δημοσιευόντουσαν σε εφημερίδες και περιοδικά. Μιλάμε για έναν άνθρωπο που, όντως μία κινητή βιβλιοθήκη με ένα μυαλό ξουράφι, πέτυχε να μετρήσει και να ξεσκαρτάρει τις γνώσεις του με τα βουητά της παθιασμένης ζωής σ'αυτόν τον τόπο και στην ιστορία του. Που πάει να πει ότι μιλάμε για έναν πνευματικό άνθρωπο. 

Σε πρώτη φάση τα έργα του μας δημιουργούσαν την αίσθηση ότι σιγά σιγά γινόμασταν κι εμείς μικροί σοφοί. Γρήγορα όμως αντιληφθήκαμε ότι επρόκειτο για μία βολική ψευδαίσθηση.

Στις Τρεις Πινακίδες έξω από το Έϊμπινγκ, στο Μιζούρι, του Μάρτιν Μακντόνα, σε μια αμερικανική επαρχιακή πόλη, μία μητέρα της οποίας η κόρη βιάστηκε, δολοφονήθηκε και το πτώμα της πυρπολήθηκε, νοικιάζει τρεις πινακίδες πάνω στην τοπική δημόσια οδό, στις οποίες αναρτά γιγαντοαφίσες με επιθετικά μηνύματα κατηγορώντας για αδράνεια τον προοδευτικό σερίφη της πόλης που διευθύνει ένα αστυνομικό τμήμα από ντόπιους ρατσιστές ή απλώς αδιάφορους δημόσιους υπαλλήλους. Σύντομα η πόλη στρέφεται εναντίον της και η βία γεννά βία, κάθε είδους βιαιοπραγίες εκτυλίσσονται με αφορμή αυτό το περιστατικό, μια και η «βαθιά» Αμερική έτσι ξέρει να λύνει τις διαφορές της.

Το ότι δίνονται βραβεία σε πολλές δραστηριότητες και έργα του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι άσχετο με τη φύση του. Όπως και αυτοί που τα αρνούνται, υποστηρίζοντας πως τα βραβεία διαστρέφουν τη φυσική επίδραση των δημιουργημάτων, δεν γίνεται παρά να έχουν το είναι τους συντονισμένο με την ανθρώπινη φύση. Και οι δύο αυτές πλευρές του ανθρώπου, ανάλογα με την εποχή και την κοινωνία, άλλοτε παίρνουν τα πάνω τους και άλλοτε ωθούνται στην ανυποληψία. 

Λες επειδή το έχω ανάγκη να φτιάχνομαι για να μ'αρέσει πολύ "Η μορφή του νερού" του Μεξικανού Γκιγιέρμο ντελ Τόρο; Παίζει επίσης ότι οι άλλες ταινίες του στο τσακ ήταν να με απογειώσουν. Χαλαρά σκεπτόμενος μου φαίνεται ότι ήγγικεν ο καιρός να συναντηθούν στις σκοτεινές αίθουσες τα καλύτερά μας, αυτά δηλαδή που σε φτιάχνουν αλλού να πατάς κι αλλού να βρίσκεσαι.

Αυτή η χαμηλού κόστους ταινία πάει με χίλια για διάφορα  Όσκαρ, παίρνει καλές έως πολύ καλές κριτικές και κόβει αρκετά εισιτήρια σε όλον τον κόσμο. 

Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί μία συνέντευξη που παραχώρησε στην Έρση Δάνου και δημοσιεύτηκε στην ΕτΣ στις 10.2.18 με τον τίτλο «To σινεμά απαιτεί τη σκληράδα μποξέρ και την αγνότητα αγίου».

Κι  εδώ  μία συνέντευξη που παραχώρησε στον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο μετά τη βράβευσή του με τον Χρυσό Λέοντα στο Φεστιβάλ Βενετίας το Σεπτέμβριο του 2017 και δημοσιεύτηκε στη lifo.

Η ταινία θα προβληθεί στις δικές μας οθόνες την Πέμπτη 15.2.18