Συγκεκριμένα, έτσι αντιδρούν αυτές οι κοινωνίες  άμα τη εμφανίσει  ενός ατόμου, που έχει κεντήσει στο σώμα του κάποιο τατουάζ. Απόφαση που χρειάζεται να έχεις νεφρό, αν συνυπολογίσουμε ότι αυτό το πράγμα θα το κουβαλάει πάνω στο κορμί του μια ζωή και δε θα μπορεί να το ξεφορτωθεί αν κάτι πάει στραβά ή αν μετανιώσει, χωρίς να έχει σοβαρότατες αισθητικές απώλειες. Το ίδιο γίνεται όταν κάποιος άνδρας αποφασίσει ν' αφήσει τα μαλλιά του μακριά, να τα ξυρίσει ή να τα κάνει κοτσίδα. Πολύ πιο προχωρημένο είναι ένας άνδρας να φορέσει σκουλαρίκι.

Αντίθετα, σε διάφορες φυλές στις ζούγκλες του Αμαζονίου, της Αυστραλίας,  της Αφρικής, παλιότερα στους Ινδιάνους, τα μακριά μαλλιά, τα βαμμένα μούτρα, ένα αιχμηρό κοντάρι ανάμεσα από τα δύο μάγουλα ή απ' τη μύτη , τα δίκην περικεφαλαίας πολύχρωμα φτερά  είναι μέρος κάποιας παράδοσης, καταξίωσης, επιβολής ή δοκιμασίας. Επομένως όλες αυτές οι μεταμορφώσεις είναι μέσα στα ήθη τους και στην κουλτούρα τους και δεν ξενίζουν. Αυτό που ξενίζει εκεί κάτω είναι μια γυναίκα με ταγιέρ ή ένας άντρας με κουστούμι.

Υπάρχει και η φυλή των καλλιτεχνών, που οτιδήποτε εκκεντρικό και να κάνει φαίνεται θεμιτό κι ενίοτε μέρος της δουλειάς τους. Έτσι με άλλοθι και ασπίδα τη δημοφιλία τους,, σιγουρεύουν πως ό,τι και να κάνουν κανένας δεν πρόκειται να τους  την πει. Ποιος θα πιάσει στο στόμα του τον Γιούλ Μπρίνερ που προ αμνημονεύτων χρόνων ξύρισε το κεφάλι του, τον Μέριλιν Μάνσον για το θηλυκό του μακιγιάζ, την Έιμι Γουαϊνχάουζ για τα τατουάζ της, τον Σαλβατόρ Νταλί για τα τσιγκελωτά τεράστια μουστάκια του, ή τον Τζορτζ Μπεστ για την μαλλούρα του!

Υπάρχουν όμως και οι υπόλοιποι. Όχι οι υπόλοιποι- υπόλοιποι, αλλά  αυτοί που διάλεξαν να φορέσουν αυτά τα στολίδια είτε γιατί το γούσταραν, είτε γιατί ήθελαν να ξεχωρίσουν. Αυτούς δηλαδή που χτύπησαν τατουάζ, έκαναν τα μαλλιά τους κοτσίδα, ξύρισαν το κεφάλι τους ή φόρεσαν ενώτιο, αλλά όταν όλα αυτά είχαν πλέον γίνει μόδα. Όταν δηλαδή ο δρόμος ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα. Σ' όλους αυτούς, το μόνο που έχω να πω είναι: Γούστο σας και καπέλο σας και με γεια το κούρεμα!

Η ιδιαίτερη αναφορά που θα κάνω από εδώ και πέρα, είναι και η αφορμή για να πω ό,τι λέω τώρα δα. Την αξία δηλαδή του εγχειρήματος την πιστώνω στον πρώτο ή στους πρώτους που αγνόησαν όλες τις επικείμενες αντιδράσεις και με τεράστιο στομάχι είχαν το κουράγιο να πάνε κόντρα σ' όλα τα κατεστημένα και να κάνουν αυτό που γούσταραν, είτε από φιλαρέσκεια, είτε από άποψη. Λέω από άποψη, γιατί  όλες αυτές οι αμφιέσεις όταν κυριάρχησαν, ο καθένας που τις υιοθετούσε έβαζε και μια παράμετρο του τι σημαίνει να κτυπάς ένα tattoo, τι  να φοράς ένα σκουλαρίκι ή τι το να κάνεις τα μαλλιά σου κοτσίδα. Άρχισε να παίζει ρόλο τι φοράς, σε ποια θέση το φοράς, πώς έχεις πιάσει τα μαλλιά σου και πάει λέγοντας.  Στην τελική, όλες αυτές οι ιδιαιτερότητες την ώρα που συνέβαιναν, έδιναν μια ξεχωριστή νότα και δεν είναι λίγες οι φορές που είπα: Ωραίος αυτός τύπος με την αλογοουρά. Σα να  ήταν  εφαλτήριο για μια θετική προσέγγιση, με μοναδικό κριτήριο την κώμη του.

