Ι. Λίγη ταξική ιστορία

Η ταξική φύση του καπιταλισμού και η εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης ως το κυρίαρχο χαρακτηριστικό του, οδήγησε τους εργαζόμενους στη διαδικασία συγκρότησης κινήματος ήδη από τις αρχές του 19ου αιώνα με στόχο την ανατροπή, ή όπου αυτή δεν ήταν εφικτή, την αλλαγή / βελτίωση των όρων ζωής τους, όμως ο πραγματικός ανθρωπολογικός τύπος του καπιταλισμού είναι ο αδυσώπητα στυγνός και ακόρεστα αδηφάγος για κέρδος και κυριαρχία.

Κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα: Σικάγο 1η Μαΐου 1886 ο ξεσηκωμός των εργατών που διεκδικούσαν το οκτάωρο και καλύτερες συνθήκες εργασίας κατέληξε σε αιματοχυσία λίγες μέρες αργότερα, με την επέμβαση της αστυνομίας και των μπράβων της εργοδοσίας. (α)

Στις 20 Ιουλίου1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Διεθνούς καθιερώνεται η Πρωτομαγιά, ως απεργία και μνήμη στους μάρτυρες του Σικάγου. Έκτοτε σε πολλές εργατουπόλεις του κόσμου την πρώτη Μάη γίνονταν Σικάγο.

Οκτώ ώρες εργασία, οκτώ ώρες ξεκούραση, οκτώ ώρες ψυχαγωγία και μόρφωσηήταν το τρίπτυχο που δονούσε τα κράσπεδα των πόλεων και έπαλε τις καρδιές των προλετάριων.

 

Οι αστοί μέσω των κυβερνήσεων που πάντα ελέγχουν, απαντούσαν στο τρίπτυχο τωνπρολετάριων στέλνοντας τις δυνάμεις ασφαλείας και κάποιες φόρες τον στρατό ενάντια τους και έβαφαν με αίμα εργατών και εργατριών όχι μόνο τον αγώνα για το τρίπτυχο άλλα οποιοδήποτε αίτημα, έτσι περνούσαν τα χρόνια του αγώνα και το πιο απλό αίτημα για μεταρρύθμιση (βελτίωση) στις εργασιακές σχέσεις αντιμετωπίζονταν από τους αστούς – αφεντικά με χλευασμό και καταστολή.

Στης αρχές του 20ου αιώνα: Μετά τις σφαγές του πρώτου καπιταλιστικού παγκόσμιου πολέμου ήρθαν οι “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”, η Μεγάλη Ρώσικη Επανάσταση του 1917 φόβισε τα αφεντικά όλου του κόσμου και άρχισαν να παραχωρούν κάποια δικαιώματα στους εργαζόμενους/ες, οι αγώνες συνεχίστηκαν για ίσες αμοιβές αδρών και γυναικών, κατάργηση της παιδικής εργασίας, εφαρμογή του οκτάωρου, κατάργηση της εργασίας τις Κυριακές κλπ, μετά ήρθε η “επιστημονική οργάνωση της εργασίας” ο τεϊλορισμός – φορντισμός, και ο εργάτης έγινε γρανάζι του κυλιόμενου ιμάντα, ένα εξάρτημα της μέγα μηχανής στην αλυσίδα παραγωγής. Αυτά τα νέα δεσμά πυροδότησαν νέους αγώνες ενάντια στην αλλοτρίωση. Τα αφεντικά βλέποντας ότι η ρώσικη επανάσταση σαν παράδειγμα δεν μπορεί να εξαπλωθεί στον υπόλοιπο κόσμο άρχισαν πάλι να σκληραίνουν.

