Ξένια Κουναλάκη.Ετσι, πληροφορούμαστε ιστορίες καθημερινής τρέλας για «μαύρα» ενοίκια, σκληρές συνεντεύξεις ιδιοκτητών με επίδοξους ενοικιαστές κι ενίοτε απάτες επιτήδειων που εκμεταλλεύονται την αγωνία όσων ψάχνουν απεγνωσμένα στέγη.
Μέσα σε αυτήν την ατμόσφαιρα κι ενώ το πρόβλημα της στέγης είναι διεθνές και οι λύσεις γνωστές (πλαφόν ή «πάγωμα» ενοικίων, κοινωνική στέγη, τόνωση της προσφοράς στέγης), η κυβέρνηση έρχεται με φωτογενή ημίμετρα (πρόγραμμα «Σπίτι μου ΙΙ», επιστροφή ενός ενοικίου τον Νοέμβριο) να επιφέρει το αντίστροφο αποτέλεσμα.
«Στόχος των κυβερνητικών παρεμβάσεων θα έπρεπε να είναι πρωτίστως η αύξηση της προσφοράς και όχι της ήδη υψηλής ζήτησης, κάτι που επιτυγχάνει το πρόγραμμα», σχολίαζε εύστοχα στο ρεπορτάζ του για το «Σπίτι μου ΙΙ» στην «Κ» ο συνάδελφος Νίκος Ρουσάνογλου στις αρχές Απριλίου. Αντίστοιχες ανησυχίες προκαλούν οι πρόσφατες πρωθυπουργικές εξαγγελίες, που αναμένεται να οδηγήσουν σε νέα αύξηση ενοικίων. Αν ο στόχος είναι να πιεστούν οι ιδιοκτήτες από τους ενοικιαστές να δηλώσουν το ακριβές μίσθωμα που καταβάλλουν και να παταχθεί η φοροδιαφυγή, οι εμπνευστές του σχεδίου ξεχνούν ότι δεν είναι οι ενοικιαστές το ισχυρό μέρος αυτής της εξίσωσης. Αντιθέτως, οι ιδιοκτήτες είναι πιθανό να εκβιάσουν τους ενοικιαστές για νέες αυξήσεις, με το επιχείρημα ότι στην πράξη θα πληρώσουν 11 και όχι 12 μισθώματα.
Συμπεραίνει λοιπόν κανείς ότι η κυβέρνηση δεν θεωρεί τη στέγη κοινωνικό πρόβλημα. Θεωρεί ωστόσο την πτώση της δημοτικότητάς της εξαιρετικά σημαντικό πολιτικό πρόβλημα. Και πιστεύει ότι πηχυαίοι τίτλοι όπως «επιστροφή ενός ενοικίου για όλους» και «πρωτογενές πλεόνασμα-έκπληξη» θα ανασύρουν το χιλιοτραγουδισμένο success story της στο συλλογικό υποσυνείδητο.
Επιδοματικό παράδοξο, του Άρη Αλεξανδρή Είναι άξιον απορίας, επιπλέον, πώς η κυβέρνηση ερμηνεύει το μέτρο της κρατικής επιδότησης ενοικίου ως εργαλείο πίεσης κατά των μαύρων συναλλαγών. Πώς ακριβώς θα επιτευχθεί αυτός ο στόχος;
