Λάκης Ιγνατιάδης
Ραβδοσκοπία ατζαμή
Ιρίνα Καραμάνος, η ελληνικής καταγωγής σύντροφος του νέου προέδρου της Χιλής Γκάμπριελ Μπόριτς
Η 32χρονη ελληνικής καταγωγής Ιρίνα Καραμάνος, φεμινίστρια, ανθρωπολόγος, σύντροφος του νεοεκλεγμένου προέδρου της Χιλής, Γκαμπριέλ Μπόριτς* ● Η επικράτησή του στις εκλογές είναι αποτέλεσμα των πολλών μαχητικών κινημάτων που συστρατεύτηκαν σε αυτήν την υποψηφιότητα, όπως το μαθητικό, το φοιτητικό και ιδίως το γυναικείο: η ψήφος των γυναικών, ιδίως κάτω των 30 ετών, ήταν καταλυτική για τη νίκη.
Η Ιρίνα Καραμάνος, είναι μια νέα που σφυρηλατήθηκε στους κοινωνικούς αγώνες και ηγείται του Φεμινιστικού Μετώπου. Είναι από αυτές τις μάχες, όπως λέει στην «Εφ.Συν.», που θα δώσει πλάι στον Μπόριτς και μαζί με τα κοινωνικά κινήματα την κοινή μάχη για τη νέα «ζωή με αξιοπρέπεια» που επαγγέλλονται.
Χριστίνα Πάντζου. ● Περιμένατε αυτήν την ιστορική νίκη;
Αν είναι να παλεύουμε και να προσπαθούμε, ας το κάνουμε με τη χαρά που μας περισσεύει
Σ.Μ. Το άρθρο που ακολουθεί είναι του Άγγελου Χανιώτη και δημοσιεύτηκε με τον τίτλο "Καλημέρα, θλίψη". Είναι ένα άρθρο που εκτιμώ ότι η εικόνα που παρουσιάζει έχει μεγάλη σχέση με την πραγματικότητα, τουλάχιστον έτσι όπως τη βιώνω. Εν τούτοις ένιωσα την ανάγκη του αντίλογου που τον εκφράζει ο τίτλος που επέλεξα. Παρόλο που είμαι από αυτούς που βλέπει την όλη πανδημιακή κατάσταση των δύο τελευταίων χρόνων καπάκι στα δέκα της κρίσης, ως ένα μισοάδειο τρύπιο ποτήρι, εν τούτοις μία παλιά μαθήτριά μου (Δ.Β) που επιμένει στην αισιοδοξία με έκανε να αισθανθώ καλύτερα ανάβοντας στο σκοτάδι μου το κεράκι της λέγοντάς μου πως "αν είναι να παλεύουμε και να προσπαθούμε, ας το κάνουμε με τη χαρά που μας περισσεύει". Την ευχαριστώ γι'αυτήν την προτροπή της, που έγινε η αιτία να ξεκολλήσω, έστω και για λίγο, με μία λαμπυρίζουσα υπέρβασή μου από την χανιώτικη θλίψη, αυτή με την οποία γίνομαι συχνά μία η άλλη.
