Έτσι, λοιπόν, ατενίζω και υφίσταμαι τα γραμμένα σχόλια, τον καθόλα νεκρό λόγο, την χαμένη γλώσσα, το αδιέξοδο τού "τραύματος" γιατί το "τραύμα" που κατά τον Φρόυντ συμβαίνει στη "γέννηση", κατά τον Λακάν συμβαίνει στον "λόγο".
Μήπως έφτασε ο καιρός για το Αν-είπωτο;
΄Ετσι κι' αλλιώς, δεν υπάρχει τίποτα για να καταλάβουμε.
Όχι γιατί τά καταλάβαμε όλα, αλλά γιατί όλα είναι ακατανόητα. Κι' όσο δεν τό καταλαβαίνουμε αυτό, θα συνεχίζουμε με τον ίδιο ακατανόητο τρόπο να περιφερόμαστε ανάμεσα στους σπασμένους καθρέφτες, τών αισθήσεων και τών ψευδαισθήσεων, πολλαπλασιάζοντας τα είδωλά μας, την ελκυστική ιστορία "τών πόθων που ποθήθηκαν".
Χωρίς ο Ναρκισσισμός να είναι και η χειρότερη νεύρωση. Υπάρχουν και χειρότερα. Όμως και το "γαϊτανάκι" καλά κρατεί.
Όπως στα έργα τού Σαίξπηρ ή τις ταινίες τού Γούντυ ΄Αλλεν.
Είναι και μεσαιωνικό παιχνίδι: Γυρίζουν όλοι γύρω-γύρω, κρατώντας πολύχρωμες κορδέλες, στερεωμένες πάντα, σ' ένα κοντάρι, που στο τέλος μπερδεύονται και δεν ξέρεις αν όλοι γίνονται ένας ή αν ο ένας ήταν όλοι. Απεικόνιζε και το κυκλικό, για την εποχή, σύμπαν.
Εν αρχή ήν η Επι-θυμία.
Επί (τού) θύμου (αδένα); Επιθυμία στην αρχή και στο βάθος. Ελεύθερη και απαστράπτουσα, σαν καινούργια. Κινεί όλα τα νήματα. Καθαρή και αβίαστη ροή ενέργειας, ικανή να τά ανατρέψει όλα.
Και μετά, βλέπουμε. Αν ζήσουμε θα δούμε, λέει ο Τσέχωφ σ' ένα διήγημά του.
Προς το παρόν, Καλά Σχόλια, γραμμένα ή άγραφα ή καλύτερα καλά μπάνια, όσο υπάρχει ακόμα θάλασσα, που μπορεί και να μπαίνουμε.
