Και ξαφνικά, η Τουρκία μας κάνει “επίθεση φιλίας”. Είναι άραγε αιτία η βοήθειά μας στο δράμα με τους πολύνεκρους σεισμούς, ή μήπως συμβαίνει κάτι άλλο; Φτάσαμε να μιλάμε για “νέα σελίδα” στις διμερείς σχέσεις, με την Τουρκία να προσφέρει υποστήριξη στην Ελλάδα για να εκλεγεί μη μόνιμο μέλος στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και η Ελλάδα να υποστηρίζει την Τουρκία για τη θέση του γ.γ. στον ΙΜΟ (Διεθνής Οργανισμός Ναυτιλίας). Γιατί καίγεται ο Ερντογάν για την θέση αυτή;

Γιάννης Πανταζόπουλος. Η καθηγήτρια Ψυχολογίας και συγγραφέας εξηγεί γιατί η ανείπωτη τραγωδία στα Τέμπη έχει προκαλέσει ένα συλλογικό τραύμα και εξηγεί πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε.

ΔΥΟ ΤΡΕΝΑ ΣΥΓΚΡΟΥΟΝΤΑΙ στην περιοχή των Τεμπών. Δεκάδες θάνατοι νέων, κυρίως, ανθρώπων. Ύστερα, σκηνές που δεν μπορείς εύκολα να τα περιγράψεις με λόγια.

Τραγικές ανθρώπινες ιστορίες και αμέτρητα αναπάντητα «γιατί» για τις αιτίες ενός φρικτού δυστυχήματος. Ένα κύμα θλίψης και οδύνης που καταγράφεται όχι μόνο στο διαδίκτυο αλλά και στους δρόμους. Σιωπηλές διαμαρτυρίες με τους παριστάμενους να πετούν μαύρα μπαλόνια μπροστά από τη Βουλή και να ανάβουν κεριά στη μνήμη των παιδιών που χάθηκαν άδικα.

Μαρία Αθανασίου. Στην Ιρλανδία το 55% των γυναικών δεν αισθάνονται ασφαλείς στις δημόσιες συγκοινωνίες τη νύχτα. Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το 71% των γυναικών έχουν πέσει θύμα κάποιας μορφής σεξουαλικής παρενόχλησης στον δημόσιο χώρο – στις γυναίκες 18-24 ετών το ποσοστό φτάνει στο σοκαριστικό 97%. Στην Ιορδανία, σχεδόν το 50% των γυναικών απέρριψαν μια εργασιακή ευκαιρία λόγω της έλλειψης συγκοινωνίας και της δημόσιας σεξουαλικής παρενόχλησης. Τέλος, στη Νέα Υόρκη οι γυναίκες ξοδεύουν 26 έως 50 δολάρια επιπλέον στις μετακινήσεις κάθε μήνα για λόγους ασφαλείας. Την ίδια στιγμή, σε ελάχιστους δημόσιους χώρους θα βρει μια γυναίκα τουαλέτες, χώρο για άλλαγμα μωρού ή για θηλασμό. Και φυσικά, σε πολύ λίγες γωνίες δρόμων θα εντοπίσει ταμπέλες όπου το όνομα της οδού είναι γυναικείο. Ναι, τελικά, και ο δημόσιος χώρος έχει φύλο.

Λουίζα Σολομών - Πάντα. Στη γειτονιά του Πειραιά, ένα διαμέρισμα 70 τ.μ. που χρονολογείται στο 1974, ανακαινίστηκε ριζικά, παίρνοντας τη μορφή ενός σύγχρονου σπιτιού με λιτές γραμμές, ζεστά υλικά και cosy χαρακτήρα.

 Ακολουθώντας έναν προσεκτικό σχεδιασμό, η κατοικία τροποποιήθηκε από τη διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων, Στέλλα Ανδρικοπούλου, με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργηθούν νέοι ελκυστικοί χώροι που να ικανοποιούν τις σύγχρονες λειτουργικές ανάγκες και την αισθητική ματιά των ιδιοκτητών της, διατηρώντας παράλληλα την ατμόσφαιρα της αρχικής της διαμόρφωσης πίσω στα 70s.

