Γιάννης Ψύλλιας. Πώς μπορεί να μετρηθεί πραγματικά ο πλούτος μίας χώρας; Είναι πλουσιότερη η χώρα με τεράστια αποθέματα φυσικών πόρων, στην οποία όμως υπάρχουν μεγάλες εισοδηματικές ανισότητες, ή μια φαινομενικά πιο φτωχή χώρα της οποίας οι κάτοικοι απολαμβάνουν περισσότερα;    

Αν και το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν (ΑΕΠ) μετρά την αξία όλων των αγαθών και υπηρεσιών που παράγονται σε μια χώρα, συνήθως η διαίρεση αυτής της παραγωγής με τον αριθμό των μόνιμων κατοίκων είναι ένας καλύτερος τρόπος για να προσδιοριστεί πόσο πλούσιος ή φτωχός είναι ο πληθυσμός μιας χώρας σε σχέση με μια άλλη. 

Ο πόλεμος, η κατοχή της Γάζας είναι έγκλημα.

Αλλά μεγαλύτερο έγκλημα θεωρείται ή, μάλλον, θα επρέπε να θεωρείται, σε κάθε γωνιά του κόσμου, σε κάθε εποχή, όποια θρησκειά κι αν ασπάζεται κανείς, όποιες κι αν είναι οι πολιτικές της πεποιθήσεις η τακτική «Να τους λιμοκτονήσουμε μέχρι θανάτου».

Η πείνα μικρών παιδιών, γερόντων, ανήμπορων και υγειών είναι μέσο εθνοκάθαρσης.

Ξένια Κουναλάκη. Το πρόβλημα της στέγης είναι ένα από τα οξύτερα κοινωνικά προβλήματα στην Ελλάδα. Δεν χρειάζονται καν στατιστικά στοιχεία για να το διαπιστώσει κανείς, το αντιλαμβάνεται εμπειρικά συζητώντας με φίλους και γνωστούς. Με δεδομένο ότι η ιδιοκατοίκηση τις τελευταίες δύο δεκαετίες έχει πέσει από το 85% στο 61%, η αναζήτηση διαμερισμάτων με προσιτά μισθώματα έχει λάβει φρενήρεις διαστάσεις. Ιδιαίτερα αισθητό είναι το πρόβλημα στους νέους, καθώς η ιδιοκατοίκηση αφορά κυρίως τους «μπέιμπι μπούμερ» και τους εκπροσώπους της Gen X. Περιμένοντας να κληρονομήσουν τα ακίνητά τους, πολλοί νέοι υποχρεώνονται να ζουν ακόμη και μετά τα 30 τους χρόνια με τους γονείς τους, αφού οι μισθοί τους είναι αναντίστοιχοι με τις αδιανόητες διεκδικήσεις των ιδιοκτητών ακινήτων.

Νέοι αυτοκινητόδρομοι, νέες γραμμές μετρό, νοσοκομεία, σιδηρόδρομοι, αεροδρόμια. Στις μακέτες όλα φαίνονται φανταστικά. Πότε όμως στ' αλήθεια παραδίδονται, πόσο κοντά στις μακέτες θα είναι η πραγματικότητα; Και ποια οφέλη μπορεί να προσφέρουν στην κοινωνία και την οικονομία;

Ντίνα Καράτζιου. Στην Ελλάδα τα μεγάλα έργα συνοδεύονται συνήθως από το πολιτικό αφήγημα της κάθε κυβέρνησης. Ωστόσο, πέρα από τη συγκυριακή πολιτική τους αξιοποίηση, τα έργα αυτά έχουν μεγάλο αναπτυξιακό βάρος και ισχυρό κοινωνικό αποτύπωμα.

Παύλος Κλαυδιανός. Ήταν όντως καθυστερημένη υποχρέωση της Ελλάδας έναντι κοινοτικής οδηγίας να χαράξει Θαλάσσιο Χωροταξικό Σχεδιασμό. Μάλιστα, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο καταδίκασε τη χώρα και όριζε απώτατο όριο συμμόρφωσης την 27η Απριλίου 2025. Ήταν πράξη προβλεπτή απ’ την Άγκυρα, αν και εικάζεται ότι είχε (ημι)επισήμως ενημερωθεί, και εντός του ευρωπαϊκού κεκτημένου. Επομένως, κανένας λόγος διατάραξης των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Όμως, η παρέμβαση είναι πολλαπλών στόχων και αναγκών. Η κυβέρνηση επιλέγει να καταγραφούν οι απόψεις της, με πράξη που αφορά μόνο ανθρώπινες δραστηριότητες, για άλλα θέματα όπως η “δυνητική υφαλοκρηπίδα” και να διαμηνύσει στη γείτονα ότι εφόσον και αυτή έχει τη δική της διαφορετική άποψη να προσφύγουν στο Διεθνές Δικαστήριο.