Σ’ αυτή την ηλικία που έφτασα, έμαθα πώς να μην καταλαβαίνω. Πώς να αποδέχομαι ότι δεν έχω ούτε τις λέξεις ούτε τις σκέψεις για να εξηγήσω γιατί κάποιες δυνάμεις (λυτρωτικές, σωτήριες) μας βρίσκουν και μας περικυκλώνουν, εισβάλλουν εντός μας και τους παραδινόμαστε. Σαν, ας πούμε, κάποια τραγούδια. Το να πούμε ότι η αληθινή τέχνη είναι διαχρονική, είναι κοινοτοπία· το να πούμε ότι ένα τραγούδι που σε συγκινούσε όταν ήσουν νέος και μετά λιγότερο νέος σε συγκινεί ακόμα, είναι ως και ανιαρό· το να πούμε όμως ότι υπάρχει ένας 80άρης Έλληνας καλλιτέχνης που μαζεύει σε φεστιβάλ ροκ μουσικής ένα νεανικό κοινό που τρέχει να τον ακούσει, δεν είναι συνηθισμένο, δεν είναι προφανές.

Ανίατη η γυναίκα, σε τελικό στάδιο καρκίνου. 

Υπέφερε. 

Η Πολιτεία το μόνο που είχε να της πει, κάνε υπομονή λίγο ακόμη. 

Ο σύζυγος την λύτρωσε με έναν πυροβολισμό και μετά αυτοκτόνησε,

δίνοντας έτσι την απάντηση "που να σου εξηγώ" σε Πολιτεία και

εκκλησία. 

Δυστυχώς είναι μακριά στην Κρήτη και δεν μπορούμε να τους

τιμήσουμε με την παρουσία μας στην κηδεία τους.

Κάθεσαι μια χαρά στο γραφείο σου και δουλεύεις και σε κάποια στιγμή σηκώνεσαι και αρχίζεις την γυμναστική. Πιάστηκες… Πρέπει να μην αδρανούν οι μύες, θα το πληρώσεις κάποτε.

Εγώ δεν κάνω τέτοια, αλλά σωστά τα βρίσκω.

Κάνω άλλα όμως.

Διαβάζω στο διαδίκτυο παράλογα πράγματα, παράλογες μάχες και παράλογα επιχειρήματα και σε κάποια στιγμή τα παρατάω και αρχίζω ασκήσεις λογικής. Πρέπει να μην αδρανούν οι νευρώνες λογικής θα το πληρώσω κάποτε.

Έχουμε παρασυρθεί όλοι μαζί σε μια ατέρμονη εικοτολογία για τους λόγους της έκρηξης του τρένου των Τεμπών προσπερνώντας εύκολα τους λόγους της σύγκρουσης σα να μην έχει και τόση σημασία. 

Όλα όμως είναι αποτέλεσμα της μετωπικής σύγκρουσης.

Και η μετωπική σύγκρουση έφερε στην επιφάνεια την ανεπάρκεια του υπεύθυνου σταθμάρχη. Και η ανεπάρκεια του υπεύθυνου σταθμάρχη έφερε στην επιφάνεια δυο κρίσιμα αίτια. Την σκανδαλώδη καθυστέρηση στην τοποθέτηση και εφαρμογή της τηλε-παρακολούθησης και τηλε-καθοδήγησης των τρένων αναδεικνύοντας την πολιτική ανεπάρκεια της κυβέρνησης σε φονική και την πολιτική ανεπάρκεια της κυβέρνησης επίσης (που σε αυτό το συμβάν αναδεικνύεται επίσης φονική) στον τρόπο που προάγονται ή προσλαμβάνονται σε θέσεις κρίσιμης ευθύνης άτομα ανεπαρκή.

Markella Sharaiha.Το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά εγκαινιάζει τις φετινές του δράσεις εκτός θεάτρου με την παράσταση “Η ΣΚΙΑ ΤΗΣ ΜΥΓΑΣ”. Ένα μονόπρακτο για δύο ηθοποιούς ειδικά σχεδιασμένο για να παρουσιάζεται σε καφενεία. Κείμενο Βαλεντίνα Παπαδημητράκη, σκηνοθεσία Τάσος Καρακύκλας. Από τις 4 Νοεμβρίου έως τις 9 Δεκεμβρίου σε ιστορικά καφενεία του Πειραιά.