Να βρισκόμαστε, να μετριόμαστε και να μη λείπει κανείς. Με την ευγενική υπενθύμιση ότι αυτό φέτος περνάει από το χέρι μας περισσότερο από άλλες χρονιές, της Filothei Varsami, στο fb
Όταν ξεκίνησε η πανδημία, απέναντι στην κυβέρνηση που, ως γνωστόν, ούτε συμπαθώ ούτε στηρίζω, προσπάθησα να είμαι δίκαιη και να την κρίνω με ψυχραιμία. Της έδωσα κρεντιτς ότι αντιμετώπιζε μία πρωτόγνωρη κατάσταση, της έδωσα κρεντιτς ότι παραχώρησε προτεραιότητα στην επιστήμη, της έδωσα κρεντιτς ότι οργάνωσε με τα σωστά άτομα ένα σύστημα μαζικής πληροφόρησης και ενημέρωσης του κοινού. Τήρησα με ευλάβεια τις καραντίνες και όλα τα μέτρα που με αφορούσαν και τήρησα και στάση αναμονής περιμένοντας καλόπιστα να δω ενίσχυση του Ε.Σ.Υ. με πράξεις πέρα από τα σοσηαλμηντιακά χειροκροτήματα. Σαν σήμερα πριν δύο χρόνια μας άφησε ο Θάνος Μικρούτσικος, της Μάρω Δούκα, από το fb
Τον θυμάμαι γαλήνιο σαν να είχε επιτέλους ελευθερωθεί από την ανάγκη και την ευθύνη του να μας παρηγορήσει. Τα μέτρα και τα ημίμετρα για την Όμικρον. Είναι, αλήθεια, ίδια η αξία της ανθρώπινης ζωής σε όλη την Ευρώπη;
Τα μηνύματα από τις χώρες της Δυτικής Ευρώπης ήταν ξεκάθαρα εδώ και καιρό. Η Ομικρον πολλαπλασιάζεται σαν τις κατσαρίδες. Παρόλο που δεν είναι τόσο θανατηφόρα όσο η Δέλτα η εξ αιτίας της αλματώδης άνοδος των κρουσμάτων ανάγκασε τις κυβερνήσεις να παίρνουν προληπτικά όλο και πιο αυστηρά μέτρα, με απανωτά μερικά ή ολικά λοκ ντάουν και στο τραπέζι να πέφτουν εν ψυχρώ από τη μία κυβέρνηση μετά την άλλη η επέκταση του υποχρεωτικού εμβολιασμού.
Αναρωτιέμαι τι περίμενε άραγε η δική μας κυβέρνηση για να πάρει κάποια από τα αναγκαία μέτρα που αν έχουν το θεό τους, θα ισχύουν παρακαλώ από τις 3 του Γενάρη έως 16 ( εδώ ). Περίμενε να γίνει ρεκόρ στα κρούσματα αισιοδοξώντας ιδεοληπτικά/επικοινωνιακά ότι θα αντέξει το δημόσιο σύστημα υγείας; Πως, όταν εδώ και καιρό σύστημα και εργαζόμενοι τα έχουν φτύσει κανονικά έτσι όπως τους έχουν αφήσει σε ελεύθερη πτώση.
Μια σημαντική εκδοτική τριλογία για τα Καμίνια του Πειραιά του Ινστιτούτου Μελέτης της Τοπικής Ιστορίας και της Ιστορίας των Επιχειρήσεων
Το Ινστιτούτο Μελέτης της Τοπικής Ιστορίας και της Ιστορίας των Επιχειρήσεων (ΙΜΤΙΙΕ) είναι μια επιστημονική, αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία η οποία ιδρύθηκε στον Πειραιά το 1998.
Το ΙΜΤΙΙΕ, στα 21 αυτά χρόνια της λειτουργίας του, έχει εκδώσει ένα σημαντικό αριθμό βιβλίων, χρονολογίων, λευκωμάτων ημερολογίων και περιοδικών, τοπικής ιστορίας και ιστορίας των επιχειρήσεων όπως της Ελαΐς, της Μινέρβα, του Τιτάν, του Παπστράτου κ.α. Παράλληλα οργανώνει σεμινάρια τοπικής ιστορίας, ιστορικές περιηγήσεις, εκθέσεις, παρουσιάσεις, συζητήσεις, που αναδεικνύουν και προβάλλουν την τοπική ιστορία και ιδιαίτερα εκείνη του Πειραιά.
Μεταξύ των σημαντικότερων εκδόσεων του Ι.Μ.Τ.Ι.Ι.Ε, συμπεριλαμβάνονται τα βιβλία: «Κάτω στο Πειραιά στα Καμίνια», «Καμίνια Πειραιά Σπαθαραίοι Σάμου» και «Τα Καμίνια εντός» τα οποία είχαν μεγάλη απήχηση στο αναγνωστικό κοινό με αποτέλεσμα να εξαντληθούν και να επανατυπωθούν.
