Ψυχο και Φιλοσο / εσωτερικά (93)
Λένε ότι η ελληνική γλώσσα έχει κάποιον κωδικό που φανερώνει ό,τι υπάρχει. Ο κωδικός δεν μεταφέρεται από γενιά σε γενιά, δεν επεξηγείται, πρέπει να γίνει ικανός ο άνθρωπος να τον αντιληφθεί. (Ο κωδικός απλά υπάρχει, όπως και η αρμονία, όπως και η σοφία.)
Οι περισσότεροι άνθρωποι κοιτάζουν το παρελθόν τους μετανιωμένοι. Σκέφτονται αν ήξερα αυτά που ξέρω σήμερα δεν θα έκανα το τάδε λάθος τότε. Μα αν δεν είχες κάνει το λάθος τότε δεν θα ήξερες σήμερα το σωστό φίλε μου! (Και δεν συμφέρει ν' αρχίσεις μαθήματα στα γεράματα.) 
Πρόβλημα θεωρούμε οτιδήποτε δεν μας αρέσει, δεν είναι του χαρακτήρα μας να κάνουμε, οτιδήποτε δεν μπορούμε, δεν θέλουμε να βιώσουμε.
Μεγαλώσαμε με την λανθασμένη αντίληψη ότι «ό,τι δεν λύνεται κόβεται». Κι έτσι συνηθίσαμε στη ζωή μας όποια κατάσταση (συμβάν), ή όποιος άνθρωπος μάς δυσαρεστεί να το/τον διώχνουμε. Και έχουμε την αίσθηση ότι έτσι λύνουμε τα προβλήματά μας…
Ο έχων την ευθύνη προνοεί, αλλά και αναλαμβάνει το κόστος των πράξεών του. Προνοώ σημαίνει φτιάχνω φαγητό πριν πεινάσω (μιας και γνωρίζω ότι κάποια στιγμή σίγουρα θα πεινάσω και επίσης γνωρίζω ότι ρισκάρω να μείνω νηστικός αν δεν βρεθεί κάποιος καλός άνθρωπος να με ταΐσει).
Οι ανακαλύψεις τών Θετικών Επιστημών, τα τελευταία χρόνια, είναι πράγματι μαγευτικές και έχουν εξηγήσει πολλά από αυτά που πριν μερικά χρόνια, θεωρούνταν ανεξήγητα.
Σα να μήν πέρασε μια μέρα...
΄Ισως και ο παλιμπαιδισμός να είναι μια κάποια λύση.
Γράφω σημαίνει γράφομαι
όπως
Βλέπω σημαίνει βλέπομαι.
Όταν οι ζωντανοί φροντίζουν για την Αθανασία των νεκρών. Η γιορτή του πένθους στα Ανώγεια.
Συντάκτης Κώστας Καζαμιάκης
…Ο βουβός χορός, γύρω από το νεκρό, κρατά το νήμα της κρητικοπούλας, της Αριάδνης και αρχίζει από τους πρώτους ανθρώπους του νησιού, που χόρευαν στις τελετές τους, περνά από τους χορούς των Κουρητών της εποχής του Μίνωα και του αδελφού του Ραδάμανθυ- κριτή στον κάτω κόσμο- φτάνει στην Κρητική Αναγέννηση του Χορτάτζη του Κορνάρου και του Θεοτοκόπουλου και μέσω του καπετάν Μιχάλη φτάνει στις εκατόμβες του κρητικού λαού στη Γερμανική κατοχή
Είμαι ένας καθρέφτης. Με κοιτάς κι αντανακλώ όλες τις επιθυμίες σου. Είμαι υποσχέσεις γεμάτος. Βλέπω τα καλύτερα χαμόγελά σου, την ηδονή απ'τα μεγαλύτερα όνειρά σου. Αυτό ξέρω για σένα και σε πιστεύω.
Κανονικά το σωστό (αυτό που πρέπει να κάνουμε) είναι πολυυυυυ εμφανές, ό,τι άλλο υπάρχει είναι σκέψεις που δημιουργούμε για να μην το κάνουμε. Πχ, το τσιγάρο ξέρω ότι πρέπει να το κόψω, αυτό που με κάνει να συνεχίζω να καπνίζω είναι οι σκέψεις που δημιουργώ μόνη μου για να μην παιδευτώ/αλλάξω/ξεβολευτώ. (Γι' αυτό δείχνει σαν να μην είναι εμφανές -το τι πρέπει να κάνω -, επειδή «οι απόψεις μου διίστανται».)
Όσο πιο καθορισμένος είσαι τόσο περισσότερα «δεν θέλω» κατασκευάζεις (κάθε θέλω σου έχει το αντίθετό του). Κάτι που δεν θα ήταν πρόβλημα αν οι ίδιοι επιλέγαμε τι θα μας συμβεί στη ζωή, οπότε και θα διαλέγαμε μόνο τα του γούστου μας.