Τον γύρο του διαδικτύου κάνεις τις τελευταίες ώρες η νέα τετράλεπτη ταινία της Lacta, που γυρίστηκε με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα για την εξάλειψη της βίας κατά των γυναικών στις 25 Νοεμβρίου. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες διαφημίσεις της Lacta, όπου υμνεί την αγάπη και τον έρωτα, η ταινία τεσσάρων λεπτών και τριών δευτερολέπτων αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που δολοφονείται από τον σύντροφό της, όταν εκείνη του ζητά να χωρίσουν.

Έλενα Βοσνάκη. Πώς το αποδιδόμενο «φύλο» του αρώματος που επιλέγουμε επηρεάζει την απόφασή μας να δοκιμάσουμε ή να απολαύσουμε κάτι; Τα συντηρητικά ήθη, τα οποία για πολύ καιρό θεωρούσαν το άρωμα ως ένα ουσιαστικά γυναικείο αξεσουάρ, αν είχαν πρόσωπο θα συνοφρυώνονταν στη σκέψη αυτή. Αρκεί να αναλογιστούμε ότι οι άντρες δεν φοράνε “άρωμα”, φορούν “κολώνια”! Η δεύτερη λέξη δημιουργεί προφανώς έναν επιτρεπτό συνειρμό φρεσκάδας, ενώ η πρώτη τρυφηλότητας και ματαιοδοξίας ίσως… Αλλά όχι πολύ καιρό πίσω, στο παρελθόν, στη βικτωριανή εποχή, οι άντρες κατέβρεχαν με ενθουσιασμό τα πέτα και τα μαντήλια τους με το προτιμώμενο άρωμα τους, συνήθως προερχόμενο από λουλούδια σαν τα τριαντάφυλλα και τα γαρύφαλλα, για να αποπνέουν μια σοφιστικέ, καλλιεργημένη εικόνα.

Εμφανίζεται κατά καιρούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένας κατάλογος με όλα τα επικίνδυνα πράγματα που «απολάμβαναν» τα παιδιά που μεγάλωσαν στη δεκαετία του ’80. Δεν υπήρχαν ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα, κάναμε ποδήλατο χωρίς κράνος, γυρίζαμε στους δρόμους και παίζαμε ξύλο χωρίς να δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν, κι όμως επιβιώσαμε, μας λέει το κειμενάκι. Πέρα όμως από τη νοσταλγία που προκαλεί σε κάποιους, έχει ενδιαφέρον η δήλωση που υποβόσκει: ζούμε πλέον μέσα στον φόβο, ο κόσμος γύρω μας δεν είναι ένα ανοιχτό πεδίο που επιθυμούμε να γνωρίσουμε και να κατακτήσουμε, διακινδυνεύοντας ίσως και να τραυματιστούμε, αλλά ένα τρενάκι τρόμου όπου σε κάθε στροφή σφίγγεται η καρδιά μας.

Η Ελένη Καραΐνδρου, τιμώμενο πρόσωπο στα World Soundtrack Awards του Φεστιβάλ της Γάνδης κρατά στα χέρια της πλέον το Lifetime Achievement Award, το πιο σημαντικό βραβείο στον κόσμο για έναν κινηματογραφικό συνθέτη, για τα εξαιρετικά της επιτεύγματα στην κινηματογραφική μουσική. Το θλιβερό είναι ότι η είδηση αυτή θάφτηκε κανονικά στην χώρα μας μιας και ελάχιστα μέσα ενημέρωσης την μετέδωσαν. Άραγε γιατί; 

Η ιστορία τους ξεκινάει από πολύ παλιά και το μέλλον πολλών εξ αυτών μοιάζει συνδεδεμένο με τη συνταξιοδότηση των ιδιοκτητών τους. Μπήκαμε σε κάποια και μιλήσαμε με τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί.

Μιχάλης Γελασάκης. Μια βόλτα στα παλιά μηχανουργεία του Πειραιά είναι όπως και οι χώροι τους. Πυκνή, ενδιαφέρουσα, μυστηριώδης, σκληρή και αναπάντεχα αποκαλυπτική. Η ιστορία τους ξεκινάει από πολύ παλιά και το μέλλον πολλών εξ αυτών μοιάζει συνδεδεμένο με τη συνταξιοδότηση των ιδιοκτητών τους. Μπήκαμε σε κάποια, μιλήσαμε με τους ανθρώπους που εργάζονται εκεί και βιώσαμε τον στίχο του Μανώλη Ρασούλη: «Ένα κι ένα κάνουν δύο, λένε στο μηχανουργείο». Ο αστερισμός της σιδερόσκονης έχει τους δικούς του νόμους.