Ήταν αυτοδημιούργητη επιχειρηματίας που ενδιαφερόταν για τη σύγχρονη τέχνη. Η Sara Hildén συγκρότησε μια από τις μεγαλύτερες συλλογές και τη δώρισε στη γενέτειρά της, το Τάμπερε.

Οι Matteo Arietti και Andrea Bulloni, που διευθύνουν το αρχιτεκτονικό γραφείο Space Travellers σχεδίασαν το νέο μουσείο τέχνης Sara Hildén για να τιμήσει την γυναίκα επιχειρηματία και συλλέκτρια που συνέδεσε το όνομά της με το Τάμπερε της Φινλανδίας, στο οποίο έζησε όλη της τη ζωή. Με το όνομα «Sara Hildén's Eye» (S.H.E.), το μουσείο έχει σχεδιαστεί ως ορόσημο και καταλύτης για την περιοχή, ένα έργο τεράστιο, τολμηρό και άμεσα αναγνωρίσιμο που δεν χάνει την κομψότητά του.

Χρήστος Παρίδης. H έκθεση «1821, η γιορτή» του Χρήστου Μποκόρου στο Μουσείο Μπενάκη ξεκινάει με μια τεράστια γαλανόλευκη με λουρίδες κόκκινες στην είσοδό της. Προχωρώντας, βρίσκεσαι σε έναν σκοτεινό χώρο όπου γίνεσαι μάρτυρας μιας μυσταγωγίας εικαστικής αλλά ίσως και μεταφυσικής. Η αντιπαράθεση φωτός και σκοταδιού, τα επαναλαμβανόμενα πορτρέτα του Σολωμού και του Καραϊσκάκη, τέσσερα μικρά, υποφωτισμένα κάδρα από παλιές ξύλινες αχρηστευμένες αγιογραφίες και άλλα κομμάτια ξύλου που παριστάνουν το κλέος, το αίμα, τον ίσκιο του αφανούς ήρωα, όλα αυτά οδηγούν στον κυρίως χώρο, όπου, περιμετρικά, σειρά λευκών τελάρων αναπαριστά τραπέζια με αφανείς συνδαιτυμόνες.

Αγαπητή α,μπα,

Είδα πρόσφατα ένα δικό σου κείμενο για την Τουνη και για την υπερσεξουαλικοποιηση της και το αν θα βοηθούσε να μην ανεβάζουν οι γυναίκες τόσο προκλητικές φωτογραφίες, με το οποίο και προφανώς συμφώνησα με την απάντηση σου, το προφίλ της κάθε γυναίκας στα σοσιαλ μίντια δεν συνδέεται με την κουλτούρα του βιασμού. Η συζήτηση αυτή μου δημιούργησε την παρακάτω ερώτηση (που έχω αναζητήσει απαντήσεις πολλές φορές και μόνη μου) και έχει να κάνει γενικότερα με τον φεμινισμό και ένα είδος αισθητικής και κουλτούρας που εγώ αντιτίθεμαι. Τι εννοώ:

Ένα υπέροχο τραγούδι του Θανάση Παπακωνσταντίνου ''Μια μάνα που είχε ένα γιο'' από την χτεσινή διαδικτυακή unplugged συναυλία μας στον 9,84 με την Αναστασία Μουτσάτσου, το Ζαχαρία Καρούνη, το Βασίλη Κετεντζόγλου, το Ντίνο Χατζηιορδάνου, το Νίκο Κατσίκη και εμένα. Στον ήχο ο Νίκος Λαγός. Manos Achalinotopoulos 

Μαρία Κρύου. Ποια ήταν η στιγμή που είπες «θέλω να γίνω σκηνοθέτης»;
Δεν το έχω τόσο συγκεκριμένα στο μυαλό μου. Θυμάμαι ότι μου άρεσε από μικρός να προσεγγίζω την πραγματικότητα γύρω μου με έναν δικό μου τρόπο, διαφορετικό. Βέβαια όλα αυτά όχι συνειδητά. Ό,τι και να ζούσα ως παιδί ήθελα να το βιώνω με έναν τρόπο που στο μυαλό μου φάνταζε μοναδικός, μέχρι υπερβολής καμιά φορά. Αυτό το βλέμμα του «παιδιού» με αφορά πολύ, δεν εννοώ βέβαια τον παλιμπαιδισμό ή την ανευθυνότητα, αλλά το καθαρό βλέμμα, τη δυνατότητα να εκπλήσσεσαι, να χαίρεσαι την τροφοδοσία της ζωής που δε σταματά, να θέλεις να κατασκευάζεις κόσμους, να θέτεις τον κόσμο σε πειραματική αξία. Αυτά τα συνειδητοποιώ τώρα, που έχουν περάσει τα χρόνια. Τα αποκωδικοποιώ και προσπαθώ να πορευτώ. Το θέατρο ήταν το μόνο που ένιωσα και νιώθω ότι μπορεί να με κάνει να αποδεχτώ τον χρόνο που περνάει και να νιώθω δημιουργικός.