'Αμα ο κόσμος που ζει ο καθένας μας δεν είναι αεροστεγής τότε με κάποιο τρόπο αυτή την εποχή θα φτάνουν στ'αυτιά και όσων διαθέτουν στέγη νέα που έχουν να κάνουν με τα νοίκια. Το μήνυμα είναι ότι ανάμεσα σε αυτά που έχουν ακριβύνει πάρα πολύ τους τελευταίους μήνες είναι και τα νοίκια σε συνδυασμό με το γεγονός ότι λιγοστεύουν συνέχεια τα ενοικιαζόμενα. Το κακό είναι πως δεν φαίνεται να υπάρχει όριο και όλα εξαρτώνται από το ανελέητο παιχνίδι της ζήτησης και της προσφοράς. Από την μια μεριά οι εκατοντάδες χιλιάδες πιράνχας ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων κατοικιών κι από την άλλη οι δίχως στέγη και δίχως νόμο μαζί τους σε απόγνωση. Η μαύρη τρύπα αυτής της ιστορίας που επανάκαμψε δριμύτερη με το που αρθήκανε οι περιορισμοί της πανδημίας και ο τουρισμός έδωσε τα ρέστα του, όπερ μεθερμηνευόμενον Πράμα που σημαίνει ότι πολλοί θα'ναι εκείνοι οι νέοι που για να τα βγάλουν πέρα θα αναγκαστούν να ψάχνουν για δεύτερη δουλειά μαζί με τους άνεργους που θα ψάχνουν για την πρώτη τους. Σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις το μυαλό σου εύκολα πάει σε όλους εκείνους τους ευνοημένους των συστημάτων που η περιουσία τους είναι ο ορισμός της πρόκλησης κι αυτός είναι ένας λόγος που σε πνίγει ακόμα και στον ύπνο σου το αίσθημα του αδικημένου.
Επί του εφικτού, πέρα από την αύξηση των μισθών, το να αυξηθεί και το επίδομα ενοικίου και να καλύπτει περισσότερους είναι μία προσωρινή συμβολή στην αντιμετώπιση αυτού του προβλήματος. Το πιο σημαντικό όμως είναι μια άλλη πολιτική με έντονα κοινωνικά κριτήρια ως προς την κατοικία των νέων. Και επειδή πλησιάζουν εκλογές όλο και κάτι μπορεί να γίνει μιας και το πρόβλημα της κατοικίας έχει καταγραφεί από το πολιτικό προσωπικό. Αν μάλιστα ασκηθεί πίεση από τους άμεσα ενδιαφέρομενους με τη βοήθεια των συνδικαλιστικών τους οργάνων και της τοπικής αυτοδιοίκησης μπορεί και να προκύψει μία καλή λύση.
Τώρα, το τι μπορεί να προσφέρουν τα άρθρα που θίγουν το πρόβλημα των ενοικίων όπως και κάθε σημαντικό πρόβλημα, πάντα είναι ένα ανοιχτό ερώτημα που η καλύτερη απάντηση πιστεύω ότι είναι το να δημοσιοποιείται το πρόβλημα, ιδιαίτερα από εκείνους που το υφίστανται, είναι, έστω και λίγο, καλύτερα από το να θάβεται ή να αποσιωπάται. Μια πλευρά της δημοσιοποίησης είναι η αίσθηση που αποκτούν όσοι αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα ότι δεν αποτελούν ατομική περίπτωση και πάντα βοηθάει να έχεις μια τέτοια αίσθηση πως υπάρχουν κι άλλοι που βρίσκονται στην ίδια θέση. Πάντως και πάντα τέτοια άρθρα αποτελούν το έναυσμα για μια επικοινωνία μεταξύ των ενδιαφερομένων που μπορεί να οδηγήσει σε συζητήσεις/ συσπειρώσεις και από εκεί σε συλλογικές δράσεις.
«Γιασεμί μου φαντασμένο δε βαστώ / Σ’ έναν τοίχο νοικιασμένο να κλειστώ» έλεγε το τραγούδι, στις μέρες μας ωστόσο είναι ευκολότερο να βρεις γιασεμιά στα τσιμέντα της Αθήνας παρά κάποιον τοίχο να νοικιάσεις, κι αν τυχόν βρεις, θα τον ακριβοπληρώσεις! Έτσι ξεκινάει ένα αναλυτικό ρεπορτάζ του Θοδωρή Αντωνόπουλου για τα νοίκια που αναρτήθηκε στη lifo με τον τίτλο " Η αβάσταχτη ακρίβεια του ενοικίου", ΕΔΩ .
