Η άλλη είναι καλοκαιρινή. Παφλασμός.
Έχω και φθινοπωρινή. Πορτοκαλοκόκκινα. Για τα φύλλα.
Κι η λέξη αμυγδαλιά. Για την άνοιξη.
Τα πρώτα αμύγδαλα είναι πράσινα και οι παράξενοι άνθρωποι σαν εμένα τα τρώνε ολόκληρα, γιατί είναι μαλακά-αυτό λίγοι το ξέρουν-και είναι επίσης απίστευτα ξινά με ένα υπέροχο άρωμα... Δεν βρίσκω πια αμύγδαλα σε αυτό το στάδιο της ωρίμανσης, πάνε χρόνια. Αλλά θυμάμαι τη γεύση τους. Όπως μπορώ να φέρω στο μυαλό πεντακάθαρο τον παφλασμο των κυματων, κοιμήθηκα νύχτες ολοκληρες στην ποδιά της θάλασσας παιδί. ..
Το τριζοβόλημα της φωτιάς από το τζάκι της μάνας μου, τα κάστανα στη φωτιά και οι φλούδες των μανταρινιών που τις ζούλαγα πάνω από τη φωτιά και η φωτιά τρελαινόταν και πέταγε σπίθες...
Οι γουλίτσες από τα λογής λικεράκια όταν η μαμά δεν κοιτούσε. Λικέρ μπανάνα.... Μπορώ ακόμη να το γευτώ, αλλά δεν το βρήκα ποτέ πουθενά. Όχι όπως το θυμάμαι.
Και το χρώμα των πεσμένων φύλλων του φθινοπώρου στο μεγάλο δρόμο που περπατούσα κλωτσώντας τα και σταματώντας πού και πού για να ξύσω το κάπαλο από τα καταχτυπημένα γόνατά μου.
Θέλω να πω... Η παιδική μας ηλικία στην άλλη πλευρά της, την ωραιότερη, κρύβεται στις μυρωδιές στους ήχους και στα χρώματα.
Χριστούγεννα σημαίνει παιδική ηλικία κι όλη τους η μαγεία ξεκινάει και τελειώνει στα στενά της όρια. Ως ενήλικες μόνο να θυμόμαστε μπορούμε και να χτίζουμε με χαρά τις αναμνήσεις των δικών μας παιδιών. Δεν υπάρχουν δυνατές, ανεξίτηλες αναμνήσεις στην ενήλικη ζωή να σε χτυπήσουν σαν τρένο σε ανύποπτη στιγμή με μια μυρωδιά. ..
Κύκλος από θύμησες γύρω από τα μικράτα μας υπάρχει μόνο.4311-the-language-of-wall-drapetsona-of-16-the-4th-generation-of