Η αύξηση της παραγωγικότητας μέσω της αλυσίδας παραγωγής γέμισε τις αποθήκες των καπιταλιστών με προϊόντα που δεν μπορούσαν να πουληθούν – καταναλωθούν, έτσι ξεσπά η δεύτερη μετά τον 19ο αιώνα παγκόσμια οικονομική ύφεση ( αυτή την φορά μεγαλύτερη) η οποία καταλήγει σε κρίση το 1929-30 που πυροδότησε το λεγόμενο κραχ στις ΗΠΑ. Επιχειρήσεις και εργοστάσια κλείνουν, η ανεργία παίρνει τρομακτικές διαστάσεις, και ενώ οι αντικειμενικές συνθήκες ήταν ώριμες για την παγκόσμια κοινωνική επανάσταση, μετά από δέκα χρόνια το προλεταριάτο οδηγείται πάλι στην σφαγή μέσα από τον δεύτερο ( αυτή τη φορά πιο αιματηρό) παγκόσμιο καπιταλιστικό πόλεμο. Ο πόλεμος αναθερμαίνει την οικονομία ιδιαίτερα των ΗΠΑ που έγιναν η ηγέτιδα δύναμη του παγκόσμιου καπιταλισμού.

2. Μεταπολεμικά το εργατικό κίνημα διεκδίκησε (σε πολλές χώρες που δεν είχε εφαρμοστεί) την μείωση των εργάσιμων ωρών σε οχτώ αντί για 13 ημερησίως, μείωση των ημερών εργασίας σε 5 τη βδομάδα, δέκατος τρίτος μισθός , άδεια διακοπών μετά αποδοχών, κοινωνική ασφάλιση της εργασίας και άλλα. Αυτά τα εργατικά δικαιώματα συνοψίζονται σε αυτό που ονομάστηκε “νέο κοινωνικό συμβόλαιο” ή κοινωνικό κράτος.

Τα αφεντικά και οι κυβερνήσεις τους έχοντας επίγνωση ότι το προπολεμικό κραχ οφείλονταν κατά μεγάλο βαθμό στην μεγάλη προσφορά και στην μικρή ζήτηση ανοίγουν την στρόφιγγα της ζήτησης στις κατώτερες τάξεις μέσω της “οικονομίας της ζήτησης”. Είναι πλέον η ζήτηση που δημιουργεί προσφορά, έτσι δημιουργείται το κοινωνικό πλαίσιο της κατανάλωσης και ο ανθρωπολογικός τύπος του καταναλωτή του οποίου το νόημα της ζωής συνοψίζεται στο “καταναλώνω για να υπάρχω και υπάρχω για να καταναλώνω” ενώ παράλληλα η διαμεσολάβηση όλων των πτυχών της καθημερινής ζωής από τους επαΐοντες δημιουργεί μια ατμόσφαιρα και ένα περιβάλλον συσκευασμένης – πακεταρισμένης ευδαιμονίας.

Ο κόσμος χωρίστηκε σε πρώτο, δεύτερο και τρίτο, ο πρώτος, ο οικονομικά αναπτυγμένος και η εργατική του τάξη που απολάμβανε ένα υψηλό βιωτικό επίπεδο, εν μέρει οφείλονταν στους αγώνες που δόθηκαν από τους εργάτες που απόσπασαν ένα κομμάτι από την παραγόμενη πίτα και όπως ξέρουμε όχι φυσικά κάτω από την διαβούλευση φιλότιμων καπιταλιστών, αλλά χρειάστηκε να κυλίσει πολύ αίμα γιατί χτυπήθηκαν ανελέητα από τα αφεντικά – καπιταλιστές, όμως δυστυχώς ότι δίνει το αφεντικό με το ένα χέρι το παίρνει με το άλλο από άλλου, έτσι καταληστεύτηκε ο “τρίτος κόσμος” (για δεύτερη φορά μετά από την αποικιοκρατία) για να διατηρείται η πακεταρισμένη ευδαιμονία του “πρώτου κόσμου”.

Το 1968 ήρθε ο Μάης, με κύρια την νεολαία του “πρώτου κόσμου” να εξεγείρεται ενάντια στον κομφορμισμό, τον καταναλωτισμό, την συσκευασμένη ευδαιμονία, και την αβίωτη ζωή και πλήξη που προάγει η κοινωνία της διαμεσολάβησης μέσω του θεάματος και εμπορεύματος. Ήταν που για πρώτη φορά έμπαιναν με τέτοιο έντονο βαθμό ταξικά ζητήματα ζωής (ζωτικότητας) και όχι οικονομισμού, η εναντίωση ενάντια στην αλλοτρίωση και αποξένωση, η ζωή ενάντια στην επιβίωση, η καταστροφή της κοινωνίας του θεάματος – εμπορεύματος, η εναντίωση στην εμπορευματοποίηση της καθημερινής ζωής και των ανθρώπινων σχέσεων, η εναντίωση της διαμεσολάβησης, η εναντίωση στην καταστροφή του περιβάλλοντος, η αλληλεγγύη στον υποανάπτυκτο (τρίτο) κόσμο και τόσα άλλα ήταν τα κεντρικά μότο που δονούσαν τα κράσπεδα των λεωφόρων στις μητροπόλεις του καπιταλισμού. Όμως δυστυχώς η νεολαία έμεινε μόνη της, ένα μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης έχοντας γίνει κομφορμιστικό και φοβούμενο μην χάσει τα κεκτημένα του δεν συμπορεύτηκε. Έτσι από τότε άνοιξε ένα χάσμα μεταξύ της ριζοσπαστικής νεολαίας και του προλεταριάτου.

ΙΙ. Στο σήμερα, ο νέος ολοκληρωτικός καπιταλισμός

1. Ζούμε σ’ έναν πλανήτη όπου διαβιούν 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Σ’ αυτόν τον πλανήτη λιγότεροι από 2.000 άνθρωποι κατέχουν περιουσία που -σύμφωνα με τη «λίστα Forbes» έχει εκτιναχτεί στα 9,1 τρισεκατομμύρια δολάρια, (β)  αλλά την ίδια ώρα το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού (3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι) στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: Τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδομή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, περίθαλψης, κλπ.). Ποτέ στο παρελθόν η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο απελπιστικά και ισοπεδωτικά ομοιόμορφη. Ποτέ στο παρελθόν δε συσσωρεύτηκε τόσος πολύς κοινωνικός πλούτος σε τόσο λίγα χέρια, σε σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση. (γ)

Η λεγόμενη εποχή της πρωτοσυσσώρευσης του κεφαλαίου στην Βρετανία του 18oυ -19ου αιώνα που αναλύει με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο ο Καρλ Μαρξ στο “Το κεφάλαιο” φαντάζει αθώα ξεθωριασμένη γκραβούρα. Αλλά εκτός από την τεράστια φτώχεια στις υποανάπτυκτες χώρες του λεγόμενου “τρίτου κόσμου” , και στις μητροπόλεις και ιδίως στην ημιπεριφέρεια (υπό ανάπτυξη χώρες) του καπιταλισμού αυξάνεται τόσο η σχετική όσο και η πραγματική φτώχεια.

Ζούμε σ’ έναν κόσμο που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να εξασφαλίσει να έχουν όλοι απ’ όλα και προπαντός τα βασικά. Αλλά το 1/6 της ανθρωπότητας είναι θύμα υποσιτισμού. Ποτέ στο παρελθόν της ανθρώπινης ιστορίας δεν έχει καταγραφεί τέτοιας έκτασης βαρβαρότητα.

Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά είναι η πραγματικότητα:

• Θα ήταν αρκετό μόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της Γης.

• Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων καπιταλιστών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια.

Φυσικά υπάρχει μια «λεπτομέρεια»: Αν ο καπιταλισμός είχε τέτοιες ευαισθησίες και ηθική, δε θα ήταν καπιταλισμός. Οι άρχουσες πολιτικοοικονομικές ελίτ και οι διάφοροι επαΐοντες διανοούμενοι που τις υπηρετούν εξαπολύουν σε παγκόσμιο επίπεδο ένα δίπτυχο κατηγοριών σε όσους ασκούν κριτική- πολεμική σε αυτή την τάξη πραγμάτων, το δίπτυχο αυτό εδράζεται στο ότι, όλοι αυτοί που κριτικάρουν και εναντιώνονται σε αυτή την τάξη πραγμάτων είναι ηθικολόγοι και λαϊκιστές.

