Τί είναι αυτό το σκέτο Αλμοδόβαρ;''

μου είπε κάποια στιγμή 

σχεδόν θυμωμένη.

Έμαθα πολλά από τη μάνα μου -

δίχως να το συνειδητοποιήσουμε

ούτε εκείνη ούτε εγώ.

Έμαθα 

κάτι ουσιώδες για τη δουλειά μου,

τη διαφορά ανάμεσα στη μυθοπλασία

και την πραγματικότητα

και πώς η πραγματικότητα πρέπει 

να συμπληρώνεται από τη μυθοπλασία

για να γίνεται η ζωή πιο εύκολη. 

Θυμάμαι 

το χωριό Ορεγιάνα λα Βιέχα, γέφυρα 

ανάμεσα στους δύο κόσμους που έζησα 

προτού με καταπιεί η  Μαδρίτη:

Τη Μάντσα και την Εξτραμαδούρα. 

Σ' αυτά τα πρώτα βήματα 

στην Εξτραμαδούρα,

η οικονομική κατάσταση 

της οικογένειας ήταν επισφαλής. 

Η μητέρα μου 

υπήρξε πολύ δημιουργική,

ο άνθρωπος με τη μεγαλύτερη 

ικανότητα ανάληψης πρωτοβουλιών

που έχω γνωρίσει. 

Στη Μάντσα λέμε ''είναι ικανός

να βγάλει από τη μύγα ξίγκι.''

Ο δρόμος που μας έλαχε να μείνουμε

δεν είχε φως, 

το πάτωμα ήταν από άψητη πλίθα, 

δεν υπήρχε τρόπος να φαίνεται καθαρό,

με το νερό λάσπωνε. 

Ο δρόμος ήταν μακριά από το κέντρο

του χωριού, το έδαφος σχιστολιθικό.

Δε νομίζω να μπορούσαν οι κοπέλες

να περπατήσουν με τακούνια

πάνω στις απότομες πλάκες.

Για μένα δεν ήταν δρόμος, 

θύμιζε περισσότερο σκηνικό ταινίας 

για την Άγρια Δύση.

Η διαμονή εκεί 

ήταν σκληρή αλλά φτηνή. 

Μας αποζημίωνε το γεγονός

πως οι γείτονές μας αποδείχτηκαν 

θαυμάσιοι άνθρωποι και φιλόξενοι.

Επίσης, ήταν αναλφάβητοι. 

Ως συμπλήρωμα 

στο μισθό του πατέρα μου, 

η μητέρα μου άρχισε 

να διαβάζει τα γράμματα

που λάβαιναν οι γείτονές μας.

Σε περισσότερες από μία περιπτώσεις,

καθώς παρατηρούσα το κείμενο

που διάβαζε η μητέρα μου,

ανακάλυψα με έκπληξη 

πως δεν ανταποκρινόταν ακριβώς 

σ' αυτό που ήταν γραμμένο στο χαρτί:

Η μητέρα μου σκαρφιζόταν εν μέρει

αυτά που διάβαζε. 

Οι γειτόνισσες δεν το καταλάβαιναν,

διότι αυτά που επινοούσε η μητέρα μου

ήταν πάντα προέκταση της ζωής τους

και έμεναν κατευχαριστημένες

μετά την ανάγνωση.

Όταν διαπίστωσα πως δε στεκόταν 

στο αρχικό κείμενο, μια μέρα, 

στο δρόμο για το σπίτι, τη μάλωσα.

''Γιατί είπες πως στο γράμμα έλεγε

ότι τη σκέφτεται πολύ τη γιαγιά της;

Στο γράμμα δεν αναφέρεται 

καν η γιαγιά'', της είπα.

''Μα δεν είδες 

πόσο ευχαριστημένη έμεινε;'', 

μου είπε εκείνη. 

Είχε δίκιο. Η μητέρα μου 

γέμιζε τα κενά στις επιστολές,

διάβαζε στις γειτόνισσες 

αυτό που ήθελαν να ακούσουν,

μερικές φορές πράγματα 

που πιθανότατα να είχε ξεχάσει 

να αναφέρει ο αποστολέας

και που ευχαρίστως θα υπέγραφε. 

Αυτοί οι αυτοσχεδιασμοί 

αποτελούσαν ένα μάθημα για μένα.

Όριζαν τη διαφορά μεταξύ

μυθοπλασίας και πραγματικότητας

και το πώς η πραγματικότητα

έχει ανάγκη τη μυθοπλασία

για να γίνει πιο ολοκληρωμένη,

πιο ευχάριστη, πιο υποφερτή.

Για έναν αφηγητή 

αυτό είναι ουσιώδες μάθημα.

Το κατάλαβα 

με το πέρασμα του χρόνου...

Πέδρο Αλμοδόβαρ

.......................................................................

Απόσπασμα από το βιβλίο:

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΟΝΕΙΡΟ