Πόσο μάλλον εδώ, που έπρεπε να ανοίξεις ολόκληρο καφασωτό για να μπεις σ΄ένα... χαμάμ (χαμάμ έγραψαν πως είναι).
Πάντως, εμένα, για χαμάμ δεν μού φάνηκε. Ίσως γιατί, το χαμάμ εγώ τό έχω συνδέσει με υδρατμούς και τους υδρατμούς με την σεξουαλικότητα, αυτή θα ήτανε μιά δική μου εκδοχή τής Σαλώμης σε χαμάμ, γιατί εγώ έχω να διανύσω ακόμη την απόσταση από το νερό, μέσω τών υδρατμών στον αέρα και από κει στη φωτιά, για να συναντήσω την ξηρότητα.
Ο Καραθάνος διάλεξε την ξηρότητα, όπως και ο Ηράκλειτος. Φαίνεται ότι έχει ήδη διανύσει την διαδρομή αυτή...

2. Παράσταση και Αναπαράσταση τής Επιθυμίας

Η επιθυμία ήταν η πρωταγωνίστρια στην παράσταση τού Καραθάνου.
Επιθυμία για όλα και για όλους, μεταμφιεσμένη με προσωπεία διάφορα
και στο βάθος η αφόρητη επιθυμία για σεξουαλικότητα - παραγωγή επιθυμίας με έναν οργιαστικό τρόπο, συνεχή και εξαντλητικό - που δεν έφτανε όμως στην κορύφωση και την ικανοποίηση (όχι τής παράστασης αλλά τής σεξουαλικότητας), γιατί το κάθε πρόσωπο επιθυμούσε αυτό ακριβώς που δεν μπορούσε να έχει.
Έτσι παρέμενε μισερή και λαβωμένη, πληγή ανοιχτή πάνω στα σώματα να τά αιμορραγεί και να τά μεταστασιάζει σε σώματα λειψά (νάνοι) ή περίσσεια και ξεχειλωμένα (Ηρώδης) ή ανάπηρα (μέλη τής βασιλικής αυλής) ή ελλειμματικά υπερφυσικά (άγγελος - κυριούλα κοντή με τσαντικό τής δεκαετίας τού ΄50 και φτερά ) ή σκέτα πληθωρικά ( Ο Ιωάννης και το σχιζοειδές μαύρο δίδυμό του) ή υπερφορτωμένα με στολίδια τεχνητά ( Ηρωδιάδα και Σύμβουλος).
Ακόμα και τα όμορφα σώματα, όπως τής Σαλώμης και τών άλλων νεαρών κοριτσιών και αγοριών τού παλατιού, αιμορραγούσαν, όλο και πιό πολύ, σε κάθε επαφή και το αίμα σιγά-σιγά απλωνόταν παντού.
Έκδηλη η επιθυμία για πνευματικότητα, επίσης, που κανένας δεν μπορούσε να ολοκληρώσει, ούτε καν ο Ιωάννης.
Και κυρίαρχη η επιθυμία για εξουσία, στην οποία διοχετευόταν όλη αυτή η μή ικανοποιημένη σεξουαλικότητα.
Η παράσταση αυτή κατάφερε να μπει μέσα στα γρανάζια και να τά απεικονίσει, τού μηχανισμού που καταδυναστεύει το ανθρώπινο είδος, αιώνες τώρα:
Μιά ατελείωτη παραγωγή επιθυμίας που χρισιμοποιεί το σώμα για σκηνή της. Το Πάσχον Σώμα. Πάνω του. διαμορφώνεται η παράσταση και η αναπαράστασή της. Η παραγωγή της, με όλους της τους ρόλους και η καταστολή-απώθησή της, πάλι με όλους της τους ρόλους.
Το παριστάνειν, το αναπαριστάνειν και το πάσχειν.
Παρορμήσεις, φαντασιώσεις, ψευδαισθήσεις, ίχνη από τις διακυμάνσεις τής ενέργειας, τής πρωταρχικής, τής σεξουαλικής (libido).
Να πληγώνουν το σώμα, να τό κακοποιούν αλλά και να τό ωραιοποιούν (τεχνητά), να τό διαλύουν αλλά και να τό ανασυνθέτουν, να τό επανεπενδύουν. Στο βάθος και στην επιφάνεια. Κίνηση που εναντιώνεται σε μιά άλλη ή που τήν συμπληρώνει,κινήσεις που εναντιώνονται σε όλες τις άλλες, χωρίς να συμπληρώνουν τίποτα, απεικονίζουν μόνο το μεγάλο θέατρο τής επιθυμίας.
Κάθε σώμα φέρει τα σημάδια τής παράστασής του. Κάθε ομοίωμα σώματος είναι η ίδια η παράστασή του και οι μετέπειτα αναπαραστάσεις της.
Και πάνω στη σκηνή, η αναπαράσταση τής αναπαράστασης.
Σ΄ένα επίπεδο πάρα πάνω, στη στογγυλή γούρνα τού χαμάμ:
-ανοιχτή στην αρχή για τον εγκιβωτισμό τού σώματος τού Ηρώδη, την γείωσή του, τη σύνδεσή του με τους οχετούς 
-λίκνο στη συνέχεια τής εκφυλισμένης σχέσης του με την Ηρωδιάδα, τής εκφυλισμένης σεξουαλικότητας τού κόσμου ολόκληρου, όπως διαμορφώθηκε
στην πορεία τού πολιτισμού
-κλειστή στο τέλος, σκηνή θεάτρου, για να παιχτεί η αναπαράσταση τής αναπαράστασης τού δράματος, σε ταμπλώ βιβάντ, ενσταντανέ από τον κατακερματισμό τής ανθρώπινης ύπαρξης και τής παγκόσμιας ιστορίας.
Ένα επίπεδο πάρα πάνω αλλά αποκλεισμένο από τη γη, αποκλεισμένο και από τον ουρανό, ασύνδετο και αποσπασματικό, ευνουχισμένο και τραυματικό, οδυνηρό και ηδονικό ταυτόγχρονα, ανήμπορο και σχιζοφρενικό και προπαντός ΕΙΚΟΝΙΚΟ, ΚΑΤΑΙΓΙΣΤΙΚΑ ΕΙΚΟΝΙΚΟ...