Ο καπιταλισμός, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο, έχει ως κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του την μεγιστοποίηση του κέρδους. Του όλο και μεγαλύτερου κέρδους, άρα και κυριαρχίας, αφού είναι αντίθετος και απορρίπτει σαν ανάξιο ηθικολογικό και ξεπερασμένο το αρχαίο ρητό «πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος». Εδώ η ρήση του Καρλ Μαρξ αποτελεί αξεπέραστη ακτινογραφία του καπιταλισμού παλιού και νέου:

“ Το Κεφάλαιο τρέμει την απουσία κέρδους. Όταν οσμίζεται ένα σημαντικό όφελος, γίνεται παράτολμο. Με κέρδος 20% ενθουσιάζεται, 50% αποθρασύνεται, με 100% καταπατά όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και με 300% δε διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα ”.

2. Ο κυρίαρχος νέος “ορθολογικός” ανορθολογισμός που είναι στις μέρες μας ο νέος καπιταλιστικός ολοκληρωτισμός (καπιταλισμός παίγνιο-καζίνο, χρηματιστηριακός, τραπεζοπιστωτικός, ανάπτυξης – επέκτασης κλπ) βοηθούμενος από μια όψη του ορθολογισμού δηλαδή την επιστήμη – τεχνολογία, εφαρμόζει με ένα επιστημονικό τρόπο τον ανορθολογισμό του με την έννοια της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής, περιβαλλοντικής, πολιτισμικής τάξης πραγμάτων που έχει επιβάλλει σε πλανητική κλίμακα. Φέρνοντας όλους τους κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς δείκτες στα άκρα, μετατρέπει τον πλανήτη από την μια σε ένα τεράστιο σκλαβοπάζαρο και από την άλλη σε επισφαλή τόπο διαβίωσης για όλα τα έμβια όντα λόγω των κλιματικών και περιβαλλοντικών επιπτώσεων . Στο κυρίαρχο οικονομικό σύστημα, δεν είναι πλέον η ζήτηση που καθορίζει την προσφορά  αλλά η προσφορά που καθορίζει την ζήτηση.

«Ορίστε το πραγματικό πρόσωπο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που λέγεται «φιλελεύθερη δημοκρατία», αλλά που τώρα πρέπει να αποκαλούμε με το αληθινό του όνομα: το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα. Το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα πραγματοποίησε αυτό που κανένα άλλος ολοκληρωτισμός δεν κατάφερε πριν από αυτόν: την ενοποίηση του κόσμου κατ’ εικόνα του... Το κυρίαρχο σύστημα ορίζεται, λοιπόν, από τη διεισδυτικότητα της εμπορικής ιδεολογίας. Απασχολεί παράλληλα όλο το χώρο και τους τομείς της ζωής. Λέει μονάχα: «Παράγετε, πουλήστε, καταναλώστε, συσσωρεύστε!» Έχει μετατρέψει το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων σε εμπορικές σχέσεις και αντιμετωπίζει τον πλανήτη μας ως εμπόρευμα.. Αναγνωρίζει μόνο ένα δικαίωμα: το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο μόνος θεός που λατρεύει είναι το χρήμα…». Ζαν Μπριέντ

Αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός δεν γνωρίζει κανένα ηθικό φραγμό, προσμετρά πλέον στο Α.Ε.Π των κρατών (εθνική οικονομία) την λεγόμενη “παραοικονομία” και την “ανήθικη οικονομία” δηλαδή κέρδη και κεφαλαιουχικά αγαθά που αποκτιούνται από το εμπόριο ναρκωτικών, “λαθρεμπόριο όπλων”, εμπόριο και εκμετάλλευση παιδιών, γυναικών, μεταναστών και το ξέπλυμα αυτών των κεφαλαίων γίνεται ως επί το πλείστον, ή κατά το πλείστον στα χρηματιστηριακά και τραπεζικά πλυντήρια των μητροπόλεων του καπιταλισμού. Το “ξέπλυμα βρόμικου χρήματος”, που στην πραγματικότητα δεν είναι για αυτούς ποτέ βρόμικο ήταν και είναι μια αγαπητή εργασία του καπιταλισμού από παλιά την οποία ποτέ δεν απαρνήθηκε, ( σημ. πχ δείτε δουλεία ή πόλεμος του οπίου στην Κίνα). Οι πολιτικές ελίτ, υπηρέτες των συμφερόντων του καπιταλισμού – ανάλογα με την εποχή – χρησιμοποιούν το τέχνασμα των χριστιανών παπάδων που βαφτίζουν το κρέας ψάρι σε περιόδους νηστείας, βαφτίζουν τα κεφαλαιουχικά κέρδη σε νόμιμα και παράνομα, σε καθαρά και βρόμικα, θέλοντας να συσκοτίσουν το γεγονός ότι για τους κεφαλαιοκράτες η κερδοσκοπία και η εμπορευματοποίηση του συνόλου της ζωής πάνω στον πλανήτη είναι ο σκοπός ανεξάρτητα από τα μέσα, δηλαδή αν είναι βρόμικα ή καθαρά τα κέρδη.

Ενώ η ανομολόγητη κρυφή επιθυμία των νέων και παλιών αφεντικών είναι η κινεζοποίηση των λαών και των εργαζομένων, δηλαδή με μηδέν δικαιώματα ( καταργώντας και αυτά τα ελάχιστα που κερδήθηκαν με αγώνες από τους προλετάριους), μόνο υποχρεώσεις και εκτέλεση εντολών, με εξευτελιστικούς μισθούς, απάνθρωπες συνθήκες και ωράρια εργασίας. Όσοι εργαζόμενοι πετιούνται έξω από την παραγωγή είτε λόγω αναδιάρθρωσης σε άλλους παραγωγικούς τομείς, είτε περικοπής προσωπικού για μεγιστοποίηση των κερδών, είτε λόγω αυτοματοποίησης- ρομποτικής και όσοι δεν μπορούν να βρουν θέση στην λεγόμενη αγορά εργασίας, αντιμετωπίζονται από το σύστημα σαν πλεονάζων πληθυσμός, (γιατί το σύστημα πλέον δεν έχει μεγάλη ανάγκη από εφεδρικούς παραγωγικούς στρατούς) τους μετατρέπει σε παρίες, σε υποπρολεταριάτο ή λούμπεν που λέγανε παλιά με μειωμένες ή καθόλου ελευθερίες και δικαιώματα αφού στην ουσία το σύστημα αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματα όσων μετέχουν στην παραγωγή και συνακόλουθα στην κατανάλωση.

Η αγοραστική -καταναλωτική δύναμη είναι το διαβατήριο της ελευθερίας που ιεραρχείται και κατανέμεται ανάλογα με αυτή την δύναμη, οι μη δύνασθαι να αγοράσουν και να καταναλώσουν, οι σύγχρονοι παρίες, στην ουσία εξανδραποδίζονται με την έννοια ότι διαβιώνοντας στις παρυφές ή στον απόπατο αυτού του συστήματος και εξαρτώμενοι ως επί το πλείστον από ελεημοσύνες και φιλανθρωπία, καλούνται να απολέσουν ένα βασικό συστατικό της ελευθερίας που είναι η αξιοπρέπεια. (δ)

Αν σε μια προηγούμενη περίοδο ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον εκπροσωπούσαν “έλυνε” το κοινωνικό πρόβλημα με τον αποικισμό του “Νέου Κόσμου” (Β-Ν.Αμερική, Καναδά, Αυστραλία κλπ) και λίγο αργότερα με την μαζική μετανάστευση σε αυτές τις αποικίες ευρωπαϊκών πληβειακών τάξεων , στις μέρες μας, τους μετανάστες και τους πρόσφυγες δεν τους θέλει κανείς. Ο “πρώτος κόσμος” δεν έχει πλέον και πολύ ανάγκη από εργατικές εφεδρείες, οι στρατιωτικές και πολιτικές επεμβάσεις της παγκόσμιας ελίτ στις χώρες του “τρίτου κόσμου” και η οικολογική κρίση έχει δημιουργήσει τις συνθήκες για μαζικό ξεριζωμό ανθρώπων από τους τόπους τους προς αναζήτηση καλύτερης τύχης.

