Θα πρωτοτυπήσω για άλλη μια φορά και θα σας πω ότι σήμερα δεν γιορτάζω . Όχι με τον τρόπο τουλάχιστον που συνηθίζεται...
Για να το διατυπώσω καλύτερα, σήμερα γιορτάζω τις ζωές των άλλων. Γιορτάζω τα έργα και τις ημέρες σπουδαίων γυναικών και τιμώ τη μνήμη τους...

Να κοιτάω τις φλόγες στο τζάκι θέλω, πίνοντας ζεστό καφέ και να περιμενω να γίνει η ώρα καπως αποδεκτή για να ανοίξω κόκκινο κρασί. Να έχω ρίξει μια φλις κουβερτούλα μόνο για την παρηγορητική αίσθηση που αφήνει και να μαζέψω τα πόδια μου στην άνετη τεράστια πολυθρόνα. Μια στοιβα βιβλία που με περιμένουν μήνες ολόκληρους να μην τα ακούω πια να κλαψουρίζουν... Βαθιά σιωπή κι ένα ανεπαίσθητο κράκ από κλαράκια στη φλόγα. 

Να τριζοβολούν. Είναι η αγαπημένη μου χειμωνιάτικη λέξη.

Έζησα χιλιάδες χρόνια. Θυμάμαι κάθε φορά τα τελευταία εκατό. Με έχουν αποκαλέσει κατά καιρούς με διάφορα ονόματα, αν κάτι θαυμάζω στους ανθρώπους είναι η επινοητικότητά τους. Άδης, Χάρος, Ίφθιμος, Πλούτωνας, Κρατερός, Στυγερός, Άδμητος, Ζαγρέας, Θάνατος. Κάποια για να με καλοπιάσουν, κάποια άλλα, όχι και τόσο ευγενικά. Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω ποιο είναι το όνομά μου, δεν θυμάμαι να υπήρξα ποτέ παιδί, δεν ξέρω ποια ήταν η μητέρα μου, ούτε αν είχα ποτέ. 

Θέλω να κάνω μια σύγκριση. Δεν το συνηθίζω. Δεν μου άρεσαν ποτέ οι περίεργες συγκρίσεις και ας ζούμε στην εποχή των συγκρίσεων. Ένα πρόχειρο παράδειγμα, το έχουμε όλοι διαβάσει εδώ κι εκεί: «λέτε για τους πρόσφυγες, αλλά για τα ελληνάκια που πεινάνε τίποτα» και λίγο πιο πίσω θυμάμαι: «λέτε για το ξανθό κοριτσάκι που ζούσε με τους Ρομά, αλλά αν ήταν κανένα μαυροτσούκαλο, απαρατήρητο θα περνούσε» Δεν μου αρέσουν αυτές οι συγκρίσεις. θα σταθώ στη μέση. Όλα για όλους ήταν πάντα η δική μου στάση. Υπέρ όλων. Και για τους Έλληνες και για τους πρόσφυγες και για τα ξανθά και για τα μαυροτσούκαλα αγγελάκια και για τα σκυλιά και για τα γατιά… μα πάνω απ’ όλα και πρώτα απ’ όλα για τα παιδιά.