Ο Γιάννης Τσαρούχης (Πειραιάς, 13 Ιανουαρίου 1910 – Αθήνα, 20 Ιουλίου 1989) ήταν Έλληνας ζωγράφος και σκηνογράφος, όντας ο δεύτερος υιός του εμπόρου εξ Αρκαδίας Αθανασίου Τσαρούχη και της Μαρίας Μοναρχίδη με καταγωγή από τα Ψαρά . Τα πρώτα του έργα τα εξέθεσε το 1929 στο Άσυλο Τέχνης. Η επιτυχία που σημείωσε τον οδήγησε στη συνέχεια να φοιτήσει στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών του Μετσόβιου Πολυτεχνείου κατά τα έτη 1929–1935, με καθηγητές τους Ιακωβίδη, Βικάτο και Παρθένη. Παράλληλα, κατά το διάστημα 1931–1934, μαθήτευσε κοντά στον Φώτη Κόντογλου, ο οποίος τον μύησε στη βυζαντινή αγιογραφία, ενώ μελέτησε την λαϊκή αρχιτεκτονική και ενδυμασία. Μαζί με τους Δημήτρη Πικιώνη, Φώτη Κόντογλου και Αγγελική Χατζημιχάλη πρωτοστάτησε στο αίτημα της εποχής για την ελληνικότητα της τέχνης.

Από το 2020 μέχρι και σήμερα η Διεθνής Αμνηστία-Ελληνικό Τμήμα υλοποίησε με επιτυχία το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Εγώ κι Εσύ Μαζί: Εκπαίδευση στα Ανθρώπινα Δικαιώματα». Ένα πρωτοποριακό εκπαιδευτικό πρόγραμμα που έφερε τα ανθρώπινα δικαιώματα και την διεκδίκησή τους στις σχολικές τάξεις, στις σχολικές αυλές και όχι μόνο. Ένα ευέλικτο πρόγραμμα με πλούσιο εκπαιδευτικό υλικό για να απαντήσει στις ανάγκες τόσο της πρωτοβάθμιας όσο και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης σε όλη την Ελλάδα.

Κατά την διάρκεια της διετούς υλοποίησης του «Εγώ κι Εσύ Μαζί», μαθήτριες, μαθητές, εκπαιδευτικοί, γονείς και κηδεμόνες ευαισθητοποιηθήκαμε και κινητοποιηθήκαμε πάνω σε διάφορες θεματικές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως:

Γιάννης Πανταζόπουλος.  — Μήπως, τελικά, έχει έρθει η στιγμή να καταργηθούν εντελώς οι ζωολογικοί κήποι;

Τόποι όπως οι ζωολογικοί κήποι αποτελούν απόδειξη του εξευτελιστικού τρόπου με τον οποίο οι άνθρωποι διαχειρίζονται τη φύση και είναι μέρη όπου τα ζώα βασανίζονται και θανατώνονται, ενώ αντίθετα ο «νοήμων» άνθρωπος καταρρακώνεται ηθικά μέσα στο πλαίσιο της βιολογικής αλυσίδας. Τα άγρια ζώα μέσα στα κλουβιά τους ζουν μια αβάσταχτη ζωή, υποφέροντας από άγχος, πλήξη και σοβαρές διαταραχές που σχετίζονται με τον παρατεταμένο περιορισμό. Είναι ζώα που τα εκμεταλλεύονται οικονομικά με πρόφαση την διατήρηση και την αναπαραγωγή τους, καταδικασμένα να βιώνουν ένα συνεχές βασανιστήριο, να υπακούν σε εντολές, να τους κόβουν τα φτερά για να μην μπορούν να πετάξουν: δελφίνια σε μια δεξαμενή αντί για τον ωκεανό, ερπετά που ζουν μόνιμα μέσα σε γυάλινους σωλήνες αντί στη φύση ‒ όλα βρίσκονται σε μια μόνιμη καταθλιπτική κατάσταση με μοναδικό σκοπό το κέρδος των επιχειρηματιών.

Tο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ ανέτρεψε σήμερα την ιστορική απόφαση-ορόσημο του 1973 στην υπόθεση Ρόου κατά Γουέιντ που αναγνώρισε το συνταγματικό δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση και τη νομιμοποίησε σε όλη τη χώρα.