Είναι όμως ο “πρώτος κόσμος” μέσω της παγκοσμιοποίησης που έχει επιβάλει η ελίτ του, που επαίρεται για την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων και εμπορευμάτων: και ενώ αυτή η ελίτ και η μεσοαστική τάξη της μπορεί να πεταχτεί για ένα καφεδάκι στο Ντουμπάι, οι φτωχοί και απόκληροι της Αφρικής και της Ασίας πετάγονται στον πάτο της Μεσογείου. Χιλιάδες άντρες, γυναίκες και παιδιά βρίσκουν τραγικό θάνατο από την Ευρώπη φρούριο που έχουν υψώσει οι πολιτικές ελίτ και αυτό φυσικά δεν θα καταλογιστεί ποτέ σαν έγκλημα κατά της ανθρωπότητας.

3. Οι εργασιακές σχέσεις σήμερα στη χώρας μας

Η εργατική τάξη της χώρας μας, εδώ και 20 χρόνια, βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σφοδρότερη επίθεση στα δικαιώματά της και κυρίως στο δικαίωμα για πλήρη, ουσιαστική και ποιοτική εργασία.

Οι εργασιακές σχέσεις βρίσκονται σήμερα κυριολεκτικά στο μάτι του κυκλώνα, η λεγόμενη και «απορύθμιση» των εργασιακών σχέσεων (συλλογικές συμβάσεις, κλπ)  την εποχή των μνημονίων που εφαρμόζονται από την σημερινή «πρώτη φορά» αριστερή κυβέρνηση που ενδύει στης πιέσεις, την    επίμονη και συστηματική  προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης, των κρατών μελών της και των Διεθνών καπιταλιστικών Οργανισμών (κυρίως του ΔΝΤ και του ΟΟΣΑ), να προωθήσουν την «απορύθμιση» της αγοράς εργασίας και την πλήρη αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων. (ε)

Κομβικό σημείο στην πορεία αυτή, υπήρξε η περίφημη Λευκή Βίβλος του Ντελόρ για την ανάπτυξη, την ανταγωνιστικότητα και την απασχόληση, που σηματοδότησε τη μεγαλύτερη επίθεση στα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα της εργατικής τάξης στη διάρκεια ενός ολόκληρου αιώνα.

Μέχρι και σήμερα, η Λευκή Βίβλος του κ. Ντελόρ (1-11-1993), αποτελεί το Α και το Ω της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των κρατών-μελών, σʼ ό,τι αφορά την απασχόληση. Όλες οι Σύνοδοι Κορυφής, από το 1994 μέχρι σήμερα και με ιδιαίτερη έμφαση αυτή της Λισσαβόνας του έτους 2000 (στρατηγική της Λισσαβόνας), έχουν θέσει ως στόχους και έχουν προωθήσει σε μεγάλο βαθμό:

–    τη μείωση του λεγόμενου μη μισθολογικού κόστους εργασίας, που αφορά τις εισφορές στην κοινωνική ασφάλιση και συνεπάγεται δραματικές συνέπειες για τα Ασφαλιστικά Ταμεία και τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων.

–    τη γενίκευση της μερικής απασχόλησης και των ελαστικών μορφών απασχόλησης.

–    την προώθηση διάφορων άτυπων μορφών απασχόλησης, με εργαζόμενους χωρίς συλλογική έκφραση και με άγνωστα τα βασικά δικαιώματα της εξαρτημένης εργασίας (συλλογικές συμβάσεις, δώρα, άδειες, ασφάλιση, ωράριο κλπ).

–    την προώθηση της γεωγραφικής και κλαδικής κινητικότητας του εργατικού δυναμικού.