Τώρα πώς γίνεται, σε μια κοινωνία που είναι πλημμυρισμένη από  παπάδες με μακριά μαλλιά και γενειάδες, φορτωμένους με τόσα στολίδια  και μαλάματα  να σπαταλάς την αποδοχή σου, ενώ στο νεαρό που κάνει ακριβώς το ίδιο να είσαι αυστηρός, σχολαστικός και φιλοπαίγμων είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Όταν η ιστορία του τόπου σου βρίθει από προγόνους σου ήρωες, αξεπέραστους φιλόσοφους, πρωτοπόρους μαθηματικούς, διαχρονικούς τραγωδούς, μ' αυτά τα χαρακτηριστικά, το να ρίχνεις ανάθεμα ακόμα και στο ίδιο σου το παιδί για κάτι παρεμφερές σημαίνει πως είσαι ώριμος για εισαγωγή σε ίδρυμα!

Σήμερα, οποιαδήποτε αναφορά σ' αυτές τις εμφανίσεις πρέπει να γίνεται για να αναδειχθεί η καλαισθησία του εγχειρήματος μιας αμφίεσης και τίποτα άλλο. Βλέπεις ας πούμε, ξυρισμένα κεφάλια,  αυτό ισχύει και για τους φαλακρούς, που είναι τόσο όμορφα και αρμονικά   που αυτοί που τα φέρουν νομίζεις ότι έτσι γεννήθηκαν. Βλέπεις ένα διαμαντάκι στο αυτί ενός αγοριού, που αν έλειπε θα ήθελες να το εφεύρεις. Βλέπεις μια ανδρική αλογοουρά και δεν μπορείς να φανταστείς αυτό το κεφάλι κάπως αλλιώς.

Αντίθετα βλέπεις κάτι αυτιά, λαγάνες σαρακοστιανές, με  κάτι κρίκους περασμένους μεγαλύτερους απ' το μπρελόκ μου,να σου φωνάζουν εδώ είμαστε αντί να τρέξουν να κρυφτούν!

Υπάρχουν κι αυτοί που τα κάνουν όλα. Και τριάντα τατουάζ και πενήντα σκουλαρίκια και ξυρισμένο το κεφάλι τους και μακριά μαλλιά με αλογοουρά. Τι;  Aυτό το τελευταίο δεν γίνεται;  Γίνεται!  Γίνεται! Τύφλα να 'χουν οι τσαλαπετεινοί!

Κοντολογίς, η δικιά μας  κοινωνία, που δεν αντιδρά στη θλιβερή ομοιομορφία της Ιεράς Συνόδου, του Στρατού, της Αστυνομίας, της ολομέλειας της Βουλής, αντιδρά και μάλιστα άτσαλα στην  πολυχρωμία, στην ιδιαιτερότητα, στην ανησυχία, και στη μαγκιά των δικών της παιδιών, οποιασδήποτε ηλικίας!

Υ.Γ  Τρανό παράδειγμα για να φανεί πόσο δύσκολο είναι να υπερβείς τα εσκαμμένα: Με την αντρική αλογοουρά στην αρχή της μόδας της , σ ' ένα βιντεοκλίπ του, κοτζάμ Νταλάρας κιότεψε  να εμφανιστεί με κοτσίδα. Αλλά δε μπορούσε να μείνει κι έξω από τα πράγματα. Προφανώς οι ίματζ μέικερς βρήκαν την κάλπικη λύση που ήρε το αδιέξοδο. Αυτός έμεινε το καλό παιδί και την επανάσταση την έκανε η σκιά του. Το κουπλέ στο  βιντεοκλίπ, έγχρωμο με λυμένα τα μαλλιά του, που δε λένε ν' ασπρίσουν μέχρι σήμερα και το ρεφρέν ασπρόμαυρο στη σκιά των προβολέων με αλογοουρά.

Μου το 'λεγε πριν πολλά χρόνια ο Νίκος Τσιφόρος  και δεν τον πίστευα:  Δεν υπάρχει τίποτα πιο φρικιαστικό από τον αστό που αποφασίζει να εκτροχιαστεί "μέτρια".