Οι προσπάθειες να σταματήσει η καταστροφική κλιματική αλλαγή εμποδίζεται και από την «αδράνεια» στον τομέα του δομημένου περιβάλλοντος, σύμφωνα με τη Yamina Saheb, μια εκ των συγγραφέων της τελευταίας έκθεσης της Διακυβερνητικής Επιτροπής του ΟΗΕ για το Κλίμα (IPCC).

«Ο τομέας δεν έχει εκσυγχρονιστεί καθόλου μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο» είπε, μιλώντας στο Dezeen. «Κάθε γραμμάριο εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου από κτήρια σημαίνει ένα λάθος στον σχεδιασμό τους» πρόσθεσε η Saheb, πρώην αναλύτρια πολιτικών για την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και τη Διεθνή Υπηρεσία Ενέργειας (IEA). «Οι αρχιτέκτονες και οι πολεοδόμοι πρέπει να εξετάσουν πραγματικά σε αυτή την έκθεση και να ξανασκεφτούν τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουν».

Ανάμεσα στο πρώτο «κύμα» δρομέων που τερμάτισαν στον φετινό μαραθώνιο της Βοστώνης ήταν ο Μαρκέλ Τέιλορ. Ο πρώην ισοβίτης των φυλακών του Σαν Κουεντίν, στην Καλιφόρνια, έτρεχε για πρώτη φορά ως ελεύθερος άνθρωπος. 

Ο 49χρονος- που αποφυλακίστηκε το 2019- έμαθε μόλις μία εβδομάδα πριν από τον αγώνα ότι έπειτα από τρία χρόνια κατά τα οποία παρακολουθούνταν αυστηρά οι κινήσεις του και απαιτούνταν ειδική άδεια για να ταξιδέψει, δεν χρειαζόταν πλέον να τηρεί τους όρους της αποφυλάκισής του. Μπήκε στο αεροπλάνο για να πάει στη Βοστώνη ως ελεύθερος άνθρωπος. «Ένα ωραίο συναίσθημα», λέει. 

Ο χειρουργός Δρ. Γιόσεφ Σμιντ παρουσιάστηκε περιχαρής εντός του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού πίσω στις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου, χωρίς ωστόσο να φορά την ειδική στολή των αστροναυτών. Κατά την «παραμονή» του εκεί, ο ίδιος δεν έκανε και πολλά… πέρα από το να κουνήσει τα χέρια και να ανταλλάξει μερικές κουβέντες με τους λοιπούς παρευρισκόμενους.

 Κι όμως, αυτά τα «λίγα» θεωρούνται, πια, ιστορικά, καθώς ο Δρ. Γιόσεφ Σμιντ δεν βρισκόταν εκείνη την στιγμή στην πραγματικότητα εντός του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, ούτε σε κάποια οθόνη, αλλά πίσω στη Γη.

Στόχος της συνέντευξης: μια φιλοσοφική συζήτηση για το πώς βιώνει και πώς νοηματοδοτεί ένας μεγάλος αθλητής τον αθλητισμό, με ερωτήσεις που πηγάζουν από την αριστοτελική ηθική. Έναυσμα: ο μαγνητισμός που ασκεί η ιδιαίτερη προσωπικότητα του Μίλτου Τεντόγλου. Τόπος και χρόνος συνάντησης: Καλαμάτα, Απρίλιος 2022. Διάρκεια συνέντευξης: 47 λεπτά.

Αρχικά είχα μια μακρά συνομιλία με τον προπονητή του, τον εξαιρετικά ενδιαφέροντα άνθρωπο Georgi Pomaski. Μου μίλησε με απρόσμενη ειλικρίνεια, κυρίως για τον Μίλτο. Ήταν ξεκάθαρο ότι με προετοίμαζε για άτι. Μετά εμφανίστηκε ο Μίλτος, ακριβώς στην ώρα του, παρά ένα λεπτό, όπως πάντα.

Οι Pink Floyd κυκλοφόρησαν σήμερα τα ξημερώματα, μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες, το νέο τους κομμάτι σε μια προσπάθεια στήριξης τού λαού της Ουκρανίας. 

Το νέο κομμάτι, με τίτλο «Hey, Hey, Rise Up», περιλαμβάνει και ένα στιγμιότυπο από τον Andriy Khlyvnyuk, τραγουδιστή του ουκρανικού συγκροτήματος Boombox που τον δείχνει στην πλατεία Sofiyskaya του Κιέβου να τραγουδά το «Oh, The Red Viburnum In The Meadow», ένα συναρπαστικό ουκρανικό λαϊκό τραγούδι διαμαρτυρίας που γράφτηκε κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο.

Η μπάντα, αποτελούμενη από τους Ντέιβιντ Γκίλμουρ, Νικ Μέισον, Γκάι Πρατ και Νίτιν Σόνι, ηχογράφησαν το νέο κομμάτι στις 30 Μαρτίου, ενώ τη σκηνοθεσία του βίντεο κλιπ υπογράφει ο Ματ Γουάιτκρος.