Η ελαστική απασχόληση στην περίοδο της εφαρμογής των μνημονίων παίρνει μορφές που τίθεται πλέον το ερώτημα πότε ένας εργαζόμενος μπορεί να θεωρείται απασχολούμενος. Τα όρια της μερικής απασχόλησης και των άτυπων μορφών, φτάνουν μέχρι και ελάχιστες ώρες την εβδομάδα, αλλά και μέχρι τη μορφή του stand-by ή της απασχόλησης σε κενά (ρεπό), ακόμη και σε απασχόληση χωρίς μισθό και άλλα δικαιώματα, αλλά μόνο με φιλοδώρημα (couriers, pitsa-boys κλπ).

Η μερική και γενικότερα η ελαστική απασχόληση στον ιδιωτικό, αλλά και τον δημόσιο τομέα, οδηγεί σε νέους τύπους εργαζομένων, που τελικά είναι μερικά εργαζόμενοι, μερικά αμειβόμενοι, αλλά και μερικά ασφαλισμένοι, που ίσως δεν πάρουν ποτέ σύνταξη από το ασφαλιστικό σύστημα, όπως το γνωρίσαμε μέχρι σήμερα.

4. Μια από τις πολλές  αντιφάσεις της σύγχρονης καπιταλιστικής οικονομίας είναι η εξής, ενώ  από την μια το βασικό τους  οικονομικό  δόγμα βασίζεται στη ζήτηση -κατανάλωση , ή την χειραγώγηση  (μανιπουλάρισμα) της, δημιουργώντας μια ψευδή εικόνα αυτάρκειας, η επιβαλλόμενη λιτότητα αυξάνει τόσο τη σχετική όσο και την πραγματική φτώχεια σε συνθήκες αφθονίας και αυξημένης παραγωγικότητας, από την άλλη το μοντέλο της απεριόριστης οικονομικής ανάπτυξης – επέκτασης φέρνει την έμβια ζωή και το κλίμα σε πλανητική κλίμακα σε οριακό επίπεδο και μπροστά στο ενδεχόμενο  οικολογικής κατάρρευσης ελλοχεύει ο κίνδυνος  να επιβληθούν  από τις πολιτικές ελίτ “οικολογικές” δικτατορίες . Η κοινωνία της αφθονίας τους (των αφεντικών) είναι περιορισμένη – πεπερασμένη! Και δεν πρέπει θα λυθεί εις βάρος του κοινωνικού ζητήματος (δηλ. της εκμετάλλευσης και κυριαρχίας ανθρώπου από άνθρωπο), ή μέσω της επιβολής μιας οικολογικής δικτατορίας σε πλανητική κλίμακα μέσα από το δίπτυχο υπερ – λιτότητα για τους πολλούς και καταναλωτική ευδαιμονία και σπατάλη για τους λίγους.

5. Τη νέα κοινωνία, – όταν και όποτε υπάρξει – πρέπει να την αντιλαμβανόμαστε όχι σαν αναγκαιοκρατία και ένα παραγωγίστικο μοντέλο που συνεχώς θα αναπτύσσεται, όπως κάνουν οι μαρξιστές και οι φιλελεύθεροι.   Η κοινωνία που θα θελήσουμε θα πρέπει να είναι πιο λιτή σε σχέση με τη  κατασπατάληση  των φυσικών πόρων και της ανθρώπινης εργασίας  που προάγει ο καπιταλισμός, αλλά αυτή την λιτότητα θα την αποφασίσουμε όλοι μας  ως κοινωνική συνθήκη γι αυτό και θα είναι  μια πράξη ελευθερίας σε αντίθεση με μορφές οικονομικής λιτότητας που προωθεί ο καπιταλισμός και οι πολιτικές ελίτ που τον εκπροσωπούν  σε ορισμένες χώρες όπως και στην Ελλάδα (λόγω συστημικής κρίσης) και είναι μια πράξη επιβολής.