Μακάριοι οι Ειρηνοποιοί: αποχαιρετώντας τον Ντέσμοντ Τούτου
Εκτός από τον Νέλσον Μαντέλα, ο άλλος από τους γνωστούς ξεχωριστούς μαύρους Νοτιοαφρικανούς που μου μίλησε όλα αυτά τα χρόνια, πριν αλλά και μετά την πτώση του άθλιου απαρτχάιντ, ήταν ο Ντέσμοντ Τούτου ( Κλέρκσντορπ, 1931 - Κέιπ Τάουν, 2021) που απεβίωσε χθες. Γι'αυτόν τον αγγλικανό Νοτιοαφρικανό επίσκοπο οπαδό της μη βίας, διαβάζαμε και μαθαίναμε όλα αυτά τα χρόνια ότι περνούσε πολλές συμπληγάδες για να προωθεί τα πιστεύω του και δίνοντας ένα προσωπικό τόνο κάθε φορά στις επιλογές του που ξέφευγαν από την τυπικότητα των ρόλων και των σχέσεων.
Πραγματικά ντρέπομαι με αυτή την Υπουργό Παιδείας. Kύριε Μόσιαλε παρακαλώ συνεχίστε την εξαιρετική δουλειά σας και επιστρατεύστε το χιούμορ σας ξανά, αν είναι ανάγκη, του Yorgos Kyriakopoulos, στο fb
Ο κύριος Ηλίας Α. Μόσιαλος είναι από τους πολλούς σοβαρούς ανθρώπους που ασχολούνται με την διαχείριση της πανδημίας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και επειδή ακριβώς είναι σοβαρός (και όχι σοβαροφανής ή δήθεν - όπως συνηθίζεται) ανέβασε ένα εξαιρετικά αστείο (ή μήπως εξαιρετικά σοβαρό?) σατιρικό meme με την Παναγία στο γαϊδουράκι να φοράει μάσκα και τον Ιωσήφ να λέει πως δεν πιστεύει στον κορωνοϊό , εκείνη δε να του απαντά ότι το ότι γέννησε με ένα κρίνο το έφαγε όμως εκείνος αμάσητο. Κάθισα μόνος, στοιχειώδης πολυτέλεια θα πεις, αλλά.... του Χρήστου Μποκόρου, από το fb
Είχα στο μούσκιο αποβραδίς ρεβύθια. Ψιλόκοψα μισάτρακτα ένα ξερό κρεμμύδι, τα σκέπασα και τ’ άφησα να σιγοβράζουν, να σώσουν το ζουμί τους, να μελώσουν. Έβαλα τέλος μια ζώνη λεμονόφλουδα και μία νεραντζένια, ένα δαφνόφυλλο ορεινό, πύρωσα λίγο ψωμάκι ζυμωμένο με ξινό προζύμι κι αλεύρι απ’ τον πετρόμυλο του Μπάμπη στη Φραγκίστα, έβγαλα και πεντέξι ελιές πικρές, φρεσκοχαρακωμένες, ξέπλυνα κάτι σαρδέλλες που ‘χα στ’ αλάτι να στεγνώνουν, τις άνοιξα στα δυο, έσταξα λίγο λάδι κι έστρωσα να φάω.
Ποια είναι η πιο σωστή πολιτική πρόταση για να μειώσει το πελώριο χάσμα ευκαιριών ανάμεσα σε νικητές και ηττημένους της παγκοσμιοποίησης;
Σ.Δ. Αν είσαι ένας μεγάλος στην ηλικία πολίτης και παρατηρείς τις τελευταίες δεκαετίες κάποιες συγκεκριμένες πλευρές των χωρών της δύσης και ζεις σ'αυτές, δεν είναι δύσκολο να έχεις αποφασίσει ότι η αντιπροσωπευτική τους δημοκρατία που έπαιρνε πολλά χρόνια πάνω από τη βάση, το φημισμένο σε όλη τη γη κράτος πρόνοιά της και η αρκετά έντονη ταξική πάλη που διεξαγόταν κυρίως από τα συνδικάτα, έχουν πάρει για τα καλά την κάτω βόλτα. Το τελευταίο που έβαλε φρένο στις επιδιώξεις του κόσμου, είναι πως από τότε που ξεκίνησε η παγκοσμιοποίηση τα εθνικά κράτη χάσανε εντελώς και τα αυγά και τα πασχάλια μη μπορώντας πια να ασκήσουν δική τους πολιτική. Όσο για τις αποκαλούμενες λαϊκές τάξεις βρίσκονται, όσον αφορά την επιβίωσή τους από κάθε άποψη, με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, άλλα στρώματα περισσότερο και άλλα λιγότερο. Το θέμα όπως πάντα στα δύσκολα είναι τι μέλει γενέσθαι.