Ιωάννα Φωτιάδη. «Η μέρα µου αρχίζει με έναν αναστεναγμό και συνεχίζει τροχάδην, γιατί πάντα κάποια εκκρεμότητα της προηγούμενης μέρας με κυνηγάει την επομένη», λέει στην «Κ» η 45χρονη Ξένια, μητέρα δύο αγοριών. «Ολες οι πλευρές μού ζητάνε κάτι, εγώ δεν θέλω ούτε στη δουλειά μου να πω “δεν προλαβαίνω επειδή έχω τα παιδιά” ούτε στα παιδιά μου να αρνούμαι κάτι λόγω της δουλειάς». Το αποτέλεσμα, «νιώθω να καταρρέω, μπορώ να αποκοιμηθώ οπουδήποτε, αλλά τελικά κανείς δεν είναι ικανοποιημένος από εμένα». Η Ξένια έχει πιάσει τον εαυτό της να μην έχει κάνει μπάνιο για μια συνεχόμενη εβδομάδα. «Οσο για φίλους, με πολλούς έχω εντελώς χαθεί».

Για πολλά χρόνια, η λεγόμενη κουλτούρα της ακύρωσης περιφρονήθηκε ή παρερμηνεύτηκε ως ένα νέο φαινόμενο που υπονομεύει την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου. Υποτίθεται, όπως διαδηλώνουν κάποιοι, ότι πλέον δεν μπορούμε να πούμε ή να κάνουμε τίποτα χωρίς να δεχτούμε τις άμεσες επικρίσεις ενός οργισμένου όχλου ο οποίος επιζητεί να τερματίσει την καριέρα μας πριν καν αρχίσει. Στην πραγματικότητα, αποτελούμε κι εμείς οι ίδιοι μέρος του λεγόμενου όχλου και έχουμε τον έλεγχο των πράξεών μας. Στην πραγματικότητα, η κουλτούρα της ακύρωσης έχει εξισώσει τους όρους ανταγωνισμού για όσους δεν μπορούν πάντα να βασίζονται στο κράτος για την προστασία τους.

Οι φιλίες είναι πολύ ζόρικο πράγμα και το να έχουμε μια ελαστικότητα μόνο καλό κάνει.

Η ιστορία της Μαίρης όπως την ξεχώρισα σήμερα.

Καλησπέρα Ρένα, πρώτη φορά γράφω στην συγκεκριμένη σελίδα και θα ήθελα πολύ να μοιραστώ μαζί σου ένα πρόβλημα μου. Καταρχάς, είμαι 21 χρονων και σπουδάζω στο 4ο έτος, στο παιδαγωγικό. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζω αφορά την κοινωνική μου ζωή, η οποία είναι ανύπαρκτη.

Έχω μια φίλη από το σχολείο ( η μοναδική φίλη που μου έχει απομείνει από την παιδική και εφηβική μου ηλικία), με την οποία εχω σχέσεις μέχρι και σήμερα. Έχουν περάσει πολλοί άνθρωποι από την ζωή μου, με τους οποίους έχω ζήσει όμορφες στιγμές, αλλά και πολύ άσχημες. Όλες οι φιλικές μου σχέσεις ολοκληρώθηκαν χωρίς να είχε ειπωθεί κάτι, κάποιο παράπονο, κάποιο πρόβλημα, απλά σταματούσαν να μου μιλάνε, να με παίρνουν τηλέφωνο.

Η Αμάντα Μιχαλοπούλου μιλάει στην Ξένια Κουναλάκη  για το κοινωνικό φύλο, το παιχνίδι της γοητείας, τη «γυναικεία» λογοτεχνία, τη συγγραφή και την πατριαρχία που καταπιέζει εξίσου άνδρες, γυναίκες και διεμφυλικούς με αφορμή το νέο βιβλίο της "Η Μεταμόρφωσή της".

– Aμάντα, πού σε βρίσκω;

– Με βρίσκεις στη Βασιλεία, είμαι καλεσμένη του Literaturhaus φέτος τον χειμώνα. Προς το παρόν δεν πολυπηγαίνω σε μουσεία, ταξιδεύω στο δωμάτιό μου σαν τον Ξαβιέ ντε Μαιστρ. Είναι λίγο σανατόριο εδώ, ειδικά αν έχεις μόλις εκδώσει ένα βιβλίο και χρειάζεσαι λίγο ωραίο τίποτα.