Η παράσταση παίζεται σε γειτονιές της πόλης, αποκλειστικά σε καφενεία. Από το κέντρο του Πειραιά μέχρι τον Κορυδαλλό, τη Νίκαια και τη Δραπετσώνα, Η σκιά της μύγας ταξιδεύει για να συναντήσει τους κατοίκους της πόλης και να αφηγηθεί την ιστορία της με τρόπο άμεσο, ανθρώπινο, αγωνιώδη, ειλικρινή.

Είδα το ντιμπέιτ των υποψηφίων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ

και είπα μέσα κι έξω μου.

-Μπράβο Μανόλη! Επέλεξες σωστά…

Αλλά, ας γενικολογήσω λίγο.

Γιατί ένα ντιμπέιτ 6 ατόμων διαθέτει απ’ όλα.

Θυμό και ψυχραιμία

Συνθηματολογία και επιχειρηματολογία.

Ψυχραιμία και πάθος.

Εφικτά και ανέφικτα.

Παρελθόν και μέλλον

Παρελθόν χωρίς μέλλον

Μέλλον χωρίς παρελθόν

«…στου λιμανιού την άκρη», ε καλά όχι εντελώς άκρη, κοντά στην άκρη όμως, που εμείς όταν είμαστε μικροί τη λέγαμε γκρεμός ή και Πρόνοια, στο πιο όμορφο σημείο της Δραπετσώνας με θέα στο λιμάνι, βρεθήκαμε παρεάκι παλιόφιλων να δοκιμάσουμε την καλοπέραση υπό νέα διεύθυνση και νέο όνομα (1991).

Η νέα διεύθυνση είναι …η παλιά που το μακρινό 1991 ξεκίνησε σ' αυτό το σημείο με το όνομα Αναδρομή, με μια ψησταριά να περιποιείται τα καλοκαιρινά βράδια μας. Από τότε πέρασε πολύς καιρός. Όχι και τόσο επιτυχημένος από τις διευθύνσεις που ακολούθησαν.

Σε λιγότερο από δυο μήνες οι «αδελφοί Κύπριοι» ψηφίζουν για να εκλέξουν τον νέο τους Πρόεδρο.

Παρά το γεγονός ότι οι Κύπριοι είναι αδελφοί, νομίζω στην Ελλάδα κανείς δεν δίνει σημασία στις εκλογές τους εκτός φυσικά από τους επαγγελματίες της πολιτικής. Ούτε και γω σκάω. Τι κάθομαι και γράφω λοιπόν τώρα;

Αφορμή ένα βιβλίο που ξεκίνησα να διαβάζω και έχω φτάσει στη μέση του γνωστού Κύπριου δημοσιογράφου και ερευνητή Μακάριου Δρουσιώτη γνωστού σε μας από την συνεργασία του τα παλιά καλά χρόνια με την Ελευθεροτυπία ως ανταποκριτής Κύπρου.

Ο τίτλος «Έγκλημα στο Κραν Μοντανά», προδιαθέτει. Σε κάτι χειρότερο από Αγκάθα Κρίστι. Σε κάτι χειρότερο από Γιάννη Μαρή, με λίγη φαντασία σε  Στίβεν Κινγκ.

Η σύγκρουση του έφηβου ομοφυλόφιλου μαθητή που ντυμένος γυναικεία εμφανίστηκε στο σχολείο του, με τον εκπαιδευτικό που το έδιωξε αποκαλώντας τον «ντροπή της κοινωνίας» με έβαλλε σε σκέψεις.

Ανακαλώντας στην μνήμη συγκρούσεις για την διαφορετικότητα ή την νεωτερικότητα εμπειρικά παρατηρώ στα δικά μας χρόνια ότι όλες οι σπουδαίες αλλαγές ξεκίνησαν από την ιδιωτικό χώρο, επεκτάθηκαν στον δημόσιο και κατέληξαν -όχι όλες ακόμη- στους χώρους θεσμικών συνευρέσεων. Η ανάποδη πορεία αν δεν κάνω λάθος δεν έχει καταγραφεί.

Το Μάιντς είναι μια πόλη με διπλάσιο πληθυσμό από τo δήμο Κερατσινίου Δραπετσώνας, τον δικό μας δήμο.

Αυτό δεν είναι κάποια σπουδαία διαφορά.

Στο Μάιντς μένουν κάτοικοι όπως και εδώ, εδρεύουν εταιρείες όπως και εδώ, συνυπάρχουν με βάσανα ή χωρίς όπως και εδώ, έχουν δήμαρχο και δημοτικό συμβούλιο όπως και εδώ.

Κι όμως όλα είναι αλλιώτικα.

Οι διαφορές μας ξεκινούν από τον τρόπο που λειτουργεί η τοπική αυτοδιοίκηση στην πατρίδα μας και στην Γερμανία.