 Με ψήφους 6-3 της συντηρητικής πλειοψηφίας το δικαστήριο επικύρωσε τον υποστηριζόμενο από τους Ρεπουμπλικάνους νόμο του Μισισίπι που απαγορεύει την άμβλωση μετά τη 15η εβδομάδα κύησης, δίνοντας μια σημαντική νίκη στους συντηρητικούς Ρεπουμπλικάνους και στους ακραίους θρησκευόμενους που θέλουν να απαγορεύσουν τη διαδικασία. Οι δικαστές απεφάνθησαν πως η απόφαση στην υπόθεση Ρόου κατά Γουέιντ που επέτρεπε τις αμβλώσεις προτού το έμβρυο γίνει βιώσιμο εκτός μήτρας --ανάμεσα στην 24η και 28η εβδομάδα της κύησης-- ήταν λάθος επειδή το Σύνταγμα των ΗΠΑ δεν κάνει καμία ειδική αναφορά στα δικαιώματα άμβλωσης.

Γιάννης Κωνσταντινίδης. Η πολυαναμενόμενη εικαστική σύνθεση «Apollo» του διάσημου Αμερικανού καλλιτέχνη είναι εντελώς αντάξια της παγκόσμιας φήμης του και περιβάλλει τον θεατή με εκείνο το είδος οικειότητας και συναίσθησης του μαγικού που θα ένιωθε σε μια Disneyland, η οποία όμως δεν είναι μόνο «παίξε, γέλασε», παρά απαιτεί δικαίωση και της ακανθώδους πλευράς της.

Eνώ βρίσκεσαι ακόμη μέσα στο καταμαράν της γραμμής, το οποίο κατεβάζει ταχύτητα για να εισέλθει στο λιμάνι της Ύδρας, αντιλαμβάνεσαι, από τα φινιστρίνια του που κοιτάζουν προς την ακτή, το μισό έργο, αν επιτρέπεται να μιλά κάποιος με όρους τεμαχισμού, του μεγαλειώδους αυτού εικαστικού δημιουργήματος. Το μέγεθός του και μόνο είναι αρκετό για να ανοίξεις το στόμα σου από κατάπληξη και να πάψεις να αναπνέεις για όσο αντέξεις.

Δήμητρα Αθανασοπούλου. Σε τι είδους μεταμορφώσεις υπόκειται ο έρωτας και πώς γίνεται δύο άνθρωποι να ονειρεύονται τη συναισθηματική ολοκλήρωση και να καταλήγουν να ταλαντεύονται ανάμεσα σε επιβίωση και εξολόθρευση;

Η βία μεταξύ ερωτικών συντρόφων δεν έχει φύλο, ούτε εκπορεύεται πάντα από τον έναν, όπως πολλές φορές νομίζουμε, θυματοποιώντας τη μία πλευρά. Η υπόθεση Τζόνι Ντεπ - Αμπερ Χερντ επανέφερε στο προσκήνιο το φαινόμενο της αμφίδρομης βίας μέσα στο ζευγάρι· φαινόμενο που διαφοροποιείται από την κακοποίηση και μας φέρνει αντιμέτωπους –μέσα από μια εκκεντρική εκδοχή– με τις θέσεις και ταυτότητες που αναπτύσσουμε ασυνείδητα απέναντι στην αγάπη.

Η νευροβική είναι ένας όρος που περιλαμβάνει τις λέξεις «αεροβική» και «νεύρο». Στην ουσία, αποτελεί μία μέθοδο γυμναστικής του εγκεφάλου μέσω της διαφορετικής εκτέλεσης απλών καθημερινών δραστηριοτήτων και πρωτο-προτάθηκε περίπου 20 χρόνια πριν από το νευροβιολόγο Lawrence C. Katz.

