Καθόλου τυχαία το, από 7 Μαΐου, πρακτικό έγκρισης της απαλλοτρίωσης της περιοχής Λιπασμάτων από την Περιφέρεια είδε το φως της δημοσιότητας λίγες μέρες μετά τις δημοτικές εκλογές. Αν και κεντρικό προεκλογικό σύνθημα της δημοτικής αρχής ήταν η επιτυχία έγκρισης της απαλλοτρίωσης, όπως διαβάζουμε τώρα που έχουμε στα χέρια μας την απόφαση υπάρχει ένα μεγάλο αγκάθι στην 6^η από της 7 συνιστώσες που επιβάλλουν την απαλλοτρίωση και περιγράφεται ως εξής στην σελίδα 10:

Με αφορμή την έναρξη του δικαστικού έτους 2018, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ) δημοσίευσε δύο στατιστικές μελέτες αναφορικά με τις παραβιάσεις κατ’ άρθρο της Ευρωπαϊκής Σύμβασης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) και κατά Κράτος, βάσει των δημοσιευθεισών αποφάσεών του.

Η εκχώρηση στο υπερταμείο της δημόσιας περιουσίας υπήρξε ένας κρίσιμος συμβιβασμός της κυβέρνησης προς την τρόικα. Τα κόμματα της αντιπολίτευσης καταδίκασαν την συμφωνία και καταψήφισαν τον νόμο. Μεταξύ κοινοβουλίου και πολιτών δεν μεσολαβούν άλλοι θεσμοί, αν μπορεί να ανατραπεί ο νόμος, πάλι μέσα στο κοινοβούλιο θα ανατραπεί πουθενά αλλού. Μέχρι την ανατροπή του (ή την ολοκλήρωση του κύκλου των 99 ετών) οι πιθανές συνέπειες θα είναι σταθερά προ των πυλών κάθε δήμου και κάθε δημοτική παράταξη που διεκδικεί την ψήφο μας σε λιγότερες από 100 μέρες, οφείλει να μας περιγράψει πως σκέφτεται να αντιμετωπίσει την κατάσταση.

Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες και αμφισβητήσεις πάνω στην συνέντευξη του δημάρχου μας ( εδώ ). Αποδέχομαι την φιλαλήθεια του και παίρνοντας υπόψη γνωστά σε όλους στοιχεία για την κατάσταση του δήμου μας, θα κάνω μερικές παρατηρήσεις.

Η κοινωνική πολιτική που περιγράφει ο δήμαρχος καλώς έγινε. Ήταν αναγκαία η έκταση της λόγω της κρίσης και κάθε κοινωνικοποιημένος άνθρωπος δεν μπορεί παρά να τον συγχαρεί.

Αποχαιρετισμός ή το ποτήρι ξεχείλισε...

Κλείνουμε 5 χρόνια αφότου ξεκίνησε η προσπάθεια δημιουργίας ενός νέου φορέα της κεντροαριστεράς της δημοκρατικής παράταξης από την Ελιά στο Κίνημα Αλλαγής και στα οποία είμαι παρών από την αρχή. Σ' αυτό το διάστημα παρά τα μπρος-πίσω των επιδιώξεων μας και τις διαφορές πολιτικών εκτιμήσεων ποτέ δεν αμφιβάλλαμε για την αναγκαιότητα του χώρου που προσπαθούσαμε να καλύψουμε και αναγνωρίζαμε ότι ουσιαστικές ελλείψεις σε θέματα εσωκομματικής δημοκρατίας ήταν κάτι προσωρινό που με το πλήρωμα του χρόνου και με καλή πρόθεση θα αντιμετωπιζόταν.

Η συγκέντρωση διαμαρτυρίας που έγινε την Πέμπτη 3.5 για την λειτουργία της μονάδας διύλισης απόβλητων πλοίων της OIL ONE που διοργάνωσαν οι σύλλογοι καθηγητών και δασκάλων και ο Πολιτιστικός σύλλογος Δραπετσώνας Τερψηχώρος, είχε έναν αναπάντεχο «σύμμαχο».

Μια απαίσια μυρωδιά που πολλούς κατοίκους της περιοχής ξύπνησε από τα άγρια χαράματα, σε πολλούς έφερε δυσφορία και σε ακόμη περισσότερους ανησυχία.

Η βασανισμένη (από τους άρχοντες της) τοπική αυτοδιοίκηση βρίσκεται μπροστά σε μια νέα «απειλή» και το όνομα αυτής Απλή Αναλογική.

Σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο, η απαίτηση για συνεννόηση είναι αυτονόητη, δεν είναι δηλαδή απαίτηση. Γίνεται πιεστική απαίτηση όσο ο κόσμος απομακρύνεται από την αγγελική πλάση του και προσεγγίζει την σατανική του.

όμως ένα τσίμπημα το ένιωσα ακούγοντας για την συμμετοχή του Μίκη Θεοδωράκη στο συλλαλητήριο που διοργανώνουν εθνικιστές και εθνοκάπηλοι, ακροδεξιοί κλπ στο Σύνταγμα για την αφαίρεση της λέξης «Μακεδονία» από το όνομα της γειτονικής μας χώρας.

Και τι συνέπειες είχε το ανεπαίσθητο τσίμπημα στο file αναμνήσεων του εγκεφάλου;

δεύτερο της σειράς «Μαθαίνοντας να ζούµε»

με πρώτο το «Φιλοσοφική πραγματεία για τις νεότερες γενιές»

Ένα παράδοξο.

Το πρώτο βιβλίο έχει πολλές παραπομπές στο …δεύτερο.

Το δεύτερο, εξηγεί πως η εξέλιξη της ανθρώπινης σκέψης οδηγεί στο …πρώτο.

Μια εξήγηση.

Η Σώτη Τριανταφύλλου μ’ αρέσει.

Αν και δεν συμφωνώ πάντα σε όσα γράφει ή με όσα γράφει, ο τρόπος γραφής της, η επιχειρηματολογία της, η λογική της, εκτιμώ ότι δεν περνούν απαρατήρητα. Δημιουργούν θέμα προς σκέψη.

Στο πιο κάτω σχόλιο της παραμένει στο θέμα που έντονα και αιχμηρά καταγίνεται τον τελευταίο καιρό. Πολυπολιτισμικότητα, αιτιολόγηση, δικαιολόγηση, νομιμότητα στην βίαιη συμπεριφορά ως αποτέλεσμα κουλτούρας και όχι ατομικής ευθύνης και προσαρμογής.