3. Η Πολλαπλότητα τών Ειδώλων της

΄Ετσι δημιουργείται η μεγάλη παράσταση τής επιθυμίας, το μεγάλο θέατρο τής πολλαπλότητας τών ειδώλων της.
Πολλαπλά πρόσωπα και σώματα,πολλαπλά είδωλα για κάθε πρόσωπο, μια ατελείωτη επιθυμητική παραγωγή, όπου όλοι ανανακλώνται σε όλους, σαν σε πολλαπλό κάτοπτρο.
Το σώμα τού τυράννου, με όργανα που συνεχώς ξεκολλάνε και ξανακολλάνε πάνω του, στην αρχή πετρωμένο, στη συνέχεια συνουσιαζόμενο με όλους τους τρόπους, μια υπερροή επιθυμίας που καταλήγει σε μιά αναρροή από σπέρμα και περριτώματα (υπονοείται), ενώ συγχρόνως αγναντεύει την αμήχανη πνευματικότητα τού Ιωάννη.
Τό σώμα τής Σαλώμης και όλων τών νεαρών κοριτσιών και αγοριών που κι΄αυτά συνουσιάζονται συνεχώς και συμπλεγματικώς, καταλήγουν διάστικτα από σπέρμα και αίμα, σε μια αλληλουχία έρωτα και θανάτου.
Το σώμα τού Ιωάννη, κολλημένο στο γήϊνο συμπλήρωμά του, καθηλωμένο στα γήϊνα θέλγητρα, σχήμα μόνο που χρησιμοποιείται από τον θείο λόγο, χωρίς δική του συμμετοχή και χωρίς να καταφέρνει την πνευματοποίησή του, όσο κι΄αν προσπαθεί να βοηθήσει η πανταχού παρούσα άγγελος, μεσάζοντας και διαμεσολαβητής για τη σύζευξη που δεν επιτυγχάνεται.
Γι΄αυτό και περιφέρεται ανάμεσα σε όλους, με φτερά αγγέλου αλλά λειψή, γήϊνη κι΄αυτή και βοηθητική, μαζί με την υπόλοιπη παρέα τών ελαττωματικών σωμάτων, πρόσωπα ετερόκλητα, σαν από πλανόδιο θίασο βγαλμένα, δείγμα μιάς ελλατωματικής κοινωνικής δομής, τής οποίας αποτέλεσμα είναι η συγκεκριμένη ανικανοποίητη επιθυμητική παραγωγή.
Τραύμα που δεν επουλώνεται και αιμορραγεί και υποφέρει πάνω σε σώματα κομματιασμένα και παραμορφωτικά.
Ο διαχωρισμός είναι το τραύμα, ο διαχωρισμός σώματος-πνεύματος που ξεπροβάλει αχνά, κάτω από την όψη τής παράστασης.
Και πάνω απ΄'ολα, η επιβλητική μορφή τής Ηρωδιάδας, στολισμένη και πολύχρωμη, πίσω από το καφασωτό-γυναικωνίτη, σώμα παραδομένο στην ηδονή τής κυριαρχίας και τής εξουσίας, να κινεί τα νήματα όλα και τα πρόσωπα στο παιχνίδι αυτό, όπως ο Καραθάνος κινεί όλα τα νήματα, με επιτυχία, στο παιχνίδι τής σκηνοθεσίας, σ΄ένα καλοκουρντισμένο σύνολο.
Στις 27 Ιουνίου, είχα δημοσιεύσει, σ΄αυτήν εδώ τη σελίδα, το ποίημα
Ο ΧΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΑΛΩΜΗΣ που τελείωνε: Σαλώμη χιλιοπρόσωπη
πόσα κομμένα κεφάλια;
Φανταστείτε, λοιπόν την έκπληξή μου, όταν στο τέλος τής παράστασης, το κομμένο κεφάλι τού Ιωάννη, εμφανίζεται σε πολλαπλά αντίγραφα και μοιράζεται στα διάφορα πρόσωπα τού έργου.
Δεν είχα ξαναδεί παράσταση τού Νίκου Καραθάνου και ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα μπορούσε να φτάσει σε τέτοιο βάθος σύλληψης, ανάλυσης και απεικόνισής της, φανερής και κρυφής, προσθετικής και αφαιρετικής, σ΄αυτό το παιχνίδι αντανακλάσεων που ελλοχεύει στο έργο αυτό τού Alessandro Stradella, το βασισμένο στο ορατόριο τού San Giovanni Battista.
Και βέβαια, μόνο η μπαρόκ μουσική, έτσι όπως παίχτηκε από το μπαρόκ σύνολο τών Latinitas Nostra, σε μουσική διεύθυνση τού Μάρκελλου Χρυσικόπουλου , θα μπορούσε να ταιριάσει σε μιά τέτοια παράσταση 

όπως και η οριακή στιχουργική τού Ευγένιου Αρανίτση.