Στο πρωτοδικείο με θυμόντουσαν, πείτε τι θέλετε, να σας βοηθήσουμε. Ό,τι έγραψα στην καταγγελία μου, απάντησα. Μα αν πάτε χωρίς εκπροσώπηση δεν θα εισακουστείτε. Και σας πονάει εσάς περισσότερο από μένα; Δεν σας ενδιαφέρει η δικαίωσή μου, μόνο τα χρήματα. Πρωτοκόλλησα το έγγραφο κι έφυγα.

Κι όχι μόνο δεν έχει αξία, αλλά τρώει και ξύλο αυτός που το πράττει (οπότε καταντά παράδειγμα προς αποφυγή).

Σκέψου σε μία παραλία ένας άνθρωπος, μόνος του, να σηκωθεί, να πάρει μια σακούλα και να αρχίσει να μαζεύει τα σκουπίδια που πετάνε οι υπόλοιποι λουόμενοι. Τι αποτέλεσμα νομίζεις ότι θα φέρει στους κάφρους που τα πέταξαν; Θα παραδειγματιστούν και θα γίνουν συνετοί; ΟΧΙ!

Ο καθωσπρέπει άνθρωπος δεν είναι ο εαυτός του. Αν δεν είσαι ο εαυτός σου δεν μπορείς να διακρίνεις το σωστό και το λάθος. Ή ακόμα κι αν το διακρίνεις δεν το ακολουθείς γιατί καλύπτεσαι -συνειδησιακά- ότι κάνεις το σωστό επειδή ακολουθείς τους κανόνες.

(Αν οι κανόνες είναι λάθος δεν φταίω εγώ, αυτοί που τους έφτιαξαν).

Δούλος γίνεται ο καθωσπρέπει άνθρωπος επειδή έχει μάθει να αντέχει να καταπιέζεται.

Με πήραν από την εισαγγελία, από την νομική βοήθεια (ο εισαγγελέας το πάσαρε στον πρόεδρο κι ο πρόεδρος στην υπάλληλο της νομικής υπηρεσίας). Λέω στην υπάλληλο ότι δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω την νομική υπηρεσία γιατί δεν μπορώ να πάρω εκκαθαριστικό από την εφορία διότι κάνω πολιτική ανυπακοή. Μου λέει τι είναι αυτό, πρώτη φορά το ακούω.

Την Παρασκευή πήγα για μια προσωπική μου υπόθεση στην εισαγγελία. Έκανα αίτηση με την οποία ζητούσα να ορίσει ο εισαγγελέας δικάσιμο για την υπόθεσή μου. Στο πρωτόκολλο μού είπαν ότι δεν μπορούν να την παραλάβουν, με έστειλαν στον εισαγγελέα.

Ένας φίλος μου έγραψε: Ένας λογικός κι ένας παράλογος στέκονται μπροστά σε ένα ποτάμι. Και λέει ο λογικός. "Ας σκεφτούμε έναν ασφαλή τρόπο να το διασχίσουμε". Ο παράλογος χωρίς να το πολυσκεφτεί, βουτάει στο ποτάμι και με λίγη πάλη με τα νερά του περνάει απέναντι.

Αν σταθείς απέναντί μου και κλείσεις τα μάτια κι εγώ περάσω το χέρι μου πάνω από την επιφάνεια του κορμιού σου, χωρίς να σε ακουμπήσω, θα ανασηκωθεί κάθε τρίχα του σώματός σου, ΑΝ… εγώ νιώθω ότι το μπορώ. Αν εσύ ξέρεις τι θέλω να σου συμβεί και το αμφισβητείς, δεν θα πάθεις τίποτα.

Η πραγματικότητα είναι σαν βεντάλια, άπειρες επιλογές, και το πού θα εστιάσει (κολλήσει σαν να είναι η μόνη) ο καθένας έχει να κάνει με προσωπική επιλογή. Επίσης, το ποια είναι η πιο σωστή εκ των πραγματικοτήτων δεν έχει να κάνει με το ποια αποδεικνύεται!!! αλλά με το τι προκαλεί σ’ εκείνον που την θωρεί (αν τον εξυψώνει ή αν τον αφήνει πάτωμα). Η ΜΟΝΗ ΣΩΣΤΗ πραγματικότητα είναι αυτή που σε φτάνει στον θεό!!

Ό,τι κάνεις έχει κι ένα αποτέλεσμα, που θα έπρεπε να έχεις εκ προοιμίου λάβει υπόψη, και να έχεις σιγουρευτεί ότι μπορείς να το σηκώσεις, ΠΡΙΝ πράξεις.

Αυτός (κανονικά) είναι νόμος, που όμως από κανέναν δεν τηρείται. Γιατί;

Δεν ξέρω αν χρειάζεται να έχει κάποιος μάστερ στα οικονομικά για να βάλει κάτω τα κουκιά:

Πόσα μας «δανείσατε»; Τόσα.

Πόσα βγάλατε στην καμπούρα μας; Κι άλλα τόσα.

Τι υπόλοιπο μένει; Τόσο.