Φυσικά θα ήταν δυνατό να άρεσε και σ' εμένα όλη αυτή η κατασκευή ή το ούτε κρύο ούτε ζέστη να με χαρακτήριζε ως προς την αισθητική αυτού του εγχειρήματος, όπως φαντάζομαι ότι αυτό ισχύει για πολλούς. Επειδή όμως και ως γνωστόν είναι αρκετά πολύπλοκο θέμα το πως μέσα στα χρόνια διαμορφώνονται τα γούστα μας, ως εκ τούτου το "περί ορέξεως... κολοκυθόπιτα" είναι ένα επιχείρημα ακαταμάχητο, προπάντων όταν κρίνεις ως χρήστης και όχι ως ειδικός ή ιδιοκτήτης.
Πάντως, αν είχα την αρμοδιότητα να αποφάσιζα τα βασικά στοιχεία αυτού του χώρου το πρώτο πρώτο που θα επέλεγα θα ήταν ότι θα περιόριζα στο μισό, ναι στο μισό, το μπετόν, το γαρμπίλι, την πίσσα και το πλαστικό που αυτά δίνουν το στίγμα του και στη θέση τους θα επέλεγα χώμα και πράσινο, πράσινο μικρών και μεγάλων δένδρων και θάμνων και λουλουδιών. Κι αυτό διότι και στα μάτια μου δεν αρέσει όλο αυτό το τσιμέντο και μέσα μου μία σκληρότητα νιώθω να φτάνει εξ αιτίας του. Το κακό είναι πως η επιλογή του τσιμέντου και του γαρμπιλιού, όπως ο καθένας άνετα μπορεί να συμφωνήσει, είναι η πιο εύκολη αρχιτεκτονικά λύση, μια λύση κατώτερης αισθητικής αντίληψης και πρακτικής κι αυτό που προκαλεί σκέψεις είναι το γιατί δεν αγγίζει αυτή η άποψη τους υπεύθυνους του δήμου για τα έργα αυτά.
Το φρέσκο κουλούρι είναι πως σε ένα κομμάτι μετά τα σιλό, τις τελευταίες εβδομάδες ο δήμος αποφάσισε να ρίξει και άλλο μπετόν και στη μέση του τοποθέτησε κι ένα προκατασκευασμένο εκκλησάκι σαν το γνωστό κερασάκι της τούρτας, από αυτά τα εντελώς κιτς που τα βλέπεις να πωλούνται στην εθνική Κορίνθου. Το πόσο νόμιμη είναι αυτή η τοποθέτηση της μικρής αυτής εκκλησίας δεν το γνωρίζω. Ότι όμως παίζει ένα ρόλο στο ψηφοθηρικό αλισβερίσι του δήμου με την εκκλησία το θεωρώ σχεδόν σίγουρο. Διαφορετικά ποια μύγα μπορεί να τσίμπησε την βαρέων αριστερών φρονημάτων δημ. αρχή και παίζει τώρα με εκκλησάκια και ξωκλήσια;
Πέρα όμως από τα γούστα ένας σοβαρότατος λόγος που με επιχειρήματα μπορεί να υπερασπιστεί στην εποχή μας το χώμα και το πράσινο είναι αυτός που αντλεί από τον αγώνα ενάντια στην κλιματική αλλαγή, μιας και δουλεύουν ενάντια σ'αυτήν, ενώ το τσιμέντο δουλεύει υπέρ της. Εντάξει, όλο και περισσότεροι κατανοούν πως αυτό το μεγαλύτερο πρόβλημα που καλείται να αντιμετωπίσει η ανθρωπότητα στις επόμενες δεκαετίες θα λυθεί από τις κατ'εξοχήν μεγάλες και ισχυρές οικονομίες. Όμως αν δεν συνειδητοποιήσουμε πως την ευθύνη την έχουμε όλοι μας, πολίτες και θεσμικοί παράγοντες, κινήματα, οργανισμοί και οργανώσεις, στο μέρος βεβαίως που αναλογεί στον καθένα, και όχι μόνο οι Η.Π.Α, Κίνα, Ε.Ε, Ρωσία, Ιαπωνία, Ινδία, και Βραζιλία, τότε η μάχη αυτή δεν θα είναι νικηφόρα. Και το δυστυχώς είναι πως τότε όλοι οι άνθρωποι και παντού θα το πληρώσουν ακριβά.
Σ'αυτήν την προοπτική, αυτή η έλξη που ασκεί το μπετόν στη δημοτική αρχή μας στενοχωρεί. Ελπίζουμε πως όσο πιο σύντονα γίνεται να βρεθούν επιτέλους κάποιοι καλοθελητές που θα της μιλήσουν για το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Διαφορετικά θα συνεχίσει να επιλέγει το "τσιμέντο να γίνουν όλα" που γίνεται πιο επιθετικό από την αλλεργία που δείχνει να έχει ως προς το πράσινο. Υπάρχει ελπίδα, γνωστή και δοκιμασμένη ανά τους αιώνες. Αυτή δηλαδή που έχει να κάνει με το να αρχίζουν να πληθαίνουν οι δημότες που θα διεκδικούν και επί του προκειμένου θα εκφράζουν δημόσια τους προβληματισμούς τους για την κυριαρχία του τσιμέντου και την παράλληλη αποψίλωση σ'αυτόν το δήμο.
Επ' ευκαιρία, καλό είναι να υπενθυμίσουμε επίσης πως στην μάχη κατά της κλιματικής αλλαγής, και πάντα στο μέτρο που αναλογεί στους δήμους, έχουν πέρα από το πράσινο κι άλλες επιλογές. Όπως την επιλογή των Ενεργειακών Κοινοτήτων και τις δράσεις Αειφόρου Ενέργειας, που μειώνουν το διοξείδιο του άνθρακα. Μόνο που και αυτές οι επιλογές προϋποθέτουν ότι δημ.αρχές και δημοτικές παρατάξεις έχουν ευαισθητοποιηθεί για το τεράστιο πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής. Κι έχουν αποδεχτεί ότι όταν αλλάζουν οι εποχές και νέα προβλήματα προκύπτουν αγκαζέ με νέες ανάγκες, το ωραίο είναι όταν αλλάζουν και οι πολίτες. Αυτοί που το συνειδητοποιούν βάζουν στο τραπέζι για συζήτηση/συνεννόηση την αναζήτηση των καλύτερων δυνατών λύσεων. Το θέμα λοιπόν αγαπητοί μου, είναι πως το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής σηματοδοτεί μια νέα σκληρή εποχή και δυστυχώς όποιος δεν το καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει.
