Μια έρευνα που ξεκινά από την εποχή του Ομήρου και φτάνει μέχρι σήμερα και η πρώτη απόπειρα να καταγραφεί η ιστορία του πιο γνωστού ίσως ελληνικού φαγητού στα πέρατα του κόσμου.

Ξεκίνησε ως ανθολόγιο κειμένων για το σουβλάκι από την ελληνική και παγκόσμια βιβλιογραφία, ως μια συλλογή με αποσπάσματα από άρθρα και βιβλία, που όμως ήταν λίγα.

Στη συνέχεια, o Tάσος Μπρεκουλάκης και η Μαρίνα Πετρίδου ερεύνησαν εξαντλητικά το σουβλάκι της Αθήνας, έκαναν άπειρες συνεντεύξεις, μάζεψαν μαρτυρίες και ιστορίες σουβλατζήδων και άρχισαν να συνθέτουν ένα στόρι πολύ μεγαλύτερο από αυτό που περίμεναν.

Εδώ και ογδόντα έξι χρόνια η Στάνη του Κουντούρα στον Πειραιά μεγαλώνει γενιές με πρόβειο γιαούρτι, γίδινο βούτυρο, ρυζόγαλο, κρέμες, γλυκά ταψιού, σιροπιαστά και παγωτό καϊμάκι που θα ζήλευαν τα καλύτερα μαγαζιά της Πόλης.

Στην πλατεία Κοραή, στο ισόγειο της Ιωνιδείου Σχολής και απέναντι από το επιβλητικό Δημοτικό Θέατρο, βρίσκεται το ιστορικό γαλακτοπωλείο-ζαχαροπλαστείο Η Στάνη του Κουντούρα.

Η πρωθυπουργική ρήση που τόσο σχολιάστηκε για το κακό της timing θα μπορούσε να ίσχυε σε μια Ελλάδα που θα αγαπούσε τα παιδιά της λίγο περισσότερο.

«Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΧΩΡΑ με καταπληκτική ποιότητα ζωής. Αν μπορεί να προσφέρει καλή εργασία και καλές απολαβές, για κάποιον ο οποίος είναι Έλληνας η επιστροφή είναι περίπου μονόδρομος και αυτό είναι κάτι που αρχίζουμε και το βλέπουμε να γίνεται», είπε προ ημερών ο πρωθυπουργός σε επίσκεψή του στα γραφεία της εταιρίας Viva Wallet. Δήλωση που, εκτός από τα –πες αναμενόμενα– πυρά της αντιπολίτευσης προκάλεσε κακό χαμό στα social media.

Μα, ήταν τόσο φάουλ αυτό που είπε; Μήπως απλώς ψαχνόμαστε για «καβγά»; Είναι δηλαδή μύθος ότι ζούμε στη χώρα «πρώτο τραπέζι πίστα» με τις 211 μέρες ηλιοφάνεια τον χρόνο κατά μέσο όρο, με το κλίμα, τις φυσικές ομορφιές και τα μνημεία της να την καθιστούν από τους ελκυστικότερους προορισμούς στην Ευρώπη όχι μόνο για τουρισμό αλλά και για διαμονή;

Κάποιοι Δανοί πανηγυρίζουν για αυτό που αποκαλούν «freedom day». Άλλοι απλώς απολαμβάνουν τα πρακτικά πλεονεκτήματα που συνεπάγεται η κατάργηση των περιοριστικών μέτρων για την καταπολέμηση της πανδημίας.

Όπως η Γιούλι Λάρσεν, που περιμένει στη στάση του λεωφορείου, χωρίς μάσκα προστασίας, για να πάει στη δουλειά της. «Είναι τόσο όμορφα», λέει. «Αισθάνομαι τον φρέσκο αέρα και, επιτέλους, δεν θολώνουν τα γυαλιά μου...» Παρόμοιο πείραμα είχε επιχειρήσει η σκανδιναβική χώρα και το φθινόπωρο του 2021, αλλά στη συνέχεια αναγκάστηκε να επαναφέρει περιοριστικά μέτρα.