διαμορφώθηκε και από τρίτους που του μίλησαν για σινεμά και σκηνοθέτες, αλλά και από τις τυχαίες στιγμές που του στάθηκε αγκαζέ με τη μυθολογία των ταινιών του όταν η ζωή του ασφυκτιούσε μες τη ρουτίνα ή τα έπαιζε λόγω βαρέων κι ανθυγιεινών περιστατικών. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τέτοιες επιλογές, του στυλ ποιος δημιουργός θα ήθελες να ήσουν στο σινεμά και στην τέχνη γενικότερα, διαμορφώνονται πιο πολύ από τα έργα, αλλά το θέμα δεν αρχίζει και τελειώνει μόνο μ'αυτά. 

Λοιπόν, είπε στο πιτσιρίκι, αυτό σηκώνει τσιγάρο. Είσαι για ένα καφέ; Κι εκεί μες τις γουλιές, τα πες πες, τους ήχους του φλυτζανιού στο μάρμαρο και τους καπνούς του απάντησε τελικά ανάμεσα σε άλλα παρεμφερή, ότι με σειρά την χρονολογία γέννησης, θα ήθελε να ήταν ο Ισπανός Λουίς Μπονιουέλ (1900 - 1983), ο Ιάπωνας Όζου Γιασουχίρο (1903 - 1963), ο Αμερικανός Όρσον Γουέλς (1915 - 1985), ο Ελληνοαμερικανός Τζων Κασαββέτης (1929-1989), ο Γαλλοελβετός Ζαν Λυκ Γκοντάρ (1930), ο Ρώσος Αντρέι Ταρκόφσκι (1932-1986), και ο συνομήλικος Αμερικανός Τζιμ Τζάρμους (1953).

Οι εφτά αυτοί έδωσαν τα ρέστα τους για να φτιάξουν έναν άλλο σινεμά απ'αυτόν που έχουμε συνηθίσει με αρχή μέση και τέλος, με καλούς και κακούς, με ήρωες και αντιήρωες, με φωτισμένους και αντιδραστικούς, γεννάιους και δειλούς, ανιδιοτελείς και συμφεροντολόγους, έξυπνους και βλάκες, όμορφους και άσχημους, λοξούς και κομφορμίστες, όλοι πλήρως αναγνώσιμοι και προβλέψιμοι, με λογική συνέχεια, οικειότητες και στρογγυλέματα, ένα σινεμά που μας επιτρέπει τις ταυτίσεις, ή έστω τη συναίνεσή μας, που ταιριάζει γάντι στον συνηθισμένο εαυτό μας και γι'αυτό στο δια ταύτα μας αρέσει.

Ο δημιουργικός οίστρος αυτών των εφτά υπέροχων τους οδήγησε να ζήσουν το σινεμά ως μια περιπέτεια με απρόβλεπτα όπου το πάρε δώσε με την πραγματικότητα ήταν διαρκείας. Ένα σινεμά με καινοτομίες, ανατροπές και με πετάγματα και όπου η ζωή τους και το σινεμά τους έτειναν να γίνουν ένα . Περιπέτεια που την εξάντλησαν ως εκεί που δεν έπαιρνε και μου χάρισαν, είπε στο πιτσιρίκι με ένταση περισσότερη στα μάτια παρά στη φωνή, διαφορετικές συγκινήσεις και ένα άλλο βλέμμα για να ακτινογραφώ τον εαυτό μου μέσα στο κόσμο, δίχως τη βεβαιότητα κάποιας σωτηρίας. Σας ευχαριστώ πολύ κύριε, είπε το πιτσιρίκι και έγινε καπνός, αφού για λίγο τον κοίταξε κάπως παράξενα. Αυτά.

Επ'ευκαιρία που σαν σήμερα το 1930 γεννήθηκε στο Παρίσι ο Ζαν Λυκ Γκοντάρ, αποφασίσαμε να αναρτήσουμε ένα μίνι αφιέρωμα. Το πρώτο του φίλμ υπήρξε το " Με κομμένη την ανάσα" (1960) και το τελευταίο, που βραβεύτηκε στις Κάνες με το Μεγάλο βραβείο της επιτροπής, το "Αντίο στη γλώσσα" (2014). Θεωρείται ένας από τους βασικούς εκπροσώπους της πάλαι ποτέ γαλλικής νουβέλ βάγκ.  

Αυτό που πιο πολύ μου άρεσε στον ακραίο και ιδιόρρυθμο σινεμά του Γκοντάρ, σινεμά που κινείτο ανάμεσα στο πειραματικό και πρωτοποριακό, ήταν το αίσθημα ελευθερίας που είχε σε όλα τα επίπεδα και που ίσως γι'αυτό μου γεννούσε μια ελευθερία συνειρμών - τρελών όμορφων πουλιών - συνειρμών που με κατάκλυζαν δίχως να το επιδιώκω. Ταινίες με ερεθίσματα εκλεχτά που κατάφερναν και μου άνοιγαν πόρτες και παράθυρα ζητώντας μου πολλά. Που συνήθως τα έδινα.

Δεν θυμάται αν αυτά τα είπε στο πιτσιρίκι. 

Πατώντας  εδώ  θα σας εμφανιστεί ένα εμπεριστατωμένο άρθρο του Βασίλη Γουδέλη που αναρτήθηκε στην Dimart με τον τίτλο "Ο Γκοντάρ και η Νουβέλ Βάγκ".