Μια νέα εξισωτική αντικυριαρχική και οικολογικά συνεπής κοινωνία θα αποφασίσει ότι υπάρχουν χιλιάδες προϊόντα – εμπορεύματα άχρηστα και επιζήμια για τον άνθρωπο και την φύση που πρέπει να καταργηθούν, όπως υπάρχουν εκατοντάδες άχρηστες εργασίες που καταργώντας τες απελευθερώνεις  άπειρο χρόνο για κοινωνικά και οικολογικά  ωφέλιμη εργασία. Έτσι αυτοί που κινούνται αντισυστηματικά και στην κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλισμού και του κράτους χρειάζεται να εντάξουν την κοινωνική ανατρεπτική οικολογία στο καθημερινό τους λεξιλόγιο, χρειάζεται να επεξεργαστούν ένα τρίπτυχο κριτικής, δράσης και ανατροπής του υπάρχοντος αίσχους, μέσα από ένα πρόταγμα που άφορα το κοινωνικό, το θεσμικό και το οικολογικό ως μια αδιαίρετη ενότητα.

Αυτό είναι το νόημα των Μάηδων από εδώ και στο εξής και οποιαδήποτε ενασχόληση με την διεκδίκηση αυτού που υπήρξε είναι μια φενάκη, έχουν περάσει πάνω από  130 χρόνια από τον ξεσηκωμό του Σικάγου, πολλές από τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος ως μερικά δικαιώματα και ελευθερίες έρχεται να χτυπήσει και να πάρει πίσω, σε άλλες χώρες με τη βια και σε άλλες με χειραγωγούμενη συναίνεση η σημερινή διαχείριση του καπιταλισμού και του κράτους, ο νεοφιλελεύθερος ολοκληρωτισμός ενώ  παράλληλα την τάξη μας το σύστημα την έχει κατακερματίσει σε εκατοντάδες μικροσυμφέροντα.

Γιαυτό δεν πρέπει να μείνουμε στην αρχέτυπη εικόνα – έννοια του Προλεταριάτου, αλλά τιμώντας  τους πρόγονους μας μάρτυρες του Σικάγου να αφήσουμε στην πάντα τις ψευδό ταξικές  ταυτότητες, (λ.χ δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, εργάτες χειρώνακτες και του πνεύματος κλπ) που μας διαχωρίζουν, να ξαναβρούμε την κοινότητα μας (κομμούνα) να προχωρήσουμε σε μια σύγχρονη ενοποιητική για τους από τα κάτω σημασία, αυτή της έννοιας του Κομμουναριάτου.  (*)

Πειραιάς – Δραπετσώνα    ( πρώτη επικαιροποίηση ) 29/4/2018)

Σημείωση:

*) Για μια πρώιμη σκιαγράφηση του τι εννοώ Κομμουναριάτο δες στο κείμενο μου Σχετικά με το ζήτημα της οργάνωσης , τις παραγράφους – ενότητες: 2. Σκιαγραφώντας την κατάσταση, 3. Κοινωνία και ταξική πάλη (βασικές κοινοτοπίες), 4.  Σκιαγραφώντας το υποκείμενο της σημερινής εποχής.

Επίσης δείτε  στις ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ – ΠΑΡΑΘΕΜΑΤΑ του ίδιου κειμένου  «Ταξική και κοινωνική χαρτογράφηση του ελλαδικού χώρου (μερικές στατιστικές)»

 Παραπομπές:

α) Σικάγο 1886 – Πώς «γεννήθηκε» η εργατική Πρωτομαγιά

β) Η Λίστα Forbes με τους πλουσιότερους του κόσμου:

γ) Tο 1% του πληθυσμού  στον πλανήτη  κατέχει πάνω από το 50% του πλούτου

http://tvxs.gr/news/kosmos/1-toy-planiti-katexei-ton-miso-pagkosmio-ployto

δ) Δες:  Προοίμιο για μια παγκόσμια ιστορία της ατιμίας

ε)  ΟΟΣΑ: Η αυτοματοποίηση απειλεί το 48% των θέσεων εργασίας στην Ελλάδα

Πρώτη δημοσίευση εδώ:

https://athens.indymedia.org/feature/10135/