Το ωραίο ήταν πως αν και ποτέ δεν ευοδώθηκαν στην πραγματικότητα αυτοί οι κινηματογραφικοί έρωτες, έλα όμως που ήταν σαν να πραγματοποιήθηκαν σε ένα άλλο κόσμο. Γι'αυτό και δεν άφησαν μέσα μου μια σκέτη θλίψη, αλλά μια χαρμολύπη που μου προκαλούσε έναν μυστήριο αναβρασμό από αυτούς τους ανεξέλεγκτους που εξυφαίνουν για λίγα δευτερόλεπτα ένα από τα μπινγκ μπανγκ της ύπαρξής μας. 

Οι έρωτές μου ξεκίνησαν με τις Τζένη Καρέζη και Νόρα Βαλσάμη και μετά πέταξα στα ξένα, βασικά γιατί οι ντόπιες ταινίες δεν μου έλεγαν πια τίποτα. Θυμάμαι λοιπόν ακόμα τις Τζέιν Φόντα, Τζούλι Κρίστι, Μόνικα Βίτι, Κάθριν Ρος, Φαίη Νταναγουέη, Άννα Καρίνα, Ζαν Μορό, Μαρία Σνάιντερ και τελευταία χρονικά τη Φανί Αρντάν. Όλες σήμερα είναι εκεί γύρω στα 80 και αρκετές απ' αυτές δεν ζουν πια. Όμως από μία θέρμη που αναδύεται ξαφνικά από μέσα μου, σπανίως για να λέμε την αλήθεια, πιστεύω ότι ο λόγος είναι πως εξακολουθούν να λάμπουν κάπου στα ενδότερα του βασιλείου της ομορφιάς. Και όποτε την νιώθω ξανανιώνω. Και ίσως να'ναι αυτή επιστροφή στη νιότη ο λόγος που με πιάνει για λίγο ένα ρίγος από της ζωής την ομορφιά, έχοντας βεβαίως επίγνωση ότι το συνηθισμένο για τους περισσότερους είναι να αναβοσβήνει δίχως φανερή αιτία. 

Υπήρξαν κι άλλες σταρ που μου άρεσαν μετά, αλλά είχα μεγαλώσει και δεν ήταν πια έρωτας αυτό που με έλκυε αλλά μια διεγερτική συμπάθεια που με γλύκαινε. 

Αυτός ο εξ αποστάσεως, ας πούμε έρωτας, για τις σταρ, όπως κατάλαβα σιγά σιγά, είχε να κάνει με έναν, διαφορετικό πάντα, υβριδικό συνδυασμό της όψης τους και της κόψης τους με την τέχνη τους και το παιχνίδι τους με μία ντόπια και παγκόσμια περιρρέουσα που συνειδητά και ασυνείδητα μου ταίριαζε.

Να πω επίσης ότι πάντα ξεχώριζα και κάποιους άντρες, που αρκετές φορές με έκαναν να θέλω να μοιάζω  στους τύπους που υποδύονταν, τότε που τα όρια της πραγματικότητας και της φαντασίας μου συγχέονταν ακούσια. 

Τα θυμήθηκα όλα αυτά γιατί πρόσφατα ξαναείδα την ταινία του Ζαν Λυκ Γκοντάρ "Μια ξεχωριστή συμμορία"(1964). Σε μια σκηνή αυτής της ταινίας η περίεργα αθώα κι αγνά αυθόρμητη Οντίλ - Άννα Καρίνα χορεύει ένα madison τουίστ σε ένα καφέ μπαρ με δύο τύπους, τον Αρτούρ Ρεμπώ και τον Φρανς Κάφκα. Οι τρεις αυτοί φλερτάρουν, τριγυρνούν στο συννεφιασμένο Παρίσι του κέντρου και των περιχώρων με ένα καμπριολέ και σχεδιάζουν μια ληστεία στο σπίτι μιας θείας της Οντίλ που την φιλοξενεί - Οντίλ είναι το όνομα της μητέρας του Γκοντάρ.

Την πρώτη φορά λοιπόν, που είχα δει αυτή την ταινία, κάπου στα μέσα της δεκαετίας του '70, θυμάμαι ότι με συνεπήρε μία φαντασίωση, τόσο ώστε  διάνθισα το χορευτικό με δικές μου ιδέες. Όπως; Να, ήμουν εγώ λέει ό ένας από τους δυο χορευτές που ξελόγιαζα με τις ματιές μου και τα ελληνικής κοπής τσαλίμια μου (ποιος, εγώ, που στα χορευτικά είμαι ένας αρκούδος και μισός) αυτήν τη μούσα του Γκοντάρ στις ταινίες της πρώτης περιόδους του ('60-'67). Τότε που κατάφερε να κινηματογραφήσει με τον ξεχωριστό αυτοσχεδιαστικό του τρόπο τον έρωτά του γι'αυτήν σε συνδυασμό με την ατμόσφαιρα του Παρισιού την εποχή που τα παιδιά του Μάρξ, της coca cola και τα ανικανοποίητα χύμα στο κύμα προετοίμαζαν στα τυφλά τη λάμψη του Μάη του '68, μία εξέγερση που μικρή σχέση είχε με όλες τις προηγούμενες. Και που είμαι σίγουρος ότι όσο ονειροπόλοι κι αν ήταν όλοι αυτοί που τράβηξαν κουπί θα ξαφνιάστηκαν από την ένταση την έκταση και την διάρκεια που είχε αυτή η Παριζιάνικη πυρκαγιά μόλις 23 χρόνια παρακαλώ μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και μάλιστα σε μια κοινωνία ευμάρειας.

Διαβάζοντας κάποια χρόνια μετά βιβλία και κείμενα που είχαν ως θέμα τους τον Μάη του '68 έφτιαξα μια γνώμη. Εκείνα τα χρόνια λοιπόν, λίγο πριν και μετά την εξέγερση ένα νεανικό ρεύμα διέτρεξε τις κοινωνίες της δύσης. Μια στάση που στον πυρήνα της έλαμπε το "αντιθέτως" σε μια καταναλωτική ζωή μέσα σε μια κοινωνία ενός θεάματος που είχε αρχίσει να σαρώνει σε όλους τους τομείς και με αυταρχικές γραφειοκρατίες να λύνουν και να δένουν από πάνω μέχρι κάτω κι από τα αριστερά ως τα δεξιά. Σημαντικό ρόλο έπαιξε εκείνη την εποχή και η αντίθεση της νεολαίας στην επέμβαση των Η.Π.Α στο Βιετνάμ.

Το "αντιθέτως" ήταν απόρροια των ονείρων που είχαν για μια άλλη κοινωνία και παίρνοντας αμπάριζα από αυτά έφτιαξαν τις αξίες τους που έφταναν μέχρι και τις προσωπικές τους σχέσεις. Αξίες που βάσει αυτών προσπάθησαν να ζήσουν οι εξεγερμένοι νέοι τη ζωή τους κι όχι να φτιάχνουν ως αξίες τους έχοντας ως αρχή τον τρόπο της ζωής τους. Μέσα από ένα τέτοιο μονοπάτι υποθέτω ότι μου προέκυψε η φαντασίωση με τον χορό. 

Η ταινία Bande à part . Η σκηνή του χορού βρίσκεται 46:49-50:48 

Αν δεν ανοίγει η ταινία μπορείτε να δείτε τον χορό  ΕΔΩ  , δίχως όμως τους υπότιτλους για τα σχόλια του αφηγητή που τον συνοδεύουν.