Δημήτρης Μητροπάνος, τραγουδιστής. Στις 2 Απριλίου του 1948 γεννήθηκε στην Αγία Μονή, μια συνοικία των Τρικάλων  από την οποία καταγόταν η μητέρα του. Μεγάλωσε χωρίς τον πατέρα του, τον οποίο γνώρισε στα 29 του χρόνια. Μέχρι τα 16 του νόμιζε πως είχε σκοτωθεί στον Εμφύλιο πόλεμο , όταν ήρθε ένα γράμμα το οποίο έλεγε πως ζει στην Ρουμανία.  Ο πατέρας του καταγόταν από ένα χωριό της Καρδίτσας, το Καππά.  Από μικρός δούλευε τα καλοκαίρια για να βοηθήσει οικονομικά την οικογένειά του. Πρώτα ως σερβιτόρος στην ταβέρνα του θείου του και ύστερα στις κορδέλες κοπής ξύλων. Μετά την τρίτη γυμνασίου, το 1964, μετέβη στην Αθήνα να ζήσει με τον θείο του στην οδό Αχαρνών. Προτού τελειώσει το γυμνάσιο, άρχισε να εργάζεται ως τραγουδιστής. Χαρακτηριστικά τον φώναζαν από μικρό "βλαχάκι", λόγω και της καταγωγής του από την Θεσσαλία. Πέθανε στο Μαρούσι στις 17 Απριλίου του 2012.

Δέσποινα Ζευκίλη. Μερικές πρώτες σκέψεις καθοδόν για τη συνεύρεση με τη γιγάντια αράχνη "Maman" της Γαλλίδας εικαστικού Λουίζ Μπουρζουά που μόλις στήθηκε στην Εσπλανάδα του Κέντρου Πολιτισμού Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

Η τάση διαφαινόταν ήδη πριν από την πανδημία, αλλά έγινε αναγκαιότητα στις παρούσες συνθήκες. Ο δημόσιος χώρος αναδεικνύεται ως η πιο ελκυστική σκηνή για τη φιλοξενία κάθε είδους καλλιτεχνικών projects. Έτσι, μερικοί από τους πιο μεγάλους παίκτες, που στην εποχή μας δεν είναι άλλοι από τα ισχυρά πολιτιστικά ιδρύματα, ανταγωνίζονται για την πιο επιδραστική πρόταση, η οποία θα εμπλέξει το περιπόθητο ευρύ κοινό, θα τέρψει, θα εκπαιδεύσει, θα ψυχαγωγήσει. Όπως μας έλεγε προ ημερών ο πρόεδρος και CEO του Lincoln Center for the Performing Arts, Henry Timms, που επισκέφτηκε την Αθήνα και έδωσε διάλεξη στο Κέντρο Πολιτισμού -  Ίδρυμα "Σταύρος Νιάρχος" στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας Stavros Niarchos Foundation – Lincoln Center (SNF-LC) Agora Initiative και θα δημοσιεύσουμε σύντομα αναλυτική συνέντευξή του: "Μέχρι πρότινος, ο δημόσιος χώρος ήταν η δίοδος προς το ίδρυμα, τώρα είναι προορισμός από μόνος του". 

Μηνύματα αλληλεγγύης και συμπαράστασης δέχεται ο αριστούχος πρόσφυγας από την Γουινέα, ο Σαϊντού Καμαρά, που έφτασε στην Ελλάδα ασυνόδευτος στα 16 του, πρώτευσε στο σχολείο και τώρα αναμένεται να απελαθεί αφού πλησιάζει το 18ο έτος της ηλικίας του. 

Ο μαθητής της τρίτης Λυκείου κλείνει σε λίγους μήνες τα 18 χρόνια και απειλείται με απέλαση καθώς το αίτημα ασύλου που είχε υποβάλει  απορρίφθηκε. Οι συμμαθητές τους καθώς και η τοπική κοινωνία του Αγίου Δημητρίου κάνουν έκκληση να παραμείνει στην Ελλάδα. 

Μια queer βερσιόν του γνωστού παιδικού τραγουδιού «Frère Jacques» και ένα «βίντεο-στΟργή» για τον Ζακ Κωστόπουλο, για τη Zackie Oh.

Στις 12 Φεβρουαρίου μια νεοσύστατη παρέα μαζεύτηκε σε ένα καφέ του Βερολίνου για να πει ένα τραγούδι, μια queer βερσιόν του γνωστού παιδικού Frère Jacques, και να φτιάξει ένα «βίντεο-στΟργή» για τον Ζακ Κωστόπουλο, για τη Zackie Oh.

 Μια ορχήστρα και μια χορωδία, τέσσερις οικογένειες, τέσσερις κάμερες, μια queen, δάκρυα, οργή και χρυσόσκονη μαζεύτηκαν, 2.329 χιλιόμετρα μακριά από τη δικαστική αίθουσα, όπου βρίσκεται σε εξέλιξη η δίκη των υπευθύνων για τη δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου.

Της Αργυρώ Μποζώνη. Tο αξιοθαύμαστο με τη Φραν Λίμποουιτς είναι φυσικά η αντοχή της. Η μικρόσωμη Νεοϋορκέζα που γέμισε για δυο βραδιές την κεντρική αίθουσα της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση ξέρει την τέχνη του να μιλάς δημόσια και να αποκρούεις με μαεστρία το μπαλάκι του συνομιλητή σου. Μπλε σακάκι, τζιν 501 με ρεβέρ, η κλασική στολή της, μια φωνή λίγο βραχνή, η στάση του σώματός της εκπαιδευμένα χαλαρή. Ήταν ελάχιστες οι στιγμές που μετακινήθηκε στην πολυθρόνα της. Ήταν ελάχιστες οι στιγμές που έκανε άλλη εκτός από μια μικρή κυκλική κίνηση των χεριών της πολύ χαρακτηριστική όταν μιλά. Η φωνή της δεν άλλαξε τόνο, η αφήγησή της δεν έπρεπε να διαταραχθεί, μοιάζει να μην την ενοχλεί τίποτα ή να περιμένει κάθε πιθανή ερώτηση. Ακόμα και όταν την έπιασε βήχας, δεν έδειξε ενόχληση, δεν ακούμπησε το ποτήρι με το νερό δίπλα της.