* Ντράγκαν Βέλικιτς (Βελιγράδι, 1953). Πάντα με εκνεύριζαν τα έργα που συνόψιζαν μία ζωή. Όλο σκηνές είναι. Μία αδιάσπαστη ακολουθία σκηνών που κυλάει χωρίς τέλος. Και η δική μας παρόρμηση να δώσουμε στα πάντα κάποιο ανώτερο νόημα λες και αυτό θα μας ανακούφιζε. ( 2010, Ρώσικο παράθυρο).
Yorgos Kyriakopoulos. Πέρασαν 34 χρόνια. Και είμαι ήδη μεγαλύτερος από εκείνην, όταν χάθηκε. Έχω γράψει κι άλλη φορά ότι η μνήμη της μάνας (και του πατέρα) γίνεται με τον καιρό κάτι άλλο από την μνήμη του τραύματος της απώλειας. Πιάνεις τον εαυτό σου να την σκέφτεσαι σαν μιά χαμένη φίλη, σαν κάποια που την λυπάσαι ή την χαίρεσαι, την εκτιμάς ή την κριτικάρεις, σε κάνει ακόμη πιό σπάνια να κλαις και πιό συχνά να γελάς, όταν ακούς συχνά μέσα σου εκείνη την ξεκαρδιστική εγκάρδια φωνή να διηγείται κάτι απίστευτα αστείο ή κάτι σοβαρό που ξέρει ότι πρέπει να το διακωμωδήσει γιά να μας πειράξει όλους λιγότερο. Και το κάνει ακόμα... (από το fb)
Nicolas Sevastakis: Το μυθιστόρημα - στα μεγάλα πνευματικά ύψη- νομιμοποιεί την πίστη σε πεπρωμένα που δεν αντιγράφουν πιστά τη ζωή. Ο ρεαλισμός της λογοτεχνίας είναι πιο κοντά στο πεδίο των δυνατοτήτων (και της φαντασίας) παρά στην οπτική του στατιστικολόγου. Από την άποψη του ρομαντικού υποκειμένου που τον χτυπάει κατακέφαλα η εποχή της φιλοδοξίας και του χρήματος, όπως οι ήρωες/ηρωίδες στο Κόκκινο και το Μαύρο (1830, Σταντάλ) είναι απολύτως πιθανοί. Δεν υπήρξαν όντως αλλά μπορούμε να τους ανιχνεύσουμε στα αρχεία των ονείρων μιας εποχής.
Το μυθιστόρημα δεν λέει ψέματα γιατί η μυθοπλασία του μας οδηγεί σε μια περιοχή όπου καταλαβαίνουμε περισσότερο έναν κόσμο- κι όταν "καταλαβαίνουμε περισσότερο", κινούμαστε κοντά σε μια αλήθεια. (από το fb)
Γιάννης Κιουρτσάκης. Όμως αναρωτιέμαι: άραγε τούτη η ασυνείδητη λαϊκή συμφιλίωση του χριστιανισμού με του ελληνισμού - δύο πολιτισμών που συγκρούστηκαν βίαια στο τέλος της αρχαιότητας - δεν μας λέει πολλά για τον βαθύτερο ψυχισμό μας; Δεν θα μπορούσε να φωτίσει κάποια διακριτά χαρακτηριστικά του Νεοέλληνα: την ικανότητά του να φιλιώνει τα αντίθετα, την περιέργειά του για τον άλλον, την επιθυμία του να τον νιώσει, την φιλοξενία του, την ευκολία του με την οποία προσαρμόζεται όταν μεταναστεύει σε ξένους τόπους, και το αυθόρμητα δημοκρατικό ήθος των νεοελλήνων; (2020, Το θαύμα και η τραγωδία)