Τι λέει η Θεωρία;

Κατά τη διάρκεια της ζωής μας μαθαίνουμε να επιτελούμε πολλές διαφορετικές καθημερινές δραστηριότητες όπως το να βουρτσίζουμε τα δόντια μας, να οδηγούμε, να πλένουμε τα πιάτα, να διαβάζουμε και άλλα. Αυτές οι δεξιότητες είναι δύσκολες στην αρχή, ως ότου να τις μάθουμε. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, πόσο δύσκολο είναι για ένα μικρό παιδί να μάθει να δένει τα κορδόνια του. Όμως, όταν κατακτήσουμε αυτή τη μάθηση, τότε γίνεται αυτοματοποιημένη δεξιότητα. Για παράδειγμα, πολύ συχνά, μπορώ να κάνω κάτι άλλο ενώ οδηγώ, ενώ βουρτσίζω τα δόντια μου και ενώ περπατώ. Αυτό συμβαίνει διότι ο εγκέφαλος δε χρειάζεται πια να καταβάλλει συνειδητή προσπάθεια, για να εκτελέσει αυτές τις δραστηριότητες. Τις έχει εκτελέσει τόσες πολλές φορές, που πια τις κάνει αυτόματα.

Μόλις πληροφορήθηκα τον θάνατο της Μαρίνας Λαμπράκη Πλάκα* και αισθάνομαι θλίψη. Παρ'ότι υπήρξε ένας άνθρωπος που με κυνήγησε με κάθε τρόπο και παντού γιατί δεν μπήκα ποτέ στην αυλή της. Όπως λ.χ συνέβη με τους ζωγράφους της μόδας του σήμερα και της λήθης του αύριο, τους καριερίστες ή τους συλλέκτες που την είχαν ως αξεπέραστο υπόδειγμα, την επιτομή του μικροαστικά ωραίου... Με κυνήγησε, κυρίως υπόγεια όταν υπηρετούσα στην Πινακοθήκη ή όταν ήμουν διευθυντής του παραρτήματος της στην Κέρκυρα. Με κυνήγησε και σε κάθε πανεπιστημιακή εκλογή μου, για την, συχνά, ανελέητη, δημόσια κριτική που της ασκούσα. Η ιστορία θα πει ποιος από τους δύο μας υπήρξε σωστός.

Βίβιαν Στεργίου: ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ δεν έφυγε ποτέ απ’ το ίντερνετ: ASMR, αλλόκοτα «ντοκιμαντέρ» με τύπους στο πραγματικό περιθώριο της παγκοσμιοποιημένης κοινωνίας, σκηνές από τα μέσα μεταφοράς στην Ιαπωνία και στη Λάρισα, περίεργοι YouTubers που δοκιμάζουν τσιγάρα και ναρκωτικά, πτήσεις με άκυρες αεροπορικές, δονητές και καλλυντικά και μετά αφήνουν την κριτική τους.

Εικόνες από την κίνηση του δρόμου σε διάφορα μέρη του κόσμου σαν video art, αλλά όχι ακριβώς. Βίντεο από το σπίτι/το δωμάτιο/το πιλοτήριο κάποιου, σαν reality, αλλά όχι ακριβώς. Μονόλογοι-παραλήρημα κάποιου φουλ μοναχικού τύπου που αναλύει τη μέρα του κάνοντας μπάφο στο αμάξι του στο Μεξικό κι εσύ για κάποιον λόγο αυτό το βλέπεις (μαζί με χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλους!).

Δημήτρης Κανελλόπουλος. Να τος μπροστά μας λοιπόν ο Γιάννης Χαρούλης. Ο τραγουδιστής-καλλιτέχνης με το μεγαλύτερο, τα τελευταία χρόνια, συναυλιακό κοινό στην Ελλάδα. Να τος μπροστά μας ξανά με συναυλίες, φυσικά, αλλά και με νέο δίσκο. Καταπληκτικό δίσκο. Το «Κολιμπρί». Διαφορετικό απ’ όσα έχουμε συνηθίσει από τον Γιάννη έως τώρα. Μου άρεσε πολύ, είναι πιο «ήσυχος» και πιο «ψαγμένος».

Θα τον ακούσουμε και live στις 20 Ιουνίου, στο Θέατρο Γης στη Θεσσαλονίκη και στις 27 και 28 Ιουνίου στο Κατράκειο Θέατρο Νίκαιας. Αλλά και αλλού στην Ελλάδα. Πριν τον δούμε στη σκηνή όμως, ο Γιάννης μάς μίλησε και είναι η πρώτη του συνέντευξη μετά από πολλά-πολλά χρόνια.