Νιώθει να πνίγεται μέσα στο σπίτι και μας τηλεφωνεί, αν τελειώσουμε νωρίς στην εφημερίδα να πάμε κάπου να πιούμε ένα ποτό. Κουβαλάει στην πλάτη του εβδομήντα εφτά χρόνια, αλλά η ψυχή του είναι αγέραστη, αγέρωχη και γελαστή. Στην περιοχή, λόγω εορτών, υπάρχει φως μόνο στην μπιραρία, που έχει όμως πολύ δυνατή μουσική.

Εκεί και συναντιόμαστε. Γεμάτα τα τραπέζια, βρίσκουμε χώρο εντούτοις στη μεγάλη μπάρα. Ο φίλος μάς μιλάει αλλά τον ακούμε πολύ δύσκολα· στενοχωριόμαστε όλοι, ωστόσο δεν παύουμε να κρεμόμαστε από τα χείλη του, παρά το ενοχλητικό «είναι» της μουσικής, που χαίρεται για την επικράτειά του -δεν πτοούμεθα. Υπάρχει ένα ευχάριστο: η μουσική που ακούγεται είναι της αρεσκείας μας, παρότι δεν μπορούμε να την απολαύσουμε όπως θα ταίριαζε στην ατμόσφαιρα της ηδονής.                                                                                                                   Στη φωτογραφία αριστερά ο Μ.Μπρέχτ και δεξιά ο Κουρτ Βάιλ

Το άλμπουμ "Junea" της May Roosevelt είναι ίσως ένα από τα ωραιότερα παραμύθια που γράφτηκαν στην ηλεκτρονική μουσική τα τελευταία χρόνια. Απέριττες μελωδίες χωρίς εφετζίδικα μπλιμπλίκια, ισορροπημένη χαρμολύπη που, όταν την αφήνεις, απλώνεται σαν ουράνια ραψωδία ενός ανεξερεύνητου κόσμου που σε περίμενε να τον ανακαλύψεις. Όταν το ακούς, νιώθεις τα ίδια ρίγη που αισθάνθηκες με το «Our Love» του Caribou ή με το «Untrue» του Burial. Όπως συμβαίνει πάντα με τους δίσκους που έχουν τη στόφα του ορόσημου, το «Junea» περιγράφει με ήχους αυτά που μέσα σου είναι μόνο συναισθήματα και διαθέσεις.

Η ψυχή μου δεν μ'ακούει πια , τώρα που ένας ποταμός με παρασύρει κι έχει την εξουσία πάνω της. Επικίνδυνες φάσεις, όταν μάλιστα νομίζω πως αυτός ο ποταμός με πάθος με παρασύρει βαθιά, πιο βαθιά δεν έχω. Ευτυχώς που έχω επίγνωση πως πρόκειται για έναν όμορφο κίνδυνο, ναι μιλάω γι'αυτόν που με τραβάει σε σκοτάδια, εκεί που η ψυχή μου δεν μ'ακούει πια. Και το χειρότερο, όποτε προσπαθώ να πολεμήσω αυτή τη δύναμη, να πάω κόντρα στο ποτάμι, τι φρίκη, ζω μέσα στο ψέμμα.

Στο καινούριο τραγούδι των Ti.po.ta (Manu Chao - Klelia Renesi) «Ανατολή» συμμετέχει ο Σωκράτης Μάλαμας.

Είναι η πρώτη συνεργασία του συγκροτήματος με Έλληνα καλλιτέχνη. Ο Manu από τις μακρινές πλαγιές της Γαλικίας, η Κλέλια από το γαλάζιο νησί της Ζακύνθου και ο Σωκράτης από τους ανέμους της Χαλκιδικής, ενώνουν τις φωνές τους και τραγουδούν για την ανατολή ενός ήλιου ενώ ονειρεύονται στη γειτονιά της ομορφιάς που χτίζεται με αγάπη μέσα στη ζεστασιά της γιορτής.