Υπήρξε ένα μεσοδιάστημα αναποφάσιστου προβληματισμού μετά τη Νομική και πριν την Καλών τεχνών, ανάμεσα ‘79 και ‘83, επέστρεψα τότε στων πατρώων και στων μητρώων την ασφάλεια, άλλος εγώ, συμμάζεψα το μικρό δωματιάκι του σπιτιού, στρίμωξα ένα μονό κρεββάτι και τη βαλίτσα με τα ρούχα μου από κάτω, μία κρεμάστρα δίπλα στην πόρτα, το γραφειάκι του πατέρα μου με το λαμπατέρ και μια καρέκλα μπροστά στο παράθυρο, έστησα δίπλα του μια βιβλιοθήκη με τις τάβλες του παλιού πατώματος, Το μαγικό βουνό του Τόμας Μαν, άρχισα τον Προύστ απ’ τη μετάφραση του Ζάννα, αλλά περιμένοντας να ολοκληρωθεί η έκδοση των τελευταίων τόμων στον Ηριδανό, έπεσε στα χέρια μου ο Ηλίθιος του Ντοστογίεβσκι, μια έκδοση φτηνή της Άγκυρας, κόλλησα, το διάβασα, το ξαναδιάβασα, μου 'φερε ο Παναγής ο Μοσχονάς και τα υπόλοιπα βιβλία του μετά, μεταφρασμένα απ' τον Άρη Αλεξάνδρου και την Κοραλία Μάκρη, στου Γκοβόστη, βούτηξα στα βαθειά, δεν ήθελα να διαβάζω τίποτε άλλο, έμεινα εκεί. 
Άλλαξαν τα μυαλά μου, ξέκοψα απ' τα πολιτικά, δεν είχα σχέδιο αλλαγής του κόσμου πια, στράφηκα εντός, εκεί είναι μεγάλες αλλαγές που οφείλουμε στον κόσμο. Φώναζε η μάνα μου να πάρω 'εκείνο το τελευταίο μάθημα που είχα αφήσει στη Νομική για να μην κοπεί η αναβολή, -ξέκλεβα χρόνο, κι εγώ δεν ήξερα γιατί- να πάρω το πτυχίο μου, έλεγε, να κάνω κάτι... έδωσα εντέλει εξετάσεις στην Καλών Τεχνών κι έφυγα οριστικά απ' τη γενέτειρα πόλη. Πάντα ωστόσο απ' τ' Αγρίνιο θα 'ρχομαι... Τελευταία μου στάση ήταν αυτό το δωματιάκι. Σ' αυτό το παράθυρο μπροστά ξημέρωνα και ξενυχτούσα τότε. Απέναντι τοίχος.
