Βαθειά διείσδυση στο κείμενο και τήν ψυχή τού συγγραφέα, αρχικά, διείσδυση στήν ψυχή όλου τού κόσμου, στή συνέχεια, μέ όλες της τίς προεκτάσεις, ακόμα και τίς συμπαντικές, έστω και σάν νύξη.
Τό απαραίτητο πέρασμα όλων αυτών πάνω στό σώμα τών ηθοποιών που τά δέχεται σάν δικά του και σάν ξένα, όμοια και ανόμοια, το Ίδιο και το Άλλο συγχρόνως, τήν ίδια του τήν σχέση μέ τόν εαυτό του, σάν ψυχοπαθολογία κίνησης, σάν τραύμα τής γλώσσας πάνω στό σώμα του και σάν σχέση μέ ό,τι κινεί τά νήματά του, όπως κινεί μιά μαριονέτα.
Σάν σχέση,τέλος, τού Ηθοποιού μέ τό Θέατρό του και μέ τούς Θεατές του, αμφίδρομη, εσωτερικά και εξωτερικά.
Η φετινή μου πλάγια θέση, σέ σχέση μέ τήν αντίστοιχη -μετωπική, όπως τήν είπε ο Τσιμάρας - περσινή,μέ εισήγαγε σ'αυτή τήν οπτική και μέ έκανε να καταλάβω καλύτερα τήν ουσία και τήν αναγκαιότητα τής Commedia Del ' Arte, ενός κόσμου, κοινωνίας, ατόμων, σχέσεων, μισοβυθισμένων, σάν τόν καθρέφτη τού σκηνικού, τότε - και τώρα μπορεί και βυθισμένου εντελώς, οπότε η ανάσυρση ακόμα πιό δύσκολη -.
Μιλάει ένας κι όλοι ακούνε, μέ τό σώμα τους, κινούνται μέ τόν ήχο αυτού που ακούνε, μιάς γλώσσας που δέν έχει καμμία άλλη σημασία, εκτός από τόν ήχο, τήν μελωδία της, διάχυτη στο κείμενο τού Μολιέρου, όπως κι εγώ από παλιά είχα επισημάνει.
Όλοι ακούνε και μιλάνε μέ τά σώματά τους, πομποί και δέκτες συγχρόνως μέ τήν κίνησή τους, ωτακουστές και ψιθυριστές.
Ακόμη κι όταν βρίσκεται μόνο ένας ηθοποιός πάνω στήν σκηνή, έχεις τήν εντύπωση ότι οι ωτακουστές-ωτοψιθυριστές σωματικής κίνησης συνεχίζουν το ίδιο, πίσω από τους τοίχους -καθρέφτες, πλημμυρίζουν και τήν αίθουσα, σαν να βρίσκονται ανάμεσα στους θεατές.. σαν σκιές.. Ξαφνικά γεμίσαμε ψιθύρους..
Ένα γοητευτικό θεατρικό παιχνίδι που δέν μπορεί να σέ αφήσει καθηλωμένο στή θέση σου, σού δημιουργεί τήν διάθεση νά θέλεις να πάρεις και σύ μέρος, νά σηκωθείς, νά κινηθείς, να ψιθυρίσεις.. 
Όλος ο κόσμος μιά σκηνή -ψυχή, όπου συντελείται τό δράμα τής ανθρώπινης περιπέτειας,γιά νά τού δείξει τήν καρικατούρα του, στήν παράσταση αυτή, και νά τού βγάλει σκωπτικά τήν γλώσσα, όπως βγάζει σκωπτικά τήν γλώσσα και στήν Τέχνη τού Θεάτρου και στους Ηθοποιούς, χωρίς νά γλυτώσουν και οι Θεατές.
Στους τελευταίους κλείνει και πονηρά τό μάτι γιά τήν Τέχνη τής Απάτης και τήν Απάτη τής Ζωής.
ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΤΗΛΑ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΑΓΡΙΑ ΚΑΝΙΒΑΛΛΙΣΤΙΚΑ... όπως μιά νύχτα καρναβαλιού..
Αξίζει να τό δείτε !